2016 Best Albums (συγνώμη για τους Neurosis)

Back by popular demand το λοιπόν, στην ετήσια ανασκόπηση της χρονιάς, τουλάχιστον ως προς το κομμάτι των νέων κυκλοφοριών (έχει λαϊκή απήχηση η τευτονική πίεση του Αντώνη Ξαγά ως γνωστόν).

Θεωρητικά έχουμε φτάσει ήδη στο σημείο που ακόμη και το να ανακυκλώνουμε τα κλισέ του τύπου «δεν βγαίνει πλέον καλή μουσική», «βγαίνει, αλλά δεν την ακούμε», «την ακούμε, αλλά δεν την ακούμε προσεχτικά», «δεν θα την ακούνε τα παιδιά μας και δεν την γαβγίζουν στο δρόμο τα σκυλιά μας» κ.λ.π., είναι περισσότερο κουραστικό από το να κάτσει ο καθένας μας και να συγκεντρώσει πέντε-δέκα δίσκους που τον απασχόλησαν περισσότερο στη διάρκεια του δωδεκαμήνου.

Πρακτικά μέσα στο 2016 πάντως κατέστη ακόμη πιο ενοχλητική αυτή η σύντμηση του 12μήνου, καθότι οι πρώτες λίστες εμφανίστηκαν φέτος σχεδόν πριν από τα πρώτα κρύα, ενώ ωσαύτως αρνητική εντύπωση έκανε και το περιεχόμενο τους, καθοδηγούμενο ετεροβαρώς είτε από θανάτους και απώλειες, είτε από την περίσσεια αγωνία περί του ότι πρέπει επιτέλους να «αποδεχτούμε» το mainstream στην ώρα του (μην πέσει και μας πλακώσει όταν έρθει η ώρα μας). Κάπως έτσι η επιλογή του δίσκου των Radiohead φαντάζει έως και σοφή, καθώς ο μουσικός κόσμος κλυδωνίζεται ανάμεσα στον μεθοδευμένο αποχαιρετισμό του David Bowie και στην τιθασευμένη επαναστατικότητα της Beyoncé.

Whatever, που λένε και στις μοντέρνες παρέες, η καλή μουσική ως συνήθως ήταν και πάλι αρκούντως σκοτεινή, και αυτό για εμάς εδώ έχει τη σημασία του. Επίσης με ειδοποιούν από το control ότι μετά από δεκαέξι αιώνες, η συντακτική ομάδα του Mic επέλεξε ως νο.1 της χρονιάς, δίσκο για τον οποίο ήμουν εγώ αυτός που έγραψα κάτι στο site, και αυτό δεν θα μπορούσα να το περάσω έτσι χωρίς να το αναφέρω. Έχει και η μετριοπάθεια τα όρια της.

11. NICK CAVE AND THE BAD SEEDS: SKELETON TREE
Μετά από όλα όσα (κατά σειρά εμφανίσεως) είδαμε, ακούσαμε, γράψαμε, διαβάσαμε (ακόμη και τις διαμαρτυρίες) και ίσως αναρωτηθήκαμε σε σχέση με το ποια είναι εν τέλει εκείνη η δύναμη που μας έκανε να πιστέψουμε και πάλι στον Nick Cave και την ικανότητα του να συνοδοιπορεί με τις ζωές μας, και ενίοτε να συνδράμει σε αυτές, έχει ασφαλώς τη σημασία του το να διαπιστώσουμε αν και πως αυτά τα –όπως και να το δεις- στιγματισμένα τραγούδια θα αντέξουν στο χρόνο του καθενός μας. Προς το παρόν το τιμητικό νο. 11 είναι αυτό που ακριβώς πρέπει στον εν λόγω δίσκο, και θα ήμουν σε μάλλον άβολη θέση αν δεν το είχαμε εφεύρει από την πρώτη χρονιά ανασκοπικής λειτουργίας του Mic.

10. ANGEL OLSEN: MY WOMAN
Ωσαύτως είχα ορκιστεί να μην πιστέψω ποτέ ξανά σε γυναίκες τραγουδοποιούς και δη στις ρημαγμένες εξ αυτών (υπάρχουν και μη ρημαγμένες άραγε; Με ρωτάει ο φαλλοκρατικός μου μισός εαυτός). Δεν θυμάμαι σε τι ακριβώς το είχα ορκιστεί. Ίσως στον 37ο βαρετό δίσκο της P.J. Harvey ή στο 5ο-6ο live της Cat Power, που ήθελα να βρω και να κατεβάσω τον γενικό διακόπτη του ρεύματος και να σώσω το εκεί παριστάμενο κομμάτι της ανθρωπότητας από την κακογουστιά. Αντ’ αυτού βρέθηκα να συγχρονίζομαι με κλισαρισμένα ακούρδιστες κιθάρες και με μία τυπικά ομορφοασχημούλα ίντυ γκόμενα, που ουρλιάζει shut up and kiss me προς μία και προς πάσα ταυτόχρονα κατεύθυνση, και άλλα τέτοια από τα οποία καλό θα είναι να μένουμε πίσω από ένα σημείο και μετά. Αλλά ποτέ μην λες ποτέ, όπως και ποτέ μην γράψεις ξανά την παραπάνω κλισέ φράση, γιατί υπάρχουν και όρια.

9. IDRIS ACKAMOOR & THE PYRAMIDS: WE ARE ALL AFRICANS
O κατάλογος της Strut, της Analog Africa, της Soul Jazz, της Awesome Tapes Of Africa και τουλάχιστον μια ντουζίνας ακόμη εταιρειών (που δεν εδρεύουν στην Αφρική, φυσικά) είναι γεμάτος με τόση archival μουσική από την Μαύρη Ήπειρο όση δεν θα προλάβουμε να ακούσουμε στις επόμενες μια ντουζίνα ζωές μας. Το afrobeat είναι για τα tens ότι ήταν η Acid Jazz για τα 90s και απορώ ήδη πως δεν έχει κυκλοφορήσει και το αντίστοιχο μπλουζάκι, για να πουλήσει και αυτό περισσότερο από τη μουσική (το μόνο εύκολο πλέον) και να ησυχάσουμε. Σε όλο αυτό τον πανικό κυκλοφοριών είναι πραγματικό ερωτηματικό το αν υπάρχει χώρος, χρόνος και λόγος για νέα μουσική στο εν λόγω είδος. Εν προκειμένω και μετά από μία κάπως αθόρυβη πρώτη επιστροφή το 2012, η afro-jazz άποψη του Idris Ackamoor, με τους Pyramids σε πλήρη νέα σύνθεση, με γερή στήριξη από συνήθεις υπόπτους όπως ο Gilles Peterson, και με το Βερολίνο να δίνει για πολλοστή φορά στη μουσική ιστορία το στίγμα του ως σημείο συνάντησης και έμπνευσης, τα όποια ερωτήματα βρίσκουν πειστική απάντηση. Στα σχεδόν εξήμισυ λεπτά του Rhapsody In Blue συμβαίνουν σχεδόν τα πάντα από όσα θέλω να συμβαίνουν στο εν λόγω είδος και τα πέριξ αυτού.

8. KRISTIN HERSH: WYATT AT THE COYOTTE PALACE
Κάτι λέγαμε πριν για γυναίκες τραγουδοποιούς κλπ κλπ. Τα ενσωματώνω και εδώ αυτούσια, αλλά δεν τα επαναλαμβάνω για λόγους συντομίας. Ο Τάσος Πατώκος επιμένει ότι το άλμπουμ δεν είναι concept, ο Χρήστος Δασκαλόπουλος μου λέει ότι όχι, δηλαδή ναι, είναι concept, εγώ θα πω ότι όλη η δισκογραφία της Kristin Hersh τελικά είναι το ένα και αυτό concept (και ας μην την έχω ακούσει ολόκληρη) και κάπου εδώ θα κλείσω όλη αυτή την υπέροχη και κάπως νοσταλγική αντιπαράθεση πιστών και ένθερμων μουσικόφιλων λέγοντας ότι τελικά η συναισθηματική μας αλήθεια ανήκει αμετάκλητα στην Kristin Hersh, όσο και αν το παίζουμε άντρες ενίοτε. Πάντως όπως είπε και ο Πατώκος, με πιο κομψό ίσως τρόπο, είναι πραγματικά ντροπή τραγούδια σαν το Detox να παραμένουν τόσο μόνα τους και να μην τα γνωρίζουν πλέον έστω και αυτοί που υπό προηγούμενες συνθήκες (και μάλιστα δυσχερέστερης πρόσβασης) θα τα γνώριζαν και θα τα αγαπούσαν ήδη. Τώρα για το αν έφτασε στο σημείο να γράφει μέχρι και τραγούδια κατά παραγγελία, δεν έχω καταλήξει αν φταίμε περισσότερο εμείς ή αυτή.

7. ANDERS BROBY: NIHIL
Υπάρχουν και αυτοί οι ανυπόφορα δημιουργικοί τύποι, που μέχρι να χωνέψεις τον έναν έχουν κυκλοφορήσει άλλους πέντε- έξι δίσκους. Και φυσικά δεν παίζουν rock ‘n’ roll, εκτός και αν είναι ο Ty Segall, που και αυτός ο άμοιρος όταν το κάνει του γκρινιάζουμε. Σε όλη αυτή την πληθωρική μαυρίλα πάντως, το Nihil, όπως μας στο σύστησε και το οριοθέτησε φιλοσοφολεκτικά ο Πάνος Πανότας, παραμένει ό,τι πιο ισχυρό ακούσαμε μέσα στο ‘16 από τον Νορβηγό μηδενιστή των ρυθμών και μαξιμαλιστή των σκοτεινών συναισθημάτων, σε μία χρονιά που ακόμη αναμένουμε να κατανοήσουμε τι θέλουν να μας πουν οι Biosphere με το Departed Glories (σαρωτικά μονότονο, ακόμη και για τα μέτρα τους), ενώ από την άλλη μάλλον εύκολα πιάσαμε εν τέλει τα προφανή υπονοούμενα των Raime στο Tooth (και μετά τα τόσα μπάσα, τι ; ).

6. HAIL SPIRIT NOIR: MAYHEM IN BLUE
Αφήνω στην άκρη τις εφηβικές υπαρξιακές μου ανησυχίες και τα όποια μετά πανκ συμπλέγματα και παραδέχομαι με παρρησία ότι το progressive rock περιεχόμενο έχει ίσως και στο άλμπουμ των Hail Spirit Noir (όπως και σε αυτό των Oransi Pazuzu κ.ο.κ.) μεγαλύτερη σημασία από το black metal περιτύλιγμα (μπορεί να συμβαίνει και το αντίστροφο με τα μέσα- έξω, όπως το πάρει κανείς). Γενικώς καλό είναι να συμβαίνουν και αυτοί οι δίσκοι που και που στη ζωή του καθενός, για να γειώνουμε με κάποιον τρόπο όλες αυτές τις jazz ή αφαιρετικές ανησυχίες μας.

5. SHABAKA AND THE ANCESTORS: WISDOM OF ELDERS
Ασφαλώς και θα έπρεπε να παραμιλάνε για αυτό το άλμπουμ όσοι πριν από ένα χρόνο και κάτι παραμίλαγαν για το άλμπουμ του Kamashi Washington. Θα μπορούσαν όμως; Το ίδιο το περιεχόμενου του δίσκου, η έλλειψη των εξωτερικών παραγόντων, αλλά και η εγνωσμένη προϊστορία σε παρόμοιες περιπτώσεις, σημειώνει καταρχήν πως όχι. Ο δίσκος ασφαλώς και δεν πέρασε απαρατήρητος πάντως και ο Shabaka Hutchings συγκαταλέγεται ήδη και αυτός σε εκείνους που υποχρεώνουν να ακούσουν σοβαρή jazz ακόμη και όσοι τυχόν κατά καιρούς επιμένουν να θεωρούν την ακατάστατη δομή ως ικανό λόγο για να μην απασχολούνται με κάποιο είδος μουσικής. Το δεκάλεπτο Natty κάπου στη μέση του δίσκου είναι μία πραγματική στιγμή αποκάλυψης κατά την οποία όλη (ή σχεδόν όλη, τέλος πάντων) η jazz συνουσιάζεται χωροχρονικά με το πέρα δώθε της ιστορίας της και χωρίς να ισοπεδώνει την διακριτότητα των διάφορων genres και sub- genres σχεδόν επιτάσσει να κάνουν και αυτά το ίδιο. Παράλληλα όντως κάποια πεδία εδώ μέσα, ακούγονται – και ίσως είναι – μέχρι και ανεξερεύνητα ως τώρα.

4. A TRIBE CALLED QUEST: WE GOT IT FROM HERE… THANK YOU 4 YOUR SERVICE
Αυτή η επιστροφή - οριστικός αποχαιρετισμός, που μας επιφύλαξαν οι ούτως ή άλλως τεράστιοι A Tribe Called Quest θα διδάσκεται κάποτε στα πανεπιστήμια, καθότι εκεί το έχουν καταντήσει και το ροκ, και το χιπ χοπ και το πανκ και όλες τις άλλες ασχολίες μας, για τις οποίες ποτέ δεν θέλαμε ακαδημαϊκή καριέρα. Σχεδόν σαν να εκδικούνται για όλη την κατάντια του (εμπορικού - βλέπε και παρακάτω σχετικά) hip hop σε όλα αυτά τα χρόνια της απουσίας τους, σχεδόν σαν να απειλούν πως αν συνεχιστεί αυτό το χάλι (μαύρο χάλι εδώ που τα λέμε, για να κάνουμε και ένα ακόμη πολιτική μη ορθό αστείο) θα «αναγκαστούν» να επιστρέψουν. Γνωρίζουν και λένε τα πάντα, ακούνε και παίζουν ακόμη περισσότερα, ο Q-Tip ανατριχιάζει ακόμη όσους μπορούν ακόμη και ανατριχιάζουν, γενικώς αναφερόμαστε σε ένα επίτευγμα που αφορά τους πάντες, δηλαδή έχουμε να κάνουμε με την πραγματική διάσταση του οιονεί mainstream ήχου, που επιβάλλεται ως τέτοιος και δεν υποβάλλεται στις ανάγκες των ηλιθίων.

3. ARCA: ENTRANAS
Με sampling από Cocteau Twins και με τακτικές, εντός και εκτός των διάφορων κυκλοφοριών, που εξαναγκάζουν τους συνήθεις βιαστικούς να αναφέρονται στον επόμενο Aphex Twin, ο Alejandro Ghersi από την Βενεζουέλα, δεν ήθελε και πολύ να μας πιάσει «πελάτες», ήδη από το Mutant του 2015. Εδώ είναι όμως που μας φέρνει σε πλήρη σύγχυση και υποχρεωνόμαστε πλέον να τον παρακολουθούμε όχι απλώς με προσοχή, αλλά και με αγωνία για το τι μπορεί να έρθει παρακάτω. Ουδόλως απασχολεί το αν πρόκειται για κανονική κυκλοφορία, το αν θα πρέπει να το εντάξουμε στην επίσημη δικογραφία του (αν τυχόν υπάρχει τέτοια) κλπ. Το Entranas είναι ένα ακόμη μεγάλο βήμα για τον δημιουργό του (sic) και σίγουρα ένα τεράστιο βήμα για τους ακροατές μίας κάπως ανώμαλης ηλεκτρονικότητας, που βλέπουν τον ένα μετά τον άλλον τους μέχρι πρόσφατα άξιους πρεσβευτές της, να πέφτουν σε λούπες παράδοξης μεν, εμπορικότητας δε.

2. J- ZONE: FISH ‘N’ GRITS / TRUE NEUTRAL CREW: SOFT RULES
“Shut up/ Make Music”, πόσο πιο απλά και σωστά να το πει ο τιτάνας ο J Zone ήδη από το καλημέρα του δίσκου; «God Is Bored» ισχυρίζονται κάπου στη μέση του δικού τους σουρεαλιστικού σφυροκοπήματος οι True Neutral Crew. ‘I’ m sick of rap’ συνεχίζει ο άλλος, ‘When The Song Is Done’ μονολογούν οι βασιλείς της αποδόμησης και για να μην τα πολυλογούμε, τα « όλα πράγματα» και στους δύο δίσκους (τυπικό κλέψιμο πρώτης θέσης, που φέτος μετατέθηκε για την δεύτερη) είναι τόσο υπέροχα underground και τόσο συνειδητά απεξαρτημένα από ό,τι πρέπει να συμβαίνει (και όντως συμβαίνει) παρά έξω, που αν τυχόν δεν ξεπηδήσει ένα νέο mainstream από κάπου εδώ μέσα, τότε μάλλον πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά από το mainstream που μας περιμένει παρακάτω (τι χειρότερο από τη Solange θα μου πεις; Ε ξέρω κι εγώ, πολλά έχουν δει τα μάτια μας ως γνωστόν). Είτε σε comic sans προφορά, είτε σε horror ηχητικά περιβάλλοντα, το ακραία απομονωμένο hip hop, όπως και το αντίστοιχο metal, προσφέρει ικανές λύσεις σε μία αδιέξοδη, αλλά όχι και ανέξοδη, βαρεμάρα, που μας υποχρεώνει να καταναλώνουμε αρχειακές κυκλοφορίες και υπερτιμημένες επανεκδόσεις σαν να έχει έρθει το τέλος του μουσικού κόσμου. Ο πρώτος το «πολεμάει» εδώ και δεκαετίες και δεν τον ενδιαφέρει καν αν κερδίζει μάχες ή αν χάνει πολέμους, οι δεύτεροι ντεμπουτάρουν με «κανονικό» άλμπουμ, μετά από διάφορα ανελέητα (και κυρίως ανήλια) mixtape, στην Death Bomb Arc και «ξεγελάνε» μέχρι και το σοφιστικέ κοινό του Wire, αμφότεροι έχουν τα σέβη μας και κάτι παραπάνω, ίσως και καθότι παραμένουν και εκτός από το τρέχον μεγάλο παζάρι του βινυλίου (βρε πως αλλάζουν τα πράγματα κάθε τόσο).

1. ANENON: PETROL
Σε όσα έχω ήδη γράψει και πει, και εδώ και αλλού, για το Petrol, θα προσθέσω (παρότι το έχω υπονοήσει ήδη) ότι θα μπορούσα να μιλάω –έστω και αυθαίρετα- για τον δίσκο της χρονιάς, δηλαδή επί της ουσίας για τον δίσκο που είχα την ανάγκη να ακούσω και να ακούω σε όλη αυτή τη χρονιά, ακόμη και αν υπήρχε μόνο το εξώφυλλο του και πριν καν υπάρξει το περιεχόμενο. Τέλος πάντων έστω και αν υπήρχε μόνο το εξώφυλλο και το ομώνυμο και τελικό του δίσκου τραγούδι. Και με αυτή την υπέροχη υπερβολή, θα θριαμβολογήσω και πάλι λίγο που δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό.