2016 Made In Greece

2016, η χρονιά όπου μάλλον έπεσαν και τα τελευταία προπύργια, καθιερώνοντας ως κύριο μέσω ακρόασης μουσικής τις online πλατφόρμες streaming (με βασιλιά πλέον το Spotify). Η χρονιά όπου το mp3 άρχισε κι επίσημα να κατρακυλά, την ίδια ώρα όπου το βινύλιο καθιερώθηκε ως βασικόformat πώλησης μουσικής, σε υπερβολικά όμως υψηλά επίπεδα για τον μέσο Έλληνα άνεργο, ημι-απασχολούμενο ή χαμηλόμισθο. Μέσα σε όλη αυτήν την αναμπουμπούλα ήρθε και το ανέκδοτο με τις κασέτες ήχου, να συμπληρώσουν τα φετιχιστικά κατάλοιπα των φιλόμουσων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δεν είναι της παρούσης.

Από κει και πέρα, έχοντας την αίσθηση πως και τα live συρρικνώνονται εντός χώρας, τα έσοδα ψάχνουν εναγωνίως τρόπο να φτάσουν στους Έλληνες μουσικούς, καλλιτέχνες και μπάντες. Η σταθερά μίζερη κατάσταση νιώθω να ωθεί μέρα τη μέρα ακόμη περισσότερους στο να αναζητούν μια δίοδο σωτηρίας εκτός ελλαδικού χώρου. Δεν είναι μόνον οι νέοι Έλληνες επιστήμονες, όπως αναμασούν στα γεμάτα κλισέ ρεπορτάζ τους τα media, είναι και οι Έλληνες καλλιτέχνες και μουσικοί που στρέφουν το βλέμμα τους πλέον σταθερά προς τα έξω καθότι συνεχίζουν να ασφυκτιούν στην Ελλάδα.

Πάραυτα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάποια σπουδαία άλμπουμ έφτασαν στο κατώφλι μας μες στη χρονιά, με ορισμένα εξ αυτών να γεμίζουν τις ώρες και τις μέρες μας δημιουργικά, ουσιαστικά και ευχάριστα. Και του χρόνου!

01. Sundayman : Scene Missing (Inner Ear)
Το άλμπουμ του Sundayman μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη ακρόαση. Ένας ποπ δίσκος με εύστοχες μελωδίες που ανακαλούν σε μεγάλο βαθμό τη synth pop της δεκαετίας του ’80 αλλά και την electronica του ’90, χωρίς ωστόσο να ακούγεται υπερβολικά νοσταλγικός ή αναχρονιστικός. Πολύχρωμες πινελιές εναλλάσσονται με μια γλυκιά μελαγχολία σε ολόκληρο το μέρος του άλμπουμ, ονειρικές υποτονικές στιγμές δίνουν τη σκυτάλη σε χορευτικούς ρυθμούς και ανεβασμένες ταχύτητες. Οι Talk Talk, Depeche Mode, Underworld και Röyksopp νιώθεις ότι παρελαύνουν με τον τρόπο τους, οι αισθήσεις οξύνονται προσφέροντας ένα ηχοσύνολο υψηλής ποιότητας.

02. We Sink :Flame Princess (IMBW)
Το ντουέτο των We Sink έρχεται από την Αθήνα, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ως έδρα πόλεις όπως το Λονδίνο, το Λος Άντζελες ή το Σίντνεϊ. Φέρνει στο νου παραγωγές όπως αυτές της κολεκτίβας Soulection, με ήχο φουτουριστικό, beat που εισέρχονται διακριτικά, γεμάτο φρεσκάδα και προσέγγιση που θα εκτιμήσουν δεόντως οι φίλοι της μοντέρνας soul, r’n’b’ και hip hop μουσικής.

Ένα από τα πιο εύθυμα κι ευχάριστα πράγματα που άκουσα μες στο 2016, ένα μικρό - κατά βάση downtempo - ηλεκτρονικό διαμαντάκι, για ένα νέο σχήμα όπου το μέλλον του διακρίνεται λαμπρό.

03. Xylouris White : Black Peak (Bella Union)
Δυο χρόνια μετά το εντυπωσιακό τους ντεμπούτο “Goats”, οι Γιώργος Ξυλούρης και Jim White επιστρέφουν με το νέο τους δεύτερο άλμπουμ για την Bella Union, με την ίδια σκοτεινή avant-garde κομψότητα, έχοντας όμως περισσότερες συνθέσεις με φωνητικά και λιγότερο instrumental ύφος. Οι παραδοσιακοί κρητικοί ήχοι συνεχίζουν να αποτελούν κύριο εφαλτήριο εκφραστικό μέσο, η ωμότητα της post-punk αισθητικής και τα ξερά ντραμ παραμένουν στο κυρίως πιάτο, με περισσότερες όμως εσωτερικές στιγμές, αέρινες αρμονίες και κατανυκτική ατμόσφαιρα. 

04. Bazooka : Άχρηστη Γενιά (Slovenly Recordings)
Από το Βόλο στο Reno της Nevada και την Slovenly Recordings, οι Bazooka κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ τραγουδώντας στα ελληνικά, μετατρέποντας την ωμή ενέργειά τους σε 11 απολαυστικούς δυναμίτες. Φέρνοντας στο μυαλό μου τους Strokes χωρίς το γκλάμορ και το στρας των τελευταίων, αποθεώνουν με τον ιδανικότερο τρόπο το punk rock προ 35ετιας, το garage rock και τον ψυχεδελικό ήχο αλλοτινών δεκαετιών. Η μουσική τους συμπληρώνεται άψογα με τους σαρωτικούς πολιτικοκοινωνικούς τους στίχους, αποτέλεσμα της γνώριμης κατάστασης στη χώρα των τελευταίων χρόνων. Σαρωτικό κι απολαυστικά ξεσηκωτικό.

05. No Clear Mind : Makena (Self released)
Κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 2016 αλλά πρόλαβε να παίξει ουκ ολίγες φορές μέχρι το τέλος της χρονιάς στο στερεοφωνικό. Με κομμάτια όπως το “Saint John” να εκτοξεύονται από το πρώτο δευτερόλεπτο με την εκλεπτυσμένη μελαγχολία τους. Ηχογραφημένο μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας το “Makena” παρουσιάζει ένα υπέροχο σύνολο κομματιών με ενδιαφέρουσες ιδέες, καλοδουλεμένες συνθέσεις και μελωδίες που καθρεφτίζουν μια γλυκιά θλίψη. Κιθάρες, ντραμς, ηλεκτρονικές παρεμβολές και ευαίσθητα φωνητικά συνυπάρχουν σε αρμονία σε ένανέξοχο indie δίσκο.

06.Vagina Lips:Athanasia (Mo.Mi. Records)
ΟJimmy Polioudis (βλέπε και Kid Galax, Psychedelic Trips To Death), επιστρέφει με το νέο του προσωπικό σχήμα και την “Athanasia” για λογαριασμό της Mo.Mi. Records, του συμπατριώτη του Monsieur Minimal, με οκτώ συνθέσεις που σφύζουν από τις επιρροές του, χωρίς ωστόσο να χάνουν την προσωπική τους ταυτότητα. Μια ειλικρινής, όμορφη κατάθεση με έντονα φορτισμένες συνθέσεις που φέρνουν στο νου από πρώιμους The Cure (ή ακόμη και U2), Joy Division, Slowdive και Lemonheads, με τις κιθάρες να ανακαλούν νοσταλγικά συναισθήματα, τις παραμορφώσεις και την lo-fi αισθητική να εκπέμπουν μια εθιστικά μουντή ατμόσφαιρα.

07. Jay Glass Dubs: New Teeth For An Old Country (Bokeh Versions)
Από τις πιο δραστήριες κι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις στην ελληνική σκηνή, ο Δημήτρης Παπαδάτος επιστρέφει μες στη χρονιά με κάτι μάλλον αρκετά διαφορετικό από τα συνήθη εγχώρια ακούσματα. Τα έξι σκοτεινά, μακρόσυρτα κομμάτια κυκλοφόρησαν για τη Λονδρέζικη Bokeh Versions, αποθεώνοντας την urban αισθητική, τη dub και τη dancehall. Το άλμπουμ αποτελεί μια συρραφή από πειραγμένους και abstract ηλεκτρονικούςήχους, που κυλάαργόσυρτα και υπνωτικά σαν ογκώδες ποτάμι.

08. The 5th Galaxy Orchestra : The Land Of Forgotten Tales (Self released)
Έντεκα ιστορίες από τον μεγάλο αυτοκινητόδρομο, έντεκα ιστορίες από τη Μεσόγειο, έντεκα ιστορίες που φέρνουν στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές του Café del Mar από τις αρχές των ‘90s.Γεμάτο γλυκόφερτες μελωδίες και ζεστούς ηλεκτρονικούς ήχους, αγκαλιάζει την lounge pop και την balearic, τις τριπαριστές nu-disco ρυθμολογίες, την downtempo electronica που γνωρίσαμε την εποχή όπου μεσουρανούσε το cd ως format. Κατά τους θερινούς μήνες θα εκτιμηθεί ένα κομματάκι περισσότερο.

09. Gioumourtzina : Blakk Metall (Inner Ear)
Ξεκίνησαν με σκόρπια τραγούδια στο διαδίκτυο αλλά σύντομα κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο  άλμπουμ τους για την Inner Ear. Οι Gioumourtzina έχω την αίσθηση ότι είναι το πρώτο συγκρότημα της νεώτερης γενιάς όπου διακρίνεται φανερά η επιρροή των Keep Shelly in Athens, τόσο στον ήχο όσο και - στιγμές - στην αισθητική του. Με ορισμένα κομμάτια δυναμίτες, κινούμενοι μεταξύ industrial, synth pop και ‘90s electronica, συγκεντρώνουν ένα ελκυστικό πακέτο ήχων και μελωδιών, που δημιουργεί το κατάλληλο θαρρώ έδαφος για το επόμενό τους βήμα. Εν αναμονή.

10. Lefteris Moumtzis :Now Happiness (Louvana)
Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Λευτέρη Μουμτζή λάμπει μες στην απλότητά του. Ο Ελληνοκύπριος μουσικός που γνωρίσαμε και ως J.Christe, Master Of Disguise παρουσιάζει 10 τραγούδια που χρησιμοποιούν ως κύρια εκφραστικά μέσα την ακουστική κιθάρα και το πιάνο, με μελωδίες που ξετυλίγονται αβίαστα από την αρχή ως το τέλος. Φωτεινό και χαμηλότονο συνάμα, κινείται μεταξύ folk, pop και jazz μουσικής με άνεση και αυτοπεποίθηση, για ένα πανέμορφο άλμπουμ από τη Λευκωσία.

11. Plastic Flowers : Heavenly (The Native Sound)
Μονομελής πλέον μπάντα οι Plastic Flowers, με νέα έδρα το Λονδίνο αντί τη Θεσσαλονίκη και σε καινούριο label, κυκλοφορούν το 2016 το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, στο γνώριμο γλυκόπικρο νοσταλγικό ύφος που τους πρωτογνωρίσαμε. Η αμερικάνικη dream pop ενυπάρχει με τη βρετανική indie pop και shoegaze που έκανε την εμφάνισή της εκεί κάπου στα τέλη των ‘80s, τα ασθενικά φωνητικά εναλλάσσονται με τις εύθραυστες μελωδίες. Στο τρίτο τους άλμπουμ θα χρειαστεί ίσως να υπερκεράσουν τις επιρροές τους.