Το 2017…

...έκλαψα πολύ. Για διάφορους λόγους, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονται κάπου μέσα στην λίστα που ακολουθεί. Πραγματικά δεν θέλω να αναπολώ/νοσταλγώ, όσο κι αν μου αρέσει να θυμάμαι και όσο και αν αγαπώ τις αναμνήσεις μου και τις μουσικές ιστορίες-περιπέτειες που έχω ζήσει κατά λάθος-ή μπορεί και όχι- από το 'τότε' μέχρι το όποτε. Και το '17 με έκανε και να θυμηθώ και να συγκινηθώ, χωρίς να χρειαστεί να πάω πίσω στο χρόνο και πρόσθεσε καινούρια αγαπημένα στο προσωπικό μου 'best of ' γκρουπ. Η 11αδα μου είναι in no particular order, αποτελείται από τα άλμπουμ με τα οποία πέρασα μαζί τη χρονιά και όλα τους κάποια στιγμή βρέθηκαν στο 1, στο 5,στο 8 κτλ. Μοναδικό μου παράπονο ότι δεν κατάφερα να δω και τα 11 live φέτος, μου ξέφυγαν δύο, είμαι αποφασισμένη όμως να επανορθώσω το '18.

1. Slowdive- Slowdive
'Όχι μόνο επέστρεψαν μετά από 22 χρόνια με ακόμη έναν καταπληκτικό δίσκο, αλλά έχουν πλέον σχεδόν γίνει household names στην πατρίδα τους και έχουν γυρίσει την υφήλιο δις παίζοντας sold out shows. Αφήστε που κατάφεραν να μπουν και στην top 5αδα των πιο cool band t-shirts του Pitchfork. Τα λόγια είναι περιττά για τους Slowdive, το ομώνυμο come back είναι τέλειο, τους αξίζει όλο αυτό 100%, εγώ τα έλεγα, κανείς δεν με άκουγε, δικαιωθήκαμε και οι 6.

2. Ride-Weather Diaries
Συνεχίζω με άλλη μια επιστροφή, 21 για την ακρίβεια χρόνια μετά την τελευταία τους-όχι και τόσο πετυχημένη- κυκλοφορία και η χαρά μου δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη γιατί οι Ride, τα indie pin-ups μου, ακούγονται και πάλι επίκαιρoι, βρίσκονται σε top form και δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν απ' ό,τι φαίνεται, αφού πρόσφατα είχαμε και καινούριο εκτός άλμπουμ κομμάτι. Δεν ξέρω πόσες φορές άκουσα το 'Weather Diaries', ούτε πόσες φορές έκλαψα λόγω Ride το ΄17.

3. The Afghan Whigs- In Spades
Επιιτέλους! Οι Afghan Whigs του 2017 ακούγονται και πάλι σαν AW και όχι σαν κάποιο από τα projects του κατά τα άλλα λατρεμένου μου Greg Dulli. Έτσι και εγώ μπόρεσα πλέον να αποδεχτώ πλήρως (χμ...) την αποχώρηση του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους τους Rick McCollum. Το 'In Spades', με εξαίρεση 2 μέτρια κομμάτια που φέρνουν περισσότερο σε Twilight Singers, είναι κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους δίσκους των Afghan Whigs. Δυστυχώς η χρονιά για τους ίδιους και για εμάς που τους ακολουθούμε σε κάθε τουρ από την επανένωση του '12, ήταν bitter-sweet αφού χάσαμε πρόωρα τον καταπληκτικό κιθαρίστα και υπέροχο άνθρωπο Dave Rosser. H παρουσία του στο άλμπουμ είναι όσο έντονη όσο η απουσία του από τα τελευταία τους live και αυτό κάνει το 'In Spades' ακόμη πιο special.

4. Spectres- Condition
Η αλήθεια είναι ότι αν έπρεπε να διαλέξω ένα μόνο άλμπουμ για το 2017 θα ήταν αυτό. Με τo 'Condition' οι Spectres κάνουν ένα τεράστιο άλμα από ένα ήδη δυνατό πρώτο άλμπουμ σε ένα noise-βρώμικο-χειμαρρώδες αριστούργημα που δίνει περιθώριο για μια γρήγορη ανάσα μόνο όταν έρχεται η ώρα να αλλάξει κανείς πλευρά. Παραδόξως έπεσε λίγο 'βαρύ' στο BBC6 και παρά την κάποια σχετική αναγνώριση που είχε το debut τους στην Sonic Cathedral και την συμπάθεια που τους είχε δείξει τότε, φέτος το 'αγαπημένο' ραδιόφωνο προσποιήθηκε απλά ότι οι Spectres δεν υπήρχαν. 'Ένας λόγος παραπάνω να το ακούσετε. It's the real deal.

5. Ulrika Spacek- Modern English Decoration
Οι Ulrika Spacek χωρίς πολλά πολλά, χωρίς ραδιοφωνική προώθηση και με αρκετές ατυχίες σε προηγούμενα supporting tours, δεν φαίνεται γενικά να πτοούνται. Αντιθέτως έχουν κυκλοφορήσει σε 2 χρόνια 2 καταπληκτικά άλμπουμ. Το 'Modern English Decoration' συνεχίζει στο ύφος του 'The Album Paranoia' (που πρέπει επίσης να τσεκάρετε), η ενέργεια του είναι subtle και μοιάζει κάπως εύθραυστο ανάμεσα στα σχεδόν stoned υπέροχα φωνητικά του Rhys Edwards και τα ψυχεδελικά μοτίβα που τα συνοδεύουν, αλλά είναι απίστευτα σταθερό στο σκοπό του: It flows. Φέτος συνόδεψαν Ride (όπως και οι Spectres) και Slowdive στις εντός Βρετανίας περιοδείες και τελικά μπήκαν και στις best of λίστες των Rough Trade και Sister Ray. Ας ελπίσουμε όλα αυτά σε συνδυασμό με την super cool ανεπιτήδευτη σκηνική παρουσία τους θα βοηθήσει να ακουστεί περισσότερο έστω και με λίγη καθυστέρηση αυτό το πανέμορφο και τρίπυ δεύτερο άλμπουμ και ό,τι άλλο ακολουθήσει.

6. Ariel Pink- Dedicated to Bobby Jameson
Τι να πούμε τώρα για τον Ariel Pink που δεν έχει ειπωθεί. Η δισκογραφία του έχει αποδείξει ότι δεν τον ενδιέφερε ποτέ να αποδείξει τίποτα. Επιστρέφει με ένα concept άλμπουμ, το οποίο μουσικά έχει στοιχεία από όλο του το back catalogue αλλά ταυτόχρονα πολύ διαφορετικό από ό,τι έχει προηγηθεί, αφού ο Ariel αφήνει για λίγο το δικό του σύμπαν και μπαίνει στην περσόνα του μακαρίτη Bobby Jameson, στον οποίο είδε ξαφνικά τον εαυτό του. Και εκεί μέσα στην αυτό-αμφισβήτηση του βρίσκει ξανά έμπνευση. Αυτό είναι δημιουργικότητα.

7. John Maus- Screen Memories
Αγαπώ τον John Maus, υπερανέλυσα τελευταία το γιατί. Το 'Screen Memories' όχι απλά στέκεται ισάξια στο 'We must become the Pitiless sensors of Ourselves', αλλά μπαίνει ακόμη πιο βαθιά στα σκοτεινά μονοπάτια του υπαρξισμού και της διανόησης . Η αναμονή άξιζε 100%. Για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει μέχρι στιγμής.

8. The Telescopes- A Slight Return
Εδώ έχουμε κάτι ανέλπιστο, το καλύτερο άλμπουμ του τόσο υποτιμημένου Stephen Lawrie, το οποίο πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει. Stripped down to pure noise. Βέβαια μιλάμε για τον άνθρωπο που στο φινάλε του κάθε του live αφήνει ανοιχτά τα πάντα και μπαίνει στο κοινό να ακούσει κι αυτός το encore πίνοντας την μπύρα του, οπότε όλα είναι πιθανά.

9. Mogwai- Every Country's Sun
Δύσκολα να βρω κάτι ΄στραβό΄ στους Mogwai. Αν και -1 πλέον, οι εναπομείναντες 4 συνεχίζουν και μας λένε ότι δεν έχουν σκοπό να πάνε πουθενά. Το 'Every Country's Sun', είναι αρκετά πιο χαλαρό από το 'Rave Tapes', με indie στιγμές, αλλά σε καμία περίπτωση easy listening. Στην παρουσίαση του άλμπουμ στο Rough Trade East του Λονδίνου μας είπαν πως πραγματικά πέρασαν καλά ηχογραφώντας το. Ο τίτλος είναι ο πλέον κατάλληλος να περιγράψει την ατμόσφαιρα αυτού του άλμπουμ: ναι μεν συμβολικός (βλέπε Brexit κλπ) αλλά κατά βάση εμπνευσμένος από την αδερφή του Barry η οποία στις πρώτες τους διακοπές στην Ισπανία παρατήρησε τον αρκετά φωτεινότερο, σε σχέση με τον σκωτσέζικο, ουρανό του νότου και για καιρό παρέμεινε πεπεισμένη ότι κάθε χώρα έχει τον δικό την ήλιο. Κάπου εκεί ανάμεσα κινούνται και οι Mogwai στο 9ο άλμπουμ τους.

10. The Horrors-V
Δεν έκρυψα ποτέ την αδυναμία μου σε παλαιστινιακής καταγωγής καλλιτέχνες (ανεξαρτήτου ύψους). Αλλά συγκεκριμένα η αδυναμία μου στους Horrors έχει να κάνει με πολλά παραπάνω από τον χαρισματικό Faris Badwan. Από το hype του 2006 ως τώρα έχουν αποδείξει ότι δεν ήταν κάποια τυχαία gothy-post punk kids. Κάθε φορά επανέρχονται με κάτι καινούριο, κάθε φορά μπαίνουν χωρίς προσπάθεια στα UK charts χωρίς να έχουν ουδεμία σχέση με τίποτα συμβατικό και μπορεί να μην έχουν πετύχει εξίσου όλες τους οι δισκογραφικές απόπειρες, το V όμως είναι από τα καλύτερα βρετανικά άλμπουμ της χρονιάς. Θυμίζει αρκετά το 'Luminous' σε στυλ αλλά με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση μουσικά και στιχουργικά και τα καλύτερα μέχρι στιγμής φωνητικά από τον Faris. Είναι dark, είναι sad είναι δισκάρα και κυκλοφόρησε πάνω στην ώρα ώστε να μου τον πάρει δώρο για τα γενέθλια μου ο αγαπημένος μου ψυχίατρος που γνωρίζει 'όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα.

11.Desperate Journalist- Grow Up
Δεύτερο άλμπουμ και οι DJ και μπορεί να μην είναι αριστουργηματικό ή άκρως ιδιότυπο αλλά αξίζει μία θέση στην 11άδα για τρεις (τουλάχιστον ) λόγους:
-γιατί σε αντίθεση με το ντεμπούτο τους άρχισαν επιτέλους να ακούγονται οι ίδιοι πάνω από τις επιρροές τους.
-το focus φεύγει σιγά σιγά από τα ομολογουμένως εντυπωσιακά φωνητικά της Jo και μοιράζεται ανάμεσα σε όλα τα μέλη του πολύ πιο δεμένου πλέον γκρουπ και
-το rhythm section Caz και Simon είναι γείτονές μου και καταπληκτικά άτομα!
Να τους δείτε οπωσδήποτε τον Φεβρουάριο στην Αθήνα.

…και 10 Τραγούδια

1.Spectres-Neck
2.Ride-Cali
3.Slowdive-Don't Know Why
4.Ariel Pink-Time to Live
5.John Maus-Touchdown
6.Jetstream Pony-Like you Less
7.Misty Coast-Dinosaur
8.Pete Fij/Terry Bickers-We are Millionaires
9.Lowtide-Alibi
10.Alvvays-Dreams Tonite