2017- Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

Γυαλίστε τα μετάλλια, ξαραχνιάστε τα φτυάρια, έφτασε μια ακόμη μέρα που κάποιοι θα δουν λίστες κάποιων. Κάθε χρόνο, οι περισσότεροι πρόλογοι για τις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς (aka «τα αγαπημένα», «αυτά που άκουσα απλά πιο πολύ μέσα στη χρονιά», «αυτά που δεν άκουσε κανείς άλλος και ούτε πρόκειται να ακούσει») ξεκινάνε με διάφορες όμορφες γραφικότητες (δε με βγάζω απ’ έξω). Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί να υπάρχουν λίστες, άλλοι θα κράξουν που υπάρχουν λίστες χρονιάς από το καλοκαίρι κιόλας, άλλοι απλά θα γράψουν ότι η λίστα τους είναι τόσο ρευστή που την επόμενη μέρα θα έφτιαχναν μια διαφορετική. Οι αγαπημένοι μου βέβαια είναι αυτοί που ανεβάζουν λίστες αλλά αρνούνται να τις ιεραρχήσουν για ταξικούς λόγους.

Εγώ; Λατρεύω τις λίστες. Τις δικές μου, όχι των άλλων φυσικά. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος απλός: αγοράζω μεν ακόμα βινύλια, αλλά πλέον είναι σαφώς λιγότερα απ’ ότι παλιότερα. Η περισσότερη μουσική που ακούω είναι από τις πλατφόρμες. Ε, οι πλατφόρμες δεν έχουν φυσική θέση στη δισκοθήκη μου, τα ιστορικά τους χάνονται κάπου ανάμεσα σε ξεχασμένους κωδικούς και σε φορμάτ σκληρών δίσκων. Ο λόγος που φτιάχνω λίστες λοιπόν; Ξεχνάω εύκολα. Αλλά έλα που κάθε χρόνο έρχεται αυτή η ωραία στιγμή να φτιάξεις τη λίστα σου -το μουσικό σου ημερολόγιο- και να θυμηθείς αυτά που ίσως να ξέχασες ότι άκουσες ή να επανεκτιμήσεις κάποια που είχες αγνοήσει αρχικά. Έτσι προκύπτει μια μεγάλη πρώτη διαλογή δίσκων που εκτιμώνται ή απορρίπτονται στον χρόνο τους. Από αυτή τη διαλογή επέλεξα 11 δίσκους παρακάτω Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως το λοιπόν και οι λίστες πηγές πολλών κακών. Μακριά από μας κι από σας, καλό μουσικό 2018 να έχουμε.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

11. Protomartyr – Relatives in Descent
Η αλήθεια είναι ότι για κάποιο λόγο δεν ήθελα να μου αρέσει. Έψαχνα να βρω ψεγάδια (όχι πως δεν υπάρχουν δηλαδή) που θα το κάνουν χειρότερο από τα προηγούμενά τους. Και ας μην γελιόμαστε, οι Protomartyr για τους οποίους διαβάζω διθυράμβους από διάφορα περιοδικά που το έχουν παραχώσει κάπου ανάμεσα στον Kendrick Lamar και σε κάποιο άλλο folk αριστούργημα, δεν κάνουν απολύτως τίποτα καινούριο σε σχέση με τους 3 προηγούμενους δίσκους τους. Όμως ξέρετε κάτι; Δεν είναι πάντα απαραίτητο αυτό. Ο χώρος του post-punk χρειάζεται και προσιτούς δίσκους μπας και προσηλυτίσουμε κανέναν. Και με το Relatives in Descent οι Protomartyr απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό πλέον. Post punk for the masses; μόνο καλό βλέπω σ’ αυτό.

10. Public Service Broadcasting – Every Valley
Για τους PSB τα λέγαμε και τον Σεπτέμβρη στο κάτι καλό του μήνα. Δεν έχει αλλάξει κάτι.
«Από την εξερεύνηση του διαστήματος στην ιστορία των ανθρακωρυχείων της Ουαλίας, 2 δίσκοι δρόμος. Οι Public Service Broadcasting χωρίς να ανακαλύπτουν κάτι νέο (καθαρά μουσικά μιλώντας), κάνουν κάτι ακόμα σπανιότερο: ανακαλύπτουν -ή καλύτερα μας υποδεικνύουν- παρθένους νοητούς χώρους οι οποίοι μπορούν να εκφραστούν μουσικά. Και το κάνουν με έναν ιδιοφυή και σχεδόν εκνευριστικά απλό τρόπο, που σε καθηλώνει εκεί που δε θα περίμενες ότι μπορείς να καθηλωθείς. Το εκπαιδευτικό σύστημα όλων των χωρών θα ήταν πολύ καλύτερο, αν όλα τα θέματα ιστορίας διδάσκονταν με έναν αντίστοιχο δίσκο.»

9. Priests – Nothing Feels Natural
Εδώ η άποψή μου για το άλμπουμ που ακούγεται σήμερα όσο μεστό μου φάνηκε και στο πρώτο άκουσμα.

8. Hey Colossus – The Guillotine
Οι Hey Colossus είναι από αυτές τις μπάντες που κάποιος τις έχει κλειδώσει σε ένα υπόγειο με τα απολύτως απαραίτητα μόνο και τις απειλεί ότι αν δεν γράψουν έναν ακόμα εκπληκτικό δίσκο, θα τους παίζει συνέχεια Mac Demarco στα ηχεία. Με 3 τέτοιους δίσκους στο ενεργητικό τους σε λιγότερο από 3 χρόνια, φαίνεται ότι η μέθοδος αποδίδει και ότι η νέα εποχή των Hey Colossus (στην Rocket Recordings πλέον) είναι με διαφορά η καλύτερή τους. Το Guillotine σου δείχνει πως είναι το χάος όταν του περνάς στίχους και reverb.

7. Wireheads – Lightning Ears
Δίσκος Νοεμβρίου που ακούστηκε περισσότερες ώρες από όσες έχει ο μήνας. Τα λέγαμε στο κάτι καλό του μήνα:
«Η αγαπημένη μας down under Αυστραλία κάθε χρόνο παράγει σπουδαία πράγματα στην indie/punk/garage σκηνή. Έχει πάρει τα σκήπτρα εδώ και πολλά χρόνια από τη μαμά Αγγλία, με δισκογραφικές εταιρίες που τιμούν τον όρο «ανεξάρτητες» όπως του αρμόζει. Μία από αυτές είναι και η Tenth Court Records και το ασημικό του σπιτικού της είναι οι Wireheads, οι οποίοι επανέρχονται με τον 4ο και καλύτερό τους δίσκο, ο οποίος λειτουργεί και σαν επιστέγασμα της έως τώρα πορείας τους. Garage, lo-fi, post-punk και γιγαντιαίες αράχνες. Όλα ικανά να τα αγαπήσεις αλλά και να σου προκαλέσουν εφιάλτες. Μέσα στο Lighting Ears θα ακούσεις λίγο από The Fall, λίγο από Velvet Underground, πολύ από Modern Lovers, αλλά κυρίως θα ακούσεις έναν δίσκο «από αυτούς που δεν βγαίνουν πλέον».

6. Cabbage – Young, Dumb and Full of…
Ας το πετάξω από την αρχή ώστε να κλείσουν νευριασμένοι τη σελίδα του mic οι αντιφρονούντες: οι Cabbage είναι η μετενσάρκωση των Dead Kennedys.
…
Έμεινε κανείς; Ωραία. Ας θυμηθούμε το punk. Ξεχάστε τα post και όλα τα προθέματα. Απλό, ωμό, πολιτικό αλλά πολιτικά μη ορθό punk. Προσθέστε λίγη από την χροιά του Biafra στη φωνή και τυλίξτε το με την παραγωγή του James Skelly των Coral (εντάξει, αυτό δεν το λες και πολύ punk). Οι Cabbage καταφέρνουν σε έναν δίσκο να καταπιαστούν με όλα τα αντίστοιχα που καταπιάστηκε το punk των 70-80’s: Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας, τα στραβά της Αμερικής (“death to Donald Trump” –δε γίνεται απλούστερο), ψεύτικος πατριωτισμός, Κιμ Γιονγκ Ουν, το Παλάτι…
Σε ποιον απευθύνονται βέβαια εν έτει 2017 μέσα από οθόνες κινητών; Ε, σε όσους ακούν θα σου πουν οι Cabbage χωρίς να τους νοιάζει και πολύ φαντάζομαι. Εδώ στα μισά τους τραγούδια ακούγεται το μικρόφωνο να χτυπάει στο στόμα του τραγουδιστή (“Grim up North Korea”) ενώ στο “Tell me lies about Manchester” καταφέρνουν και περιγράφουν/σαρκάζουν την σκηνή του Manchester όσο κανένα κείμενο δεν έκανε ποτέ (“I’ve had a pint with every person who’s ever played in The Fall”). Διαμάντι. Βουτηγμένο σε κέτσαπ μεν, αλλά διαμάντι.

5. Autobahn – The Moral Crossing
Τι λέγαμε από πάνω για το punk; Ε, τώρα ξαναβάλτε το post μπροστά, σε έντονη γραφή και με υπογράμμιση. Θα μπορούσε να είναι σ’ αυτή τη θέση μόνο για το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου που σε κάτι περισσότερο από 6 λεπτά συνοψίζει τη μουσική της post-punk σκηνής των 80’s όσο τίποτα άλλο για μένα φέτος. Ως γνωστό και χιλιοειπωμένο, η μουσική είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Ε, οι Autobahn τικάρουν πολλά από τα δικά μου κουτάκια, χωρίς βέβαια να αγνοώ το γεγονός ότι ο ήχος τους δεν είναι αυτός του 2017, αλλά αυτός των 30φεύγα και άνω.

4. Slowdive – Slowdive
Ο δίσκος που ίσως και να είναι στις πρώτες θέσεις και άλλων συντακτών εδώ στο mic, βρίσκεται ψηλά για έναν σοβαρό λόγο. Και ο λόγος αυτός είναι το Slowdive δεν ήταν ένας δίσκος που θέλαμε, ήταν ο δίσκος που χρειαζόμασταν. Ποιος θέλει reunion μπάντες να βγάζουν νέο δίσκο; Στην καλύτερη να βγάλουν κάτι που απλά να τους τιμά στην κατηγορία του «αξιοπρεπούς», στην χειρότερη…. “Go Away White”. Και φέτος είχαμε πολλούς τέτοιους δίσκους (βλ. Ride, JAMC). Αν εξαιρέσω τους Swans, δε θυμάμαι τα τελευταία χρόνια κάποια μπάντα που να έβγαλε έναν πραγματικά καλύτερο δίσκο από αυτούς που έβγαζε προ διάλυσης. Είναι το Slowdive ο καλύτερός τους δίσκος; Φαντάζομαι μόνο στο πέρασμα του χρόνου θα φανεί. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ο μουσικός κόσμος χρειαζόταν το 2017 έναν τέτοιο δίσκο που, όπως ντελικάτα το έγραψε ο Άρης Καραμπεάζης στην κριτική του, «σου γαμάει την ψυχή».

3. Oxbow – Thin Black Duke
Άντε τώρα να γράψεις για τους Oxbow και τον Eugene S. Robinson. Οι όποιες λέξεις μοιάζουν λίγες για να μπορέσουν να τους περιγράψουν, ειδικά αν τους μαθαίνεις τώρα για 1η φορά. Τα παρατάω. Θα πω μόνο αυτό: όταν τους είδα ζωντανά πριν λίγους μήνες στο Roadburn Festival ήταν από εκείνες τις ελάχιστες φορές που νιώθεις ότι η μουσική που ακούς και βλέπεις μετατρέπεται σε ένα άλλο είδος, σχεδόν συμπαγούς μάζας που έρχεται με φόρα καταπάνω σου και σου ρίχνει μπούφλες μέχρι να μουδιάσεις. Παράλυση. Ναι, αυτή είναι μια καλή περιγραφή της μιας λέξης για το Thin Black Duke. Αφέσου.

2. Yossarians – Fabric of Time
Που και που έρχονται από το πουθενά κάτι τέτοιοι δίσκοι που σε κάνουν να βγαίνεις στα μπαλκόνια και να αλαλάζεις ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Σε βλέπουν οι γείτονες, κάνουν τον σταυρό τους, σου πετάνε ημίστεγνα ασπρόρουχα και στο όνομα του Παπαντρέου σε καλούν να ασπαστείς με το ζόρι την Αγία Μπιόρκη. Εσύ τους σκούζεις ένα «suffer me or suffer the consequence», τρομάζουν και ξαναχώνονται στις τρύπες τους. Επιστρατεύεις μέχρι και τον Michael Gira και νιώθεις ασφάλεια ότι θα τους δαγκώσει αν ξαναβγούν. Και κάπως έτσι περνάνε 40 λεπτά μουσικής ονείρωξης.

1. Sievehead – Worthless Soul
Η ανάκαμψη του νησιού! Για να ξανακατακτήσεις την κορυφή πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποδεχθείς τις ατέλειές σου, να τις κάνεις κτήμα σου. Και ποιος καλύτερος τρόπος να το κάνεις αυτό από έναν αυθεντικό DIY noise δίσκο, βουτηγμένο στη σκόνη των κοκκινόχρωμων τούβλων από τα σπίτια του Sheffield; Οι Sievehead παίζουν τη μουσική εκείνη που κάποτε έβγαινε με το κιλό από την Μ. Βρετανία και που διαμόρφωσε τη μουσική των επόμενων. Παίζουν το punk που οι Βρετανοί έχουν ξεχάσει να παίζουν τα τελευταία χρόνια. Το Worthless Soul είναι βρώμικο. Είτε μιλάμε για τις κιθάρες, είτε για την παραγωγή, είτε για τα φωνητικά. Τόσο όμορφα βρώμικο. Πρωτότυπο; όχι, σε καμία περίπτωση. Θα σου θυμίσουν Gun Club και Husker Du ίσως. Αλλά αυθεντικό; Ω ναι… τόσο όμορφα αυθεντικό.