2017: δεύτερη φορά αξιολογική σειρά
Για δεύτερη φορά στη ζωή μου αναγκάζομαι, ελέω #blogovision2017, να βάλω σε αξιολογική σειρά τους δίσκους που θεωρώ καλύτερους από τη χρονιά που μας πέρασε. Πάντα μπορεί να γίνει συζήτηση για το τι κάνει ένα δίσκο «καλύτερο» από κάποιον άλλο, ωστόσο η ερώτηση «ποιον δίσκο έλιωσες περισσότερο μέσα στη χρονιά;» είναι, στην τελική, αυτή που δίνει σε εμένα την απάντηση. Και η απάντηση είναι η ακόλουθη λίστα:
11 δίσκοι που αγάπησα το 2017 (με αξιολογική σειρά)
11. Alvvays – Antisocialites
Pop φωτεινές μελωδίες, νεανικός ενθουσιασμός, παραμορφωμένες κιθάρες και υποστηρικτικά πλήκτρα, αιθέριες μουσικές που κολλάνε σαν τσίχλα στο κεφάλι σου, αναφορές στα τιμημένα 80’s και στα γυναικεία ποπ συγκροτήματα των 60’s, δουλεμένες συνθέσεις και προσπάθεια συγκεκριμενοποίησης του ήχου τους – ή αλλιώς, «το συγκρότημα που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμασταν».
10. Mark Lanegan Band – Gargoyle
Ο Mark Lanegan είναι δημιουργός ασύλληπτου ταλέντου, από αυτούς όμως που είναι γνωστοί μόνο στους μουσικούς επαΐοντες. Pulp neo-noir ατμόσφαιρα, τα γνωστά βαριά και βραχνά φωνητικά και η μόνιμη και σταθερή θεματική του, ο εξορκισμός των δαιμόνων του- ή αλλιώς, «καλωσόρισες ξανά, σκοτεινέ πρίγκιπα».
09. Demen – Nektyr
Αργή, μελαγχολική και σκοτεινή υπέροχη ambient drone doom pop, κάτι ανάμεσα σε This Mortal Coil και Cocteau Twins, ισάξια των καλύτερων στιγμών της 4AD – ή αλλιώς, «η Demen με χαρακτηριστική άνεση θα στεκόταν στο πλευρό της Julee Cruise στη σκηνή του Bang Bang Bar του Twin Peaks».
08. Wolf Alice – Visions of a Life
Λοξοκοιτάγματα προς shoegaze/dreampop, punk και vintage rock’n’roll πάνω σε μια indie βάση που αφήνει ελαφρά πίσω της τις 90’s επιρροές, γλυκόπικρη και δυναμική ταυτόχρονα ερμηνεία από την Ellie Rowsell - ή αλλιώς, «συμβαίνει τώρα και θα το δούμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα».
07. Queens of the Stone Age – Villains
Ο δίσκος που μας έκανε όλες να απαντήσουμε θετικά στην ερώτηση «Josh Homme δίνατε;». Το σαρδόνιο χιούμορ, το στιβαρό παίξιμο, η γερή ερμηνεία του Josh Homme, όλα είναι εδώ και συνδυάζονται με την ποπ παραγωγή του πολύ Mark Ronson - ή αλλιώς, «επανεφεύρεση».
06. Stars – There is no love in fluorescent life
Άλμπουμ που πέφτει πάνω σου και σε τυλίγει σαν ζεστή, μαλακή κουβέρτα. Η αγάπη σε παίρνει και σε σηκώνει, χωρίς να σε νοιάζει που σε πάει - ή αλλιώς, «μέχρι να ξαναβγάλουν δίσκο οι Wrens, εμείς θα έχουμε πάντα τους Stars».
05. LCD Soundsystem – American Dream
Και μόνο που πρόκειται για την επιστροφή του James Murphy, αρκεί για να μπει το “American Dream” στους καλύτερους δίσκους του έτους 2017. Synth-dance-punk αισθητική, κυνισμός, χιούμορ, στυλ, φιλίες και έρωτες που τελειώνουν, φόροι τιμής στον Alan Vega και στον David Bowie–ή αλλιώς, «δισκάρα».
04. The National – SleepWellBeast
Στον τελευταίο του δίσκο, το πλέον ευαίσθητο συγκρότημα των 00’s παίζει με σύνθια και drum machine, ανεβάζει γκάζια και δίνει μια φρέσκια διάσταση στον indie ήχο του. Η πάντα συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία του Matt Berninger και ο εμπλουτισμένος ήχος μαζί - ή αλλιώς, «νέα πνοή».
03. Slowdive – Slowdive
Με την πρώτη ακρόαση του δίσκου τους συγχώρεσα που δεν βγάλανε το άλμπουμ “Kalamaki”, όπως το είχα προτείνει στον Christian Saville λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Release Festival το 2016. Δίσκος αποκάλυψη, γεμάτος από όνειρα, μαγεία και θόρυβο, ατμοσφαιρικός, γλυκός και θορυβώδης ταυτόχρονα – ή αλλιώς, «σαρωτική επιστροφή».
02. Tori Amos – Native Invader
Μεγαλώνω με την Tori Amos– και οι δίσκοι της με προετοιμάζουν για τα όσα με περιμένουν όταν θα φτάσω κάποτε στην ηλικία της. Οι γονείς που «πέφτουν» όσο μεγαλώνουν, τα παιδιά που ενηλικώνονται και μας αφήνουν πίσω, οι ερωτικές σχέσεις που μεταλλάσσονται – ή αλλιώς, «γυναικεία εμπειρία».
01. The Afghan Whigs – In Spades
Σιγά μην έβαζα άλλο δίσκο ως κορυφαίο της χρονιάς, όταν έχει κυκλοφορήσει καινούρια δουλειά από τον Greg ΜΟΥ. Το σκοτάδι, ο πόθος και η εναλλαγή από το ένα στο άλλο. Βραχνάδα, πάθος, σεξουαλικότητα, καύλα, αγάπη, λυσσασμένα συναισθήματα, εναλλαγές στη διάθεση – ή αλλιώς, «δίψα για ζωή».
και 11 τραγούδια που αγάπησα το 2017 (χωρίς αξιολογική σειρά αυτά)
The Afghan Whigs ft. James Hall – You Want Love
Ο άντρας της ζωής μου διασκευάζει σκοτεινά αυτό το κομμάτι των Pleasure Club, του αγαπημένου συγκροτήματος του φίλου και κιθαρίστα του Dave Rosser, που πέθανε τον Μάιο του 2017 από καρκίνο.
Ariel Pink – Time to Live
Στην πληροφορική, όταν ένας υπολογιστής στέλνει πακέτα σε έναν άλλο και ο χρόνος αποστολής ξεπερνάει το “Time to Live”, ο άλλος υπολογιστής μπορεί να αγνοήσει τα πακέτα αυτά. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις.
Xiu Xiu – Wondering
Τραγούδι ανάμεσα σε Erasure και Nine Inch Nails, το οποίο θα μπορούσε να ακούει ο οδηγός του Ryan Gosling στο “Drive” του Νίκολας Βιντινγκ Ρεφν. Σε κάνει να νιώθεις άβολα – αλλά και να θες να χορέψεις ταυτόχρονα.
Ulver – So Falls The World
Η βία είναι η μαμή της ιστορίας, η ιστορία κάνει κύκλους, ο κύκλος είναι το σχήμα που απεικονίζει την ανθρωπότητα με τον πιο ακριβή τρόπο. Είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε ξανά και ξανά τα ίδια λάθη.
Björk – Blissing Me
Κελαηδίσματα πουλιών, χορωδίες, φλάουτα κι ένα τραγούδι για τον παράδεισο της νέας αγάπης που έρχεται μετά την κόλαση του άσχημου χωρισμού. Αθωότητα, αβεβαιότητα, χαρά: σε ζαλίζουν, σε μεθάνε, σε κάνουν να γελάς σαν χαζό και είναι ευτυχία.
Protomartyr – A Private Understanding
Ο Elvis είδε στα σύννεφα το πρόσωπο του Στάλιν να μετατρέπεται στου Θεού, ο Φίλιπ Κ. Ντικ είδε έναν μοχθηρό Θεό και έναν καλοκάγαθο. Ας ελπίσουμε οι Protomartyr να γράψουν ένα τραγούδι και για τον δεύτερο.
Chelsea Wolfe – 16 Psyche
Η Θεά περνάει στη Σκοτεινή Πλευρά, κουβαλώντας μαζί της τις Ερινύες της και προσπαθεί να εξορκίσει εκεί την οικογένειά της, τις σχέσεις της και την υγεία της. Τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας δεν σταματούν όμως ποτέ να ξαναφυτρώνουν.
Cigarettes After Sex – K.
Kristen, δεν σε ξέρω καν, αλλά το καλό που σου θέλω, γύρνα πίσω και πες του ότι κι εσύ τον γουστάρεις και ό, τι γίνει και όπου σας πάει, ο άνθρωπος σε βλέπει και λιώνει, κατάλαβες;
Radiohead – I Promise
Τραγούδι ηχογραφημένο κατά τα sessions του “OK Computer”, που όμως κυκλοφόρησε επίσημα φέτος και μπορεί να μπει στις φετινές κυκλοφορίες. Κάτι μεταξύ Roy Orbison και Joy Division και εικόνα ενός άλμπουμ που άλλαξε την ιστορία της μουσικής.
Zola Jesus – Siphon
Για όλες τις φορές που αγαπημένοι και αγαπημένες μας έχουν προβλήματα και θέλουμε να τους βοηθήσουμε και δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο μπορούμε να το κάνουμε και φοβόμαστε μήπως τους ή τις κάνουμε χειρότερα από ότι πριν.
Arcade Fire – Everything Now
Disco beats, μελωδία που θυμίζει ΑΒΒΑ, στίχοι που σχολιάζουν το FOMO, τον καταναλωτισμό και την αχόρταγη ανάγκη του να αποκτήσουμε τα πάντα άμεσα, stadium rock ερμηνεία (όχι, δεν είναι κακό αυτό!), χορέψτε, χορέψτε, χορέψτε γιατί χανόμαστε!
Ευτυχισμένο το 2018, με υγεία, αγάπη και πολλή και καλή μουσική!
