2017: Καινούργια μουσική; Ή μήπως όχι;

Αυτό που βλέπει κανείς κάθε χρόνο σε αυτού του είδους τις μουσικές λίστες (σίγουρα στις περισσότερες) είναι μια αγχωτική προσπάθεια επιβολής του «καινούριου». Μια μανία να ανακαλυφθεί και να προβληθεί το επόμενο σοκ. Η νέα μουσική. Έχω όμως την εντύπωση ότι η απάντηση στο ερώτημα του τι είναι νέα μουσική είναι πάρα πολύ απλή. Είναι η μουσική που βγαίνει σήμερα, όποια κι αν είναι αυτή, ότι μορφή κι αν έχει. Βρίσκω πως είναι τελείως λάθος να ψάχνουν διάφοροι σχεδόν απεγνωσμένα να παρουσιάσουν τη σημερινή avant garde τις περισσότερες φορές αδιαφορώντας (ή όντας ανίκανοι να καταλάβουν) αν αυτό που βρήκαν είναι στ’ αλήθεια λειτουργικό, αν έχει κάποια πραγματική καλλιτεχνική αξία βρε αδερφέ! Θα μου πεις τώρα, τι είναι αυτή η πραγματική αξία… Θα έλεγα ότι μπορεί με έναν τρόπο να οριστεί σε σχέση με το παρελθόν. Η ιστορία της τέχνης είναι ένας σοβαρός οδηγός. Αλλά θα πρέπει να την μελετήσει κανείς. Χωρίς να γνωρίζεις ένα ικανό κομμάτι της (ολόκληρη είναι μάλλον πέρα από τις δυνατότητες ενός ατόμου) κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός θαυμάζοντας και θεωρώντας καινούριο κάτι που είναι στην πραγματικότητα τελείως παρωχημένο ή και παντελώς αδιάφορο. Δυστυχώς οι περισσότερες λίστες ανά τον κόσμο με την «καλύτερη» μουσική του έτους είναι φισκαρισμένες με τέτοια αδιάφορα καινοφανή παρασκευάσματα τα οποία δεν είναι ούτε καν διαλεγμένα από όλες τις πηγές. Δηλαδή δεν βλέπεις δείγματα από παντού, ούτε από όλα τα είδη μουσικής. Βλέπεις μια συγκεκριμένη έκφανση της pop η οποία παρουσιάζεται ως κάποιο είδος σωτήρα της εξέλιξης της δημιουργικότητας αλλά αδυνατεί να εκφράσει (πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις) το παραμικρό. Τις περισσότερες φορές δεν σημαίνει τίποτα για κανέναν. Μέσα σε ένα χρόνο έχει ξεχαστεί και τρέχουμε για την επόμενη επανάσταση.

Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει καινούρια τέχνη. Μη νομίσει κανείς όμως ότι αυτό είναι ένα είδος απαισιοδοξίας ή γκρίνιας από την πλευρά μου, απλώς πιστεύω ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε. Σε όλες τις εποχές το «καινούριο» είχε να κάνει κυρίως με τη χρήση νέων τεχνολογικών μέσων, κάτι που όμως δεν έχει να κάνει με την ποιητική διαδικασία, αυτή παραμένει στη βάση της ίδια. Ήχοι που ο άνθρωπος προσπαθεί να τους ταιριάξει αρμονικά μεταξύ τους. Οι διαφορετικότητες και το πλήθος τους οφείλονται κάθε φορά στην ανακατανομή των στοιχείων και των υλικών. Κάθε τόσο το χαρμάνι ξανα-ανακατεύεται και αναδύονται αρώματα που είτε είχαμε ξεχάσει και μας φαίνονται νέα, είτε τα μετονομάζουμε (πολλές φορές αυθαίρετα) σε κάτι άλλο.

Οι λίστες λοιπόν θα αποκτήσουν ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν πάψουν να λειτουργούν σαν φορείς του καινούριου, όταν ο κάθε ένας σταχυολογεί απλά, πράγματα που ειλικρινά τον ενθουσίασαν, τον συγκίνησαν, του προκάλεσαν ένα αληθινό ενδιαφέρον. Πιστέψτε με, αυτό δεν είναι δεδομένο ότι συμβαίνει, ούτε αυτονόητο. Διότι δεν υπάρχει λόγος να είσαι μέσα στη μόδα και να παρασύρεσαι από αισθητικά πρότυπα. Είναι πιο ωραίο να χτίζεις σιγά σιγά ένα δικό σου αισθητικό σύμπαν, που τελικά θα έχει και μεγαλύτερη αξία και λειτουργικότητα. Και κάπως έτσι οι λίστες δεν θα είναι σπαστικές γιατί θα προκαλούν περισσότερο το ενδιαφέρον. Θα γίνουν χάρτες που θα βοηθούν τον ακροατή στη σύζευξη των καλλιτεχνικών σπαραγμάτων που χάνονται μέσα στο υπέρβαρο πλήθος της εποχής του internet. Κάνουμε και εμείς εδώ την προσπάθεια μας.

Έντεκα δίσκοι:

1.Roscoe Mitchell – Bells For The South Side (ECM)
Στην αρχή ήταν οι Art Ensemble Of Chicago. Ένα "τζαζ" συγκρότημα. Οι κύριοι όμως που το αποτελούσαν δεν ήταν ότι κι ότι, είχαν απομακρυνθεί από πολύ νωρίς από κάθε σύμβαση (σκέψου ότι κάποια στιγμή που τους έφυγε ο ντράμερ, δεν θεώρησαν απαραίτητο να βρουν άλλο, προτίμησαν να παίζουν όλοι, εκτός από τα δικά τους ο καθένας, όλα τα όργανα και διάφορα κρουστά). Το αποτέλεσμα ήταν ένα συνονθύλευμα από την υπαρξιακή κραυγή της free jazz με μια εξωστρεφή λαϊκότητα αλλά και με έναν απόκοσμο αφρικάνικο πρωτογονισμό που τους οδήγησε στο κέντρο, στον στόχο όλης της τέχνης. Στο μυστήριο, στο ά-λογο. O Roscoe Mitchell είναι ο ένας από αυτούς τους κυρίους, που μετά από πολλά χρόνια κατάφερε να δημιουργήσει ένα έργο εμπνευσμένης εσωτερικότητας και χαμηλών ταχυτήτων αλλά οξύτατων ρυθμών, που είναι το απόσταγμα, το υγρό πνεύμα των Art Ensemble Of Chicago.

2. Boubakar Traore – Dounia Tabolo (Lusafrica)
Οι περισσότεροι γνωστοί αφρικανοί μουσικοί έχουν περάσει δύσκολα. Είχε ξεκινήσει από τα 60s ο Boubakar από το Μαλί να συνδυάζει τα ηχοχρώματα της δυτικής Αφρικής με τα μπλουζ αλλά μόλις τη δεκαετία του ‘90 έβγαλε το πρώτο του άλμπουμ. Τα προηγούμενα χρόνια έπρεπε να παλεύει για να ταΐσει τα έξι παιδιά του. Είναι μια κάποια δικαίωση όπως και να ‘χει, να γίνεται παγκοσμίως γνωστό το όνομά του έστω και αργά, γιατί ακούγοντας αυτό τον αριστουργηματικό δίσκο στον οποίο συμμετέχει και ο εκπληκτικός μπλουζίστας Corey Harris, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει σήμερα απλώς καλή μουσική, υπάρχει μεγάλη μουσική.

3. Charlemagne Palestine – The Lower Depths (Alga Marghen)
Το όνομα του και μόνο είναι αρκετό για να κεντρίσει την περιέργεια για οποιαδήποτε νέα έκδοση. Ο Charlemagne είναι ένας από τους σημαντικότερους κατά τη γνώμη μου μινιμαλιστές. Και άμα είναι και έκδοση της Alga Marghen η οποία είναι πρότυπο αισθητικής και ο κατάλογος της μπορεί να αποτελέσει οδηγό της ιστορίας της σύνθεσης του 20ου αιώνα, ακόμα καλύτερα. Έχουμε εδώ ένα έργο ηχογραφημένο το 1977, σόλο πιάνο αλλά όπου βλέπεις πιάνο πιο πολύ να νομίζεις ότι είναι κάποιο περίεργο άγνωστο κρουστό. Το παίξιμό του είναι ιδιότυπο. Αφαιρετικό και απλωμένο με κρούσεις έντονες πάνω στα πλήκτρα, που ως δια μαγείας (μαγεία = τέχνη) μετατρέπεται σε ποίηση και δραματική ένταση. Το καταλαβαίνεις και από τα ίχνη αίματος που αφήνουν τα δάχτυλα πάνω στο πιάνο, στη φωτογραφία του εσώφυλλου.

4. Orchestra Baobab – Tribute To Ndiouga Dieng (World Circuit)
Οι Orchestra Baobab από τη Σενεγάλη, έχουν πάρει το όνομα τους από το πιο εντυπωσιακό δέντρο αυτής της σφαίρας. Εδώ και σχεδόν μισό αιώνα παίζουν ένα υβρίδιο αφρικανικής και κουβανέζικης μουσικής που καταφέρνει να σε οδηγήσει στην αγαλλίαση. Ακούω τον τελευταίο τους δίσκο ακατάπαυστα σχεδόν όλη τη χρονιά και δεν μπορώ να σταματήσω διότι πρόκειται για μεγάλη λαϊκή τέχνη, ίσως και εξίσου σημαντική με τον γνωστό δίσκο των Buena Vista Social Club στον οποίο άμεσα με παρέπεμψε.

5. Evan Parker & RGG – Live@Alchemia (Fundacja Sluchaj)
Εξαιρετική τζαζ μπάντα από την Πολωνία οι RGG. Αν προσθέσουμε και το σαξόφωνο του Evan Parker και ανακατέψουμε καλά, η συνταγή είναι πραγματικά υψηλού επίπεδου. Και δεν είναι πιάτο απ’ αυτά τα αστεία που έχουν μέσα κάτι κουτσουλιές της μιας μπουκιάς, θα χορτάσεις από τις τέσσερις σχεδόν 20λεπτες συνθέσεις που μέσα στην ελεύθερη ανάπτυξή τους θα διακρίνεις ακόμα και τα μπλουζ. Μπορεί και να θυμηθείς (αν στήσεις αυτί) και πιο δωρικές μουσικές, όπως τα ηπειρώτικα π.χ. κάτι που σαφώς δεν γίνεται συνειδητά, συμβαίνει όταν η μουσική γίνεται αφαιρετική χωρίς να χάνει τη στιβαρότητά της. Όλες οι μουσικές του κόσμου, όσο πιο πολύ απλοποιούνται, τόσο πιο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους.

6. Eddie Palmieri – Sabiduria (Ropeadope)
Αχ αυτοί οι παππούδες… Στο bandcamp διάβασα κάποια πράγματα που άμα τα διαβάσει κανείς πριν ακούσει το δίσκο θα πει «έλα τώρα, τι υπερβολές είναι αυτές», όπως, «το Sabiduria είναι ίσως ο καλύτερος latin jazz δίσκος όλων των εποχών». Αφού ακούσει όμως θα αρχίσει να ξύνει την κούτρα του και να το σκέφτεται. Ρε λες;

7. Saz’iso – At Least Wave Your Handkerchief At Me (Glitterbeat)
Ένα μεγάλο μπράβο στη Glitterbeat για αυτή την έκδοση. Υποσημείωση στο εξώφυλλο, "οι χαρές και οι λύπες του νοτιοαλβανικού τραγουδιού". Μιλάμε δηλαδή για παραδοσιακή μουσική από την Αλβανία από ένα τωρινό σχήμα ονόματι Saz’iso και με παραγωγή από τον Joe Boyd! Δεν είναι σχεδόν καθόλου γνωστή αυτή η μουσική στον "έξω" κόσμο μας λένε οι κύριοι της δισκογραφικής εταιρίας και δεν πέφτουν έξω. Όμως για μας δεν ισχύει αυτό, γιατί αν ακούγαμε με ελληνικούς στίχους αντί για αλβανικούς θα νομίζαμε ότι είναι απ’ τα Γιάννενα. Τεράστια μουσική παρουσιασμένη με τον καλύτερο τρόπο, που δείχνει εκτός των άλλων ότι μοιραζόμαστε με τους Αλβανούς πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι πιθανόν νομίζουμε.

8. Neuköllner Modelle– Sektion 3-7 (Umlaut)
Alex Von Schlippenbach στο πιάνο. Η σφραγίδα του είναι ολοφάνερη και το παίξιμο του καταλυτικό για την ποιοτική άνοδο του εγχειρήματος, χωρίς να σημαίνει αυτό φυσικά ότι οι άλλοι συμμετέχοντες υστερούν σε κάτι, ούτως ή άλλως ένας καλός παίκτης πάντα αναδεικνύεται και από τους συνεργάτες του. Όλοι μαζί λοιπόν απαρτίζουν ένα κουαρτέτο που παράγει ήχους αφαιρετικούς, με σχεδόν κονστρουκτιβιστική αισθητική (ανάλογη και με το σχεδιασμό του εξωφύλλου) αλλά ταυτόχρονα γνώριμους σαν να προέρχονται από τα βάθη της τζαζ.

9. Sky Music – A Tribute To Terje Rypdal (Rune Grammofon)
Αφιέρωμα στον πολύ σπουδαίο κιθαρίστα Terje Rypdal. Μια ιδέα του επίσης πολύ σπουδαίου κιθαρίστα Henry Kaiser ο οποίος μάζεψε διάφορους μουσικούς από το επιτελείο της Rune Grammofon για να φτιάξουν αυτό τον δίσκο ο οποίος πραγματικά είναι απολαυστικός και ακούγεται μονορούφι. Ένα jazz rock επίτευγμα που σίγουρα θα κάνει τον Terje περήφανο.

10. Keiji Haino/Jim O’Rourke/Oren Ambarchi – This Dazzling, Genuine “Difference” Now Where Shall It Go? (Black Truffle)
Ο Κeiji Haino αλλάζει συνεργάτες σαν τα πουκάμισα. Φαίνεται πως προσπαθεί να βρει ανθρώπους που πραγματικά μπορούν μέσα στα πλαίσια του σχήματος να γίνουν ένα σώμα και να οδηγηθούν σε μια ηχητική κατασκευή, μια μουσική που θα βγαίνει από μέσα. Από βάθη του ανθρώπινου πνεύματος ανεξιχνίαστα και σκοτεινά, που δε θα θυμίζει κάτι πολύ συγκεκριμένο ακόμα και όταν είναι ροκ ή οτιδήποτε άλλο. Για να επιτευχθεί αυτό, έχει σημασία οι συναγωνιστές του να είναι μαχητικοί, να ρισκάρουν και να καταλαβαίνουν τον αισθητικό κόσμο του μαυροφορεμένου ημίαιμου ξωτικού. Δύσκολο τασκ. Μετά από 8 χρόνια συνεχούς τριβής σε συναυλίες από τις οποίες ξεπήδησαν και 8 δίσκοι, είναι πια ασφαλές να πούμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με αυτό εδώ το τρίο. Το τελευταίο άλμπουμ κατά κάποιο τρόπο δένει το όλο σκηνικό. Αρχίζει να ξεκαθαρίζει μια ξεχωριστή αισθητική δήλωση. Ένα συγκρότημα στιβαρό που ήρθε και έμεινε. Και ενώ είναι rock, είναι noise, είναι ambient ή ότι άλλο σου ‘ρθει, δε μοιάζει με τίποτα από αυτά.

11. DeepChord – Auratones (Soma Quality Recordings)
Κάποτε το techno ήταν στο μυαλό μου μια απολύτως επαναστατική μουσική που με συνέπαιρνε κάθε φορά που είχα την ευκαιρία να ακούσω μια νέα κυκλοφορία. Όχι πια. Όπως σε όλες τις μουσικές έχουμε και σε αυτήν πααάρα πολλές σαβουροεκδόσεις που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σπάνε τα νεύρα μου. Παρόλα αυτά μια στο τόσο πέφτω σε κάτι πραγματικά εξαιρετικό (ευτυχώς) όπως είναι ο τελευταίος δίσκος των DeepChord. Τα έχει όλα στις σωστές δόσεις και θέσεις. Ambient εξαϋλωμένους κυματοθραύστες, διακριτικές μπότες αλλά καθόλου αμελητέες. Και το βασικότερο: μπάσα που αποσβολώνουν.

Και άλλα έντεκα κομμάτια:

1. Girma Beyene & Akale Wube – Ene Negn Bay Manesh – από το Ethiopiques 30:”Mistakes On Purpose” (Buda Musique)
Η τζαζ από την Αιθιοπία έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητή και λόγω της σειράς Ethiopiques η οποία έφτασε αισίως στο νούμερο 30. Εδώ ο Girma Beyene τραγουδά με απαράμιλλη ευαισθησία πάνω σε ένα εκπληκτικό jazz funk υπόβαθρο.

2. Laraaji – Sun Gong No 1 – από το Sun Gong (All Saints)
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη μουσική του Laraaji ενθουσιάστηκα. Ήταν ένας δίσκος που αγόρασα από δισκάδικο των Τρικάλων, μια από κοινού έκδοση με τον Roger Eno. Ο Larraji έχει εντελώς προσωπικό ύφος. Φτιάχνει μια ambient απολύτως δική του χρησιμοποιώντας κυρίως ακουστικά όργανα. Το Sun Gong είναι κάτι ιδιαίτερο. Πρόκειται για μια ακόμα πιο deep περίπτωση. Βασικά μου θύμισε αμέσως τους Nijiumu του Haino. Ατμόσφαιρα περίεργη. Σκοτεινή δεν την λες, μάλλον διάφανη. Φως υδατοδιαλυτό. Το φως που διαθλάται πάνω στη στιλπνή επιφάνεια ενός γκονγκ.

3. The Caretaker – Glimpses of Hope in Trying Times – από το Everywhere At The End Of Time, stage 2 (History Always Favours The Winners)
Παρατηρείς τα πράγματα να συμβαίνουν και να περνούν χωρίς να μπορείς να επέμβεις. Παρατηρείς σαν απέξω από το σώμα σου τις μνήμες να σέρνονται αδιάκοπα ετοιμοθάνατες. Δεν δέχεσαι ακόμα την ήττα, ακόμα καταλαβαίνεις, αν και πιο θολά. Μια διάθεση μαυρίλας διαπερνά το κουρασμένο μυαλό, αρχίζεις να παραδίδεις τα όπλα και ξέρεις ότι αυτές είναι οι τελευταίες αναλαμπές. Η συνείδηση σου θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, άγνωστο και άγονο. Ένα χάος με φωτεινά ψήγματα μνήμης σαν νεκρές πυγολαμπίδες. Αντίο κόσμε.

4. Jamie Saft, Steve Swallow, Bobby Previte with Iggy Pop – Everyday – από το Loneliness Road (RareNoise)
Αποδεικνύονται εδώ κάποια πράγματα. Αν είσαι μεγάλος ροκ σταρ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όταν γεράσεις θα γίνεις ένα κακέκτυπο του εαυτού σου, ένας δεινόσαυρος που πουλάει όνομα. Ο Ίγκι εδώ μπαίνει σε ένα τριπ τραγουδιστικής ωριμότητας, αφού σε αυτό το τραγούδι δεν προσπαθεί καθόλου να επιβληθεί, μόνο χαρίζει σε αυτό το συναρπαστικό τρίο ότι καλύτερο μπορεί να κάνει με τη φωνή του μέσα σε αυτό το συγκεκριμένο αισθητικό πλαίσιο, που έχει πιο πολύ να κάνει με την απίστευτη μουσική που παίζουν αυτοί οι άνθρωποι που είναι άλλη μια απόδειξη. Απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να προσπαθείς πάση θυσία να είσαι "μοντέρνος" (μάλλον το αντίθετο χρειάζεται εδώ που τα λέμε)για να κάνεις σπουδαίο έργο. Τζαζ μη μοντέρνα αλλά παραδόξως απολύτως σημερινή, διότι αυτό συμβαίνει όταν κάνεις κάτι που πραγματικά προκύπτει από εσωτερική αναγκαιότητα.

5. Diamanda Galas – O Death - από το At Saint Thomas The Apostle Harlem (Intravenal Sound Operations)
Η ντίβα είχε 9 ολόκληρα χρόνια να βγάλει κάτι, οτιδήποτε και τώρα συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με τα Μεγάλα Τραγούδια. Τα χρησιμοποιεί (πάντα) σαν αφορμή. Το τελικό αποτέλεσμα είναι δικό της. Απολύτως ξεχωριστό. Μες στο ψυχρό πυρ το εξώτερο, με αυτή την γυμνή παγωμένη πια φωνή που είναι τώρα πιο πυκνωμένη και πιο στιβαρή. Άδειος χώρος, μαύρος. Και η φωνή και το πιάνο αντιλαλούν μέσα στο σκοτάδι και φωσφορίζουν, σαν το φάσμα στο κολασμένο εξώφυλλο.

6. Norman Blake – Sweet Banks Of Flowers, Georgie’s Vision – από το Brushwood Songs & Stories (Plectrafone)
Που και που βγαίνουν και υπέροχα τραγούδια. Ακούστε επειγόντως.

7. Leyland Kirby – Clickbait – από το We, So Tired Of All The Darkness In Our Lives (History Always Favours The Winners)
Ο Leyland Kirby δίνει αυτό το δίσκο δωρεάν. Δεν το κάνει σαν διαφημιστικό τρυκ, ούτε πρόκειται για «δεύτερα» προϊόντα. Απλά το κάνει, γιατί θέλει. Και μας βυθίζει σε μια άβυσσο σκοτεινών μελωδιών και ποιητικής μελαγχολίας με κορύφωση το Clickbait. Τραύμα.

8. Gas – Narcopop 2 – από το Narcopop (Kompakt)
Ντεμπισί είχε ονομαστεί το σκάφος από τους πρώτους ανθρώπους. Η εποχή του είχε ξεχαστεί πια. Άγνωστο πόσες χιλιετίες είχαν περάσει από την ανάφλεξη. Και ο προορισμός φυσικά είχε λησμονηθεί. Οι δεύτεροι άνθρωποι πίστεψαν ότι είχε χαθεί οποιαδήποτε δυνατότητα ανάκτησης του μπλε κουτιού. Τα εξωτερικά τοιχώματα είχαν πάχος ένα έτος φωτός. Πολύ μικρή απόσταση σχετικά. Ο βόμβος των μηχανών ακουγόταν αμυδρά στην άδεια γέφυρα έμπροσθεν του πρώτου ορόφου. Οι μηχανές ήταν 47 έτη φωτός πιο πίσω. Οι τρίτοι άνθρωποι έζησαν πριν 700 χρόνια στο εσωτερικό του τρίτου διαμερίσματος. Αυτοί ανακάλυψαν το δάσος. Σήμερα όλος ο Ντεμπισί έχει αποκτήσει μια τίντα μπλε Πρωσίας που οφείλεται σε αυτά τα δέντρα. Ανακλάται πάνω του το φως του γαλαξία που τον ακολουθεί και όλος ο χώρος μοιάζει με γαλάζια άβυσσο. Οι τελευταίοι άνθρωποι...

9. Tamikrest – Manhouy Inerizhan – από το Κidal (Glitterbeat)
Δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι ξέρω ποια μπορεί να ‘ναι η καθημερινότητα των Τamikrest, αυτού του εκπληκτικού σχήματος που τα μέλη του ανήκουν στους Τουαρέγκ, δηλαδή τους κατοίκους της ερήμου Σαχάρα. Βλέποντας όμως τα βίντεο τους στο γιου τιουμπ και ακούγοντας τη μουσική τους νιώθω μια συγκίνηση γιατί είναι απλοί, στιβαροί και εκπέμπουν αγνότητα. Βλέμματα θλιμμένα έως και ταλαιπωρημένα, αλλά όχι μίζερα, άπιαστα και ζωντανά σαν τους αέρηδες της ερήμου.

10. Trad Gras Och Stenar – Farval – από το Tack For Kaffet (Subliminal Sounds)
Ουσιαστικά τα περισσότερα ποστ ροκ που βγαίνουν σήμερα με τη σέσουλα προγγρεσιβίζουν, δυστυχώς όμως είναι συνήθως φλούδες και κοτσάνες. Γι’αυτό όταν οι παλιές καραβάνες του ψυχεδελίζοντος προγγρέσιβ ροκ και μάλιστα εκ Σουηδίας Trad Gras Och Stenar (της θρυλικής σκηνής των 70ς) επεμβαίνουν για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους με τραγούδια όπως αυτό, αφήνουμε ότι κάνουμε και υποβάλουμε τα σέβη μας.

11. Pharmakon – No Natural Order – από το Contact (Sacred Bones)
Σε γενικές γραμμές η συνταγή δεν αλλάζει. Βοθροϊντάστριαλ που το κάνει πολύ καλά η Pharmakon και είναι ελαφρώς πιο συντονισμένη, λίγο πιο ώριμη. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι ότι καλύτερο έχει κάνει. Μακάρι να βρει τη δύναμη να το ξεπεράσει.