2017 - Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα

...και εδώ που τα λέμε θα πήγαινε και ομοιοκαταληξία "κονδυλώματα" (για να μνημονεύσουμε την πρώτη μεγάλη απώλεια του 2018), και καλή η πλακίτσα αλλά ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα, το 2017 στην Ελλάδα ο κόσμος Αργυρό τραγουδούσε, "ποια είναι η Αργυρώ;" απάντησε με αγία αφέλεια φίλη καθηγήτρια φροντιστηρίου σε μουσική παραίνεση των μαθητών της, "κύριε ξέρουμε ότι δεν ακούτε ελληνικά" είπε με μια δόση παραπόνου η λυκειοπαιδούλα στον καθηγητή της, κάπου σε ένα σχολεία στα εξοχικά του νομού Θεσσαλονίκης (γενικά νομίζω ότι οι άνθρωποι που έρχονται σε άμεση επαφή με την μαθητιώσα νεολαία έχουν μια καλύτερη εικόνα κι ένα "γνώθι σαυτόν" για τον απομονωμένο μικρόκοσμό μας).

Κατά μία άποψη λοιπόν και ακολουθώντας κατά γράμμα τις επιταγές ενός κακοφορμισμένου "νεο-πετριδισμού" με αυτά τα ακούσματα θα έπρεπε να ασχολούμαστε κι εμείς στις σελίδες αυτές, με αυτά που θέλουν οι πολλοί και όχι μια πολιτισμικά ψηλομύτα "ελίτ", αν βέβαια η άποψη αυτή δεν διακρινόταν συγχρόνως και από μια ξιπασμένη σκαντζίλα απέναντι στους "υπανάπτυκτους καθυστερημένους ιθαγενείς οι οποίοι αδυνατούν να συλλάβουν το βάθος μιας Μπιγιονσέ και ενός Κέντρικ Λαμάρ κι επιμένουν να τρέχουν ακόμη στα σκυλάδικα (μεταξύ μας, σε όλο τον κόσμο τους ντόπιους Αργυρούς ακούει ο λαός, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα τώρα).

Και κάπου εδώ σχεδόν σε γραπώνουν από το χέρι στερεότυπα εντυπωμένα σε τόσο βάθος που μοιάζουν αυτονόητα, ήμουν νιος και γέρασα (εντάξει, μην λέμε υπερβολές, άλλωστε πια δεν γερνάμε, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, όλοι "νέοι άνθρωποι είμαστε") και στα ίδια επιμένουμε, στην ηρωική γκρίνια, την κλάψα και τους κοπετούς για την ελληνική σκηνή (ξεκινώντας από το θρυλικό ερώτημα αν υπάρχει ελληνική σκηνή), για την κρίση, για την πολιτεία που δεν ασχολείται, για την πλειοψηφία που ακούει Αργυρό, σώσον Κύριε το ροκ σου "που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από ...", αυτή η καταραμένη νοοτροπία, μεταφορά κατ' ουσία του οικογενειακού "τι θα πει ο κόσμος", μαζί και λίγη ποδοσφαιρική ...ΟΥΕΦΑ λογική (μόνο η Ευρώπη μετράει) για το πολλοστό γκρουπάκι που προσπαθεί να παίξει (και το ακόμη χειρότερο να τραγουδήσει, έστω με "καλή προφορά") λες και φτιάχτηκε στο Μπρίξτον ή στο Μπρούκλιν, μπας και κα'να τυπάκι με διάθεση εξωτικού cultural appropriation γράψει κάπου καμιά γραμμή και έρθει η περίφημη ...διεθνής αναγνώριση (η οποία μεταξύ μας δεν είναι και τόσο διεθνής όσο λέγεται, αγγλοσαξονική θα έπρεπε να λέμε, ως γνωστόν ο υπόλοιπος κόσμος δεν μετράει).

Γενικά έχω μια εκτίμηση στους δημιουργούς οι οποίοι λίγες δεκάρες δίνουν για το τι θα πει ο κόσμος, τα τσαρτς, οι κριτικοί, που τραβάνε το δρόμο τους, με σεμνότητα μακριά από την διαδεδομένη μανατζερίστικη νοοτροπία, κάνε θόρυβο να σε μάθουνε, "σας στέλνουμε τον δίσκο μας για να του κάνετε ριβιού" σε αυτο-θαυμαζόμενα "δελτία τύπου" (που ενίοτε γίνονται και διασκευασμένες "κριτικές" μετά). Κι ας παίζουνε μπροστά σε δέκα άτομα. Και αυτό όχι γιατί η χώρα μας αποτελεί κάποιο ιδιαίτερα αντίξοο περιβάλλον όπως οικτίρουμε εαυτούς (με μια δόση αντίστροφης υπερηφάνειας) εδώ και χρόνια. Η δημιουργία παντού και πάντα, ήταν και είναι μια "δύσκολη" διαδικασία, "σε πείσμα" κάποιων γεννάται. Και είναι μοναχική. Και με αμφίβολη αναγνώριση.

Δεν λείπουν τέτοιοι δημιουργοί στα μέρη μας. Με κυκλοφορίες πολλαπλασιασμένες σε αριθμό, σε κάθε δυνατό (αδια)νοητό μέσο, πλέον έχουμε ξεσκονίσει για τα καλά μέχρι και τα παλιά κασετόφωνα μας. Μια σφύζουσα δημιουργικότητα η οποία ναι μεν δεν μπορεί να αποτελέσει μαζικό κοινωνικό φαινόμενο και ρεύμα, ιδιαίτερα στην εποχή των παράλληλων κόσμων (για να πιάσουμε και το νήμα από τον "διεθνή" απολογισμό), αφήνει όμως ένα στίγμα και μια παρουσία στην ελληνική κοινωνία. Και παραπέρα; Ποιος ξέρει; Δεν έχει και ιδιαίτερη/καμία σημασία για μένα. Η μουσική είναι μία και ο κόσμος ένας λένε (και θέλουν να πιστεύουν) οι ρομαντικοί, ποτέ όμως οι μουσικές δεν ήταν περισσότερες και ο κόσμος πιο θρυμματισμένος. Η μουσική μπορεί κάποιες φορές να ξεπερνά σύνορα, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό δεν συμβαίνει, δεν γίνεται και εν τέλει δεν μπορεί να γίνει.

11 Δίσκοι

1. Οπλιστής & Ηχοδότης - Όπως είχαμε πει
Τέτοιοι δίσκοι μου φαίνονται σαν το πιο γνήσιο θερμόμετρο των καιρών μας σε τούτη εδώ τη γωνιά του κόσμου. Όχι μόνο/τόσο επειδή τα "λένε". Που τα λένε δηλαδή τα συγκεκριμένα παιδιά από την Πρέβεζα, αλλά δεν στέκονται εκεί, η μουσική δεν είναι θεραπαινίδα του λόγου, τα δείγματα/δήγματα τους είναι καίρια, η ρυθμική ηχογλυπτική ουσιαστική και συγχρόνως ευφυώς μελωδική. Η δημιουργικότητα της εποχής βράζει σε μέρη που αγνοούμε...

2. Man from Managra - Half a century sun
Είχε πολλά χρόνια να έρθει σπίτι αλληλογραφία που να έχει επάνω της ένα κανονικό γραμματόσημο, σφραγισμένο, με τα δοντάκια του, με τα όλα του, που να μην είναι δηλαδή κάποιος λογαριασμός ΤΕΒΕ, ΟΑΕΕ ή όπως διάολο θα το λένε, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κλπ κλπ, μέχρι ... μέχρι που έσκασε μια μέρα αυτό το δισκάκι, από μια περίεργη μακρινή χώρα, Managra τηνε λένε, κάπου αχαρτογράφητη πάνω στην υδρόγειο, από εκεί μας στέλνει τα νέα του τραγούδια ο Coti K, ίσως από κάποια "faraway beach"...

3. Β-Sides - The end is near
Κυριολεκτικά στο 90-φεύγα του 2016 βγήκε ο δίσκος, θα ήταν άδικο και τυπολατρικό όμως να χαθεί στις συμπληγάδες μεταξύ των ετών, τούτο το πάντρεμα ηλεκτρονικής και κιθαριστικής ποπ που δεν του λείπει η ευαισθησία. "Story without end" λεγόταν ο προηγούμενος δίσκος τους κάμποσα χρόνια πίσω, ελπίζουμε ο παρόν τίτλος να μην κρύβει προφητικούς οιωνούς...

4. Απόστολος Κίτσος & Μιχάλης Καλογεράκης - Κάτι παράξενο
Κάποια στιγμή να κάτσουμε να κουβεντιάσουμε πως κατάφερε(αμε) ο όρος "έντεχνο" να πάρει τέτοια αρνητική (σχεδόν απαξιωτική) χροιά... Εν τούτοις, "κάτι παράξενο έλαβε δράση" και σε αυτό τον χώρο...

5. Tango Magalore - Dear shore
Η θάλασσα και τα τραγούδια για τη δύσκολη και τραχιά ζωή των ναυτικών ασκούσαν ανέκαθεν σε μας τους στεριανούς μια ιδιαίτερη γοητεία. Κι αν τα έχουμε συνηθίσει αλλιώς, όχι σε ηλεκτρονικά dark wave πλεύσεις, δεν χάνουν την συγκινησιακή τους ικανότητα. Το αντίθετο θα έλεγα κιόλας...

6. Μανώλης Γαλιάτσος - Η ζωή σε 11 ποιήματα του Γιώργου Βέη
Η μελοποίηση στίχων έχει μια μακρά παράδοση στο ελληνικό έντεχνο πχιοτικό (sic) ελληνικό τραγούδι, εν τούτοις οι προσπάθειες που εστιάζουν στο μέλος και όχι μόνο στην ποίηση δεν είναι πολλές και λίγες είναι τόσο ιδιαίτερες.

7. Oktavision - Oktavision
Από πολλά, διαφορετικά και κάθε ηλικίας άνθη της ηλεκτρονικής μουσικής κορφολογεί ο Θεσσαλονικιός δημιουργός καταφέρνοντας να φτιάξει ένα μείγμα μουσικής το οποίο δεν αρκείται σε "αστικά ηχοτοπία", είναι σύγχρονο και διόλου ρετρόφιλο (κι ας περιλαμβάνει κομμάτι με τον αμίμητο τίτλο "Days of YENED"!)

8. Burgundy Grapes - Short stories, lasting shadows
Ήταν μια καλή χρονιά για τα σταφύλια της Βουργουνδίας, να εδώ ίσως ταίριαζε η ...οινολογικής προέλευσης εκφραστική εμμονή των μουσικογραφιάδων. Στην τραγουδοκεντρική ελληνική πραγματικότητα, instrumental δίσκοι τέτοιας υποβλητικής λυρικής δύναμης και αισθητικής είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι: απαραίτητοι.

9. Hand & Leg - Hand & Leg
Ταιριάζει νομίζω να το βάλω στο ίδιο ράφι με τους Cramps.

10. Δεσποινίς Τρίχρωμη - Όνομα, Ζώο, Πράγμα
Χειροποίητης αισθητικής παιδικά τραγούδια για ...μεγάλους φορτωμένους με χιλιάδες αναμνήσεις.

11. Δημήτρης Μυστακίδης - Amerika
"Γιατί την ανακάλυψε αυτή τη γη ο Κολόμβος;", πολλοί θα είχαν αυτή την απορία, ξεκινώντας από τους ντόπιους "Ινδιάνους", εδώ την εκφράζει έλληνας μετανάστης των αρχών του προηγουμένου αιώνα, εδώ μέσα από την ερμηνεία και την "τσιμπητή" κιθάρα του μάστορα Μυστακίδη. Δίσκος ο οποίος πέραν της στενά καλλιτεχνικής αξίας έχει και ιστορική. Ακόμη και πολιτική...

...και 11 σκόρπια τραγούδια

1. Sigmataf - Κέντρο 16
Άκουγα το κομμάτι περπατώντας με ακουστικά κατά την τακτική συνήθεια, κεντρική λεωφόρος, σειρήνες τριγύρω, νόμιζα ότι ήταν στο κομμάτι, ήταν και σε αυτό ήταν και τριγύρω, όλα ταίριαζαν. Ο ήχος μιας σύγχρονης αγχώδους μητρόπολης. Εδώ είναι Αθήνα... Μπορεί και αλλού...

2. The Boy - Μπράϊαν Λήθη
Ότι πιο κοντινό έχει τούτη η γενιά σε αντιπροσωπευτική έκφραση εδώ και χρόνια, Το Αγόρι συνεχίζει τη δική του πορεία κατακτώντας και εμπεδώνοντας πλέον απόλυτα τα εκφραστικά του μέσα. Κάποιοι περιμένουμε το παρακάτω βήμα. Λέτε να το δούμε στο σινεμά;

3. Misfortunes - Hybrid
Κάθε γενιά τελικά θα ανακαλύψει την electropop των 80s με τον δικό της τρόπο.

4. Monsieur Minimal - Έρωτας στην εποχή της ψυχεδέλειας
...βασικά στην εποχή όπου η ψυχεδέλεια πάει παντού, σαν το ...πιπέρι στα λάχανα. Πέρα από τον ξυπνιτζίδικα εύστοχο τίτλο, ένα ακόμη δείγμα της πηγαίας ικανότητας του κ. Μινιμάλ να στήνει πιασάρικες ρυθμικές μελωδίες (ή μελωδικούς ρυθμούς αν θέλετε). Ααα, και το κομμάτι με τον Δάκη μια χαρά είναι επίσης.

5. Convex Model - And it's getting cold (Deceiving time)
Κάνει κρύο (και) στην Ελλάδα. To ήμισυ των Human Puppets σε ένα θολοσυνθετικό και στοιχειωτικό creep(y) άκουσμα (το πιάνετε το υπονοούμενο ε;)

6. Σtella - Works for you
Τι είναι ποπ; Δύσκολο να την ορίσεις, εύκολο όμως να την αναγνωρίσεις...

7. Κάτω από το Δέντρο - Ακροπατώντας στους γκρεμούς
Δεν είναι εύκολη η παντρειά (ειδικά με προξενιό ή με το ζόρι) της παράδοσης με το ροκ. Είναι φορές όμως που κάθεται, σαν σε τραγούδια τέτοια, όπου η κρητική λύρα παίρνει το ριφ του Jumpin' Jack Flash και το ...σηκώνει στον αγέρα.

8. Σείριος Σαββαΐδης - Η δίκη του ονείρου
Ταιριάζει και το άνωθεν σχόλιο, στη θέση του ροκ βάλτε όμως φολκ (και ροκ αν θέλετε).

9. Paradox Obscur - Desert of distress
Ηλεκτρονικός μεταγοτθικός ρομαντισμός από το "Νησί των Ιπποτών".

10. Underwater Chess - Seriality
Δύο "σκακιστές" σε ηλεκτροακουστική παρτίδα αυτοσχεδιασμού με "υποβρύχια" αισθητική.

11. Stereo Boson - Epos des Frieden
Όμορφο ηλεκτρονικό instrumental από εκείνα που τα λέμε "κινηματογραφικά", εδώ με αιτία, καθώς γράφτηκε με αφορμή μια σκηνή από "Τα φτερά του έρωτα" του Βέντερς.

Και του χρόνου...