7 για το 2017

Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί να υπάρχει ξεχωριστή λίστα με τους ελληνικούς δίσκους της χρονιάς που μας άφησε ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στη γενική λίστα με τα «ξένα», συνειδητοποίησα ότι όταν πρόκειται για ελληνική μπάντα, μπορώ να ακούσω είδη μουσικής τα οποία και δεν ψάχνω αλλά ούτε και κατέχω ιδιαίτερα. Αφού το συνειδητοποίησα αυτό, μετά έψαξα να βρω την αιτία του.

Σίγουρα δεν είναι η γλώσσα που μου προκαλεί την οικειότητα με αυτό που ακούω, καθώς όπως θα δεις παρακάτω, μόνο δύο δίσκοι ντύνονται με ελληνικό στίχο. Επίσης, αν και σαν την ελληνική φέτα δε θα βρεις πουθενά, σίγουρα δεν κρύβεται κάποια λανθάνουσα πατριδολαγνεία πίσω από αυτό. Μήπως η εντοπιότητα των καλλιτεχνών με ωθεί να στηρίζω τον ίδιο ζωτικό χώρο όπου βρισκόμαστε και οι δύο και άρα διά της μεθόδου της υποβολής να πρέπει μου αρέσει; Μάλλον όχι.

Στο μόνο που κατάφερα να καταλήξω, είναι ότι δίνω περισσότερες ευκαιρίες ακρόασης σε ελληνικές παραγωγές για τον μοναδικό λόγο ότι έχουν μεγαλύτερο συντελεστή δυσκολίας από αυτές του εξωτερικού. Και δεν αναφέρομαι στις προφανείς δικαιολογίες οικονομικής ή τεχνολογικής φύσεως. Θεωρώ απίστευτα δύσκολο να βγαίνουν μουσικοί σε αυτό το περιβάλλον που κινούμαστε όλοι στην Ελλάδα οι οποίοι να θέλουν να διαφοροποιηθούν από τη -μουσικά- συντηρητική μάζα και να εκφραστούν με άλλον τρόπο από αυτόν που τους έχουν επιβάλλει από νεαρή ηλικία. Το μπράβο για την προσπάθεια και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη βέβαια δεν κάνει έναν δίσκο καλό. Αλλά διάολε, αυτό το πράγμα μου δίνει εμένα την ευκαιρία να ακούσω κάτι διαφορετικό και κοίτα να δεις που μερικές φορές τυχαίνει να είναι και πολύ καλό.

Παρακάτω, αυτά που ξεχώρισα μέσα στη χρονιά από το ενοχικά μικρό δείγμα στο οποίο έδωσα ευκαιρίες ακρόασης.

7. The Boy – Έτοιμοι Δύο
Έχω καταλήξει ότι μου αρέσει να ακούω τον The Boy από συνήθεια. Αλλά αυτό κάνω και με το τσιγάρο. Μου κάνει κακό, αλλά ταυτόχρονα μ’ αρέσει. Και δεν κόβεται το ρημάδι.

6. Hand & Leg - Hand & Leg
Θυμάμαι κάπου εκεί στις αρχές των 00’s που είχε ξεκινήσει η φρενίτιδα με τους White Stripes, έναν τίτλο εξωφύλλου (του Rolling Stone;) που χωρίς να είναι διόλου ευφυής, για κάποιον λόγο μου έμεινε στο μυαλό: “it takes two to rock and it’s alright”. Έχουν περάσει πολλά ντουέτα στη μουσική από τότε, αλλά καιρό είχε να μου αρέσει κάτι τόσο όσο το Hand & Leg. Ωμό, ατόφιο punk-rock από 2 άτομα που λογικά θα μας απασχολήσουν και τα επόμενα χρόνια.

5. Απόστολος Κίτσος/Μιχάλης Καλογεράκης - Κάτι Παράξενο
Να πω την αλήθεια, αυτό τον δίσκο είχα κατά νου όταν έγραφα τον πρόλογο. Μίλια μακριά από τα ακούσματά μου κι όμως όχι απλά του έδωσα ευκαιρία, αλλά με εντυπωσίασε με το επίπεδο σύνθεσης, ενορχήστρωσης και εκτέλεσης. Χάρηκα πολύ που είδα μάλιστα να καλύπτεται από το MiC με θετική κριτική. Εν είδει συνθήματος: δώστου ακόμη μια ευκαιρία (και δε θα χάσετε).

4. The You and What Army Faction - Rite
Υπάρχουν πολλές μπάντες εντός και εκτός συνόρων, που από την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνεις εύκολα τι ακούν. Βέβαια, δε θα μειώσω το Rite σε ένα άλμπουμ που είναι απλά αποτέλεσμα των επιρροών των συντελεστών του. Από την αποσύνθεση στην ανασύνθεση και μετά στη δημιουργία, πολλά βρώμικα ριφ δρόμος και ένα σκοτάδι ανάμεσά τους. Μπορεί να μιλάει η περιορισμένη μου μνήμη τώρα, αλλά κιθαριστική μουσική τέτοιου είδους δε θυμάμαι να έχει ξαναβγεί στην Ελλάδα.

3. Illegal Operation - Down
Το file under modern blues που ακολουθεί τους Illegal Operation μπορεί να τους περιγράφει εν συντομία αλλά τους αδικεί ταυτόχρονα αν μείνεις εκεί και δεν ακούσεις το Down. Ο Pall Jenkins των Black Heart Procession άνετα θα έκλεβε τους στίχους του “A Whisper”, ενώ το ίδιο άνετα θα φανταζόμουν τον Stuart Staples να ανεβαίνει σε κάποιο live τους να τραγουδήσει μαζί με όλους τους Tindersticks το “I’ll change your mind”.

2. A Victim of Society - Freaktown
Εξαιρετικός δίσκος από μια εξαιρετική μπάντα. Η οποία μάλιστα μαθαίνει μεγαλώνοντας, καθώς πρόσθεσαν και ντράμερ στις εμφανίσεις τους μετά τα πλακάτ διαμαρτυρίας που τους είχαμε ετοιμάσει. Όταν με το καλό προσθέσουν και μπασίστα, τότε θα είναι έτοιμοι για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα (εκτός συνόρων αυτή τη φορά).

1. Acid Baby Jesus - Lilac Days
Εκεί που νόμιζες ότι οι ABJ είχαν πατήσει ήδη την κορυφή τους, τους βρίσκεις να έχουν -πολύ σοφά- αλλάξει ύφος και από τη νεο-ψυχεδέλεια που ήταν στο κάτω-κάτω της εποχής τους (sic!), να κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους 60’s δίσκους που θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν, όχι το 2017 αλλά το 1967. Όπως γράφει και ο Πάνος Πανότας στην κριτική του, η αυθεντικότητα δεν έχει εποχές. Και όπως φαίνεται οι Acid Baby Jesus δεν έχουν ταβάνι.