Aion (1990)

Aion [1990]
Arrival and the Reunion, Saltarello, Mephisto, Song of the Sibyl, Fortune Presents Gifts Not According to the Book, As the Bell Rings the Maypole Spins, End of Words, Black Sun, Wilderness, Promised Womb, Garden of Zephirus, Radharc

Pearls Before Swine, Deep Purple, Dead Can Dance... Τί κοινό μπορεί να έχουν μια μπάντα από τα ψυχεδελικά 60s και μία μαλλιαρή παλιοροκάδικη μπάντα με τους Dead Can Dance... Και οι τρεις έχουν κυκλοφορήσει δίσκο όπου το εξώφυλλο κοσμεί μια λεπτομέρεια από τον πίνακα του μεγάλου Φλαμανδού ζωγράφου Ιερώνυμου Μπος "Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων". Πίνακας μεγαλούργημα, μέρος ενός συμβολικού τρίπτυχου, που συμβολίζει την πτώση του ανθρώπινου γένους στην αμαρτία, γεμάτος λεπτομέρειες, διαβολικές μορφές, φρούτα, πουλιά, και γυμνούς ανθρώπους σε λάγνους καταπράσινους κήπους...

Ταιριαστό ομολογουμένως το εξώφυλλο για αυτόν τον πέμπτο δίσκο του ντουέτου από την Αυστραλία, στον οποίο φαίνεται να βγαίνουν πια από τα βαθιά μεσαιωνικά σκοτάδια και εισέρχονται στη δική τους ...Αναγέννηση. Ακούγοντας το "Aion" είναι στιγμές που νιώθεις πραγματικά την πέτρινη ψύχρα ενός παλιού πύργου και το μεταφυσικό μεγαλείο των κήπων τους (ακούστε το "The promised womb"!) όπου νομίζεις ότι στην επόμενη γωνία θα ξεπεταχτεί μια ξανθιά πριγκιποπούλα ή ένας σιδηρόφρακτος ιππότης (όσοι έχουν βρεθεί σε τέτοια μέρη στην Ευρώπη μπορεί να καταλάβουν αυτό το αίσθημα)... Μέσα σε αυτή την αναγεννησιακή αισθητική τους οι DCD εντάσσουν εδώ με ιδιοφυΐα και μοναδικό τρόπο πολλές άλλες και ετερόκλητες επιρροές, βουτώντας κυρίως στο απώτερο παρελθόν της ευρωπαϊκής μουσικής, πριν από την εποχή των μεγάλων συνθέτων, μέσα στην περιφρονημένη εκείνα τα ζοφερά χρόνια λαϊκή παράδοση.

Έτσι το πολυπαιγμένο και γνωστό πια "Saltarello" είναι ένας ιταλικός χορός του 14ου αιώνα, το δε "Song of the Sibyl" ένα καταλανικό τραγούδι του 16ου αιώνα... Στο πολυφωνικό "The arrival and the reunion" είναι εμφανές ότι άκουσαν πολύ τις Βουλγάρες και τα ...μυστήρια των φωνών τους που είχε ανακαλύψει εκείνα τα χρόνια το αφεντικό της 4AD, ενώ το κατανυκτικό "The end of words" αποπνέει εκκλησιαστική ατμόσφαιρα και επιρροές από το Γρηγοριανό μέλος... Το προσωπικό αγαπημένο "Black sun" είναι ίσως το μόνο τραγούδι που τους συνδέει με το σκοτεινό τους παρελθόν... Ο κρίκος με το μέλλον θα είναι το "Radharc", όπου για πρώτη φορά διαβαίνουν τα όρια της Ευρώπης, και εισάγουν στον ήχο τους έθνικ μεσανατολίτικες πινελιές... Από εδώ και πέρα θα είναι μία άλλη μπάντα...
(9)