Alien Boy
Όταν φτάνει η στιγμή που πρέπει να κάνεις τον απολογισμό της σχέσης σου με κάποιον άνθρωπο, αναρωτιέσαι για τα στοιχεία εκείνα που προσδίδουν την όποια αξία στη σχέση αυτή. Τι με συνέδεε λοιπόν με τον Μπάμπη; Η αγάπη για τη μουσική; Σιγά, υπάρχουν δεκάδες ακόμη άνθρωποι για τους οποίους μπορώ να πω το ίδιο, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα όμως ότι θα είχα την αντίστοιχη ανάγκη να γράψω δύο λόγια για εκείνους, αν η κούφια ώρα το απαιτούσε. Τότε σίγουρα είμαστε φίλοι με τον Μπάμπη, ή πιθανώς και κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν θα το έλεγα όμως: περισσότερο γνωστοί είμαστε παρά φίλοι, παρότι ασφαλώς θα ήταν κάτι παραπάνω από εγκάρδιος αν ποτέ τον έπαιρνα τηλέφωνο. Το θέμα είναι ότι δεν τον έπαιρνα, δεν είχα την οικειότητα να σηκώσω το ακουστικό και να καλέσω το νούμερό του για να μάθω τα νέα του και να του πω τα δικά μου.
Ακόμη κι έτσι, τον ένοιωθα πολύ δικό μου άνθρωπο και κατά κάποιο τρόπο, ήταν ένα στάνταρ το οποίο ήθελα να αγγίζω σε ότι αφορά στην ενασχόλησή μου με τη μουσική. Ιδιαίτερα μάλιστα στην επιπλέον διαδρομή που κάποιοι επιλέξαμε να διαβούμε, γράφοντας κείμενα για την ακουστική εμπειρία μας μαζί της. Με άλλα λόγια, σχεδόν ταυτόχρονα με τα πρώτα μου τυπωμένα κείμενα, ανακάλυψα το Rollin Under και άτυπα (μα πολύ συνειδητά) ήθελα όσα έγραφα να είναι στο ίδιο επίπεδο και μήκος κύματος μ’ εκείνα που έγραφε ο ίδιος στο fanzine – παιδί του. Πέρα από το ότι έξυνα το κεφάλι μου με τον ευφάνταστο τρόπο που έστηνε την ύλη του περιοδικού, είχε πάντα έναν διαφορετικό, και σίγουρα καλύτερο, τρόπο να παρουσιάζει τα θέματά του απ’ αυτόν που θα μπορούσα να σκεφτώ εγώ. Θέματα επίσης, που πολλές φορές δε γνώριζα κι αποτελούσαν αφορμή για μια νέα αναζήτηση μουσική και μία καινούργια περιπέτεια ηχητική. Με όποια διαδικασία κι αν αυτό χρειαζόταν, σε άνυδρους για το σκοπό αυτό καιρούς.
Δυστυχώς, ως κάτοικος Αθήνας, δεν είχα την ευκαιρία να «φοιτήσω» δίπλα του και να απορροφήσω άμεσα τη γνώση του, όπως είχαν την τύχη να κάνουν δεκάδες ακροατές που ανδρώθηκαν από το αλάνθαστο γούστο και κριτήριό του (επειδή γρήγορα ανακάλυψα κι αργότερα επιβεβαιώθηκα ότι δεν τους άρεσαν όλα του Μπάμπη, αν πρότεινε κάτι όντως θα άξιζε τον κόπο). Χωρίς πάντως να καταβάλλω ιδιαίτερη προσπάθεια, οι πορείες μας ήταν παράλληλες. Ήταν τόσες οι δραστηριότητές του ώστε ήσουν άτυπα υποχρεωμένος να τις παρακολουθήσεις, εφόσον ήθελες να είσαι ενημερωμένος επάνω στα τρέχοντα της ελληνικής μουσικής σκηνής (και όχι μόνο, εννοείται). Οι κυκλοφορίες της Lazy Dog ήταν must και μας άνοιξαν πολλές φορές τα μάτια γύρω από τα όσα ενδιαφέροντα συνέβαιναν στη ντόπια μουσική φάση, ενώ μας πρόσφερε ταυτόχρονα μερικά ξενόφερτα διαμάντια και μας άνοιξε λίγο τα μάτια που είχαν κάποτε τσίμπλες.
Από το δισκοπωλείο του ψώνισα μία μόνο φορά (δεν πολυανέβαινα στη Θεσσαλονίκη για πολλά χρόνια), τα έφερε όμως έτσι η ζωή που την τελευταία δεκαετία και κάτι, όχι μόνο οι επισκέψεις στην συμπρωτεύουσα έγιναν συχνότερες, μα τις έκανα αγκαλιά με την Ε, που σήμαινε οπωσδήποτε πέρασμα από το σπίτι του για φαγητό και κουτσομπολιό. Το είδα σαν σημάδι, ίσως κάποιες δυνάμεις να συνωμότησαν να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος. Σαν να μην έφτανε αυτό, μου δόθηκε η ευκαιρία να μπορώ να συνεισφέρω στο έτερο από τα πολλά παιδιά του, τούτο εδώ το μουσικό site. Η ζωή κάνει κύκλους κι ας είχα χάσει την αρχή του νήματος, αλλά τι σημασία είχε; Το σημαντικό ήταν / είναι ότι μπόρεσα και στάθηκα δίπλα, τολμώ να πω, σε κάποιον που μάλλον είχα ως πρότυπο και ίσως να μην το είχα καταλάβει. Η απώλεια μεταφράζεται κάποτε σε σημείο όπου κάνεις απολογισμό, ξανασκέφτεσαι πρόσωπα και πράγματα και τη σπουδαιότητά τους, τα αξιολογείς και τα χρησιμοποιείς ως καύσιμα για το υπόλοιπο της δικής σου ζωής. Το δικό του φευγιό μου λέει ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο, να γίνω καλύτερος, να ξεχειλώσω άλλο τόσο το κεφάλι μου στην περίπτωση που θελήσω να επιτύχω όσα αυτός (να γράψω για παράδειγμα ένα βιβλίο που να διαβάζεται, εκεί που εκείνος ξεπέταξε τρία για πλάκα, το ένα καλύτερο από το άλλο – και πόσα ακόμη κρύβονται στο κομπιούτερ του, ένας Θεός ξέρει…).
Μέχρι τότε, Μπάμπη, σου υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούμε, θα κάνουμε περισσότερο παρέα. Αν θέλεις κι εσύ βέβαια…