Αν οι λέξεις μπορούσαν να σκοτώσουν – Πρακτικά από μια τυχαία συνάντηση δύο θρύλων του νουάρ

- Ρε φίλε γιατί μισείς τόσο πολύ τα παιδιά; Τα δείχνεις πάντα κακομαθημένα και κωλόπαιδα να καταστρέφουν, να ματαιώνουν, να προδίδουν, να γίνονται εμπόδιο, να στερούν τους μεγάλους από την ελευθερία τους, έμμεσα τους σκοτώνουν κιόλα όταν δεν τους χαντακώνουν φορέβα σε μια ζωντανή κόλαση. Τι φάση;

- Δεν έχω παιδιά, μόνο υποχρεώσεις, οπότε δεν μπορώ να υποστηρίξω αν όντως λες αλήθεια, αγαπητέ μου. Θυμάμαι επίσης ότι βρήκα σέξυ το εννιάχρονο, την Σέρλυ Τεμπλ και το ‘γραψα μάλιστα -πέρασα δυο χρόνια ινκόγκνιτο στο Μεξικό για να γλιτώσω τις συνέπειες από την μήνιν του Χόλιγουντ, χα χα. Είσαι κι εσύ συγγραφέας, νομίζω, όχι;

- Εγώ, Γκρην, είμαι συγγραφέας, ναι. Κι εσύ θα ‘σουν αν είχες ρυθμό, κίνηση, μελωδία και αγάπη για τους ανθρώπους. Μα εσύ μισείς τ’ άντερά σου. Σαν το Θεό σου μιλάς, πόσο μα πόσο μικροί είναι οι άνθρωποι στα μάτια σου.

- Όλοι είμαστε μικροί, αγαπητέ μου, είναι δικαίωμα απέναντι στο απόλυτο Δέος, δε νομίζεις;

- Δε μου λες ρε Γκρην, γαμάς καθόλου;

- Δυο πράγματα που μ’ απασχολούν καθημερινά παραδόξως απαντάνε και στις ερωτήσεις σου. Να γράψω 400 λέξεις απαρεγκλίτως και να εξασφαλίσω το σεξ της ημέρας.

- Μαν, σοβαρά τώρα; Κι επιδιώκεις την κορύφωση των παρτενέρ σου, όπως κάθε φορά βάζεις στο σεξ τις ηρωίδες σου να τελειώνουν ένοχα με μια κραυγούλα σαν απόδειξη του έρωτά τους για τον κακομοίρη τον εκάστοτε ήρωά σου που ξέρουμε ήδη ότι θα μείνει με την τελευταία σελίδα στο χέρι;

- Πραγματικά εκπλήσσομαι με τη δύναμη της θέλησης που σε βοηθάει να διαβάζεις, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, όλα τα βιβλία μου και μέχρι τέλους, χωρίς να τ’ απολαμβάνεις καθόλου. Έχεις τον θαυμασμό μου!

- Άκου εξυπνάκια γιέ του γυμνασιάρχη, εγώ δεν κινδυνεύω να πάρω νόμπελ λογοτεχνίας όπως η πάρτη σου που περνιέσαι για νέος, φοβερός συγγραφέας που παίρνει σβάρνα την υδρόγειο κι όπου αράζει γράφει και μια νουβέλα για ενθύμιο. Εγώ γράφω για να με διαβάζει ο κοσμάκης να ξεχαστεί απ’ τη μαυρίλα που ζει, να ταυτιστεί με τη μπέσα και να γουστάρει. Τον σέβομαι τον κοσμάκη, απ’ αυτόν προέρχομαι, πάλεψα να επιβιώσω σαν κι αυτόν κι αυτός με νοιάζει.

- Γνωρίζεις τον Τζων Κέηλ; Όχι; Είναι Ουαλλός βιολονίστας, σπούδασε στη Νέα Υόρκη κι έφτιαξε εκεί ένα παράξενο -όχι ακριβώς ποπ- γκρουπ, τους Βέλβετ Άντεργκραουντ. Ούτε; Τέλος πάντων, γύρισε πίσω για να συνεχίσει σαν σόλο καλλιτέχνης. Ένα κομμάτι στον τρίτο του δίσκο λέγεται "Γκρέηαμ Γκρην". Απαντάω σε τίποτα;

- Ε και τι θες δηλαδή, να μου ‘χει γράψει κι εμένα κα’να κομμάτι ο Μάιλς ο Ντέηβις; Εμένα φίλε μ’ έχει παίξει ο Χόμφρυ Μπόγκαρντ κι η θεάρα η Λωρήν Μπακώλ!

- Ώστε έτσι; Αμερικανοί κι αυτοί, σωστά; Ναι, ναι, σαν τον δικό μου πρωταγωνιστή, τον Όρσον Γουέλς, τον ξέρεις;

- A, ναι ξέχασα είσαι και κριτικός θεαμάτων και κινηματογράφου κι αρχισυντάκτης στους Τάιμς, τρομάρα σου. Χολή με φράουλες.

- Μην εξάπτεσαι, υπάρχεις κι εσύ σ’ ένα τραγούδι του, δεν τον ξέρεις, βρετανός τραγουδοποιός, Ρόμπυν Χίτσκοκ, ενώ ολόκληρο γκρουπ φτιάχτηκε στη Γερμανία με τον τίτλο μιας νουβέλας σου, απ’ την ταινία που γυρίστηκε μάλλον, Δε Μπιγκ Σληπ. Ο αρχηγός τους, ο Στέφαν τώρα είναι μόνιμα στην Ελλάδα, ένα μέρος εκτός Αμερικής, στην Ευρώπη.

- Στην Αγγλία μεγάλωσα κι έχω ταξιδέψει κι Ευρώπη, κύριε ψηλομύτη μου που κάνεις πως δεν με ξέρεις. Μα δε μου λες, έχεις διαβάσει τίποτα δικό μου; Κατάλαβες τίποτα απ’ αυτά που λέω;

- Τσιγάρα, αλκοόλ, αυτοκίνητα, γυναίκες, όλες ψηλοκάπουλες, όλες αδίστακτες, ωπ ένα πτώμα, αστυνομικοί, χρήματα, κυνηγητό, ωπ να ένα άλλο, ο δράστης πιόνι του ισχυρού, η αλήθεια δεν συμφέρει κανέναν κι ο Θεός πανταχού απών. Ένα ποτό στο τέλος σ ένα σύννεφο καπνού και ξαναχτυπάει το τηλέφωνο.

- Ουάου, μαν. Ναι, μ’ έχεις. Και τι λες;

- Λέω ότι ούτε εγώ θα πάρω το Νόμπελ, τελικά, αγαπητέ μου φίλε. Λοιπόν, χάρηκα για τη γνωριμία, κύριε ...ε, Τσάντλερ, Ρέημοντ Τσάντλερ, σωστά;

(Παρατηρήσεις: Ο Γκρην είχε στην πραγματικότητα δυο παιδιά, τα οποία συστηματικά απέφευγε σ όλη του τη ζωή. Πέθανε το ‘92, το ‘89 είχαν φτιαχτεί οι Big Sleep (πάντως από τα 70s μέχρι σήμερα υπήρξαν παγκοσμίως κι άλλα γκρουπ με το ίδιο όνομα), το ‘86 είχε κυκλοφορήσει το κομμάτι "Raymond Chandler Evening" στο δίσκο ‘Element of Light’ του Robyn Hitchcock, ενώ τo ‘73 ο John Cale είχε βγάλει το δίσκο ‘Paris 1919’ με το κομμάτι "Graham Greene". O Τσάντλερ είχε πεθάνει πολύ πιο πριν, το ‘59. Όλα τα υπόλοιπα, φιξιόν του υπογράφοντα με βάση σκόρπια βιογραφικά στοιχεία, αποσπάσματα από συνεντεύξεις και τα βιβλία τους. Κανείς τους δεν παραδέχτηκε ποτέ τον άλλο, γεγονός. Αλλά ψάξτε, πριν απ αυτούς τους θρυλικούς δύο, τους άλλους θρυλικούς δύο: τον Ντάσιελ Χάμμεττ και τον Σόμερσετ Μωμ).