Αναπαύσου Εν Ειρήνη Γλυκό Τίποτα
2 Μαρτίου του '42, Μπρούκλιν, με 27 Οκτώβρη του '13, Λονγκ Άιλαντ, ένα ακόμα μετεγχειρητικό θύμα της μεταμόσχευσης ήπατος
Αυτός ο τύπος έχει καταστρέψει πολύ κόσμο. Τα τελευταία πενήντα χρόνια πουλούσε κι αγόραζε το ροκ εν ρολ παραμύθι όπως κανένας άλλος. Και το ροκ εν ρολ παραμύθι σκοτώνει, απορώ το συκώτι του πώς τον άντεξε τόσα χρόνια, πριν παραδώσει πνεύμα πρώτο.
'Ενας αιώνιος φοιτητής δημοσιογραφίας που έγραφε για τους παρακμιακούς όπως τους ζούσε, κρατώντας την απόσταση που του διναν αφενός η καλλιτεχνική του φύση (ξοδεμένος ο ίδιος, αλλά έγραφε για τους άλλους ξοδεμένους) και αφετέρου η σχεδόν θεοκρατική του αντίληψη για το ποιός είναι: ο ροκ σταρ που έμαθε στους άλλους τι θα πει ροκ σταρ από το α ως το ω.
Από την αρχή, όταν αρχές των σίξτις ακόμα έγραφε σε ρυθμούς ένα τη βδομάδα γουόναμπι χιτάκια για την καιροσκόπα δισκογραφική Pickwick του Λονγκ Άιλαντ κι όποιο κάτσει, μέχρι τους Velvet Underground κι από κει και πέρα μόνος του, ήξερε τι θέλει και πώς να το πάρει. Παρτάκιας, μεγαλομανής και απόλυτος, σε λίγους συνεργάτες του θα λείψει. Σίγουρα στην αγαπημένη του, Λόρι Άντερσον. 'Ολοι μας όμως τον κλαίμε σήμερα, γιατί ήταν ο Λου Ρηντ ρε γμτ. Αυτός που περισσότερο απ όλους χρεώθηκε τη Μπανάνα, "τον πιο επιδραστικό ροκ δίσκο έβερ".
Ο Λου Ρηντ που έκανε ό,τι του κατέβαινε, που κυκλοφορούσε ό,τι του κατέβαινε, που έπαιζε μ' όποιον του κατέβαινε (ενδεικτικά: Yes, Roy Orbison, Bowie, Lori Anderson, Killers, Metallica, Metric) κι όλοι κρεμόμασταν απ' τα χείλη του κι απ' τις χορδές της κιθάρας του. Πενήντα χρόνια Μι-Λα-Ρε ή στο άλλο κλειδί Ρε-Λα-Σολ. Τα ίδια ακόρντα πχ, ας πιάσω τα χιτς, στο Sweet Jane και στο Vicious, στο Dirty Blvd και στο Romeo had Juliette, τα ίδια στο Waiting for the Man και το Walk on the Wild Side -άντε νά χουν άλλες γέφυρες. Οι σπουδαγμένοι μουσικοί γελούσαν καλόβολα με το σόλο του "I Heard Her Call my Name" -"μα δεν είναι απίστευτο σόλο; -όχι, δεν είναι και μπορείς να το παίξεις κι εσύ αν σου δείξω πώς". Ανατριχιάζεις όμως απ' την εσωτερική του ένταση, τι είν' αυτό, δεν είναι κάτι; Τα πάντα; Δεν έχω ακούσει τίποτα συγκλονιστικότερο από την αλλαγή Μι σε Λα, έλεγε παλιότερα. Αργότερα του φαινόταν ότι πάνω από τα τρία ακόρντα παύει να είναι ροκ το κομμάτι, γίνεται τζαζ. Πριν τέσσερα χρόνια κατάφερε κι έγινε μέλος του Αμερικάνικου Ιδρύματος Τζαζ, χο χο χο.
Όταν βγήκε το διπλό Metal Machine Music, ο μακριά-κι-αγαπημένοι φίλος και συνεργάτης απ' την εποχή των Βέλβετς Τζον Κέηλ σκέφτηκε ότι ήταν "κάποιο αστείο", ο παθιασμένος μουσικογραφιάς Λέστερ Μπανγκς διακήρυσσε ότι είναι "ο σημαντικότερος δίσκος μουσικής που βγήκε ποτέ", ενώ όσοι τον αγόρασαν τον επέστρεψαν πάραυτα -δεν ακουγόταν αυτό το πράγμα. Εγώ μάλλον πρέπει να το άκουσα μια φορά και δε μου μεινε τίποτα. Ο Λου, που πίσω στο '64 είχε κουρδίσει για ένα απ' τα χορευτικά κομματάκια που σκάρωνε στην Πίκουικ όλες τις χορδές της κιθάρας του σε Ρε, για να κάνει drone (έτσι τον πρόσεξε ο σπουδαγμένος σε κονσερβατόρια του LaMonte Young Κέηλ και φτιάξαν τους Βέλβετς), δήλωνε ότι είναι η απάντησή του στην αβάν γκαρντ, κάτι που αγοράζω ακριβώς όπως το διατύπωσε. Όταν στο ροκ το σημείο μπερδεύεται τόσο εύκολα με το σημαινόμενο, πολύ δύσκολα ξέρεις τι σου γίνεται, είτε είσαι μουσικός, είτε είσαι το κοινό. Ο Λου Ρηντ όμως ήταν πάντα και τα δυο ταυτόχρονα, σημείο-σημαινόμενο αυτοπροσώπως, γιατί στο μυαλό του ήταν το ροκ το ίδιο, όπου όλα ταυτίζονται αρκεί να είσαι ο Λου Ρηντ. Ο ίδιος πίστευε στο ροκ σα "θρησκεία, η τελετουργία της οποίας είναι να παίζω την κιθάρα". Και να απαγγέλει αυτούς τους ευαίσθητους κυνικούς στίχους με τη βαθιά φωνή του, ανέκφραστη, αποστασιοποιημένη, ντοκιουμενταρίστικη. Δογματικά λοιπόν συνεπάγεται ότι για όσους τον ακολουθούμε τόσα χρόνια ο Λου Ρηντ ΕΙΝΑΙ το ροκ, τελεία.
Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να συνηθίσω την απουσία του. Δεν μου είχε επιτραπεί να φανταστώ ότι κάποτε δεν θα ήταν πια εδώ. Μέχρι χτες. Το βλέπω, θα πω τα ίδια, άμα ζω, όταν θα μάθω για τον Ίγκι Ποπ. Το μούδιασμα της είδησης δεν έχει φύγει ακόμα από πάνω μου και νυχτώνει, έγινε θέμα ξαφνικά, πείτε μου. Το ροκ πεθαίνει;
