Ανασκόπηση 2014
Άλλη μια χρονιά πέρασε και μας σέρβιρε και αυτή, ένα τεράστιο όγκο μη διαχειρίσιμης πληροφορίας και δη μουσικής πληροφορίας. Άπειρα δεδομένα μουσικής, με την ματαιόδοξη ψωρο-βεβαιότητα ότι μπορούν να εισχωρήσουν μέσα στα mp3-player μας και την παιδιάστικη αφέλεια ότι μπορούν να βρουν ακόμα και μια θέση στα ράφια της δισκοθήκης μας. Ναι, σε φυσικό φορμά.
Με ένα γρήγορο και μπακαλίστικο υπολογισμό, αντιστοιχούν 8-10 καινούριοι δίσκοι για κάθε ημέρα του 2014. Μπορεί και λίγο περισσότεροι, αλλά σίγουρα όχι λιγότεροι. Το προφανές είναι, ότι ένας απειλητικά τεράστιος όγκος μουσικής πληροφορίας δημιουργήθηκε και φέτος. Το πρόβλημα όμως είναι, ότι με μία πρόχειρη επιπόλαια ανάλυση, η πλειοψηφία αυτής της μάζας, εκ πρώτης όψεως, δείχνει να μην υστερεί ποιοτικά πουθενά! Ή για να το θέσω αλλιώς, δείχνει να βασιλεύει στο βασίλειο της απλής, συγκαταβατικής μετριότητας. Κατάρα!
Προσωπικά πιστεύω: Οι πραγματικά καλοί δίσκοι είναι λίγοι, το ίδιο ίσως να συμβαίνει και με τους πραγματικά κακούς. Η μετριότητα είναι η νέα θεμιτή αρετή που καλύπτει τους περισσότερους και η ατάκα-σκέψη-συνηδητοποίηση "νταξ..μωρέ καλό είναι.." οφείλει να απαγορευτεί ρητά. Παρόλο που οι απαιτήσεις ανεβαίνουν, η μέση τιμή της ποιότητας (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) πήγε στην μέση της (προς τα κάτω) και τα άκρα δείχνουν να είναι άπιαστα πλέον. Τόσος κόπος, χρήματα, κούραση και προσπάθεια μόνο και μόνο για να φανούν, για να υπάρχουν καταγεγραμμένοι στα πράγματα, χωμένοι κάπου στην μουσική ιστορία...
Και όλα αυτά σε μία χρονιά που προσωπικά θεωρώ αρκετά επιτυχημένη, με πολλά δείγματα καλής μουσικής, λιγότερα θαυμάσια, άπειρα απλώς άνοστα-καλά και σχεδόν κανένα πολύ κακό!
Ο σκληρός ήχος, επιτέλους πήρε ξανά λίγο τα πάνω του με θαυμάσιες κυκλοφορίες, μακριά από παιδικές ασθένειες και ηλίθιες γραφικότητες που έχουν κατακερματίσει την σκηνή, υπήρξαν έντονοι δίσκοι που ξεχώρισαν από τον σωρό. Και εκατοντάδες επίπεδοι που δεν ξεμύτισαν μήδε πάνω, ούδε κάτω.
Ευχάριστη έκπληξη, η νέα σκηνή Jazz που δείχνει επιτέλους να αφομοιώνει τα "μοντέρνα" μουσικά είδη με τα οποία νταραβεριζόταν τόσο καιρό τώρα και να βγαίνει προφανώς πιο ανανεωμένη έπειτα από τούτο το φλέρτ. Απίθανοι δίσκοι που προδιαγράφουν, ένα μέλλον λαμπρό, σε μια σκηνή που πάντα σιγόβραζε αλλά πάντα καταναλωνόταν εκ των έσω.
Τέλος η ηλεκτρονική μουσική, έχει το γνώθι σ'αυτόν, τον τρόπο, το κυρίαρχο ρόλο και το εύφορο έδαφος για να δώσει φρέσκα δείγματα μουσικής. Δείγματα που θα πρέπει να κορνιζαριστούν σε τοίχους ως άξια αντιπροσωπευτικά παραδείγματα. Και πράγματι έτσι κάνει, μας σερβίρει μουσικές του αύριο, με σημερινή ημερομηνία. Το αν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε αυτές τις μουσικές σήμερα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Σε μια χρονιά που χαρακτηρίζεται απόλυτα από το μότο "Οι ακραίες καταστάσεις, απαιτούν ακραίες λύσεις". Σε μία χρονιά που περπατούν όλοι σκυφτοί, σκυθρωποί, λαχανιασμένοι με ανοιχτό το στόμα. Στα χρόνια που περνούν και φέρονται με αυτό τον αναίσχυντο τρόπο στο καθένα μας, η προσωπική μουσική ψυχανάλυση διαμορφώνεται με αξιολογική σειρά ως εξής:
11. Kairon; IRSE! - Ujubasajuba (Ιndependent)
Δυναμικό shoegaze από την Φινλανδία που έσκασε από το πουθενά και κατάφερε να παραμείνει στο playlist για καιρό.
10. Angles 9 - Injuries (Clean Feed)
Πειραματική Big Brass Band από την Σουηδία. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι άλλο...
09. Otto A. Totland - Pino (Sonic Pieces)
Ω Θεοί! Τι δίσκος! Τρανή απόδειξη ότι πολλές φορές το minimal μπορεί να σου προκαλέσει τα περισσότερα συναισθήματα. Εδώ, τα πλήκτρα του πιάνο, φτάνουν.
08. Adult Jazz - Gist Is (Spare Thought)
Χιπστερ που κάποιος τους είπε για την "Jazz"(αν αυτό που παίζουν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) και παραδίδουν έναν αναπάντεχα αυθεντικό δίσκο, απίθανο από κάθε άποψη.
07. GoGo Penguin - v2.0 (Gondwana)
Jazz Trio από την Αγγλία που ενώ ακολουθούν την πεπατημένη, καταφέρνουν και ακούγονται ανανεωμένοι, σκοτεινοί, δεμένοι και ιδιαίτερα ταλαντούχοι.
06. Ben Frost - A U R O R A (Mute)
Το soundtrack του τέλους. Το Soundtrack μιας επικείμενης καταστροφής.
05. SD Laika - That's Harakiri (Tri Angle)
Απροσάρμοστη, ιδιαίτερη, σκοτεινή, προσωπική electronica για εκείνους που δεν ακούν electronica.
04. Mammal Hands - Animalia (Gondwana)
Jazz Trio από την Αγγλία(πάλι), αυτή την φορά με σαξόφωνο. Ζεστή, γεμάτη θαλπωρή μουσική που κολλάει σαν καραμέλα στο μυαλό σου και στο cd-player σου.
03. Fire! Orchestra - Enter (Rune Grammofon)
Τι τεράστιο μουσικό εγχείρημα! Και τι κλιμακούμενες τραγουδάρες είναι ετούτες; Ναι, αυτούς θα ήθελα να τους δω ζωντανά κάποτε.
02. Andy Stott - Faith In Strangers (Modern Love)
Πολύ απλά: Ο Stott (ξανα)παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να ακούγεται η ηλεκτρονική μουσική του αύριο. Μπράβο του.
01. Swans - To Be Kind (Mute)
Αν το "The Seer" μου έριξε την μπουνιά, τούτο εδώ με κρατάει από το λαιμό ζαλισμένο, ξαπλωμένο στο πάτωμα και με αναγκάζει να παρατηρήσω γύρω, γύρω, μπας και καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει...
Φέτος, ήταν από τις πρώτες χρονιές, που έδωσα περισσότερη σημασία στο τραγούδι, σε σχέση με τον δίσκο. Το αμάξι είναι γεμάτο CD-r με εβδομαδιαίες homemade εμμονές.
Κάποια από τα πολλά Τραγούδια που ξεχώρισαν από εξίσου καλούς δίσκους:
1. Los Randrom - Corto Normal
2. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ - V
3. Jungle - Busy Earnin'
4. Manflu - Tek
5. Old Man Gloom - A Hideous Nightmare Lies Upon The World
6. BadBadNotGood - Since You Asked Kindly
7. The Body - To Carry The Seeds Of Death Within Me
8. Snarky Puppy - Shofukan
9. Dyse - Spinne
10. Usa Out Of Vietnam - Archangel
11. Chicago Underground Duo - Boss
Καλά κουράγια. Και του Χρόνου.
_____
