Ανασκόπηση 2015
Τον Ιανουάριο του 2015 ένα συγκρότημα που σχηματίστηκε το 2004 αλλά κανείς δεν είχε δει να παίζει live, ζήτησε την άδεια να ανέβει στη σκηνή και να παίξει sunshine pop, ένα είδος που δεν είχε ξαναπαιχτεί από ντόπιο συγκρότημα. Ας τους δοκιμάσουμε κι αυτούς, είπε το διστακτικό ακροατήριο. Μετά από ένα εξάμηνο εμποδίων, κουρδισμάτων και καθυστερήσεων που τσίτωσαν τα νεύρα όλων, η συναυλία ξεκίνησε αλλά αυτό που ακούστηκε ήταν funeral music. H sunshine pop δεν γινόταν να παιχτεί άμεσα, μας είπαν, θα πρέπει να περιμένουμε μερικά (;) χρόνια.
Δυο λόγια θα πω για το δικό μου 2015 αφού δεν έχω να προσθέσω τίποτα στη συζήτηση για την κρίση και το overdose κακών ειδήσεων που μας χάρισε. Στις αρχές της χρονιάς ολοκλήρωσα τη συγγραφή του "Προτιμώ τα παλιά τους", το οποίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε την Άνοιξη. Ακολούθησε η δημιουργία του προσωπικού μου site και η επίλυση ενός προβλήματος που με αγχωνε τα 2-3 τελευταία χρόνια. Αυτά θα θυμάμαι και θα αισθάνομαι ωραία. Το 2016 μάς βρήκε να σχεδιάζουμε το νέο site του Mic. Μέσα στο επόμενο δίμηνο θα τοποθετηθεί στη θέση του υπάρχοντος που έχει φάει τα ψωμιά του.
Πολλοί από τους δίσκους που παρουσιάστηκαν στο Mic το 2015 απέσπασαν υψηλές βαθμολογίες: 40 τα οχτάρια, 18 τα οκτωμισάρια και 13 ήταν εννιάρια. Αν προσθέσουμε αυτούς που προτείναμε στη στήλη "Κάτι καλό να ακούσω" και τους ψηφισμένους στην παρούσα ανασκόπηση για τους οποίους δεν είχαμε γράψει, προκύπτει ένα πολύ ικανοποιητικό άθροισμα καλών δίσκων.
Μέσα στο 2015 άκουσα λιγότερους δίσκους από τις προηγούμενες χρονιές αλλά περισσότερες φορές αυτούς που κέρδισαν την προσοχή μου. Η ενδεκάδα που διάλεξα είναι:
1. Manyfingers - The Spectacular Nowhere (Ici d'ailleurs)
Τα έγραψα τον Απρίλιο: "Στη δεκαετία που μεσολάβησε απ' το προηγούμενο άλμπουμ του ο Chris Cole έγραφε μουσική για ντοκιμαντέρ και (την πιο τρυφερή μουσική που έχεις ακούσει για) διαφημίσεις, συμμετείχε σε δίσκους φίλων του και φυσικά ετοίμαζε το παρόν άλμπουμ με τραγούδια και instrumental κομμάτια. Και είναι πάλι ωραίος ο μπαγάσας, στιλάτος και εκλεκτικός, συγκινητικός έως και ανατριχιαστικός, ικανός να κερδίσει την εκτίμηση όσων αναζητούν ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης. Σερφάρει σε μουσικά στυλ απ' τη νεοκλασική ως το trip-hop, παίζει τα περισσότερα όργανα ο ίδιος και καμαρώνει επειδή του έκανε την τιμή να συμμετάσχει στο δίσκο ο τραγουδιστής των Moonshake και Wolfhounds που θαυμάζει". Τον βάζω πρώτο γιατί δεν θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει το '80 ή το '60 όπως αυτοί που ακολουθούν.
2. Dominic Waxing Lyrical - Woodland Casual (Tenement)
Come hear the music play! Life is a folk-punk cabaret, old chum. O Dominic Harris από το Εδιμβούργο και οι μουσικοί του με ξανανιώνουν όποτε ακούω τα 13 γλυκόπικρα τραγούδια που ηχογράφησαν και έχω σκοπό να τα ακούω για πολύ καιρό. Πολύ καλά είναι τα διάφορα βαριά, σοβαρά, μελαγχολικά και οργίλα wave και post που ακούμε τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά κι αυτά τα παιχνιδιάρικα, πιασάρικα αλλά όχι φτηνά, είναι εξίσου απαραίτητα για την διατήρηση της ποιότητας ζωής μερικών εξ ημών. Απορίας άξιο γιατί δεν υπάρχουν δεκάδες τέτοιες κυκλοφορίες ενώ πλεονάζουν τα celtic-punk για παράδειγμα. Manic, magic, majestic δίσκος.
3. Ryley Walker - Primrose Green (Dead Oceans)
Νεαρός από το Rockford του Illinois (συμπολίτης των Cheap Trick), κολλημένος με ονόματα όπως Tim Buckley και Pentangle. Αντί να φτιάξει συγκρότημα προτίμησε να φωνάξει επτά έμπειρους μουσικούς του Σικάγο που είτε έχουν δική τους δισκογραφία ή συμμετέχουν σε γκρουπ με ονόματα που καταλήγουν σε trio ή quartet για να ηχογραφήσουν τα τραγούδια του. Δεν ξέρω αν τους καθοδήγησε ή τους άφησε να οργιάσουν (μάλλον συνδύασε και τα δύο) πάντως το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό για όσους ψάχνουν τραγούδια με ικανοποιητικό ηχητικό πλεκτό πίσω από τη φωνή και όχι βιρτουόζους που χάνονται στις λεωφόρους του αυτοσχεδιασμού. Είναι 26 χρονών και αυτός ο δεύτερος δίσκος του - στην ηλικία του βέβαια ο Buckley ετοίμαζε τον τελευταίο του, 9ο δίσκο.
4. The Chills - Silver Bullets (Fire)
Ο Martin Phillipps είχε βγάλει το "Heavenly Pop Hit" και έγινε γνωστό παραέξω όταν έσκασε το grunge και τον έστειλε πάλι στη σπηλιά του. Διαβάζεις ότι πέρασε κατάθλιψη, το έριξε στα ναρκωτικά, κόλλησε Ηπατίτιδα C και ακολούθησε η Κίρρωση του ήπατος και φαντάζεσαι ότι θα βγάλει κανένα δίσκο με "I remember nothing" και "Atmosphere" μέσα αφού έγραψε τα τραγούδια περιμένοντας επιδείνωση της υγείας του και θάνατο. Μετά ακούς το δίσκο και διαπιστώνεις ότι βγάζει πάλι το always look for the bright side of life (χωρίς την ειρωνεία) feeling. Και αφού ακροαστείς όλους τους πολυψηφισμένους δίσκους της χρονιάς, όταν φτάσεις μπροστά στην κάλπη πάλι ψηφίζεις αυτόν που σου μιλάει και ξέρεις ότι δεν θα τον ξεχάσεις τον μεθεπόμενο μήνα.
5. Girl Band - Holding Hands With Jamie (Rough Trade)
Δεν πρόκειται για κοριτσίστικη μπάντα αλλά για ένα θηρίο που πετάει φωτιές, δημιουργεί θόρυβο και προκαλεί χάος. Πρώτος δίσκος των Δουβλινέζων που παρότι χρησιμοποιούν μπάσο - ντραμς - κιθάρα (ο τύπος την κάνει να ακούγεται σαν αεροπλάνο) και φωνή (από τα ουρλιαχτά του Cobain ως τα θεατρινίστικα του Lydon) καταφέρνουν να ακούγονται φρέσκοι και σπαρταριστοί. Πολλές οι επιρροές (πες μια στην τύχη και είσαι μέσα) αλλά τίποτα το κολάσιμο.
6. Algiers - Algiers (Matador)
Στο site τους αναρτήσεις για Little Richard και Crass, Neubauten και Thelonious Monk, στο μικρόφωνο μαύρη φωνή, στα αργά τους τραγούδια θυμίζουν κάτι γκοσπελίζοντα που έγραφε ο Cave μικρός (Black Crow King, Well of Misery...), στα γρήγορα σόουλ ρυθμοί, μια σόουλ όμως που είναι τόσο θορυβώδης και βρώμικη (άρα γίνεται σωστά, για να παραφράσω μια δήλωση του Woody για το σεξ) που καταλήγει να είναι ένα κοκτέιλ με post punk, industrial, rap (μέχρι κι ένα τάνγκο πέρασμα άκουσα κάπου). Περίμενα όμως περισσότερα από τους στίχους τους...
7. The Mountain Goats - Beat the Champ (Merge)
Ο παλαιστής Chavo Guerrero δεν κυκλοφόρησε δίσκο όπως ο Απόστολος Σουγκλάκος και ο Beauregarde, έχει όμως την ευκαιρία να ακούσει τον John Darnielle να τραγουδάει την ιστορία της ζωής του στο "The Legend of Chavo Guerrero". Πάντα μου άρεσε ο Darnielle και μου αρέσουν και τα τραγούδια που εμπνεύστηκε ενθυμούμενος εικόνες της παιδικής ηλικίας του, την εβδομαδιαία επίσκεψή στο γήπεδο για αγώνα του αγαπημένου του αθλήματος και την έκλυση της αδρεναλίνης στα ημίγυμνα και τα ενδεδυμένα σώματα, εντός και εκτός του ρινγκ.
8. Royal Headache - High (What's Your Rapture?)
Πρωτάκουσα ένα βράδυ τα εθιστικά γκαραζ-ντιτρόιτ-πανκ τραγούδια των Αυστραλών και θυσίασα το πρωινό χουζούρι από την αδημονία μου να τα ξανακούσω. Τη μισή δόξα δικαιούται ο τραγουδιστής που ζωγραφίζει ομορφιές πάνω στον ηχητικό καμβά που του απλώνουν οι τρεις σύντροφοί του. Το μόνο που τους λείπει είναι ένα "My Pal".
9. Viet Cong - Viet Cong (Jagjaguwar)
Είναι ο πρώτος και θα είναι και ο τελευταίος δίσκος των Viet Cong. Θα αλλάξουν όνομα σύντομα αφού η χρήση αυτού ενοχλεί πολλούς βιετναμέζους. (Μπορούν να ονομαστούν ΕΑΜ, IRA, ETA ή και... Boko Haram αν θέλουν κάτι προκλητικότερο). Τσιμπολογούν από παντού (Can, Television, Magazine...) διακριτικά και αδιάκριτα, προσθέτουν τις δικές τους πινελιές και έτοιμο το ενδιαφέρον δισκάκι. Μήπως με τέτοια κοκτέιλ δεν φτιαχνόμαστε εδώ και χρόνια;
10. Negative Scanner - Negative Scanner (Trouble In Mind)
Κατάληψη στις λίστες με τα καλύτερα έκαναν οι κόρες της Bjork, της Kate Bush, της PJ και (λιγότερο) της Joan Baez. Προτιμώ να ψηφίσω την Rebecca Valeriano-Flores της Siouxsie δυναστείας και το ντεμπούτο της μπάντας της από τα τελευταία των Nervosas και Sleater-Kinney - καταλάβατε τι παίζουν, έτσι;
11. Hugo Race & True Spirit - Hugo Race & True Spirit (Glitterhouse)
Δεν γίνεται να μην υπάρχει στη λίστα ένας εκπρόσωπος αυτού του ήχου που τόσο έχουμε αγαπήσει, τη στιγμή που ο Hugo έβγαλε τον καλύτερο δίσκο του εδώ και χρόνια. Με την ευκαιρία να πω ότι μου άρεσαν αρκετά άλμπουμ από την πατρίδα του, όπως των Robert Forster, Apartments, Cured Pink, Kitchen's Floor, Deafcult, Heart Beach...
Έντεκα φασαριόζικοι δίσκοι είναι αρκετοί για τις ώρες της ημέρας, αλλά φαίνεται πως χρειαζόμαστε κι έναν που να χρησιμεύει ως soundtrack για την διαδικασία επίκλησης του Μορφέα και γι' αυτή τη δουλειά ιδανικό βρίσκω το "To Where The Wild Things Are... (Fire) των Death & Vanilla, ενός σουηδικού ντουέτου που με τον ξεπερασμένο εξοπλισμό ηχογράφησής του παράγει έναν ήχο απαλό σαν χάδι. Αν η διάρκεια των 45 λεπτών του αποδειχτεί ανεπαρκής, η σκυτάλη μπορεί να δοθεί στον ωριαίας διάρκειας δίσκο των επανακαμψάντων μετά από μια δεκαετία, White Birch (The Weight Of Spring, Glitterhouse).
Και 11 τραγούδια από άλλους δίσκους:
1 Robert Forster - A Poet Walks
2 Murder By Death - Big Dark Love
3 mewithoutYou - D-Minor
4 Jessica Pratt - Back Baby
5 Courtney Barnett - Pedestrian At Best
6 Siskiyou - Deserter
7 Soko - Keaton's Song
8 Thee Oh Sees - Web
9 Other Lives - Easy Way Out
10 Belle & Sebastian - Allie
11 Marching Church - Living In Doubt
Γραφιάδες και αναγνώστες, ραντεβού εδώ για την ανασκόπηση του 2016.
________________________________________________________
