Ανασκόπηση 2015
Αν υπάρχει μια κοινή συνισταμένη στο τέλος του 2015 στην Ελλάδα, αυτή είναι η κούραση. Κουρασμένοι απελπισμένοι, κουρασμένοι δικαιωμένοι, κουρασμένοι απογοητευμένοι, κουρασμένοι αισιόδοξοι, κουρασμένοι που βαρέθηκαν, κουρασμένοι σε αναμονή, κουρασμένοι μπερδεμένοι.
Κι ενώ η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ευρώπης, ό,τι και αν μπορεί να σημαίνει αυτό, κάθε μέρα και περισσότερο νιώθω ότι η βιτρίνα της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι για τους ευρωπαίους ότι η Γιουροβίζιον για την ευρωπαϊκή μουσική. Σαν να μαλώνανε ανώφελα όλη τη χρονιά οι μουσικοί για τη θέση και άποψή τους για τη Γιουροβίζιον, ενώ θέλουν δεν θέλουν αποφασίζουν για αυτούς η Δάφνη Μπόκοτα της Γερμανίας, ο Γιώργος Κατσαρός της Σλοβενίας, ο υπεύθυνος επικοινωνίας του Mad Channel της Ελλάδας κλπ, και μάλιστα σε στημένο διαγωνισμό.
Η ατάκα της χρονιάς από τον blog του Old Boy: "Ο δυτικός άνθρωπος είναι σχολιαστής. Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όχι ως πραγματικότητα της οποίας είμαστε μέρος, αλλά ως θέμα απέναντι στο οποίο καλούμαστε να τοποθετηθούμε".
Η λέξη που με εκνεύρισε περισσότερο το 2015 είναι η "καινοτομία". Στην επιστήμη, στις επιχειρήσεις, στις τέχνες, μοιάζει όλοι να την εκβιάζουν, να την ψάχνουν μέχρι να τη βρουν εκεί που δεν υπάρχει, να την χρησιμοποιούν ως άλλοθι της ασυναρτησίας και της προχειρότητας. Μπορεί αυτή να είναι μια από τις αιτίες που περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά οι μουσικές που αγάπησα ήταν πιο γήινες, παραδοσιακές και ήδη φορεμένες:
Το 'Ones Αnd Sixes' προσθέτοντας βάθος και αξιοπρέπεια στο σύνολο της δημιουργίας του γκρουπ, είναι ο έκτος από τους τελευταίους επτά δίσκους των Low που κατέληξε στην ενδεκάδα μου. Το 'Picture You' των Amazing ήταν ο πιο ευάερος δίσκος της χρονιάς, συνδυάζοντας διάφορα που αγάπησα κατά καιρούς στο παρόν και το παρελθόν του ροκ, και όχι πάντα προβλέψιμα ή τρανταχτά, όπως οι Feelies ή οι Galaxie 500. Η Natalie Prass με έκανε να ξεχάσω κάπως την απουσία της Sharon Van Etten από τη δισκογραφία του 2015, και οι Lower Dens με έκαναν να ξεχάσω την παρουσία των Beach House. Το 'Spectacular Nowhere' των Manyfingers παρότι δεν έχει τη συνοχή των δύο δίσκων τους στα 2004-2005, και μοιάζει κάπως αυτοσχέδιο και κατακερματισμένο, είναι επικοινωνιακό και εξωστρεφές. Οι mewithoutYou με κιθάρες και λέξεις που βάζουν φωτιά, ποτέ δεν απομακρύνθηκαν από τις ρίζες τους. Οι Royal Headache δεν έχουν απομακρυνθεί από το αυστραλέζικο garage punk, όπως το θυμόμαστε οι γεροντότεροι εδώ και μια τριακονταετία. Αλλά τέτοια παθιασμένη, πιασάρικη και κολλητική εκδοχή του, είχα πολλά χρόνια να ακούσω. Η Holly Golightly με κέρδισε με την εκφραστικότητα και την αμεσότητά της, κι ας μην έχει το 'Slowtown Now!' τραγούδια όπως αυτά που την είχαν κάνει γνωστή μέσω του 'Broken Flowers' του Jim Jarmusch. Για τους Robert Forster, Julia Holter και Algiers, σε μεγάλο βαθμό προσυπογράφω όσα είχαν γράψει εδώ στο Mic οι Χίλντα Παπαδημητρίου, Αντώνης Ξαγάς και Χρήστος Πελτέκης.
Δίσκοι
1. The Amazing - Picture You
2. Low - Ones Αnd Sixes
3. Natalie Prass - Natalie Prass
4. mewithoutYou - Pale Horses
5. Manyfingers - The Spectacular Nowhere
6. Royal Headache - High
7. Robert Forster - Songs to Play
8. Algiers - Algiers
9. Holly Golightly - Slowtown Now!
10. Julia Holter - Have You in My Wilderness
11. Lower Dens - Escape from Evil
Τραγούδια
Colin Stetson and Sarah Neufeld - The Rest of Us
Viet Cong - Silhouettes
Floating Points - Silhouettes (I, II & III)
Kurt Vile - Pretty Pimpin
Belle and Sebastian - Allie
Nervosas - The Well
Courtney Barnett - Pedestrian at Best
Daughter - Doing the Right Thing
Patrick Watson - Love Songs for Robots
Benjamin Clementine - Cornerstone
Other Lives - Reconfiguration
________________________________________________________
ΑΡΧΙΚΗ <---> ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΟΧΩΡΑΣ