Ανασκόπηση 2015

Πολύ και καλή μουσική, για άλλη μία χρονιά που φτάνει στο τέλος της. Μουσική καταδικασμένη να καταναλώνεται κεκλεισμένων των θυρών, μοναχικά, ενίοτε με τη συνοδεία αλκοόλ, σε man-caves (στην καλή περίπτωση) ή στο πόδι με ακριβά υπερεκτιμημένα πλαστικά ακουστικά (στην κακή περίπτωση). Όλοι εκείνοι οι ενθουσιασμοί, οι συναισθηματικές συντριβές, οι απογοητεύσεις, βουβές ανάμεσα σε τέσσερις (γιατί τα πατώματα-ταβάνια δεν τα μετράμε ποτέ;) τοίχους. Αποκούμπι της μοναχικής ακρόασης τα share στα social media, οι virtual φίλοι σου και οι γραπτές ανταλλαγές απόψεων σαν υποκατάστατο της αληθινής δράσης-αντίδρασης που γινόταν παλιά σε κάθε ακρόαση νέου δίσκου με τους φίλους σου συν-ακροατές σου.

Ακόμα και σε εκείνα τα δύσμοιρα live που πας υποτίθεται με το φίλο σου και καταλήγεις αμίλητος να τσεκάρεις το timeline σου και να γράφεις σε δεύτερο (μη σου πω και σε τρίτο) χρόνο την επόμενη μέρα πόσο ευχαριστημένος είσαι από την συναυλία και την απόδοση της μπάντας. "Είναι η νέα τάξη πραγμάτων, ήδη μια παγιωμένη καθημερινότητα, αγαπητέ οπισθοδρομικέ γκρινιάρη", θα ξεστομίσει κάποιος ενοχλημένος και θα με κάνει να σωπάσω.

Και ήταν γεμάτη αυτή η καταραμένη χρονιά από απίθανη μουσική. Σε όλες τις εκφάνσεις της. Φαντάζομαι οι δύσκολοι καιροί παγκοσμίως ευνοούν την έμπνευση που εκφράζεται με τη σειρά της με αναπάντεχα αριστουργήματα και μικρούς θριάμβους προορισμένους για κατ' οίκον κατανάλωση. Αντίδοτο στην καθημερινή κατήφεια και το συνεχόμενο παραλογισμό, η μιζέρια κάποιου άλλου, ο πόνος του, η χαρά του.

Σε μια χρονιά που μας υπενθύμισε πόσο άχρηστη είναι η Κτηνώδης Δύναμη όταν αυτή ακολουθείται από Ογκώδη Άγνοια (Κ.Δ.Ο.Α) και ότι η εξυπνάδα από την ηλιθιότητα δεν διαφέρει παρά ελάχιστα. Ζήσαμε και θα έχουμε να το καυχιόμαστε αυτό στις μελλοντικές γενιές, το απόλυτο θέατρο του παραλόγου πολιτικά που οδήγησε στην πλήρη ασυναρτησία και τον μαρασμό κοινωνικά.

Και επειδή είμαστε ψυχραμένοι και δεν μιλάμε με τη χρονιά που φεύγει, πείτε της εκ μέρους μου ότι της εύχομαι να πάει στο διάολο και στο ταξίδι της, να ακούει τις 11 αφιερώσεις μου, ολόκληρες και σε εκκωφαντική ένταση.

Οι Μεγάλοι Δισκοι:

11. Teeth Of The Sea - Highly Deadly Black Tarantula (Rocket)

Μία από τις ηχητικά πιο θαρραλέες μπάντες εκεί έξω. Αδυναμία μου από τα γεννοφάσκια τους. Αν έπαιρναν τον εαυτό τους περισσότερο στα σοβαρά στον νέο τους δίσκο, θα έκαναν τον δίσκο της δεκαετίας. Τώρα απλώς έκαναν έναν από τους δίσκους της χρονιάς και μπορούν με άνεση να το ξανακάνουν και την επόμενη φορά.

10. Steve Von Till - Life Unto Itself (Neurot)

Γιατί πολύ απλά είναι ο καλύτερος προσωπικός δίσκος του S.V.Till. Αποδεικνύει έμπρακτα το less is more σε κάθε του άρπισμα, σε κάθε λέξη που βγάζει και παραδίδει έναν ντόμπρο δίσκο παντός καιρού που τσακίζει κόκκαλα.

9. Chelsea Wolfe - Abyss (Sargent House)

Δίσκος που δυσκολεύεσαι να βρεις κακό κομμάτι. Δένει τέλεια και θα θυμίζει για πάντα την φετινή χρονιά που λειτούργησε σαν μια αβυσσαλέα χαβούζα όλων εκείνων των κεκτημένων που νομίζαμε ότι κρατάγαμε σφιχτά από το χέρι.

8. The Black Heart Rebellion - People when you see the smoke do not think it is fields they're burning (Consouling)

Τρυπώνουν μέσα σου υποδόρια και ύπουλα και σε κουρδίζουν στον ρυθμό τους. Με χαμηλωμένα τα γκάζια (σε σχέση με το Har Nevo), αρκετά στατικοί και επαναλαμβανόμενοι ρυθμικά, ψέλνουν τα τροπάρια τους τελετουργικά και σε βάζουν συμμέτοχο σε μία βουκολική, υγρή, κατασκότεινη τελετή μέσα στο δάσος. Ένας δίσκος που δεν σταματάει να γυρνάει, να επαναλαμβάνεται. Ένα νοτισμένο από την σαπίλα σύμπαν κλείνει γύρω σου και σε κυκλώνει. Και τι τίτλος ε; Ίσως ο καλύτερος των τελευταίων χρόνων.

7. Anna Von Hausswolff - The Miraculous (City Slang)

Έπειτα από το πολύ καλό "Ceremony" του '12, μπήκε στη λίστα και παρακολουθείτο ανελλιπώς. Στο φετινό θαυματουργό "Miraculous" είναι πολύ πιο άμεση, οργανική και καταφέρνει και κάνει την σκοτεινή μουσική να ακούγεται φρέσκια και διαολεμένα θελκτική.

6. Moa Pillar - Humanity (Full of Nothing)

"This one is dance music for proper celestial freaks and true children of the New Age." Γράφει για τον 20χρονο από την Ρωσία Moa Pillar, η εταιρεία του. Και όσο cheesy και πομπώδης να είναι αυτή η δήλωση, εμένα με καλύπτει. Αποπνέει από τα σπλάχνα του τον ατίθασο αέρα του underground και κάνει το techno να ακούγεται χαοτικό και επικίνδυνο. Έτσι δηλαδή όπως ακριβώς πρέπει να είναι.

5. My Disco - Severe (Temporary Residence)

Μια ρυθμική υπόγεια μουσική διαδρομή. Ένα σκοτεινό ταξίδι, καλοστημένο με τα απολύτως απαραίτητα συστατικά. Τα ντραμς, το μπάσο, την φωνή και όλες εκείνες τις εκκωφαντικές παύσεις, τις ησυχίες που ενισχύουν το σκοτάδι. Μια έκπληξη από την Αυστραλία, μια απίθανη δισκάρα.

4. Ibrahim Maalouf - Kalthoum (Mi'ster Productions)

Με 2 νέους δίσκους για φέτος ο Maalouf απλώς μας υπενθυμίζει πόσο δυνατός είναι στην μοντέρνα Jazz σκηνή. Εδώ ο Maalouf ερμηνεύει Umm Kalthoum και τον δίσκο της "Alf Leila Wa Leila" και παίζει όλες τις φωνητικές γραμμές με την τρομπέτα του. Δημιουργεί έναν από τους πιο "σκοτεινούς" δίσκους του, με μια αισθητική και μια χροιά που του πάει πάρα πολύ. Αφήνει τα πανηγυριώτικα για λίγο εκτός και βγάζει έναν από τους πιο ευαίσθητους δίσκους της καριέρας του. Ένα κρυμμένο αριστούργημα που θέλει να του επιμείνεις για να σου ανοιχτεί πλήρως.

3. Tigran Hamasyan - Mockroot (Nonesuch)

Κατάφερε να βγάλει στην jazz του, τις Αρμένικες μουσικές καταβολές του και να την ντύσει με ένα μοντέρνο περιτύλιγμα, δημιουργώντας έτσι ένα δικό του ήχο, ικανό να σου ξετινάξει τα μυαλά από θαυμασμό σε κάθε ακρόαση. Ηχητικά Επιθετικός σε πολλά σημεία και αφάνταστα δημιουργικός, χρησιμοποιεί το πιάνο του σαν να έγραφε riffs για κιθάρα ώρες, ώρες. Στα συν να προστεθεί ότι ξανά κυκλοφόρησε δίσκο το "Luys I Luso" μέσα στην χρονιά, και πρώτη φορά στην ECM. Πολύ όμορφος και αυτός αλλά δεν συγκρίνεται με το ευρύ φάσμα του Mockroot. Ενός απίθανου δίσκου, από έναν καλλιτέχνη, αποκάλυψη.

2. Susanne Sundfor - Ten Love Songs (Warner)

Εθιστικός μέχρι αηδίας, Θεωρώ τούτο 'δω το δίσκο σαν τον απόλυτο pop δίσκο των τελευταίων χρόνων. Μια απενοχοποιημένη artistic pop, με απίστευτη πυκνότητα και ποιότητα, σε σωστές αναλογίες με απίθανα τραγούδια και μια τραγουδοποιό στην καλύτερη φάση της καριέρας της.

1. Bosse De Nage - All Fours (Profound Lore)

Οι Bosse De Nage, έκαναν για τα δικά μου αυτιά αυτόν τον δίσκο που καταφέρνει και ακούγεται αγριεμένος και επικίνδυνος. Ένας οδοστρωτήρας σε κάθε του ακρόαση, ένα ηχηρό γρύλισμα κατά παντός υπευθύνου. Το δικό μου soundtrack για την χρονιά που φεύγει. Το δικό μου στραβομουτσούνιασμα στην χρονιά που φεύγει. Ένα ωμό, οικείο, δυνατό, ταπεινό, ειλικρινές, αυθεντικό άλμπουμ, με τους καλύτερους στίχους στην σκληρή μουσική, που από την πρώτη στιγμή που έπαιξε στα αυτιά μου, ξεχώρισε.

Το τραγούδι σκοτώνει το δίσκο, κάποιος κάποτε είχε πει. Αλλά τελικά ότι και να κάνεις, πάντα θα καταλήγεις να εναλλάσσεις δίσκους στο πικάπ μοναχά για ένα τραγούδι, πάντα θα καταλήγεις να θυμάσαι και να αποζητάς κυρίως ένα τραγούδι. Και σε μια χρονιά σαν την φετινή με τόσους καλούς δίσκους, φαντάσου πόσα εκατοντάδες τραγούδια αξίζουν την ένταση των ηχείων σου.

11 από δαύτα είναι και τα παρακάτω:

11. Regarde Les Hommes Tromber - A Sheep Among the Wolves
10. Fka Twigs - Figure 8
9. Membranes - The universe explodes into a billion photons of pure white light
8. Julia Holter - Sea Calls me Home
7. EEK - Trinity
6. David Bowie - Blackstar
5. Shapednoise - Enlightment
4. Container - Eject
3. Sufjan Stevens - Should Have known better
2. Ricardo Villalobos - Insanlar
1. Leprous - The Price

Και του χρόνου...ως τότε καλά κουράγια σε όλους.

________________________________________________________

ΑΡΧΙΚΗ <---> ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ