Ανασκόπηση 2015

Eccentronic Σε μία συζήτηση του Stuart Maconie με τον Rob Young του Wire πριν λίγα χρόνια, ο μεγάλος Stuart αναφερόμενος στο τι απαντάει όταν τον ρωτούν πια τι μουσική ακούει εξήγησε πως σχηματικά τα γούστα του κινούνται είτε στο high-brow άκρο της μουσικής δημιουργίας (όποιος ακούει την εκπομπή του στο BBC καταλαβαίνει τι εννοεί) είτε στο ακριβώς αντίθετο (disco, girl groups κλπ) με τίποτε ενδιάμεσο να τον γοητεύει πλέον. Ούτε εγώ ούτε οι γνωστοί μου είμαστε Maconie βεβαίως, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν καταλαβαίνω τι εννοεί καθώς βλέπω όλο και πιο συχνά την προβολή της λογικής αυτής στην πορεία κάθε συνειδητοποιημένου μουσικόφιλου από κάποιο σημείο και μετά. Το ''μετά'' δεν ξέρω αν είναι τα 30 ή το 2005 όταν ύστερα και το εικοστό post-punk revival τα ''ρεύματα εξωφύλλου'' έκαναν οριστικά στην άκρη για χάρη της όλοι-είμαστε-κριτικοί διαδικτυακής πραγματικότητας. Είτε θρηνούμε πάντως την έλλειψη των ''μεγάλων δίσκων'' είτε τους θεωρούμε πια κάτι το παντελώς αχρείαστο, η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πλέον η ψυχολογική διαθεσιμότητα από μέρους του μουσικού περιβάλλοντος και αν η ανάγκη για τους δίσκους - ορόσημα υφίσταται ακόμη δε βλέπω τον τρόπο που θα εκδηλωθεί.

Κάπως έτσι, είναι περιττή πια και η ερώτηση περί του αν μια μουσική χρονιά είναι καλή ή όχι. Η χρονιά τίνος; Η δική μας ή των άλλων; Η δική μας θα μου πεις, αλλά και πάλι ποια δική μας; Η δική μας όταν ακούσαμε έναν δίσκο που λατρέψαμε ή η δική μας όταν από τον επόμενο μήνα καταλάβαμε πως το ίδιο πιστεύουν όλοι; Η δική μας όταν αποφασίζουμε πως το μόνο ένστικτο που μετράει στη μουσική είναι το πρωταρχικό ή η δική μας όταν αποφασίζουμε πως ανήκοντας στην γενική κατηγορία "μουσικόφιλος που το ψάχνει" έχουμε την υποχρέωση να αντιμετωπίζουμε την κάθε μας λίστα σαν πολιτική θέση ακόμη και αν είμαστε οι μόνοι που θα τη διαβάσουμε;

Δεν έχω ιδέα, λοιπόν, αν το 2015 ήταν καλή μουσική χρονιά ή όχι. Ξέρω ότι βρήκα τραγούδια να αγαπήσω. Ξέρω ότι έζησα κάτι σημαντικό για μένα, την επιστροφή των Sleater Kinney και Blur και δεν προδόθηκε η εικοσαετής επένδυση πάνω τους - τα γκρουπ που απλά αγαπάς μπορούν να σε απογοητεύουν, τα λίγα γκρουπ που διαλέγεις να "μελετάς" στη ζωή σου όχι. Κατέληξα οριστικά πως το πολωνικό underground (δε νομίζουμε απλά, αλλά όντως) είναι ό,τι σημαντικότερο ζούμε τα τελευταία πέντε χρόνια, έχει όμως ένα προβληματάκι στους συνολικά σπουδαίους δίσκους. Όπως πάντα νιώθω ότι υπάρχει πολλή μουσική που δεν άκουσα και δυστυχώς σε αυτό το συναίσθημα συμβάλλουν πια και οι κάθε λογής DIY bedroom απατεώνες, πού θα πάει αυτή η δουλειά; Και για μια ακόμη χρονιά νιώθω πως με τα όσα συμβαίνουν τριγύρω θα έπρεπε να ακούμε τραγούδια που μας λένε κάτι παραπάνω από το τι νιώθει ο καλλιτέχνης για την ομελέτα που του έκοψε. Από την άλλη όποτε ακούω κάτι που παραπέμπει έστω σε πολιτικό τραγούδι βάζω τα γέλια, άντε βγάλε άκρη.

Και το ροκ εν ρολ πού είναι μέσα σε όλα αυτά; Καταδικασμένο να μείνει στην κλίμακα Μaconie ως το ενδιάμεσο εκείνο συντηρητικό στάδιο μουσικού γούστου που δε γίνεται να σε καίει ύστερα από κάποια ηλικία ή κάποιον αριθμό αγορών από τη Zonophone; Το reverb ζει και βασιλεύει μεν και η ψυχεδέλεια -έστω και στο πακέτο της ασυναίσθητης αυτοπαρωδούμενης φάσης των Spiritualized με λίγο από χιπ 10s sunshine - μας περικυκλώνει συνεχώς, το ίδιο και καλοί ιδιοσυγκρασιακοί ροκ δίσκοι. Αλλά όταν περιμένουμε το ροκ εν ρολ να σώσει τα πράγματα - και η δύναμη του ροκ εν ρολ βασίστηκε πάντα στην καταγέλαστη ψευδαίσθηση πως είναι δύναμη αλλαγής- δεν εννοούμε τίποτε που να έχει δίπλα τον όρο "ιδιοσυγκρασιακός" σωστά;

Παραπέμποντας επομένως σε λίγη.. πολιτική μουσική θεωρία, το αποτέλεσμα μετράει και αυτό νομιμοποιεί ή όχι την εξέλιξη. Ανεξάρτητα από προθέσεις και ιδεολογική αφετηρία, η μουσική αποσυσπείρωση και η μουσικολογία εσωτερικής στόχευσης κατέληξε στον μουσικό μικροαστισμό, είμαστε οι δίσκοι μας όχι πια μόνο ως δημιουργοί χάραξης μιας γραμμής ανάμεσα σε εμάς και στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και ως παραγωγοί συνεχών χαμένων μικροαποτελεσμάτων. Βρήκαμε επομένως από τι αξίζει να μας σώσει το ροκ εν ρολ, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι και αυτό θα αποδειχτεί όσο μικροαστικό υπήρξε στις καλύτερες στιγμές του. Η τελική, λοιπόν, κριτική της χρονιάς μας οδηγεί ξανά στο ευχάριστο συμπέρασμα πως αφού δε βρισκόμαστε πια σε ηλικία που το indie μπορεί να μας λύσει τα ψυχολογικά, μπορούμε πάντοτε να βασιζόμαστε πάνω του για να μας δημιουργήσει τα ψυχολογικά που θα μας λύσουν οι άλλοι. Και του χρόνου.

The Eccentronic Research Council - Johnny Rocket, Narcissist & Music Machine.. I'm Your Biggest Fan

Mέσα από στοιχειώδη αλλά ενδιαφέροντα synths, rock beats και έξυπνους στίχους που επαναφέρουν προβληματισμούς που είχαμε ξεχάσει πως έχουμε καταφέρνουν να μας πουν όσα νομίζουν πως λένε οι Sleaford Mods θυμίζοντας πως η ματαιότητα του κόσμου ξορκίζεται μόνο όταν τη χορεύουμε. Ο άρρωστος μουσικόφιλος της διήγησης είναι τελικά ο καθένας από μας και αν ανήκεις σε αυτούς που πήγαν έστω και μια φορά στο σινεμά για να δουν σε μια ταινία ό,τι είχαν προαποφασίσει οι ίδιοι και όχι ό,τι ήθελε ο δημιουργός θα το λατρέψεις ακόμη περισσότερο. Η βρετανική art-school παράδοση ( the only music that matters ) αναπνέει στα πιο περίεργα μέρη.

Frisk Frugt - Den Europaiske Spejlbue

Tα είπαμε και στην παρουσίαση του δίσκου. Η αιώνια λιακάδα ενός παιδικού μυαλού. Όχι μόνο κάπως έτσι θα ακούγεται το avant-garde το 2021, αλλά θα είναι και αντίδραση σε μια μόδα του 2019 που ακόμη δε φανταζόμαστε. Άξιος.

Ηiatus Kayiote - Choose Your Weapon

Space Limp Twins με afro-pop και προ-εμπορικό R & B . Δεν ξέραμε ότι έλειπε από τη ζωή μας μέχρι να το ακούσουμε. Τα υπερφίαλα τμήματα του δίσκου που πρέπει να αντέξεις μέχρι να αποκτήσει νόημα και ο υπόλοιπος φανερώνουν ένα ισχυρό prog γονίδιο που κάνει το άλμπουμ ζήτημα οπτικής γωνίας. Από οποιαδήποτε οπτική γωνία και να δεις βέβαια το "Τhe Lung" ή τo "Shaolin Monk Motherfunk", το να παρατηρείς τέσσερις μουσικές δεκαετίες να ενώνονται σε μια ιδέα που φαίνεται μπροστά από την εποχή της δεν είναι και κάτι ασήμαντο.

Julia Holter - Have You in My Wilderness

Ό,τι σας είπαν και οι υπόλοιποι, δεν έχω κάτι έξυπνο να προσθέσω. Βelieve the hype.

Τhe Cairo Gang - Goes Missing

Surf, college rock, bubblegum garage, 60s pop, αν ψάξουμε κάτι ακόμη πιο παραδοσιακό θα πάμε στο ελληνικό ελαιόλαδο. Το ρετρό να μην κατηγοράς, αυτό σου δίνει για να φας που θα έλεγε και ο ποιητής.

Υoung Fathers - White Men Are Black Men Too

Ρίσκο μήπως μάθουν ότι τους έχω δεύτερη σερί χρονιά στη λίστα και το πάρουν πάνω τους. Ρίσκο και μήπως αποδειχτεί κάποτε πως πίσω από την ακαταμάχητη ηχητική crossover φρεσκάδα δεν κρύβεται το indie του μέλλοντος, αλλά η κλασική περίπτωση των μουσικών απατεώνων που έκαψαν την καλή τους ιδέα πριν την έμπνευση και όταν τη χρειάστηκαν αποδείχτηκε πως δεν υπάρχει. Αλλά εδώ ανεχόμαστε τέτοιους απαράδεκτους τίτλους, τα φιλοσοφικά θα μας χαλάσουν;

Domenique Dumont - Comme Ca

Kαλοκαίρι και πειραματισμός συναντιούνται υποδειγματικά χωρίς τα κλισέ αμφότερων να μας απασχολήσουν στο ελάχιστο. Με μεγαλύτερη διάρκεια και περισσότερο σεβασμό στο ρόλο των φωνητικών αυτό το avant-synth-dub αριστουργηματάκι θα έβαζε υποψηφιότητα για συμμετοχή στους δίσκους της δεκαετίας.

Strung Out - Transmission.Alpha.Delta

Αν θέλουμε να θυμηθούμε ότι οι Αμερικανοί δεν κατάλαβαν από το punk ούτε την ειρωνεία, ούτε τη χαριτωμενιά ούτε τίποτε, είμαστε ξανά στο σωστό μέρος. Αλλά ούτε εμείς είμαστε πια τόσο απόλυτοι ούτε μιλάμε για.. πανκένιο πανκ έτσι και αλλιώς. Από speed metal έως power-pop, το post-hardcore δε βασιλεύει ακριβώς, αλλά ζει όσο καλά πρέπει για να μην τα περιμένει όλα από τη σύνταξη.

Courtney Barnett - Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit

Δίσκος που θυμίζει περισσότερο από τα alternative 90s την νοσταλγική εκδοχή τους που γνώρισαν οι σημερινοί τουέντισαμθινγκς και παρά ταύτα τόσο ενδιαφέρων όσο τον φανταζόταν στο μυαλό της η δημιουργός. No Sit.

Bitchratch - I Know My Truth

Τη δεκαετία του 90 αυτός θα ήταν ένας Melody Maker δίσκος, ένας από αυτούς δηλαδή που θα αποθέωνε η αείμνηστη εφημερίδα σε αντιδιαστολή με το "βαρετό" indie του ΝΜΕ, σε μια κόντρα που περισσότερο από μουσικό νόημα έδωσε σε γραφιάδες του ΜΜ την ευκαιρία με αφορμή συχνά ανεκδιήγητους δίσκους να προσφέρουν ασυναγώνιστα κείμενα για τον τρόπο που ακουμπάει η ποπ τις φλέβες μας. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαν δίκιο και εκτός των άλλων σε αυτό το σαν-Suicide-meets-Pet Shop Boys-με αρχηγό τη Lydia Lynch παραλήρημα που ακούμε, βρίσκεται τραγούδι με τον τίτλο ''Laura Branigan Hologram''. Τι άλλο να πούμε;

Robert Foster - Songs To Play

Με εκνευρίζουν οι δίσκοι που με επηρεάζουν συναισθηματικά ενώ θα ήθελα να μην έχουν αυτή τη δυνατότητα. Φέτος βγήκαν κάποιοι τέτοιοι που δεν μπορώ να αγνοήσω. Ανάμεσα σε αυτό και στο ''Οnes and Sixies'' θεωρώ αυτό καλύτερο.

11 τραγούδια

Lower Dens - To Die in LA

Lighting Bolt - Horsepower

The Chills - America Says Hello

Blur - Pyongyang

FFS - Johnny Delusional

Trupa Trupa - Wasteland

Marina and The Diamonds - Can't Pin Me Down

Kelela - Rewind

Jeff Lynne's ELO - Once Step At a Time

Ghost - Cirice

Liz - When I Rule the World