...and justice for all

Ένοχος ένοχον ου ποιεί
Σε ένα τραπέζι στα Εξάρχεια, πάνω από πιάτα και ποτήρια που άδειαζαν πιο γρήγορα και από δακρυγόνα σε πορεία, συνελήφθη η ιδέα της "παράνομης απόλαυσης". Ο ένας συνδαιτυμόνας πίσω από τον άλλο άφηνε να αποκαλυφθούν οι "αιρετικές πτυχές" των μουσικών του προτιμήσεων, σε μια συνεχή προσωπική αποκαθήλωση. Όσο πιο κραυγαλέες οι επιλογές τόσο μεγαλύτερη η συμφωνία και η σύμπνοια. Η διαφήμιση αλλαντικού - Gummy Bear τραγουδήθηκε χορωδιακά και κανείς δεν έχασε στίχο...

Ο δρόμος της αρετής και της κακίας
Η μουσική μπορεί να παίζει ρόλο στη ζωή σου. Να αυτοπροσδιορίζεσαι μέσα από αυτή ως άνθρωπος που αναζητάει την αισθητηριακή απόλαυση σε προϊόντα κουλτούρας και -πολύ περισσότερο- υποκουλτούρας. Να συγκροτείσαι ως υποκείμενο που αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτιστική χειραγώγηση συντονιζόμενος με τους δημιουργούς εκείνους που οδηγούν αυτή την αναζήτηση σε μοναχικά μονοπάτια μακριά από την μαζική κατανάλωση, την αισθητική αποχαύνωση, τον εκμαυλισμό των συναισθημάτων μέσα από παιδαριώδεις ερωτικούς στίχους. Με τόση σοβαρότητα που να πάει κάτω το ντολμαδάκι, αγάπη μου... Η δυσκοιλιότητα στη ζωή και στην τέχνη είναι πάθηση όχι προτέρημα και αν στην συμπαγή κοσμοθεωρία σου υπάρχουν και παραθυράκια, τόσο το καλύτερο να μπαίνει και λίγος αέρας.

Η κόλαση του ενός, ο παράδεισος του άλλου
Και επειδή ο όρος "guilty pleasure" μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα να διευκρινίσω ότι στις παρακάτω γραμμές παρατίθενται κομμάτια των οποίων η καλλιτεχνική αξία είναι αμφισβητήσιμη, ή απλά ανήκουν σε είδη μουσικής των οποίων τα ράφια δε θα τα πλησίαζα, ή αποκαλύπτουν συνήθειες που ευχαρίστως θα έκρυβα. Και τι δηλαδή, ο υπόλοιπος κόσμος που υποκύπτει στην κρυφή τους γοητεία και δεν αναζητάει το τελευταίο ισλανδικό καλλίφωνο σχήμα, έχει λάθος; Φυσικά! Ένα από τα απολαυστικότερα γνωρίσματα του είδους μας είναι η πίστη ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια.

TV Personality
"Μα που ήσουν χθες το βράδυ;" "Ξαναδιάβαζα μωρέ προσεκτικά το βιβλίο της Χίλντας" απαντάω για να μην αποκαλύψω ότι βλέπω στο laptop μαζεμένα επεισόδια του Grey's Anatomy που είναι βδελυρή ιατρική σαπουνόπερα με χειρουργάρες που επιδίδονται πότε σε ηρωικές ιατρικές πράξεις και πότε σε ρομαντικές γενετήσιες πράξεις σε όλους τους συνδυασμούς που επιτρέπει ο αριθμός των ηθοποιών του cast. Το μουσικό ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι ο τίτλος κάθε επεισοδίου είναι κάθε φορά ένα γνωστό κομμάτι και διάφορα αρρωστάκια (ναι; ποιός;) τα αναζητούν και τα μαζεύουν: από το ιατρικώς προβλέψιμο: "The First Cut Is the Deepest" (Cat Stevens) μέχρι το αποκαλυπτικό για το πραγματικό κέντρο βάρος της σειράς: "I Like You So Much Better When You're Naked" (Ida Maria). Εντάξει αν δεν είναι αρκετά guilty να σας πω ότι το επεισόδιο "Song Beneath The Song" (Maria Taylor) είναι όλο μιούζικαλ με τους ίδιους τους ηθοποιούς να διασκευάζουν: "Chasing Cars" (Snow Patrol), "How to Save a Life" (The Fray) and "The Story" (Brandi Carlile) και να τα τραγουδάνε με ρούχα χειρουργείου πάνω από αιμόφυρτα περιστατικά...

Αν δεν έχω πέσει ήδη αρκετά χαμηλά, να προσθέσω πως ένα από τα αγαπημένα μου scores είναι το κομμάτι τίτλων της "Δυναστείας" (Bill Conti) με το μεγαλοπρεπές εμβληματικό ορχηστρικό που κάνει τη βάτα μου να φουσκώνει και το μπιζού να στραφταλίζει. Με αρέζει εξίσου και το φτηνό ταπεινό κήμπορντ στο "Mc Gyver" (Randy Edelman) με την 80ίλα να ρέει από τα ηχεία μονοφωνικής τηλεόρασης με φορητή κεραία και το πιο εκνευριστικά κολλητικό θέμα σε μουσική τίτλων.

I Wanna Be Your Dog
Δεν τα γουστάρω τα σκυλάδικα. Πέρα από ιδεολογίες και καλλιτεχνικές αναλύσεις, αυτό που μου φταίει είναι ότι τα βαριέμαι θανάσιμα αφού είναι όλα τα ίδια. Παρόλα αυτά κάποιες φορές απλά υποκλίνομαι στο πόσο επιτυχημένα και απροσποίητα διαχειρίζονται την υπερβολή, την κραυγαλέα έκφραση κοινών συναισθημάτων. Σε άλλα τραγούδια αυτά που λένε θα ήταν για γέλια. Μόνο σε ένα καλό σκυλάδικο/ λαϊκό στέκει μια Σαιξπηρικής σκηνοθεσίας αυτοκτονία όπως στο "Το Δηλητήριο" (Βασίλης Καρράς - Κωνσταντίνα) ή ένας ματωμένος γάμος όπως στο "Προσκλητήριο" (Χριστοδουλόπουλος Μάκης) ή το "Για τα μάτια του κόσμου" (Χρήστος Αυγερινός). Ακομπλεξάριστα εξιστορούνται ιστορίες απόρριψης λόγω ταξικών διαφορών στο "Γέλα κυρία μου" (Κώστας Καφάσης), εκστομίζονται απειλές ενάντια σε αγνώμονες ανταγωνίστριες στο "Ποιά Θυσία" (Λαίδη), δηλώνεται κρίση βαρηκοϊας και ταυτότητας "Συγγνώμη κύριε ποιος είστε" (Κατερίνα Σσστανίσση), τίθενται ζητήματα γυναικείας χειραφέτησης "Αν κάνω άτακτη ζωή" (Ρίτα Σακελλαρίου). Η λίστα είναι μακριά. Για να είναι όμως προβοκατόρικο το θέμα μπας και τσιμπήσω κάνα υβριστικό σχόλιο που πολύ έχω ζηλέψει, παραθέτω στην ίδια κατηγορία το "Θέλω τα μάτια της να τα ξεχάσω" (Νίκος Νομικός / Πυξ Λάξ) ως δείγμα μασκαρεμένου σκυλάδικου καψουροτράγουδου το οποίο λατρεύω!

Pop Goes The World
Τα σκουπίδια που έχει φιλοξενήσει ο χώρος της pop δε θα χωρούσαν σε κανένα ΧΥΤΑ και καλά κάνουν και επαναστατούν οι κάτοικοι της Κερατέας. Έλα όμως που το βρώμικο έχει τη νοστιμιά του... Βέβαια καμιά φορά μέσα στην mainstream pop κρύβονται και διαμάντια που δεν θα τα φόραγες καθόλου ενοχικά στο ντεκολτέ. Τους A-ha ή τη Madonna φερειπείν δεν τους θεωρώ guilty pleasures, η μουσική τους έχει αντέξει στο χρόνο. Κομμάτια με υπέροχες ποπ μελωδίες εξάλλου σαν το "Eternal Flame" των Bangles ή το "Cruel Summer" των Bananarama τα υπερασπίζομαι και σε μονομαχία στη λάσπη άμα χρειαστεί.

Δεν μπορώ με τίποτα να ξεπεράσω το "Touch me" γιατί πολύ προτού η Samantha Fox περάσει στο πάνθεον του cult πέρασε από τα παιδικά μου γουόκμαν άφησε ψήγματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Ούτε τον Rick Astley (φάτσα απόλυτου μπούλη) που παραμένει ένα νοσταλγικό άκουσμα - ιδιαίτερα το ηλιόλουστο "Whenever You Need Somebody" ή τους Modern Talking στο "Cheri, Cheri Lady" και από τους της ημεδαπής τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο στο" Lost In The Night" ή Dreamer and the Full Moon του Ξυδούς στο "Sandrina". Μην πιάσουμε Eurovision και γίνουμε τελείως ρόμπα, θα αναφέρω μόνο πως μπορώ πάντα να αναπαραγάγω όλους τους στίχους του "Hold Me Now" του Johnny Logan.

Και δεν είναι μόνο το παρελθόν ένοχο, ευθαρσώς παραδέχομαι ότι μου αρέσουν κομμάτια της Shakira (από το Fijaciοn Oral Vol. 1 το "La Tortura" τα σπάει) και όλο το FutureSex/LoveSounds του Justin Timberlake (τον οποίο παραδέχομαι σαν εξαιρετικά ολοκληρωμένο καλλιτέχνη- που να με άκουγε ο Cave, θα με έσφαζε στο γόνατο σε μια murder ballad...)

Μολονότι η ταμπέλα γράφει pop θα έβαζα και τα ροκίζοντα χιτς των 80s "Abracadabra", (Steve Miller Band), και "Stay The Night" (Chicago) και το τόσο γλυκερό που μπορείς να πάθεις διαβήτη "I can't live If living is without you" (Harry Nilsson). Αν αυτά ακούγονται οκ, να παραδεχτώ επίσης ότι μου αρέσει και ο καραγκιοζάκος Billy Idol: "Flesh For Fantasy" "White Wedding" και "Rebel Yell" οι ποπ ροκ ύμνοι για τζάμπα μάγκες!

Never ending Nightmare
Ας βάλω κάπου εδώ μια τελεία μολονότι ο κατάλογος μόνο τέλος δεν έχει. Έτσι κι αλλιώς το να γράφεις κάτι σε μια δεδομένη στιγμή είναι σα να τραβάς μια φωτογραφία. Μένει στο χρόνο παρόλα αυτά δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος μιας εικόνας. Και μολονότι το ένοχο υλικό φτάνει για γιγαντοαφίσα, ας είναι αυτό το αφιέρωμα μια φωτογραφία μεγέθους γραμματοσήμου...