Από όσο θυμάμαι...

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται ενεργά με τα εγχώρια μουσικά κοινά (αρκετά χρόνια πλέον), η –προς πάσα κατεύθυνση– γκρίνια ήταν το κύριο θέμα της κουβέντας. Ειδικά από κάποιο σημείο και μετά ήταν το καύσιμο της για να συνεχίσει να γίνεται. Γκρίνια για το τάδε και το δείνα πρόβλημα, άλλοτε υπερβολική και άλλοτε φυσιολογική αλλά σχεδόν πάντα εκ των καταστάσεων δικαιολογημένη, μέχρις ενός σημείου τουλάχιστον. Βγάζαμε μπλοκάκι σαν τίποτα τροχονόμους (φτου σκόρδα) και σημειώναμε με αυστηρό ύφος τα κακώς κείμενα της σκηνής, τις παθογένειες της και όλα εκείνα που μας έβγαζαν έξω από τα ρούχα μας και έπρεπε να καμωθούν με διαφορετικό τρόπο. Κουνούσαμε το δάχτυλο αυστηρά αλλά ευτυχώς είχαμε ιδίαν άποψη και έργο πάνω στο θέμα, οπότε οι κακεντρεχείς προπέτες που θα απέρριπταν την κριτική μας σαν απλή μεμψιμοιρία δεν μπορούσαν να πιαστούν από κάπου και να μας κατηγορήσουν. Όλα αυτά μιλάμε για κάνα 10άρι χρόνια πριν, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, τότε που η λεγόμενη «Ελληνική Σκηνή» έδινε ετήσια δισκογραφική εσοδεία γύρω στους 2000 και δίσκους. Πολύ πιθανό εκείνη την εποχή ο κουμπάρος σου ή ο μπατζανάκης σου ή ακόμα και δύο φίλες της γυναίκας σου να βρίσκονταν σε μια μπάντα και να είχαν αναλάβει κάποιο ρόλο ουσιαστικό ή τέλος πάντων φαινομενικά ουσιαστικό (δεν θα κολλούσαμε εκεί). Σημασία έχει ότι εκείνη την περίοδο ήσαν πολλοί αυτοί που είχαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο χώσει τα δάχτυλα τους μέσα στο βαζάκι της «Ελληνικής Σκηνής» και καρπώνονταν ο καθένας ότι είχε περισσότερο ανάγκη. Περίοδο που ενώ θα έπρεπε να είχαμε φτάσει κοντά στο να δικαιολογούμε επάξια τον προσδιορισμό μας ως «Σκηνή» στους εξωτερικούς παρατηρητές, αντ’ αυτού ήμασταν πολλοί σε ποσότητα που τριγυρνούσαμε διασκορπισμένοι σε ξεχωριστές μοναχικές πορείες ο καθένας μας, με την πεποίθηση ότι οσονούπω θα είχαμε και την επιτυχία στο τσεπάκι μας. Είχαμε την Κτηνώδη Δύναμη που μας έλειπε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μαζί με αυτή κερδίσαμε και δώρο την ισόποση ποσότητα Ογκώδους Άγνοιας που ήταν μαζί στο πακέτο.

Όπα. Η τσέπη τρύπησε. Τα σκυλιά έφαγαν τα λουκάνικα. Και οι μάγκες/ισσες της Ελληνικής Σκηνής ξύπνησαν 10 χρόνια μεγαλύτεροι/ες. Όσοι έμειναν δηλαδή στο χώρο-στη χώρα. 10 χρόνια μετά, με όλα να έχουν αλλάξει, η Ελληνική Σκηνή βρίσκεται και αυτή σε μια περίοδο ενηλικίωσης, αυτοκριτικής και εσωτερικότητας. Τα πυροτεχνήματα του παρελθόντος έχουν μουσκέψει και το μπαρούτι τους είναι άχρηστο, η απλή συνειδητοποίηση του –“είμαστε, που είμαστε ρε παιδιά λίγοι, να οργανωθούμε αν είναι μπας και την σκαπουλάρουμε”– ευτυχώς ήρθε, αργά μεν αλλά τα κατάφερε, η κριτική μοιάζει ανύπαρκτη (άρα και η γκρίνια ελάχιστη) γιατί πολύ απλά η αυστηρότητα δεν συνάδει σε περιόδους λιτότητας. Πλέον μας φτάνει και είμαστε ευχαριστημένοι με το παραμικρό δείγμα προσπάθειας και καλής θέλησης από τους ιθύνοντες της σκηνής και είμαστε προπονημένοι στην νοοτροπία του –πλέον τα πράγματα γίνονται έτσι/με αυτούς/σε αυτή την τιμή/με αυτό τον τρόπο. Ας κάνουμε και αλλιώς αν μπορούμε.

Η δισκογραφική παρουσία το 2017 ήταν μειωμένη στο ¼ σε σχέση με αυτή προ 10 ετών πίσω και οι λίγες μπάντες που έχουν καταφέρει να μείνουν ενεργές από τότε είναι κοντά στο να χαρακτηριστούν οι «δικοί μας δεινόσαυροι του ροκ» και αν αντέξουν 3-5 χρόνια ακόμα με αυτούς τους ρυθμούς θα μπορούν να βγάλουν μέχρι και σύνταξη.

Και όμως, κάπου εδώ αρχίζει και το παράδοξο της λεγόμενης Ελληνικής Σκηνής ή τέλος πάντων των 50 χομπίστων βρε αδερφέ που ενεργοποιούνται ακόμα σε αυτήν. Η υπεροχή της ποιότητας μέσα σε αυτό το μεγάλο μεταβατικό διάστημα ενάντια στην ποσότητα ήρθε για να δικαιώσει τους απανταχού δουλευταράδες και μερακλήδες της σκηνής και να προσφέρει στους ακροατές περισσότερο ουσία. Ενώ κάθε τι εκεί έξω είναι αισθητά μειωμένο σε σχέση με το παρελθόν (αριθμός μπαντών-συναυλιακοί χώροι-χρήματα για ηχογραφήσεις-όρεξη για δημιουργία-κοινό να στηρίξει), εγώ προσωπικά νιώθω τον πυρήνα και την ψυχή της Ελληνικής Σκηνής να είναι πιο ισορροπημένη από ποτέ. Νιώθω την ποιότητα του κάθε εγχειρήματος απτή και κυρίως νιώθω τον σκοπό και τον λόγο ύπαρξης του. Είμαι σίγουρος (με κίνδυνο να χαρακτηριστώ κακοπροαίρετος) ότι στην παρούσα φάση ο κουμπάρος σου ή ο μπατζανάκης σου ή ακόμα και οι δύο φίλες της γυναίκας σου δεν ασχολούνται με το σπορ Ελληνική Σκηνή και απλά αναπολούν τις ένδοξες ΡΟΚ ημέρες του παρελθόντος τους με τσάι και συμπάθεια κάποια κυριακάτικα απογεύματα.

Μειώθηκαν οι συντελεστές, οι τουρίστες που είδαν φως και μπήκαν, σχεδόν εξαφανίστηκε το ΡΟΚ ΣΤΑΡΙΛΙΚΙ, μειώθηκαν οι γκρίνιες και πλέον η πεποίθηση ότι όλοι οι εναπομείναντες βράζουμε στο ζουμί μας κάτω από τον ίδιο ήλιο είναι αυτή που ενώνει τους πάντες. Άλλαξε ο τρόπος διάθεσης του έργου του καλλιτέχνη και έγινε πιο άμεσος, ανέβηκαν τα ποιοτικά στάνταρντ που ο καθένας βάζει στον εαυτό του λόγω υγιούς ανταγωνισμού, ενισχύθηκε η γνώση σε τεχνικά θέματα και ακούς δίσκους για σεμινάριο από ένα μικρόφωνο μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα, μειώθηκαν οι “εταιρείες” και σοβάρεψαν αυτές που υπάρχουν ακόμα. Το σημαντικότερο από όλα όμως είναι ότι ο καλλιτεχνικός κόσμος ανεξαρτήτως γούστων και μουσικής έκφρασης συσπειρώθηκε ενάντια στην συνεχόμενη και αμείλικτη πίεση που δέχεται από παντού. Η επιμονή και η υπομονή σε αυτή την δύσκολη περίοδο είναι και ο σημαντικότερος κοινός λόγος συσπείρωσης μιας σκηνής τουλάχιστον ως προς τα βασικά. Η έκφραση είναι ο πρωταρχικός σκοπός και στόχος και όλα τα άλλα έπονται, σε μία αγορά-σκηνή όπου κρατούν μικρό καλάθι όλοι, ακροατές και δημιουργοί. Αν συνεχίσουμε έτσι με αυτούς τους ρυθμούς δράσης-αντίδρασης εκ του πίεσης-δημιουργίας τότε η Ελληνική Σκηνή έχει να δώσει πολλά πράγματα ακόμα. Σε ένα ήδη πιο εξαγνισμένο, πιο αυθεντικό περιβάλλον, με την έμπνευση στο (ραμμένο)τσεπάκι των λίγων θαρραλέων που έχουν ξεμείνει.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους εκείνους τους δημιουργούς που επιμένουν και κάνουν την πίεση τους τραγούδια. Συγχαρητήρια σε όλους εκείνους τους συντελεστές πίσω από την σκηνή που με την τεχνογνωσία τους προσφέρουν υπηρεσίες πρώτης κατηγορίας με ελάχιστα χρήματα. Συγχαρητήρια στους ελάχιστους μερακλήδες με σωστές εταιρείες που πιστεύουν και επενδύουν στα ταλέντα. Συγχαρητήρια στους ρομαντικούς δισκοπώλες που επιμένουν και υπομένουν. Συγχαρητήρια και στο κόσμο που στηρίζει και δίνει το χαρτζιλίκι του για να συνεχίσει να υπάρχει το γαλατικό αυτό χωριό που ακούει πλέον και δικαιωματικά στο όνομα Ελληνική Σκηνή, μιας και ως τέτοια λειτουργεί.

Παρακάτω σε αξιολογική σειρά κάποιοι δίσκοι. Κάποιοι απλά ξεχώρισαν και κάποιοι άλλοι αγαπήθηκαν αρκούντως. Ενώ υπήρχαν και εκείνοι οι δυο-τρεις που μου σημάδεψαν για τα καλά την χρονιά που έφυγε. Ειδικά αυτούς θα τους κουβαλάω για χρόνια μαζί μου.

Χωρίς Λόγια η εντεκάδα που ξεχώρισε:

11. Μανώλης Γαλιάτσος - Η Ζωή Σε 11 Ποιήματα Του Γιώργου Βέη
10. Γιάννης Κασσέτας - Northern Lights
9. CALF - Εvil solos deified mom dad deified solos live
8. The Man from Managra - Half a Century Sun
7. Chain Cult - Demo
6. A Victim of Society - Freaktown
5. Various Artists - The Sun The Moon The Mountain: A Passage Through Greek Psychedelia
4. Tuber - Out Of The Blue
3. Τεφλόν - Κομμάτια από τα ερείπια
2. OmegaRay - OmegaRay
1. The Boy - Έτοιμοι Δύο

ΤΟ Τραγούδι Της Χρονιάς που άκουσα πάνω από 200 φορές:

Μπράϊαν Λήθη - The Boy

Αγωνιστικούς Χαιρετισμούς Σε όλους. Και του χρόνου.