Από τα Guilty Pleasures στα Unknown Pleasures σε 2 επεισόδια

Επεισόδιο 1

Η κ. Μαρίνα ξυπνάει κάθε μέρα βάζοντας στη διαπασών Καζαντζίδη. Εδώ και 1μιση χρόνο τώρα ο άντρας της είπε να δοκιμάσει αν το χορτάρι είναι πιο πράσινο κάπου αλλού και την άφησε μόνη της με 2 παιδιά. Κι όμως η κ. Μαρίνα δεν είναι τύπος που μαραζώνει και κρύβεται, είναι τύπος συναισθηματικός και θέλει να τα βγάζει όλα στη φόρα, κάτι που την εξιλεώνει καθημερινά και της δίνει τη δύναμη να ακροβατεί με σιγουριά μεταξύ ξεφτίλας και υπερηφάνιας. Το κακό δεν είναι βέβαια ότι ξυπνάει όλη η γειτονιά με Καζαντζίδη, ούτε ότι η κ. Μαρίνα την έχει δει resident dj (κυριολεκτικά!), αλλά ότι το ολοήμερο πρόγραμμα καταλήγει αναπόφευκτα προς τη σκυλίσια πλευρά της ζωής. Μετά από πολύ κλάμα και οδυρμό, που συνοδεύουν τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού, το σώμα θέλει κι αυτό να συμμετάσχει στην εξιλέωση του κακού, θέλει να λικνιστεί και να ξεδώσει. Έτσι η κ. Μ, σκορπίζοντας με δαιμονικό τρόπο ηχητική ρύπανση στη γειτονιά, βρίσκει το κουράγιο να τα βγάλει πέρα στον καθημερινό της γολγοθά και να βρει την ηρεμία και την ξεκούραση, που η άγρια νύχτα της αρνείται, στο μικρό καναπέ που βρίσκεται στο πίσω μπαλκονάκι της, με τη βοήθεια 2 μπουκαλιών φθηνό γλυκό κρασί και μιας ξώφαλτσης μπύρας. Καταμεσήμερα.

Αυτός όμως που πραγματικά βρίσκεται πολύ κοντά στην κ. Μ δεν είναι κάποιος που την καταλαβαίνει και την συμπονά λόγω ανάλογης εμπειρίας ή λόγω μιας δακρύβρεχτης ταινίας που είδε κάποτε κι αποφάσισε ότι έτσι είναι η ζωή, αλλά κάποιος που εντελώς τυχαία περνάει επίσης μια δύσκολη φάση της ζωής του, ψυχολογικά αλλά και σωματικά. Είναι ο μικρός Νικολάκης που είναι έφηβος ακόμα, αν και αισθάνεται ακόμα παιδί που βλέπει το σώμα του να σκορπίζεται σε διάφορες κατευθύνσεις και τα μυαλά του να δηλώνουν ανυπακοή, και δεν μπορεί να καταλάβει τί του συμβαίνει. Ο μικρός Νικολάκης ντρέπεται να πει στους φίλους του ότι είναι ερωτευμένος με την κ. Μ και ότι όταν αυτή ακούει Καζαντζίδη το πρωί, αυτός φτιάχνεται για μια ολόκληρη μέρα σχολικού αυτο-περιορισμού. Ντρέπεται και για το γεγονός ότι συνομήλικές του κοπέλες δεν τον ενδιαφέρουν και παρ'όλα αυτά δεν μπορεί να τις κοιτάξει στα μάτια και να τις στείλει από κει που ήρθαν, κάθε φορά που τις ακούει να χασκογελάνε όταν αυτός τυχαίνει να περνάει από μπροστά τους. Πώς να πει και στους μεταλάδες φίλους του για όλα αυτά; Πώς θα τους πει ότι τελευταία έχει πάθει αμόκ με τους Deftones, οι οποίοι θεωρούνται προδότες επειδή αρνούνται να παραδοθούν στα μεταλ-ικά ήθη και έθιμα και δηλώνουν φαν κάτι φλώρων εξωγήινων που λέγονται Cure. Κι όμως ο μ. Ν περνάει καθημερινά τον Ατλαντικό για να μοιραστεί το παράπονο και την οργή που κρύβει μέσα του με κάποιους μακρινούς του συγγενείς. Ένα περίεργα σιωπηλό βράδυ, λοιπόν, ο μ. Ν σκέφτηκε πόσο γουστάρει Καζαντζίδη πλέον κι ότι η φωνή του έχει μπει βαθιά μες το πετσί του αλλά και πόσο γαμάτη φάση θα ήταν να έπαιζε Deftones η κ. Μ κάθε πρωί, έτσι για αλλαγή, και πριν καν το μικρό του μυαλό αρχίσει τις αντιρρήσεις και τα παιχνίδια, τρύπωσε στο πίσω μπαλκονάκι της κ. Μ και αντάλλαξε το CD με τα best of του Καζαντζίδη με ένα Λευκό Πόνι το οποίο ήταν έτοιμο να καλπάσει στους δρόμους της γειτονιάς γύρω στις 9 το πρωί, σε 8 ωρίτσες δηλαδή από εκείνη την ώρα. Αυτός δεν έχει παρά να περιμένει, άυπνος.

Φυσικά φαντάζεστε τι έγινε την επομένη. Η κρυμμένη πίσω από τόνους δάκρυ οργή της κ. Μ βρήκε επιτέλους διέξοδο σε βάζα, ποτήρια, τραπέζια, καρέκλες αλλά κυρίως σε γλάστρες με μισοπεθαμένα λουλούδια. Κι από τότε, τουλάχιστον έτσι λένε στη γειτονιά, το κλάμα του Έλληνα Θεού εναλλάσσεται με τις ατονικές κραυγές ενός πρώην rejected Αμερικάνου. Ο μ. Ν την μέρα εκείνη πήγε ντυμένος κουλ και αργοπορημένα στο σχολείο, με ένα πελώριο χαμόγελο που έλεγε "this is the coolest day of the most un-cool period of my life". Το ότι χρόνια αργότερα, στα οποία οι Deftones συνεχίσαν να βγάζουν ανεξηγήτως καλά άλμπουμ, το γεγονός ότι η μικρή Κατερίνα, η κορούλα της κ. Μ, κόλλησε μια τεράστια αφίσα του Chino στο δωμάτιο της και δεν γύρισε ποτέ σπίτι μετά από ένα λάιβ τους στο Βερολίνο, δεν μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικώς, καθώς και το ότι ο μ. Ν, ως 30άρης πλέον, ακούει παλιά ρεμπέτικα και κάνει μπάφους μαζί με τη φίλη του την ανεργία και δεν θέλει να μιλάει για τα παλιά.

Επεισόδιο 2ο

Ο μικρός Θανασάκης ήταν πάντα καλό και ήσυχο παιδί. Είχε μάθει τους τρόπους του από μικρός και δεν τον ενοχλούσε κανένας. Όταν έμαθε ότι σε ένα μεγάλο, μακρινό νησί του Ατλαντικού υπάρχει κάποιο άλλο ήσυχο παιδί που κατέληξε ως διαταραγμένος νέος να θεωρείτε ιδιοφυία από όλους τους σοβαρούς αρθρογράφους που θαύμαζε και διάβαζε σε εξαιρετικά, καλογραμμένα μουσικά μαγκαζίνα, αποφάσισε ότι θέλει κι αυτός να γίνει ένας τέτοιος όταν μεγαλώσει, ένας διαταραγμένος πλην σαφώς ιδιοφυής νέος. Άνοιξε λοιπόν το πελώριο ημερολόγιό του και άρχισε να γράφει και καθώς έγραφε κι έγραφε για μέρες του κόλλησε στο μυαλό και μια συμμαθήτριά του που για κάποιο λόγο είχε κι αυτή τους τρόπους της και κατάφερνε να περνάει απαρατήρητη για καιρό. Όχι για πολύ καιρό ακόμα όμως, καθώς ο μικρός Θανασάκης είχε αποφασίσει να μάθει περισσότερα, κι αναρωτιόταν μήπως ήρθε η ώρα να ερωτευτεί κι αυτός, όπως και τα άλλα παιδιά της ηλικίας του; Αυτός όμως, σκεφτόταν, θα το έκανε με άλλο τρόπο, όπως και ο βασανισμένος Τομ θα χρησιμοποιούσε τις εμπειρίες του προς όφελος των καλλιτεχνικών του ροπών. Κι αν χρειαζόταν θα προκαλούσε μικρές βιτσιόζικες καταστροφές στο μελλοντικό ρομάντζο ώστε να ανοίξουν και οι απαραίτητες πληγές. Σκέφτηκε: "Αχ, πόσο χρειαζόμαστε αυτές τις πληγές για να νοιώθουμε αληθινοί...!" κι αυτό ήταν μια αλήθεια που του χάρισε μια ευχάριστη αίσθηση στη ραχοκοκαλιά του, και κράτησε τη σκέψη αυτή σε όλη του τη ζωή.

Ο μ. Θ όμως δεν υπολόγιζε ότι η μικρή Κατερίνα, με την οποία είχε την αίσθηση ότι κάτι τους συνδέει, είναι ήδη πολλά βήματα μπροστά και υποφέρει ήδη από έναν άλλο απροσδιόριστο εφηβικό έρωτα που την έχει εξαναγκάσει να ακούει μόνο Deftones γιατί ο τραγουδιστής του έμοιαζε πολύ -του έρωτα- και άλλα τέτοια πολύ πειστικά επιχειρήματα, αλλά τελικά είχε αποφασίσει ότι ήταν έτοιμη να κοιτάξει μπροστά και να συνεχίσει τη ζωή της. Μετά από κάμποσους μήνες και διάφορα σαχλά περιστατικά, το ρομάντζο πραγματοποιήθηκε στην πιο πλατωνική μορφή του, και αυτό προκάλεσε και στις 2 πλευρές ανεξάρτητα μια ευχαρίστηση, μια χαρά ανείπωτη. Ως γνωστών, μόνο ο πλατωνικός έρωτας μπορεί να έχει αυτή την κατάληξη και έτσι κυλούσε η ζωή, όμορφα, και καθώς κυλούσε όμορφα η ζωή, η μοίρα, μάλλον συνεννοημένη, έκανε την εμφάνισή της με ένα γυμνό, ασπρόμαυρο εξώφυλλο ενός δίσκου σιχαμερού και επιφανειακού. Μα τί τραγουδάκια είναι αυτά, έλεγε και ξανάλεγε ο μ. Θ και δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι οι σπουδαίοι γραφιάδες σημαντικών μουσικών εντύπων που θαύμαζε και διάβαζε μετά μανίας, τον είχανε προδώσει. Μετά ήρθαν και κάτι ξεκουρδισμένες κούκλες ντυμένες με ασπρο-κόκκινες πιτζάμες και τον τελείωσαν. Πού είναι το βάθος, πού είναι ο φιλοσοφικός προβληματισμός, πού είναι οι πληγές και τα διαταραγμένα μυαλά; Is this it? Πού πήγαν οι ευαίσθητες πληγές του καλλιτέχνη τέλος πάντων; Κι όμως, από το track 7 και μετά, πήγαν περίπατο. Ο μ. Θ δεν είχε ακόμα προλάβει να ξεσκίσει τις σάρκες του καλά καλά για μια μελαχρινή, και είχε φτάσει στο σημείο να λικνίζει γοφούς και να κουνάει την ουρά του σαν ευχαριστημένο, καλοφαγωμένο και καλοζωισμένο κουτάβι. Αμαρτία, σκεφτόταν στα διαλείμματα που έκανε το μυαλό του, το οποίο έδινε μια λυσσαλέα μάχη, ο ήχος είναι χάλια, οι στίχοι είναι πεζοί, καλά δεν ντρέπεσαι κοτζάμ άντρας και άλλα τέτοια μαμαδίστικα επιχειρήματα. Όμως το μεγάλο πάρτυ δεν κράτησε πολύ και ο μ. Θ άρχισε να ανησυχεί τί θα πει στους Κιουράδες και τους Ντεπεσ-μοντάδες φίλους του. Τι θα πει στους Ραδιοκέφαλους φίλους του που το παίζουν Μιουζάδες μέχρι να βγάλουν νέο δίσκο οι αγαπημένοι τους;

Τίποτα. Γι'αυτό και ο Θανασάκης άλλαξε χώρα πλέον και το γλεντάει σε ντίσκο που πια δεν παίζουν ντίσκο, αλλά ροκάρουν μέχρι θανάτου, κυριολεκτικά με Άγνωστους Θησαυρούς και αυτοκτονικές διαθέσεις, έτσι για το φαν της υπόθεσης. Όχι πολύ μακριά για αυτό που ήθελε να γίνει δηλαδή, αντί για Τομ, Ίαν. Αλλά κι εκεί που πήγε τί κατάλαβε; Γρήγορα έμαθαν την αλήθεια κι αναγκάστηκε να κάνει ότι περνούσε από το χέρι του για να συγκαλύψει τις κλασικές σπουδές του και το savoir-vivre που΄χε μάθει από μικρός.