Bob Stanley, Tony Fletcher, Nick Kent
Bob Stanley – Yeah! Yeah! Yeah!: The Story of Modern Pop (Faber & Faber, 2014)
Κάθε γενιά μουσικόφιλων θεωρεί την γνώση της για το παρελθόν της ποπ δεδομένη και χαραγμένη σε πέτρα. Μόνο έτσι δεν είναι όμως. Ανάλογα με το πότε μεγαλώσαμε μάθαμε τη μουσική από περιοδικά, από το ραδιόφωνο ή από το ίντερνετ, και πάντα από μεγαλύτερα αδέρφια και φίλους που μας μετάγγισαν θέλοντας και μη το γούστο και το κριτήριό τους. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα χιλιάδες παραλείψεις, προκαταλήψεις και παρανοήσεις. Και εδώ έρχεται ο Stanley, μουσικός, συλλέκτης, φανζινάς και μουσικογραφιάς με γνώση, άποψη και gravitas να κλείσει το κενό. Γράφει την ιστορία της ποπ για όσα χρόνια αυτή κυκλοφορούσε μέσα από το κυριότερο μέσο αναπαραγωγής της, το LP, από την εμφάνιση μέχρι την εξαφάνισή του σαν τέτοιο. Η ποπ του Stanley περιλαμβάνει όλα τα είδη λαϊκής μουσικής της Δύσης: και το ροκ εν ρολ και το πανκ και το μέταλ και το χιπ χοπ και τα πάντα όλα. Δεν κρύβει την αδυναμία του στην ελαφριά πλευρά της (“η Debbie Harry έδειξε ότι μπορεί μια γυναίκα να είναι μεγάλη τραγουδοποιός χωρίς να μοιάζει με γελάδα”) αλλά δίνει μια ισορροπημένη, δίκαια και συμπεριληπτική ιστορία της με πολλά ανέκδοτα και παραλειπόμενα, έναν τυφλοσούρτη για να μαθαίνουν οι νέοι (για τους οποίους είναι το καλύτερο δώρο με την προϋπόθεση ότι νοιάζονται) και να θυμηθούν, και ίσως να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα, οι παλιότεροι.
Tony Fletcher – All Hopped up and Ready To Go (Music from the Streets of New York 1927-77) (W. W. Norton & Company, 2009)
Ακόμη ένας συγγραφέας που ξεκίνησε από φανζίν, το Jamming! που βγήκε το 1977 μαζί με την έκρηξη του πανκ, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αγγλία ο Tony Fletcher πήγε στη Νέα Υόρκη μόλις στα τέλη των 80s αλλά έγινε τόσο νεοϋορκέζος ώστε έγραψε ίσως το πληρέστερο βιβλίο για τη μουσική της στα 50 χρόνια του 20ου αιώνα που ήταν το κέντρο του κόσμου και όχι μόνο του δυτικού, γιατί μπορεί το swinging London των 60s να της πήρε τα πρωτεία στην ποπ αλλά η τζαζ, η λάτιν και πολλά άλλα είδη ανέπνεαν και άκμαζαν εκεί. Η ιστορία της μουσικής των δρόμων της βίαιης, ζωντανής και βίαια δημιουργικής πόλης εστιασμένη στους ανθρώπους που την έφτιαξαν, τις ζωές και τις ιστορίες τους. Με εξαντλητική έρευνα, συνεντεύξεις και φωτογραφίες το βιβλίο αφηγείται σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της ίδιας της πόλης - τόσο την επίσημη όσο και την υπερεκτιμημένη τα τελευταία χρόνια «μικροϊστορία» - μέσα από τη μουσική της και διαβάζεται με το ίδιο ενδιαφέρον από οπαδούς οποιουδήποτε από τα είδη που πραγματεύεται γιατί πάνω από όλα είναι ένα απίστευτα καλογραμμένο και συναρπαστικό ανάγνωσμα. Με τον τίτλο του βιβλίου υπάρχει μια εξίσου καθηλωτική συζήτηση του συγγραφέα με τον Alan Vega εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=doWkVzosZg4
Nick Kent – The Dark Stuff: Selected Writings on Rock Music ( Faber & Faber, 2007)
Αν υπάρχει ένας ροκ δημοσιογράφος που το σταριλίκι του μπορεί να συγκριθεί με αυτό των μουσικών για τους οποίους γράφει αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Nick Kent. Παιδί θαύμα της λογοτεχνίας που το κατέκτησε ο ροκ τρόπος ζωής, όπως και ο πρόσφατα χαμένος Shane McGowan, έγραφε στο ΝΜΕ στην ηλικία που οι περισσότεροι (όπως οι συγγραφείς των άλλων δυο βιβλίων που προτείνω) το πολεμούσαν με τα φανζίν. Όταν μιλάμε για ροκ τρόπο ζωής στην περίπτωσή του μιλάμε για το ανώτατο επίπεδο, να στριμώχνεται στα ίδια κλειστά κλαμπ με τους ροκ σταρς, να πίνει, να παρτάρει και καμιά φορά να δέρνεται μαζί τους. Το Dark Stuff είναι γεμάτο με τέτοιες ιστορίες, ιστορίες που ένας έφηβος φαν πλάθει στη φαντασία του και ο Kent τις επιβεβαιώνει είτε ρητά είτε κλείνοντάς του το μάτι. Αν το δεις λίγο αυστηρά ακροβατούν στα όρια του κουτσομπολιού αλλά τι διάολο, για ροκ εν ρολ μιλάμε. Το βιβλίο διαβάζεται σαν το πιο οριακό μυθιστόρημα και συστήνεται ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε παθιάστηκε ποτέ με το ροκ. Οι πολλαπλές αναγνώσεις που επιδέχεται μπορούν να επιβεβαιώσουν οποιαδήποτε στάση απέναντι στο ίδιο το βιβλίο, το ροκ και τους ανθρώπους του. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό ενός σημαντικού έργου οποιουδήποτε είδους.
