Αποκλειστικά ντε σου πίσω από τις περσόνες του κυρίου Ρύκιου και του δρα Ροκφώρ...

...υπό την οπτική του αείποτε ραδιοφωνόπληκτου μικρού Γιαννάκη

Πρώτη ανάμνηση από ραδιόφωνο είναι να ξυπνάω το πρωί και πριν καν τσεκάρω αν είναι κάποιος στο σπίτι (…μαμά;) να πηγαίνω στο σαλόνι και ν' ανοίγω το ραδιόφωνο, ένα στερεοφωνικό φορμάικα έπιπλο Φίλιπς με μακριά πόδια, τρελή ντηζαϊνιά για τέλη 60ς. Ήξερα ότι, αν πατήσω ένα κουμπί και γυρίσω ένα άλλο, θα πέσω πάνω στην εκπομπή της Θείας Λένας στα μικρά παιδιά, σαν κι εμένα. Ήμουν τριών χρονών και δεν μιλούσα ακόμα. Οι γονείς μου πίστευαν ότι έχω πρόβλημα, μέχρι που μια μέρα ξύπνησα με γλώσσα ροδάνι, που έκτοτε δε λέει να μπει μέσα. Όταν κάποια στιγμή το έπιπλο ντηζαϊνιά χάλασε, πιθανόν με δική μου συνδρομή (είχα χαλάσει και το πικάπ γιατί όπως γύριζε έκατσα πάνω να με πάει γύρω γύρω), η μουσική ερχόταν από ένα μικρό πάλι Φίλιπς τρανζιστοράκι που ήταν μονίμως ανοιχτό στην κουζίνα, οπότε Μοσχολιού, Μαρινέλλα,  Κόκοτας και Καλατζής ήταν καθημερινή συντροφιά.

Μετά το πρώτο μου dj set σε πάρτυ, που γιόρταζε ο φίλος μου ο Νίκος και τους έβαζα Abba και Boney Μ και την ώρα του μπλουζ το «Τώρα Πια» του Πάριου, έπιασα τη ραδιοτηλεόραση να δω ποιες μουσικές εκπομπές υπήρχαν στους τότε δυο και κρατικούς σταθμούς. Ήμουν εννέα χρονών και δίψαγα για νέα ακούσματα. Θυμάμαι ν' απολαμβάνω την τουαλέτα μου και να σημειώνω μια εκπομπή που μάλλον μου έκανε, γιατί λεγόταν Ποπ Κλαμπ κι ήταν καθημερινή, με το που γύρναγα πεινασμένος απ' το σχολείο. Ο τύπος που την έκανε λεγόταν Γιάννης Πετρίδης κι ήταν πάνσοφος, τα είχε όλα και τα ήξερε και όλα. Κόλλησα.

Λίγο αργότερα ο πατέρας μου φέρνει ένα εντυπωσιακό στερεοφωνικό συγκρότημα Fischer στο σπίτι, με πικάπ, κασετόφωνο, ραδιοενισχυτή και ηχεία. Θυμάμαι ν' ακούω απ' το κρατικό ραδιόφωνο το Model των Kraftwerk, να βγαίνει αυτός ο απίστευτος μοντέρνος ήχος από τα ηχεία και να γουστάρω τόσο πολύ που ζω αυτό το πράγμα! Το ξανάζησα όταν πήρα το δίσκο βέβαια, αλλά η πρώτη φορά σε πολλά λατρεμένα μου ήταν απ' το ράδιο κι είναι μια αίσθηση, του ξαφνικού μαζί με το θελκτικό που δεν ξεχνιέται, άπειρες τέτοιες ανακαλύψεις θησαυρών στο μυστηριακό εκεί έξω κόσμο των ραδιοφωνικών συχνοτήτων!

Το πειρατικό ραδιόφωνο το ανακάλυψα στα 13 μου, όταν μετακομίσαμε Θεσσαλονίκη και τα FM ήταν το νέο τρεντ. Μου άρεσε η αμεσότητα και το μεράκι των πειρατών, αλλά όχι απαραίτητα οι μουσικές τους επιλογές ή το επίπεδό τους, ήμουν ήδη στα μάτια μου ένας μικρός Πετρίδης, αυτοί δεν ξέραν καν ότι ο Έρικ λέγεται Μπέρτον κι ότι οι Ραμόνες λέγονται Ραμόουνς. Ένας που μου άρεσε γιατί έβαζε πανκ και νιού γουέηβ κι ήξερε τι έλεγε ήταν τo ράδιο Free, με τους δυο Μπάμπηδες, τον Χαλάτση και τον Αργυρίου, αλλά δεν είχε πάντα καλό σήμα.

Στα 14 μου κάνω τις πρώτες μου εκπομπές όταν λείπαν όλοι απ το σπίτι: έβαζα πχ Alan Parsons και μέχρι να αλλάξω το δίσκο και να συνεχίσω με Magazine, μιλούσα κι έλεγα ιστορίες για να μην υπάρχει κενό. Χωρίς μικρόφωνο ή πομπό, ήταν η φάση μου από μένα για μένα. Λογικά ή θα εξελισσόμουν σε περιστατικό αυτισμού ή θα γινόμουν ραδιοφωνικός παραγωγός. Εν τω μεταξύ το τρίτο πρόγραμμα ανέβαζε κι άλλο τον πήχυ, ειδικά τα μεσάνυχτα, που ξεφύτρωσαν κι άλλοι, πιο σκοτεινοί, Πετρίδηδες, που τους λέγανε Αργύρη Ζήλο, Χρήστο Δασκαλόπουλο, Νίκο Διαμαντόπουλο κι Αντώνη Φράγκο!

Τελικά στα δεκαεφτά μου μοιράζομαι σχέδια και οράματα μ' έναν φίλο μου πειρατή απ' το φροντιστήριο, το Νίκο Τερζόγλου κι αρχίζουμε εκπομπές από το σπίτι μου στο Καραμπουρνάκι, ως Μουσικό Κανάλι Θεσσαλονίκης. Σε δυο χρόνια το πράγμα γιγαντώνεται, λεγόμαστε Μουσικός Δίαυλος Θεσσαλονίκης, αριθμούμε καμιά εικοσαριά άτομα, όλοι παλιοπειράτες με μεράκι, τρέλα και γνώσεις, κι είμαστε talk of the town, γιατί λέμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς διαφημίσεις κι εμπόρια, και παίζουμε από Run DMC και Madonna μέχρι Ramones και Jesus & Mary Chain κι από Housemartins και Rick Astley μέχρι Hoodoo Gurus και Big Black. Έκτοτε όποτε βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη κι ακούω Johnnys από κάποιο σταθμό χαμογελάω, χο χο, έχω ακόμα το χιλιοπαιγμένο βινύλιο που τους καθιέρωσε στα κατοπινά play list της πόλης.

Βέβαια παράλληλα πικραίνομαι γιατί σκέφτομαι ε, και, αυτό κατάφερες μόνο; Γιατί το ραδιόφωνο για μένα ήταν κυρίως τα σημαινόμενα: ελευθερία, έκφραση, ψάξιμο, βγάλσιμο γλώσσας στον καθωσπρεπισμό και τη μιζέρια, παράθυρο καθαρού αέρα. Αυτά προσπάθησα να τα κρατήσω σα φυλαχτό και απ' όλα τα ραδιόφωνα που πέρασα μετά, όταν ο Δίαυλος έκλεισε, αφού πρόδωσε τα ιδανικά του, με πρόσκαιρη, αμφίβολη επιτυχία και με πικρή επίγευση. Η καταστολή πότε είχε τη μορφή μικροπρεπών συνελεύσεων, πότε τρομαγμένων επιχειρηματιών, η αλήθεια είναι ότι όλοι με συμπαθούσαν, πουθενά δεν χωρούσα. Εκπομπή να ακούς ή να κάνεις και να πληροί τέτοιες προϋποθέσεις  πολύ φοβάμαι ότι υπάρχει μόνο στο δικό μου want list. Και πώς μου λείπει το ελεύθερο ραδιόφωνο ρε γμτ!

Πόσο χαίρομαι όποτε συναντάω την Ελεάνα Γαρίνη και τον Αντώνη Ξαγά που μιλάνε μ' ενθουσιασμό για την εβδομαδιαία εκπομπή που σκαρώνουν στο MicLabel ή όταν ξέρω ότι ο αιώνιος πειρατής Νίκος Κατανάκης βάζει ακόμα τις σοουλιές του στο διαδικτυακό Zbutsam. Καιρός ν' αρχίσω να τους ακούω κιόλα! Ούτως ή άλλως και τον Pepper στο γραφείο μου τον επιλέγει η αμηχανία για υπόκρουση, δεν έχει να μου πει κάτι. Κι ίσως, σιγά σιγά, πάλι να...