Απροσπέλαστος

Είχα κολλήσει και με το 'Ziggy Stardust', και με το 'Hunky Dory', και με το 'Aladdin Sane', και με δεκάδες τραγούδια από άλλους δίσκους του, αλλά με τον ίδιο τον David Bowie κάτι δεν μου κολλούσε. Την μετά το 1980 καριέρα του - πολύ λιγότερο ενδιαφέρουσα για εμένα - την έζησα και σε "πραγματικό χρόνο". Όμως, ένιωθα τον Bowie πιο απόμακρο από τα "robots" τους Kraftwerk, πιο απόμακρο και από τους μυστήριους και περίεργους Residents, κι ας ήταν ένα τεράστιο μάτι, μια μάσκα, όλο κι όλο που έβλεπα από αυτούς.

Όλοι εξυμνούσαν το πολυδιάστατο της τέχνης του, το συνδυασμό και αλληλο-συμπλήρωμα μουσικής και image, τη λαμπερή φουτουριστική γοητεία κλπ. Εγώ έβλεπα glamrock καραγκιοζιλίκια, ντυσίματα, βαψίματα, μόδα, πόζα και τελικά άκουγα τους υπέροχους δίσκους σαν να μην υπήρχε άνθρωπος πίσω από τη μουσική. Σε βαθμό που δεν με ενδιέφερε καν αν είχε κάνει μια δήλωση υπέρ του φασισμού, ας πούμε. (Ποιος άλλωστε; Ο David Bowie; Ο Major Tom; O Ziggy; Ο Aladdin; Ο Λευκός Δούκας;). Μου την έφερε κανονικά ο μπαγάσας δηλαδή. Με τις συνεχείς αλλαγές ρόλων/περσόνα κατάφερε να είναι απροσπέλαστος.

Και ξαφνικά, όταν πληροφορήθηκα το θάνατό του (μόλις την προηγούμενη μέρα είχα ακούσει το 'Blackstar'), μου φάνηκε ανθρώπινος. Τον θαύμασα για το κουράγιο του να δημιουργεί ως το τέλος, γνωρίζοντας την αρρώστια, και τον ζήλεψα για την αφοσίωση του σε αυτό που αγαπούσε. Και του βγάζω το καπέλο που μέχρι και τον θάνατό του, τον χρησιμοποίησε ως έναν τελευταίο ρόλο, γιατί ο τελευταίος δίσκος στην ουσία είναι ένα αντίο (ή στο επανιδείν, ανάλογα με το τι περιμένει ο καθένας).
______

ΑΡΧΙΚΗ <---> ΑΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ