Back to the Future: 1985

Χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις κύλισε η φετινή χρονιά, απολύτως φυσιολογικό γεγονός κατά μία έννοια. Μετά από μία οχταετία που τα αριστουργήματα έβγαιναν σωρηδόν, ήλθε και η στιγμή να ανασυγκροτηθούμε λιγάκι. Έτσι λοιπόν το 1985 θα το θυμόμαστε στο μέλλον ως μία χρονιά ύφεσης, με λίγες στιγμές να ξεχωρίζουν και ακόμη λιγότερες που θα μνημονεύουμε μετά από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Να λοιπόν τι ακούστηκε φέτος, τι άρεσε και τι δεν άρεσε, στη μικρή αυτή ανασκόπηση της χρονιάς.

Ξεκίνημα με τις παραδοσιακές δυνάμεις, εκεί όπου συναντούμε τη διπλή, χορταστική και χρήσιμη συλλογή 1979-1983 των διαλυμένων πλέον Bauhaus, τα τρία δωδεκάιντσα το ένα καλύτερο από τ' άλλο των Cocteau Twins Aikea Guinea, Tiny Dynamine και Echoes In A Shallow Bay, το απλώς ενδιαφέρον This Nation's Saving Grace των Fall, το άχρηστο Low-Life των New Order, το The Head On The Door των Cure που είναι καλύτερο από το προηγούμενο αλλά χειρότερο από όλα τα υπόλοιπα, και τη σημαντική συλλογή Songs To Learn And Sing των Echo And The Bynnymen. Στους νεότερους, Meat Is Murder λέγεται το δεύτερο των Smiths, προτιμήστε το σαφώς ανώτερο What Does Anything Mean? Basically των Chameleons, απογοήτευση για το First And Last And Always των Sisters Of Mercy, σε σχέση βέβαια με αυτά που μας είχαν συνηθίσει ως τώρα, σπουδαίο άλμπουμ και μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον από τους Jesus And Mary Chain με το Psychocandy, εμπάργκο στον δίσκο The Firstborn Is Dead του πρώην τραγουδιστή των Birthday Party. Τώρα για κάτι R.E.M., κάτι Cult, κάτι INXS, κάτι Simple Minds, κάτι Dead Can Dance και δεν συμμαζεύεται, δεν υπάρχει λόγος ψαξίματος και χάσιμο χρόνου, οπότε αγνοήστε.

Κακή χρονιά για το Αγγλικό punk με ελάχιστες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες όπως το Gross Out USA το δεύτερο live των UK Subs, το δυνατό One Struggle One Fight από τους hardcore Varukers, το A Far Out Disc των Toy Dolls που κάθε γονιός πρέπει να δωρίσει στα παιδιά του, όπως και το σημαντικό για τον χώρο του Oi Saturday Heroes από Business. Παραδίπλα στο Anarcho punk που και αυτό μετράει τις πληγές του μετά τη διάλυση των Crass, λίγες οι σημαντικές στιγμές με καλύτερες τα Songs Of Praise από Poison Girls, Only Stupid Bastards Help's EMI από Conflict, At Last It's Playtime από Rubella Ballet, Just An Error από Dirt, Enough Is Never Enough από Blood And Roses και Arise από Amebix. Από τους εναπομείναντες δεινόσαυρους του χώρου, οι Clash χωρίς Mick Jones έβγαλαν (που να μην έβγαζαν) το Cut The Crap, και οι εξ' ολοκλήρου πλέον goth Damned το Phantasmagoria.

Στη Γερμανία τρεις είναι οι δίσκοι που ξεχωρίζουν, ο καλός Im Schatten Der Arzte των Die Arzte, το πολύ καλό mini LP Entering The Arena των Die Krupps και το σχεδόν άριστο Halber Mensch των Einsturzende Neubauten.

Απ' τ' Αυστραλέζικα άρεσαν τα Out Of Mind, Out Of Sight από Models, Mars Needs Guitars από Hoodoo Gurus, You Get What You Deserve από Scientists, και Ghosts Of An Ideal Wife από Laughing Clowns. Καλύτερο όλων των παραπάνω το Just South Of Heaven των Crime And The City Solution.

Στην Ελλάδα της "αρωγής" και της "ευδοκίμησης", του Τσουτσουβή, του Καλτεζά και του Χημείου, της δεύτερης φοράς ...Σοσιαλιστικά και του Rock In Athens, ο Ήχος Της Ανασφάλειας των Stress είναι το μουσικό γεγονός της χρονιάς, εντυπωσιακοί για μία ακόμη φορά οι Villa 21 με το Men Of Clay, πτωτική διαφαίνεται η πορεία των Magic De Spell με το Cpt Blind, σχεδόν αδιάφορο το ντεμπούτο των Θεσσαλονικιών Τρύπες, βαρύ κι ασήκωτο το Repulsion των Rehearsed Dreams, ενθαρρυντικά τα Glory And Betrayal από Forward Music Quintet, και Lacrimae Christi από South Of No North.

Χαμός γίνεται στην Αμερική που αναδεικνύεται η μεγάλη παγκόσμια δύναμη στην μουσική, με άπειρες κυκλοφορίες και δίσκους που είναι αβέβαιο για το αν ποτέ τους ακούσουμε όλους. Στα καλύτερα φετινά μπαίνουν τα Up On The Sun (Meat Puppets), Tim (Replacements), Wonderful (Circle Jerks), Rest In Pain (Really Red), In My Head (Black Flag) The Fun Just Never Ends (Government Issue) και 3-Way Tie (For Last) Minutemen.

Μεγαλύτερη ελπίδα για το μέλλον οι Big Black από τη μεγάλη σκηνή του Σικάγο που ήδη εντυπωσιάζει με Effigies και Naked Raygun, ενώ παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους οι AC/DC δεν τα κατάφεραν, και έτσι για μία ακόμη φορά οι Dire Straits αναδείχτηκαν χειρότερο συγκρότημα της χρονιάς.

Η τελική ενδεκάδα περιλαμβάνει τους συνήθεις ύποπτους με κάποια μικρά "new entry" και διαμορφώνεται ως εξής με σχεδόν αξιολογική σειρά:

11) New Model Army - No Rest For The Wicked.
10) Descendents - I Don't Want To Grow Up
09) No Trend - A Dozen Dead Roses
08) Husker Du - Flip Your Wig
07) Black Flag - Loose Nut
06) Subhumans - Worlds Apart
05) Neurotics - Repercussions
04) Dead Kennedys - Frankenchrist
03) D.O.A. - Let's Wreck The Party
02) Birthday Party - It's Still Living
01) Husker Du - New Day Rising

Στις 22 Δεκεμβρίου σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό ο D Boon. Ο θάνατός του σηματοδοτεί για πολλούς και το τέλος της λεγόμενης "νέας μουσικής" που ξεκίνησε κοντά δέκα χρόνια στα μικρά κλαμπάκια της Νέας Υόρκης και σε μία πρωτοπόρα μπουτίκ του Λονδίνου. Από τη νέα χρονιά όλα θα είναι διαφορετικά.
________________________________________________________

ΑΡΧΙΚΗ <---> ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΑΣ