Best of 2008 : Άρης Καραμπεάζης
2008 : THE YEAR THE DROVE OLD DIXIE UP AGAIN
Καθότι δεν περιμέναμε κάτι καινοτόμο, χαιρετίζουμε με δέος και ευχαρίστηση την επιστροφή στην προ του χαλκού μουσική εποχή, αναμένοντας το προφανές (την αλλαγή της δεκαετίας δηλαδή) και ελπίζοντας ότι το 2009 δεν θα έχουμε το reunion show των Τρύπες για να γεμίσει η free press μουσική φαγούρα με τρίτη σερί αναίτια αφορμή ξυσίματος...
THE TEN PLUS ONE BLESSED ALBUMS...
11. Man Man - Rabbit Habits (Anti)
Έχουμε φτάσει στο σημείο που οι πάντες αρνούνται να πηδήξουν το rock 'n' roll και να το ξεσκίσουν όπως του αρμόζει, αλλά επιμένουν να το γλύφουν μέχρι επιτέλους να αυτοϊκανοποιηθεί. Ε, τότε γιατί δεν είναι το Rabbit Habits ο δίσκος της χρονιάς, ως σκοτεινή εξαίρεση σε έναν γλοιώδη κανόνα; Σπαραχτικό sell out που στέλνει στο διάλο κάθε δήθεν διονυσιακή gypsy punk φάρσα...
10. Matt Elliott - Howling Songs (Ici d' Ailleurs)
Κλείσιμο της τριλογίας με το οριακό ουρλιαχτό που όλοι δεν περιμέναμε. Ο Matt ακούγεται πλέον έτοιμος να περάσει στην όχθη του post ψυχροτρομοκρατικού τραγουδιού και να διαλύσει κάθε υποψία ανοχής από τυχόν αθώα ακροατήρια που βρίσκονται ενίοτε στο διάβα των techno folk πυρών, που ακούγεται ότι από φέτος θα εξαπολύονται και πάλι από το άρμα των Third Eye Foundation. Πολύ heavy metal μου βγήκε το λογίδριο. Αποκτήστε το σε υπέροχα βαρύ διάφανο βινύλιο και νιώστε επιτέλους άνθρωποι.
9. No Age - Nouns (Sub Pop)
Μας είχανε γαμήσει τόσα χρόνια με το θόρυβο της Νέας Υόρκης και τώρα ξεπετάγονται arty φλώροι από την Καλιφόρνια, που βγαίνουν από τα μαυσωλεία της προηγούμενης τέχνης τους για να ζητήσουν τα ρέστα. Σερφάρουν -λόγω καταγωγής- αλλά το άστατο κύμα δεν τους επιτρέπει να ισορροπούν, δίνουν άθλια live και δεν συνιστούν rock 'n' roll υποσχόμενο να μας αγριέψει τη ζωή. Αλλά καθώς κυλιούνται στο απόλυτο τίποτε, ανασύρουν -έστω και με τη μορφή σκουπιδομάζας- αυτό που όλοι θα ψάχνουμε στο τέλος.
8. Portishead - Third (Island)
Κατ' αρχήν θεωρήθηκε ότι η τεχνική υπερέβη την τέχνη και ότι οι λυγμοί πλέον αποτελούν αποτέλεσμα αλγορίθμων και όχι βιωμάτων στον κόσμο των Portishead. Μερικές ζωντανές εμφανίσεις και κάποιες πρόωρα κλασσικές ακροάσεις αργότερα και επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσανε. Είμαστε όλοι απολύτως ευτυχισμένοι, που οι Portishead είναι το group της ακριβώς δικής μας γενιάς. Με ότι κακό και ότι καλό συνεπάγεται αυτό... Ασφαλώς και η απουσία συνετέλεσε θετικά σε όλα αυτά. Ξέρετε κάποιον εκεί έξω που να αγωνιά για νέους Massive Attack;
7. Excepter - Debt dept (Paw Tracks)
Δεν περιμένω τίποτε καλό από την φασόν psych βιοτεχνία των Animal Collective. Και να την κλείσουν αύριο, ούτε που με νοιάζει. Τούτοι εδώ οι πραγματικά άναρχοι στη μουσική σκέψη τύποι, όλο και θα το βρουν ένα καινούργιο σπιτικό. Και αν η φιλοξενία του ευνοήσει ακόμη περισσότερο την trip pop πλευρά αυτής της κολλεκτίβας, ενώπιον της οποίας καταρρέει κάθε υποψία περί ελπίδας για νέο άλμπουμ των Of Montreal που θα ακούγεται ολάκερο, τότε ποιος ο λόγος να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε τις πραγματικά ανεξάρτητες δισκογραφικές στέγες;
6. Shearwater - Rook (Matador)
Για κοίτα τώρα που έχουμε καταντήσει. Ό, τι πιο πλησίον της ανόθευτης από την φιλοδοξία πρωτόγονης μορισεϊκής ευαισθησίας έρχεται ως παρ' ολίγον side project από την ψυχή της καλύτερης Americana, στα ομοίως πιο πρωτόγονα αυτής. Η βουκολική version των Smiths ήταν το τελευταίο πράγμα που προσδοκούσε από το 2008 κάθε έγκριτος μουσικόφιλος. Κακώς. Πολύ κακώς! Οι Shearwater υπόσχονται ακόμη πιο μίζερα pop ακροατήρια στο μέλλον και με τραγούδια σαν το Leviathan, bound σίγουρα πρώτα έρχεται η μουσική και ακολουθεί η μιζέρια.
5. Lulu Rouge - Bless You (Music For Dreams)
Όλοι εσχάτως παρλάρουν γύρω από την περίφημη φράση του Miles Davis περί των ηχητικών κενών, που σημαίνουν πιότερο από τα ηχητικά γεμίσματα. Και όλοι αναλώνονται σε άνευ νοήματος γελοίες παύσεις. Συνεπώς όσοι συνεχίζουν να αναφέρονται στους μάστορες του techno ηχητικού κενού διαστήματος, Lulu Rouge, ως "συνεργάτες του Trentmoller" με σιγουριά καταδικάζονται στο ότι δεν έχουν ακόμη ακούσει το άλμπουμ που απειλεί να διασώσει από την ανυποληψία ένα ολόκληρο μουσικό είδος.
4. Fire On Fire - The Orchard (Young God)
Όλοι οι ρεμπέτες του αμερικάνικου ντουνιά να προσπαθήσουν, τόσο εκτός τόπου και χρόνου ξεχαρμάνιασμα δεν θα το καταφέρουν. Οι Fire On Fire έρχονται από τόσο πίσω, που τους περιμένουμε να φθάσουν προς τα εμάς κάπου στο μέλλον. New Roots για ακροατές με μηδενικές ρίζες, pre historic folk για αποδέκτες με μηδενική υπομονή για υποταγή των αληθινών τραγουδιών σε τεχνολογικές επιταγές.
3. Fleet Foxes - Fleet Foxes (Sub Pop)
Το βάρος είναι δυσβάσταχτο για δαύτους. Πήραν πράγματα της ντροπής και μας ανάγκασαν να τα λατρέψουμε. Έδιωξαν τον Bob Dylan από τη συνείδηση του μέσου αναγνώστη του Uncut. Ταύτισαν τη Μύκονο με τη μνήμη, που είναι ο βασικός της εχθρός. Μας θύμισαν ότι αυτό που έλειπε από τη Sub Pop είναι οι πραγματικά και πέραν του θρύλου σπουδαίοι δίσκοι. Άφησαν ελεύθερο το White Winter Hymnal να περιπλανιέται σε έναν κόσμο που δεν του αξίζει.
2. Flying Lotus - Los Angeles (Warp)
Υβριδικό και ταυτόχρονα ατόφια αυτοτελές, συνοδευόμενο από τα δύο πρώτα E.P. αυτού, το Los Angeles αντανακλά την ανάγκη για θρύμματα μουσικής, χωρίς να απαιτεί την μετέπειτα άθλια τέχνη του κολάζ, που συνηθίζει να μετριάζει τη γοητεία της καταστροφής. Ακυρώνει με το πρώτο άκουσμα μια σειρά δήθεν πρωτοποριακών προγόνων του στη Warp και φέρνει το hip hop στην τελική κρίση ταυτότητας αυτού.
1. Bon Iver - For Emma Forever Ago (4AD)
Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Νικητής θα ήταν ο πιο "μόνος". Αυτός με τις λιγότερες προοπτικές και με τις πιο τυφλές ελπίδες. Που δεν παραδόθηκε σε καμία συνταγή μέχρι το τελευταίο λεπτό και που δεν ήξερε καν ότι αγωνίζεται. Τα σπουδαία άλμπουμ "κερδίζουν" όταν σε μεταφέρουν στον τόπο και στις συνθήκες δημιουργίας αυτών. Και καθότι εδώ δεν μιλάμε για υπόγεια ή πολυτελή studio, για παρέες που γράφουν ιστορία ή για κουρασμένους ροκ σταρ στη δίνη συμβατικών υποχρεώσεων και κατάκτησης του κόσμου, τα πράγματα γίνονται ζόρικα με τον τρόπο που πραγματικά έπρεπε να είναι πριν από τις παραπάνω αλλοιώσεις αυτών.
...AND ELEVEN LESS PAW TRACKS
11. Τζούλια Αλεξανδράτου - Χονολουλύ
Στόχος είναι πάντα τα λεφτά, για αυτό και τιμωρία εκτός δεκάδας!
10. Fujiya & Miyagi - Knickerbocker
Άρτια ανοησία.
9. Dizee Rascal feat. Calvin Harris - Dance Wiv Me
Αντιαισθητικό glam hip hop. Ή μήπως όχι;
8. The Ting Tings - That's Not My Name
Οι Elastica της γενιάς σας.
7. MGMT - Kids (Soulwax Remix)
Κάτι κουνήθηκε και φέτος.
6. Bowerbirds - In Our Talons
Από τα καλύτερα φετινά στην κατηγορία "της τάβλας".
5. Girls Aloud - The Promise
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη girl groups... δε λες!
4. Santogold - L.E.S. Artistes
Καθότι synthιάζει τη M.I.A. πλευρά με την άλλη...
3. Portishead - The Rip
Γνώριμη ή μη, η ανατριχίλα είναι ανατριχίλα!
2. Britney Spears - Womanizer
Και βιντεοκλιπάκι sexy, τι άλλο να θελήσεις!
1. Hercules & Love Affair - Blind
Ας αναπαυτεί εν ειρήνη ο Anthony το λοιπόν!
* * * * * * *
2008 GR
"ΕΛΛΑΔΑ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΗΛΙΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΟΚ, ΤΗΣ ΑΕΚ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ...
...πατρίδα, θρησκεία, σουβλάκι με πίτα, ντάτσουν, αντίντας και χάνι της γραβιάς"
Ακούγεται ελιτίστικο και υπερφίαλο. Αλλά τελικά αν ξοδεύεις έστω και λίγα λεπτά από τον άχρηστο ή πολύτιμο χρόνο σου για να διαβασεις ένα top-11 με δίσκους εναλλακτικής πραγματικότητας και ελληνικής καταγωγής, τότε να έχεις να το λες ότι δεν ανήκεις- ή προσπαθείς να μην...- στο παραπάνω Χαρυκλυνικό δίστιχο που πάνω από δύο δεκαετίες τώρα μόνο αυτό αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα ικανά και απαράλλαχτα.
Και τίποτε άλλο. Όταν ένας αθεράπευτα μουσικόφιλος και ακαταμάχητα γλεντζές (σε στιλ Κωνσταντάρα κι έτσι, έχει και το look!) υπουργός παιδείας τα σπάει στα μπουζούκια τη βραδιά που η όποια γαλήνη της χώρας "σπάει"- στα εκατόν δύο εξαιτίας του τραμπουκισμού των μπάτσων που όλοι ανεχόμαστε και ευνοούμε, τι περιμένεις να κάνει ο κοσμάκης; Και στο Μέγαρο που πήγαμε στον Hancock οι μισοί ρωτάγανε ποιος είναι αυτός που παίζει σήμερα... Η κουλτούρα με τη σαβούρα δεν είναι μακριά εν ολίγοις.
Οπότε καταλήγω να υπερασπίζομαι ακόμη αυτό το παλιό αστείο περί εναλλακτικής σκηνής. Πιστεύω ότι όντως υπάρχει. Διότι όντως βαρέθηκα να ακούω μαλακίες για "περιορισμένο κύκλο", που αυτοχαριεντίζεται και τα ρέστα. Μου φαίνεται πως οτιδήποτε καλό βρίσκει απήχηση στις μάζες μετά από μία πενταετία, ο κόσμος να χαλάσει. Το αν θα συνεχίσεις να το παρακολουθείς είναι δική σου υπόθεση.
Δεν είναι τυχαίο που στο διαχρονικά προφητικό άσμα του ο Χάρυ Κλυν δεν περιέλαβε κανέναν μουσικό ή τραγουδιστή. Θα μπορούσε να πει λόγου χάρη "ντάτσουν-νταλάρας και χάνι της γραβιάς". Επειδή όμως όλη η κρατούσα μουσική πραγματικότητα αυτής της χώρας (εντέχνων, σκυλάδων και χατζηγιάννηδων αντάμα) σαφώς περιλαμβάνεται στην έννοια "σουβλάκι με πίτα", ιδού και για φέτος, δέκα και μία (και μία bonus!) μουσικές που δεν θα ακούσετε σε κανένα σουβλατζίδικο (έστω και αν η Μόνικα παίζει όντως παντού). Τα άλλα είναι μουσική για τις μάσες, όπως εύστοχα ήδη αναφέρθηκε στο Mic.
(TAΕΙΠΑΚΑΙΣΤΟΣΟΝΙΚΤΑΛΕΩΚΑΙΕΔΩΣΑΣΤΑΕΙΠΕΚΑΛΥΤΕΡΑΟΠΑΝΟΤΑΣ:ΤΟMYSPACEΤΟΥ
2007/ΗΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΤΟΥ2008ΑΝΚΑΙΑΚΟΜΗΜΑΣΛΕΙΠΕΙΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑΤΟΡΟΚΝΡΟΛΚΑΙΟΙΜ
ΠΑΝΤΕΣΑΥΤΟΥΟΠΩΣΤΙΣΞΕΡΑΜΕ)
1. Monika: Avatar (Archangel)
Εγώ την ανακάλυψα πρώτος. Εγώ έγραψα μόνος πρώτος. Εγώ σας έμαθα το Over The Hill. Εγώ της πήρα πρώτος συνέντευξη. Εγώ της έκλεισα συμβόλαιο. Εγώ δίνω το CD της στα Mall και το παίζουν. Εγώ έχω ακούσει τα νέα τραγούδια. Είμαι ο Lester Bangs. Είμαι ο Μαλαθρώνας! Πίσω όλοι! Όποιος κινηθεί τον έφαγα...
2. Φανταστικοί Ήχοι: Κυρίαρχοι του Σύμπαντος (Self Not Released)
Δεν μπορείς να πεις ότι δεν σέβονται ό,τι σαμπλάρουν. Μάλλον πως δεν σέβονται το ότι σαμπλάρουν. Και για αυτό δημιουργούν και δεν απλά σαμπλάρουν πενήντα χρόνια επιτυχίες (πληθυντικός μουσικής συνήθειας). Και κυρίως δεν σέβονται τους ακροατές που θέλουν οικεία σαμπλάκια για να αισθανθούν ωραία. Και για αυτό όντως κυριαρχούν επί του κατεστημένου μουσικού σύμπαντος.
3. Anika: Α: 05-07 (Self Released)
Τρομοκρατικό ηλεκτρονικό σε αυτοδιαχειριζόμενη βινυλιακή κυκλοφορία για περιορισμένους μυημένους, που αν την ακούσουν και οι αμύητοι καθόλου άσχημα δεν θα τους κάτσει, καθότι η άρρωστη electronica αποκτά θερμές διαστάσεις πριν το καταλάβουν (και όχι μόνο E.B.M.ικές). Περισσότεροι τέτοιοι ελληνικοί δίσκοι ΤΩΡΑ! Tora, Tora... που λέμε.
4. Pop Eye: Pop Eye (Shift)
Τώρα δηλαδή που έρχεται και προς τα μέρη μας η ποπ αθωότητα, προσέχετε διότι κυκλοφορούν κάτι γελοίοι που την ευαγγελίζονται, αλλά δεν βλέπουν την ώρα να γίνουν ο νέος Χατζηγιάννης. Το ακριβώς αντίθετο είναι οι Pop Eye. Και αυτών των παλιάτσων (αλλά και του προηγούμενου σπουδαίου δίσκου). Είναι οι Έλληνες ABC με καθυστέρηση ενός τετάρτου του αιώνα. Αυτού του αιώνα εννοώ.
5. Your Hand In Mine: Every Night Dream OST (Inner Ear)
Πάλι καλά... Διότι μέχρι χθες - προχθές θεωρούταν συνεχιστές του Χατζιδάκι ο Ευγένιος Λέκκας Σπαθάρης και ο Λουδοβίκος της Άνω Ραφήνας. Η τάξη αποκαταστάθηκε εκ των έξω και πάλι. Κάποιοι μετατρέπουν σε μουσική τα όνειρα τους, ενώ κάποιοι απλά ονειρεύονται ότι δημιουργούν μουσική.
6. Jane Doe: Heaven For Dogs (Run Devil Run)
Ροκενρολ. Συγκροτήματα. Αποχωρήσεις μελών. Ενισχυτές. Παραμόρφωσεις στις κιθάρες. Σκόρπια σκοτεινά live. Αυτά θέλουμε και αυτά έχουμε. Όχι στις ποσότητες που τα θέλουμε. Αλλά εδώ σε ποιότητα γνήσια που τη γουστάρουμε κι ας μας θυμίζει διάφορα.
7. Fotonovela : Mistakes Are Good (Undo)
Ο τίτλος δανείζεται τη μαγεία του καλύτερου italo disco anthem όλων των εποχών, αλλά το περιεχόμενο πηγαίνει λίγο πιο μπροστά. Στη στιγμή που πιστέψαμε ότι το ελαφρώς hi-nrg euro house μπορεί να μας σώσει από την indie μιζέρια στην οποία και τελικά καταδικαστήκαμε να τσαλαβουτάμε.
8. Pridon: Apnea Eina (Low Impedance)
Το ακούς πρώτη φορά και λες "σιγά την μαλακία". Μπορώ κι εγώ να γράψω τέτοια μουσική. Και τελικά καταλήγεις "τι ανόητος που είμαι". Καθώς διεισδύεις. Και διεισδύεις... Και διεισδύεις.... Και η μουσική αναδύεται. Δεν δύει. Όπως αυτά που τα ακούς πρώτη φορά και λες "θεός ο τύπος, που να τα κάνουν άλλοι αυτά"!
9. Cinekod: People Change Things Change You 'Re Never Gonna Be The Same For Me (Guillotine Sound)
Όχι άλλοι βόμβοι στο post rock. Κλείσαν οι τάφοι. Οι πρώτοι ζωντανοί περιγράφουν τα συναισθήματα τους χωρίς λόγια και περιέργως τα καταφέρνουν εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Καλά που αλλάζουν οι άνθρωποι δηλαδή, γιατί αλλιώς...
10. Sugahspank: The Incredible/ The Invisible (Cast A Blast)
Όχι μαύρη σαν καλιακούδα. Αλλά νομίζω ικανή να συγκινήσει την ψυχή της Χίλντας. Έτσι δεν είναι;
11. 2L8: He & She (Inner Ear)
Σαν ταινία παλιά, που τέλος δεν έχει, η αγάπη σε ρόλο που κανείς δεν αντέχει. Για να δανειστώ από τη λαϊκή μούσα προκειμένου να περιγράψω ένα αντιμουσικό αριστούργημα με προκλητικά αυτοκαταστροφικό περιεχόμενο, που προκαλεί περισσότερο να μην το ανακαλύψετε, παρά να το κάνετε. Κάντε το όμως. Μη φοβάστε διαρκώς.
12. A Dog Named Rodriguez - Everyday is a brand new day (The Sound of Everything)
Θα ήταν τολμηρό να του στέλναμε δώρο το Ν.1 της λίστας τούτης και να το ζητούσαμε να μας το μιξάρει ολόκληρο. Η Santogold ήξερε κάτι παραπάνω δηλαδή που το diplo-σε το δισκάκι της με τη μία;
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, με rolex στα χέρια και γούνες στους ώμους.
Ξεσηκωθείτε ντε, αναγνώστες!
_ _ _ _ _
