Best of 2008 : Θάνος Σιόντορος
2008 - This Year, The Streets Were Ours! (παραφράζοντας τον Ριχάρδο Χόλεϋ...)
Όταν μια χρονιά κλείνει όπως το 2008 δε νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά σχόλια να κοτσάρεις στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ. Επιλέγω τη σιωπή ...και μία εικόνα.
Πάμε κατευθείαν στο θέμα μας.
11 Albums
1. Four Tet - Ringer
Το ξέρω ότι είναι EP, το ξέρω ότι θεωρητικά ίσως να μην ταιριάζει στην παρούσα λίστα (πόσο μάλλον στην κορυφή της) αλλά ευτυχώς δεν μπορώ, παρά για μία ακόμη φορά, να υποκλιθώ στο δημιουργικό μεγαλείο του Kieran Hebden. Εξάλλου, δεν κατάλαβα, από πότε ο αριθμός των κομματιών σχετίζεται με την ποιότητα αυτών; Ό,τι καλύτερο έπαλε τα τύμπανά μου για τη χρονιά που πέρασε.
2. MGMT - Oracular Spectacular
Δύο ευφυή νεοϋορκέζικα φλωράκια, ξέθαψαν από τη ντουλάπα πλήθος λαχουριών, αναλώθηκαν σε έναν ξέφρενο λαιφστάιλ νεοχιπισμό και μας προσέφεραν ένα υπέροχο μίγμα με ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, από μποουϊκή ηδυπάθεια μέχρι ψυχεδελοφανφάρες και από ελεκτρολικνίσματα μέχρι ντισκοσκεπτικισμούς. Αφού λοιπόν κατάφεραν τόσο εντέχνως να μας αποπλανήσουν (ή μήπως παραπλανήσουν;), τους αξίζει η θέση του καλύτερου long play του 2008.
3. Flying Lotus - Los Angeles
Η ιδανική εξισορρόπηση μπλιμπλικίων και συγκοπτόμενων ρυθμών. Ειδικά αυτό το χαρακτηριστικό "κάψιμο" που ελλοχεύει όπισθεν των κομματιών μόνο σαγηνευτικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Σαφώς από τις καλύτερες μουσικές απεικονίσεις των συγχρόνων αστικών τοπίων με βιομηχανική essence, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Αψεγάδιαστο απ' την αρχή ως το τέλος.
4. The Bug - London Zoo
H ninja tune που για να πούμε την αλήθεια είχε αρχίσει να σκουριάζει τελευταία, βρήκε την υγειά της μέσα από το London Zoo. Σύγχρονος ήχος, δύσκολος, ίσως και ανά στιγμές ενοχλητικός, μπλέκει περίτεχνα τη λευκή με τη μαύρη κουλτούρα, τις ρίζες με τους καρπούς και προσφέρει μια ευθεία ματιά στα παροντικά δρώμενα. Οι δε mc-ήδες και mc-ούδες που ντύνουν με λόγια τα κομμάτια σκορπούν χάος! Hats Off to Tippa Irie και Warrior Queen για τα "Angry" και "Poison Dart" αντίστοιχα, παρακαλώ!
5. Nomo - Ghost Rock
Αντιγράφω από το πρόσφατο αφιέρωμα του MiC στο afrobeat : "Αν δεχτούμε (μe κάπως ανοιχτόμυαλο πνεύμα) ότι ο Aphex Twin στηρίχτηκε στις βάσεις που έθεσαν οι Kraftwerk για να κάνει τα δικά του και ο Four Tet ήπιε νερό στο όνομα των διάφορων θεριών της jazz πριν αρχίσει να "καίει" ρυθμούς και μελωδίες, έτσι και οι Nomo πάτησαν πάνω στις βάσεις που έθεσε κάποτε o Fela Kuti για να πάνε το όλο θέμα πολύ πιο πέρα. Πειραγμένο afrobeat θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και όσο συναρπαστικό ακούγεται άλλο τόσο πραγματικά είναι."
6. Mr. Chop - Sounds From The Cave
Ζόρικο, κινηματογραφικό jazz-funk βγαλμένο κατευθείαν μέσα από κάποιο υποθετικό blaxploitation movie όπου καταλαβαίνετε τι συμβαίνει! Φρενήρεις καταδιώξεις, κακοί μπάτσοι, δίμετροι νταβάδες με γουναρικό και λοιπά χαρακτηριστικά που προσθέτει κανείς ανάλογα με το εύρος της φαντασίας του. Η παραγωγή και τα κοφτά του breaks μαρτυρούν την ημερομηνία παραγωγής, το αλά Pucho And His Latin Soul Orchestra φλάουτο προσπαθεί να την κουκουλώσει. Και για να επιστρέψουμε στο ερώτημα που έχει τεθεί από το Νο 1, 24,39 λεπτά αλλά 8 τίτλοι το καθιστούν EP ή LP;
7. TV On The Radio - Dear Science
Εφιάλτης για οποιονδήποτε καλοπροαίρετο ή κακοπροαίρετο πιουρίστα, συνεχίζουν να μεταπηδούν από το ένα είδος στο άλλο σκορπώντας ευφορικά ηχητικά κύματα προς πάσες κατευθύνσεις. Αν τα 00s (τώρα που οδεύουν προς τη δύση) χαρακτηριστήκαν κυρίως από crossover αλχημείες κάθε είδους, οι TV On The Radio είναι σίγουρα ανάμεσα στους σημαντικότερους θιασώτες αυτών.
8. The Black Dog - Radio Scarecrow
Παλιά καραβάνα των ηλεκτρονικών ο Ken Downie, ιδρυτικό μέλος των Black Dog, από το 2001 συνεχίζει το σχήμα με τους Richard και Martin Dust. Υπό αυτή τη σύνθεση μας δώσανε το Radio Scarecrow διατηρώντας τις κυκλοφορίες του "μαύρου σκυλιού" σε υψηλό επίπεδο. Εντάξει, δεν ακούγονται τόσο πρωτοποριακοί και ρηξικέλευθοι όσο το 1993 ή το 1996 αλλά δεν υπάρχει λόγος να πτοηθεί κανείς. Ονειρικές άμπιεντ ατμόσφαιρες, σκοτεινοί πειραματισμοί και κακόφωνοι βόμβοι συγκροτούν ένα αποτέλεσμα χάρμα ώτων.
9. Toumani Diabate - The Mande Variations
Αν ήταν ο Γιώργος Κόρος, θα λέγαμε "κι αυτός το βιολί του", είναι όμως ο Toumani Diabate, γι' αυτό λέμε " κι αυτός την κόρα του"! Μετά το υπερεπιτυχημένο αστειάκι, δηλώνω απλά ταπεινός μπροστά στις θείες μουσικές του μαλιανού μουσικού που έχει βαλθεί να μην μάθει ποτέ τι σημαίνει η λέξη μετριότητα. Στο παρόν άλμπουμ ονοματίζει μάλιστα ένα κομμάτι "Ali Farka Toure" προς τιμήν του προ διετίας χαμένου μέντορά του.
10. The Herbaliser - Same As It Never Was
Δώσανε στα πικάπια περιφερειακό ρόλο και πιάσανε τα όργανα. Καλέσανε και μια πιτσιρίκα τραγουδιάρα με γρέζα φωνή και τσαγανό. Το αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό μιας και το "Same As It Never Was" μπορεί να μην είναι το καλύτερο δείγμα γραφής τους, αλλά είναι το πιο ζωντανό και άμεσο. Ο εγκέφαλος ξαποσταίνει για λίγο, το σώμα ξεσπαθώνει και οι πίστες παίρνουν φωτιά! Οι σκεπτόμενοι αντιρρησίες ας πάνε για ύπνο νωρίς...
11. Souljazz Orchestra - Manifesto
Δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το περσινό επιπέδου champions league "Freedom No Go Die" αλλά και με το "Manifesto" πλασαρίστηκαν ξανά στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Αφρομπίτ από τον Καναδά, πλήρως πολιτικοποιημένο, βοηθά να γίνει αντιληπτό ότι μέσο για σημαντικότατα μηνύματα μπορούν να υπάρξουν τόσο οι χορευτικοί ρυθμοί όσο και τα ξεσηκωτικά πνευστά. Άντε γιατί βαρεθήκαμε πια με την πρωτοκαθεδρία της βαρύγδουπης κλάψας από τη μία και της οργής των δύο ακόρντων από την άλλη.
11 Tracks
1. Mr. Scruff - Donkey Ride
Το ότι έβαλε το χεράκι του ο Quantic μάλλον φαίνεται...
2. Daedalus - Fair Weather Friends
Σαγηνευτικά πιασάρικο, μπλέκει έντεχνα το ελέκτρο με τα χιπχόπια.
3. Kieran Hebden & Steve Reid - Departure
Ο δολοφόνος χτυπάει πάντα δυο φορές...
4. Koushik - Bright And Shining
Μονοκοντυλιά ανάμεσα στους Beatles του '69, στους Stone Roses του '89 και τα breaks του παρά κάτι '09. Καλά πάμε...
5. The Apples - Killing
Μόνο άθλος μπορεί να χαρακτηριστεί η στο απόλυτο διατήρηση της δυναμικής του αυθεντικού.
6. Fujiya & Miyagi - Knickerbocker
Κουκουρούκου κραουτιά ολκής.
7. Medeski, Martin & Wood - Let's Go Everywhere
Παιδικό έμμεσα και άμεσα, με άρωμα Νέας Ορλεάνης.
8. Martina Topley-Bird - Poison
Brand new you're retro!
9. Gnarls Barkley - Open Book
Νταμπστεπίζει επικίνδυνα αν και δε νομίζω ότι το ήθελαν.
10. The Black Keys - Psychotic Girl
Ψυχεδελομπλουζιά για να ρίχνεις τάπες σε βαρέλια και να αστοχείς...
11. Fleet Foxes - White Winter Hymnal
Έφαγαν τη θέση του Robert Forster κι ας τον αγαπάμε περισσότερο.
Απαραίτητη σημείωση: Οι ελληνικές κυκλοφορίες έλειπαν ηθελημένα μιας και θα παρουσιαστούν ξεχωριστά.
Αυτά λοιπόν και καλή μας χρονιά.
_ _ _ _ _