Best Of 2010 : A Date You Can΄t Even Miss

Τον Χειμώνα του έτους 2000, αυτό που μας απασχολούσε πιο έντονα με τον Γιάννη Ασπιώτη (θρυλικός λόγιος γραφιάς των early days του mic, μην τα ξαναλέμε) δεν ήταν ούτε το πως θα πάρουμε πτυχίο, ούτε το πως θα βρούμε γκόμενα, ούτε φυσικά το αν, που και πότε θα βρούμε δουλειά. Μικρολεπτομέρειες της ζωής όλα αυτά. Ένα πράγμα είχε καρφωθεί στο μυαλό μας και έπρεπε να το καταφέρουμε μέχρι το τέλος της χρονιάς : να έχουμε την αφορμή και το μέσο για να καταρτίσουμε επιτέλους τις δικές μας λίστες με τους καλύτερους δίσκους του έτους. Όχι ότι μας εμπόδιζε κανείς να το κάνουμε, αλλά θέλαμε να γίνει με κάπως επίσημο τρόπο. Να κληθούμε, να υπάρχει καταληκτική ημερομηνία, ψηφοφορία, αντιδικία, καταμέτρηση, ε..., και δυο- τρεις (δεκάδες;) άνθρωποι για να ασχοληθούν και να τις διαβάσουν. Όλως φυσιολογικά για φοιτητές στη Θεσσαλονίκη δίχως πτυχίο, γκόμενα και δουλειά ο δρόμος μας έβγαλε στο κατώφλι του Rollin Under και από εκεί στην (δι)έξοδο που παρά τις αντιρρήσεις μας ονομάστηκε Mic.gr.

Δέκα χρόνια μετά παντού γύρω μου και γύρω σας υπάρχουν λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Οι bloggers ξεκινούν πρώτοι από όλους την αντίστροφη μέτρηση και στο τέλος μαζεύονται να γιορτάσουν το ότι τελικά ΔΕΝ ανακήρυξαν καλύτερο δίσκο της χρονιάς τον πιο καταδεικτικό της γενικής μουσικής αδιαφορίας, χωρίς να ξέρουν ακόμη ότι το ίδιο πράγμα δεν κατάφερε να κάνει το μοναδικό μουσικό περιοδικό της χώρας. Υπερδραστήριοι χρήστες του facebook ολημερίς και οληνυχτίς αντιστρέφουν τα καλύτερα της χρονιάς τους, ενώ σε πιο επαγγελματικές προσπάθειες δεν αργεί η ώρα που θα διαβάζουμε λίστες με τους δίσκους που εμπεριέχουν το καλύτερο έκτο τραγούδι της χρονιάς (που κατά τον αστικό μύθο είναι το πρώτο της β' πλευράς). Τα κριτήρια ή έστω οι ελάχιστες εκ του άγραφου νόμου απαιτούμενες προϋποθέσεις για να καταρτίσει κάποιος τη λίστα του έχουν πάψει να υπάρχουν (αν υπήρχαν ποτέ) και γενικά επικρατεί η αίσθηση ότι η μουσική πρώτα καταρτίζεται σε λίστες και κατόπιν τούτου ακούγεται. Ίσως πάλι πρώτα να φτιάχνονται οι λίστες και έπειτα να ηχογραφούνται οι δίσκοι πλέον... ποιος ξέρει.

Διότι αν κάποιος πριν την αρχή της χρονιάς είχε βάλει στη σειρά τα ονόματα Arcade Fire, Kanye West, Zola Jesus, Beach House, Caribou (ή Bonobo...τους μπερδεύω γαμώτο!), Flying Lotus και μερικά ακόμη... είναι σίγουρο ότι θα μπορούσε να πετύχει μερικές πολύ εύστοχες προβλέψεις. Παρά την περί του αντιθέτου φημολογία η ποσότητα (και ποιότητα πολλές φορές) της πληροφόρησης, η ανεμπόδιστη προσβασιμότητα και τέλος το γεγονός ότι όλοι γνωριζόμαστε πλέον μεταξύ μας, ούτε το underground έχει φέρει στην επιφάνεια (άσχετο αν το indie έγινε τελικά το νέο mainstream), ούτε έριξε τον πολύ κόσμο στα δόντια κάποιας δύσκολης και απαιτητητικής μουσικής. Κοινώς πάντα θα χρειάζεται ένας Πάνος Πανότας για να μας μιλήσει για τον δίσκο των Lorn και ένας Αντώνης Ξαγάς για να γράψει για τον δίσκο των Rokkuro, προτού ασχοληθούν όλοι δια αντιπροσώπου. Δια τούτο και συνεχίζω να έχω ακόμη εμπιστοσύνη στις λίστες που δημοσιεύονται από τους συντάκτες του Mic, και παρότι γνωρίζω ότι έχουμε "κουραστεί" και "προβληματιστεί" με το όλο θέμα, ειδικά όσοι κλείσαμε αδιάκοπα, τον δεκαετή κύκλο, παρακαλώ και εύχομαι, η νέα δεκαετία να μας βρει περισσότερο προσεχτικούς και αναδρομικά συνεπείς στο ετήσιο αυτό ραντεβού, που φέτος στήθηκε εκ του προχείρου και στο οποίο ο καθένας έφτασε, στην ώρα του ή όχι, μάλλον από συνήθεια...

Το λοιπόν :

11. Neil Young: Le Noise
Για αυτό κι εγώ σε πείσμα των ανωτέρω, ξεκινάω με κάτι βαθειά underground και ψαγμένο. Περίμενα πως και πως την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Neil Young για να κάνω λίγη πλάκα με τους Δημήτρη Κάζη και Χίλντα Παπαδημητρίου, που τον έχουν σπίτι τους στο εικονοστάσι για να τους φυλάει, αλλά επειδή τους τελευταίους μήνες κάθε τόσο ασχολούμαι με το πως θα βρω λίγη ώρα μες στη μέρα για να ακούσω το Le Noise στις συνθήκες που του πρέπουν (μεγάλο και αξιοπρεπές στερεοφωνικό, σωστές αποστάσεις στα ηχεία κλπ), κομμένη η πλάκα και αρξάμενη η προσευχή για να μας φυλάει για πάντα ο Θεός! Το βάζω στο 11, γιατί τη θεωρώ τιμητική θέση και εκτός αξιολόγησης.

10. These New Puritans: Hidden
Η ισχυρή αφορμή που χρειάζονται οι νεότερες γενιές ακροατών για να πειστούν πώς ότι πλασάρεται ως το αναπάντεχο μέλλον, είναι καλά προγραμματισμένο και έτοιμο από καιρό. Οι These New Puritans είναι εξαιρετική περίπτωση indie, αλλά και εν μέρει underground, σχήματος που έπιασε το Zeitgeist και εξανάγκασε τους πάντες να το καταστήσουν νέο mainstream. Ασφαλώς πιο εξαιρετική από όλα αυτά τα αδιάφορα γκρουπάκια, που περιέχουν τη λέξη Crystal... στο όνομα τους.

9. Black Breath: Heavy Breathing
Δεν είναι μόνο η indie κοινότητα συντηρητική και ταυτισμένη με τις παραδοσιακές αξίες. Παντού τα ίδια συμβαίνουν. Κάπως έτσι οι Black Breath παραμένουν ακόμη ιδιαιτερότητα και δεν δύναται να αναγνωριστούν ως η σημερινή εικόνα εμπροσθοφυλακής του rock 'n' roll. Πολύ φιλολογία όμως = ακόμη λιγότερο rock 'n' roll, οπότε το σταματάω εδώ.

8. Burzum: Belus
Το έχω ακούσει ελάχιστες φορές από τότε που κυκλοφόρησε και αυτό γιατί η ολιστική παράνοια που εμπεριέχεται εντός βρίσκεται σε τέτοια αρμονία με ότι συμβαίνει εκεί έξω, οπότε μάλλον πρέπει να πάρουμε τα βουνά, τους λόφους και τις ραχούλες για να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες ακρόασης ενός δίσκου του οποίου γενετήσια προϋπόθεση αποτελεί η ρήξη με το περιβάλλον του. Οι καιροί έχουν μάλλον ξεπεράσει ακόμη και την αρρώστεια του Varg Vikerness.

7. Swans: My Father Will Guide Me Up To The Rope
Πολύ νωρίς ακόμη για να κρίνουμε αν θα προσθέσει κάτι ουσιαστικό στη δισκογραφία τους ή αν θα το θυμόμαστε ως αξιοπρεπή δικαιολογία για την "επιστροφή στο δρόμο". Επί του παρόντος όμως κερδίζει εξέχουσα θέση στη δισκογραφική τάξη πραγμάτων του 2010 και αν τελικά από τις δύο παραπάνω υποθέσεις επαληθευτεί η πρώτη, ας διασαλευτεί η τάξη και όχι οι κύκνοι.

6. Wolf People: Tidings
Θα συμφωνήσω με αυτό που διάβασα πρόσφατα σε ένα blog (στο γνωστό ένα μουσικό blog που διαβάζω δηλαδή...) περί του ότι το blues στις σύγχρονες συνθήκες δημιουργίας του είναι -ειδικά εντός συνόρων- μία υποτιμημένη και μάλλον αδίκως ξεχασμένη μουσική. Πόσα όμως αντι-μουσειακά παραδείγματα- υποδείγματα όπως αυτό εδώ, έχουμε κάθε χρόνο στη διάθεση μας για να μας υπενθυμίζουν πως το blues σιγοκαίει και δεν αργοσβήνει εντός του ό,τι ακούμε;

5. The Ex: Catch My Shoe
Το εικοστό πέμπτο νούμερο στον κατάλογο των κυκλοφοριών τους, πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, συνεχίζει στην αιθιοπικοκεντρική ρότα που εδώ και έτη πολλά χαράζουν, αλλά δεν προσκολλάται σε αυτή. Νέα τάξη πραγμάτων στα φωνητικά, ακούραστα περιοδεύοντες σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν αξιοπρεπείς καταλήψεις, στέκια και φεστιβάλ, αλλά και μη αναξιοπρεπείς συνθήκες θεμιτά εμπορικής συνάντησης με το κοινό που ξέρει ότι τριάντα χρόνια μετά η ενέργεια των Ολλανδών βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με τη γνώση, για το ποιο είναι το πιο απαραίτητο συστατικό τους. Άψογα το Wire αντιπαράθεσε την τάση τους για δημιουργική ανατροπή, με τη συντήρηση των συνομήλικα αειθαλών Fall, που έχουν γίνει σαν τα επεισόδια της Λάμψης.

4. Three Mile Pilot: The Inevitable Past Is The Future Forgotten
Αν θέλετε να το αντικαταστήσετε με το High Violet των The National, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Πόσα χρόνια ακόμη όμως θα πρέπει να περιμένει και αυτός ο έρημος για να βρει το δρόμο προς την όποια δόξα; Μπας και ήρθε η ώρα του; Σε μία χρονιά που το κιθαριστικό indie rock έπιασε πάτο μέχρι εκεί που δεν πήγαινε, αυτός ο δίσκος ήταν τουλάχιστον απαραίτητος. Και τουλάχιστον ήρθε.

3. Lorn: Nothing Else
Δεν ξέρω πως τα λογάριαζε ο Πανότας και αν του βγήκαν τελικά στο μέτρημα, εγώ πάντως σίγουρα λογάριαζα να κόψω λογαριασμούς με ό,τι μπαίνει κάτω από την ταμπέλα της electronica, διακρίνοντας μια τάση κολακείας του κοινού, που κάνει την αμαρτωλή disco, να ισοδυναμεί με παρτιτούρες του Bela Bartok. Κάπου εδώ μέσα όμως διαγράφεται όντως -όπως ήδη γράφτηκε- όχι η rock 'n' roll εμπροσθοφυλακή του σήμερα ασφαλώς, αλλά η πιο ουσιαστική ιδέα για το πως πρέπει να μεταμορφωθεί αν τυχόν επιθυμεί να επιβιώσει προς το αύριο. Ούτε δυόμιση λεπτά στο Army Of Fear και αισθανόμαστε κι εμείς οι ακροατές pop ταπεινοτήτων τη χάρη της musica libera, που από κανέναν λόγο και κείμενο, δεν έχει ανάγκη να πιαστεί για να μας ταπεινώσει και κατόπιν να μας απογειώσει.

2. Suzzane Langille & Neel Murgai: Wild & Foolish Heart
Ορθά έχει επισημανθεί ότι πρώτοι από όλους μας πρέπει να περάσουν οι νοσταλγοί της Thalia Zedek. Αυτό είναι το δικό μας όνομα αναφοράς για τα παγωμένα όσο και πυρακτωμένα φωνητικά της Suzzane Langille. Στράβωσα όταν μετά από καιρό έμαθα ότι θα την ακούσουμε παρέα με έναν Ινδό που βαράει τον ταμπουρά αριστοτεχνικά, γιατί τελικά στη μουσική είμαι μάλλον υπέρ της καθαρότητας των φυλών. Αυτό που γίνεται εδώ πέρα όμως, ούτε με παραδόσεις, ούτε με φυλές έχει να κάνει. Είναι η αριστοτεχνική μετακύλιση του πάθους για τη μουσική και το τραγούδι στις επόμενες εποχές, μέσα από διασκευές και originals, από ευκολίες και από δύσβατα instrumentals για να το αρπάξει κάποιος μάγκας και να φτιάξει το Bristol του αύριο, μιας και χωρίς να το καταλάβουμε έχουν περάσει είκοσι χρόνια από αυτό του χθες και έχουμε μείνει να το μνημονεύουμε ως ότι πιο φρέσκο. Πάντως και εδώ με το blues έχουμε να κάνουμε, αν τυχόν αναρωτιόμαστε ακόμη. Στην απόλυτα λιτή έκφανση τους, που πάντοτε μας είναι η πιο αρεστή.

1. Watain: Lawless Darkness
Άνοιξη, χαρά θεού, ήλιος, όχι ακόμη θάλασσα, πουλάκια κελαηδάνε γύρω μας και στο δρόμο για το Primavera, αρπάζω από το αεροδρόμιο το τεύχος Μαίου/Ιουνίου του Zero Tolerance, το οποίο κάθε άλλο εντός κλίματος είναι. Οι Σουηδοί Watain με διακριτικό make up στο εξώφυλλο προετοιμάζουν ανυποψίαστους και υποψιασμένους αναγνώστες για ό,τι έμελε να είναι το πιο ειλικρινές - στημένο black metal της χρονιάς. Δεν αρνούνται κανένα από τα κλισέ του είδους, δεν κρύβουν ότι ο Σατανάς Τους Ζει χωρίς να χρειάζεται να παίξεις το δίσκο ανάποδα για να το αντιληφθείς, από την άλλη όμως με την πρώτη ακρόαση καθιστούν απολύτως σαφές ότι είναι μία ροκ μπάντα που έχει παίξει μουσική τόσες χιλιάδες ώρες όσες δεν θα το καταφέρουν αθροιστικά οι μισές από τις ανταγωνιστικές ή μη, ροκ ή μη... κλπ μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω.

Οι αντιρρησίες ορθής πίστης από την Upsalla, δίνουν στο είδος ανάσες που κακώς εχόντων των πραγμάτων θα τις χρησιμοποιεί για έτη πολλά. Πιάνουν το νήμα από εκεί ακριβώς που το είχαν αφήσει οι Taake, εκτραχύνουν την ιδέα της πάντα παρούσας μελωδίας σε συνθήκες εξωφρενικής αντιξοότητας και με ανυπολίγιστου βάρους anthems όπως το Waters Of Ain παρουσιάζονται ικανοί μέχρι και να γράψουν την ιστορία από την αρχή! Στην οποία αρχή συναντάμε ως ιδέα, αλλά και σύμπραξη, τον Carl Mac Coy των Fields Of The Nephilm και κάπως έτσι όλοι εμείς, που στην ουσία δεν είμαστε στην από εδώ μεριά του ποταμού, κατανοούμε το γιατί και πως ταυτιζόμαστε σε τέτοιο βαθμό με την (αντί) αισθητική άποψη των Watain!

Και το υπό-λοιπον :

11. Motorama: Letter Home
Δεν μας έφταναν όλοι οι άλλοι, έρχονται και οι Ρώσοι... (στην κυριολεξία δηλαδή!).

10. Television Personalities: A Memory Is Better Than Nothing
Καλά, άριστα, τα είπε ο Θανάσης Παπαδόπουλος, αλλά η ψυχή μας μας καλεί να κρατήσουμε κάτι και από εδώ. Αυτό και με το ζόρι, όντως.

9. Danger Mouse & Sparklehorse (v. Julian Casablancas): Little Girl
Δια μέσω του νεκρού, δικαιώνονται οι αιωνία άθλιες τακτικές των πολυεθνικών δισκογραφικών, που λίγο πριν πεθάνουν και αυτές με την σειρά τους, πρόλαβαν και την έκαναν τη μαλακία τους. Κλασσικό από το πρώτο άκουσμα τραγούδι, που λέμε που και που.

8. Zola Jesus: Night
Ορθά το έγραψε η Χρύσα Οικονομοπούλου στο τελευταίο Sonik το Zola And The Banshees συνοψίζοντας σε τηλεοπτικό υπέρτιτλο ό,τι έχει ειπωθεί και ότι θα ειπωθεί ακόμη. Κάθε εμπειρία θεμιτή στον ροκ γραφιά λοιπόν.

7. Anika: No One's There
Τώρα που η τάξη, η ειρήνη και ο πλούτος έχουν αποκατασταθεί παγκοσμίως, επιτέλους οι ανήσυχοι πολιτικοί ρεπόρτερ έχουν βρει χρόνο να ασχοληθούν και με τη μουσική τους. Και ο Τσιαμτσίκας άλλωστε έχει blues μπάντα ως γνωστόν!

6. The Dillinger Escape Plan: Farewell Mona Lisa
Ίσως να μην είναι το καλύτερο του δίσκου, αλλά αυτό ήταν η πρώτη γροθιά που φάγαμε στα μούτρα από τη σκηνή του Gagarin αισθανόμενοι προς στιγμή ότι φωτογραφιζόμαστε για το εξώφυλλο του A Vulgar Diplay Of Power, οπότε...

5. Bigott: Dead Mum Walking
Μεγάλο ρίσκο να ονοματίζεις με λογοπαίγνιο το τραγούδι ή το δίσκο σου. Ο Ισπανός το ξεπέρασε με χαρακτηριστική άνεση από το κέντρο του γηπέδου κατευθείαν στο καλάθι και σχεδόν αθόρυβο!

4. Sarah Jaffe: Clementine
Ένα από τα χειρότερα γυναικεία ονόματα όλων των εποχών και ηπείρων, αποκαθίσταται μέσα από τη μουσική. Τι ωραία!

3. The School: The One Who Left Me
Θα μπορούσαμε να τους μνημονεύουμε ως τους σωτήρες της αθώας indie pop σε μέρες ανυποληψίας για το είδος, αν δεν είχε έρθει εκ του πονηρού τελευταία στιγμή ο συνήθης ύποπτος με το....

2. Belle And Sebastian: I Want The World To Stop
O οποίος -κατά πως φαίνεται- έχει στο οπλοστάσιο του δέκα αριστουργηματικά τραγούδια, που θα τα κυκλοφορεί ανά δύο χρόνια πλαισιωμένα από τυπικά όμορφες, πλην αδιάφορες συνθέσεις, και έτσι θα τη βγάλει καθαρή για μια εικοσαετία ακόμη. Στο δρόμο όμως για το πραγματικά πιο όμορφο τραγούδι της χρονιάς, λογάριασε χωρίς τους....

1. The Clogs: Owl Of Love
Βάλτο στο ρεμίξερ, κάντο black metal, στρώστο με κλαρίνα, χτύπα το αλύπητα με πνευστά τζαζ αρπαχτής, κάντο ότι θέλεις, αλλά αυτό σε πείσμα των περίεργων θα παραμείνει αναλλοίωτο γιατί βρίσκεται ήδη πέρα από το κλασσικό ή το κλασσικότροπο. Μπροστά του τα κατορθώματα των National ακούγονται σαν αστείο μεταξύ της παρέας....

Και του χρόνου ; / ?

BACK