The best of 2012

Φέτος την καρδιά μου την έκλεψαν οι παλιοί. Η πιτσιρικαρία μόνο επαναλήψεις, αναμασήματα και μικρές συγκινήσεις μου πρόσφερε. Ως καλύτερα λοιπόν άλμπουμ του 2012 ψηφίζω:

1. Scott Walker - Bish Bosch. Ο άνθρωπως είναι μουσικό όργανο. Αερίζεται και βγαίνει ριφ κιθάρας, βήχει και βγαίνει μπασογραμή, φτερνίζεται και βγαίνει σόλο βιολιού.

2. Leonard Cohen - Old Ideas. Μερικοί μουσικοί είναι ανίκανοι να βγάλουν κακό δίσκο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

3. Tame Impala - Lonerism. Καινούριοι είναι, αλλά δεν πειράζει. Αν τους αγνοήσεις είναι σα να λες πως ο Lennon πέθανε άδικα.

4. John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood. Από τότε που άκουσα τη βιόλα του στο "Venus in Furs" έγινε Κεϊλιστής και θα τον ψηφίζω μέχρι να πεθάνω.

5. Bruce Springsteen - Wrecking Ball. Αφήνοντάς τον έξω από τα πέντε καλύτερά σου, είναι σα να δηλώνεις πως δε στηρίζεις την No Surrender Community που αγωνίζεται για συναυλία του στα ιερά μας χώματα...

6. Neil Young & Crazy Horse - Psychedelic Pill. Αριστούργημα. Κι ας μην έχει μέσα ένα On the Βeach, ένα Thrasher, ένα Running Dry, ένα The Needle And The Damage Done.

7. Bob Dylan - Tempest. Μερικοί μουσικοί γεννιούνται με δέκα καλά τραγούδια μέσα τους και άλλοι με 2000. Τόσο απλό.

8. Can - The Lost Tapes. Τα ακυκλοφόρητά τους είναι ικανά, να ταπεινώσουν επιγόνους, ακολουθητές, γκουρού και κουρού.

9. Bobby Womack - The Bravest Man in the Universe. Νέο άλμπουμ μετά από 12 χρόνια. Είναι σαν το Μητσοτάκη - όταν κάνει παρέμβαση, αυτή έχει ουσία.

10. Bill Fay - Life is People. Το αμέσως προηγούμενο, κανονικό άλμπουμ του, βγήκε το 1971. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιζε με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας τα τραγούδια του να ωριμάσουν.

11. Donald Fagen - Sunken Condos. O Donald Duck στα κόμικς, ο Donald Trump στις επιχειρήσεις, ο Donald Byrd στη jazz κι ο Donald Fagen στο rock. Κλείσαμε.

ΨΕΜΑΤΑ, ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ. Δεν είναι τα παραπάνω τα καλύτερα, εγώ μεγάλωσα με την επόμενη γενιά, δεν μπορώ να ταυτιστώ με τους παππούδες. Ψηφίζω λοιπόν τους θείους και τις θείες.

1. Swans - The Seer. Από τους χρόνους της διάρκειας των τραγουδιών καταλαβαίνεις την κατακλυσμιαία έμπνευση. Τα υπόλοιπα τα έγραψαν άλλοι καλύτερα, και εδώ μέσα και αλλού.

2. Bob Mould - Silver Age. Τι παίζει; Ό,τι έπαιζε και με τους Husker Du, στο πιο κατασταλαγμένο όμως και σοφό, χωρίς να έχει χάσει τίποτα από την παλιά φλόγα, την οργή και τη δίψα για ζωή και αγάπη!

3. Mark Lanegan Band - Blues Funeral. Τον ανακάλυψα πρώτος (με το γκρουπ του) στο Puncture fanzine και δε θα αφήσω να μου τον πάρετε χαραμοφάηδες...

4. Dexys - One Day I'm Going To Soar. Επέστρεψαν μετά από 27 χρόνια. Και όχι μόνο αυτό. Τόλμησαν να πετάξουν το Midnight Runners απ' το όνομα, ρισκάροντας να χάσουν παλιούς θαυμαστές. Μια βαθειά υπόκλιση παρακαλώ.

5. Dinosaur Jr. - I Bet On Sky. Κιθάρα έχουν παίξει άπειροι, του J Mascis όμως θα την ξεχώριζα ακόμα και μέσα στο Glenn Branca Ensemble. Άσε τα καλά τραγούδια, όπως το κορυφαίο Don't Pretend You Didn't Know...

6. Patti Smith - Banga. Η πιο παλιά της λίστας μου. Όταν αυτή έγραφε αλόγατα και πάσχατα οι άλλοι έτρωγαν πακοτίνια. Γράφει ακόμα καλά, και στο στούντιο, και στο φακό.

7. Spiritualized - Sweet Heart Sweet Light. Space is the place. Είτε είναι Kubrick, είτε Magic fly, είτε Spacemen 3, είτε η συνέχειά τους.

8. Dead Can Dance - Anastasis. Το Hollywood δεν αλλοτρίωσε τη Lisa, η απραξία δεν σκούριασε τον Brendan. Μόνο κάτω απ' τη στέγη των DCD κάνουν αυτό που τους αρέσει πραγματικά, βγάζουν τα εσώψυχά τους, εμφανίζονται γυμνοί μπροστά στον (μαγεμένο) ακροατή.

9. David Byrne & St. Vincent - Love This Giant. Έβγαλε τον πρώτο δίσκο του το 1977, έβγαλε τον πρώτο δίσκο της το 2007 κι όμως, κανένα χάσμα γενεών δεν αντιλαμβάνεσαι. Άμα υπάρχει χημεία σε μια σχέση...

10. Killing Joke - MMXII. Κάποιος έλεγε ένα ανέκδοτο που όποιος το άκουγε πέθαινε απ' τα γέλια. Μπλα μπλα μπλα... Ένα μήνα μετά: πόντιος πέθανε απ' το γέλιο.

11. Lee Ranaldo - Between The Times And The Tides. Ο Thurston Moore αμαύρωσε το παρελθόν του βγάζοντας δίσκο με ακουστική κιθάρα και τσέλο. Ο Lee επιμένει κιθαριστικά και ηλεκτρικά. Είμαστε όλοι μαζί του.

ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ! Προτιμώ να μου κολλήσει το πληκτρολόγιο παρά να ψηφίσω τέτοιες μάπες. Αυτοί στέρεψαν, τους βαρέθηκα, δεν τους άκουγα ποτέ! Προτιμώ τους νέους που αποτυγχάνουν να αντιγράψουν πιστά τους παλιούς, όπως ο Cobain τους Pixies. Κάνοντας ταμείο στο παραπέντε του 2013, διάλεξα αυτούς τους δίσκους και τα τραγούδια που θα μου θυμίζουν τον προκάτοχό του:

1. MewithoutYou - Ten Stories
Θα αρχίσω μ' αυτόν επειδή τον άκουσα περισσότερο απ' τους υπόλοιπους. Περιέχει ζωντανό, ευέλικτο indie rock, που χρωστάει λίγα σε Pixies και R.E.M. Όταν αγριεύει φλερτάρει με το post punk, όταν κουλάρει με το dub. Όλα τα τραγούδια είναι ωραία και διαφορετικά, όπως ωραία είναι και η φωνή. Το κατέβαζα μονορούφι και ευφραινόμουν.

2. Deep Time - Deep Time
Θυμίζουν έντονα Young Marble Giants, Raincoats και συναφή γκρουπ, αλλά δεν πειράζει, γιατί τα τραγούδια είναι αξιαγάπητα. Τα 32 του λεπτά μου φαίνονται 12.

3. Nervosas - Ardentes
Tribute στην εποχή που τα γκρουπ ήταν οργισμένα, έπαιζαν γρήγορα και οι κιθάρες τους σ' έκοβαν φέτες. Μετά ήρθαν αυτοί που χάζευαν τα παπούτσια τους και το speed limit κατέβηκε στα 30.

4. Goat - World Music
Αφρικάνικοι ρυθμοί, φαζαρισμένες κιθάρες, όργανο αλά Βασίλη Βασιλειάδη, υστερικό σαξόφωνο, φωνητικά με rriot girl πάθος, ψυχεδελικά χασίματα... Screamadelica κανονική.

5. Patrick Watson - Adventures In Your Own Backyard
Καλλίφωνος καναδός, της σχολής Jeff Buckley. Πλούσιες ενορχηστρώσεις, με στρινγκς και χορνς και σημεία που σου σηκώνεται η τρίχα. Περιμένω να βγάλει το δικό του "Grace".

6. Soko - I Thought I Was An Alien
Οι νεοφόλκισσες έχουν πέσει σε δυσμένεια τελευταία στο βασίλειό μου, αλλά αυτή με έπεισε πως είχε ανάγκη ένα ώμο για να κλάψει. Δεν είμαι φτιαγμένος κι από πέτρα...

7. Clark - Iradelphic
Ξέρεις το ντουέτο Looking for Louis and Clark; Δεν το ξέρεις γιατί υπάρχει μόνο στη φαντασία μου και το αποτελούν οι Louis Tillett (πιάνο) και Chris Clark (ηλεκτρονικά). Ο δεύτερος καλά τα κατάφερε και μόνος του. Είναι που έχουμε και μια αδυναμία στην folktronica...

8. Murder By Death - Bitter Drink, Bitter Moon
Όπως ο Βορίδης που είναι όλη μέρα στην TV, έχει περισσότερες πιθανότητες απ' τον Νοτίδη που δε βγαίνει ποτέ, να μπει στο τοπ-300 του συστήματος, έτσι και το γκρουπ που αγάπησες πέρυσι ή προ ή προπρόπερσι έχει πιο εύκολο δρόμο προς την οκτάδα. Η ζωή αδικεί τους Wild Nothing, όχι εγώ.

9. Andy Stott - Luxury Problems
Ηλεκτρονικό, μινιμαλιστικό, με σποραδικά φωνητικά. To πλησίασα με δυσπιστία όμως γοητεύτηκα απ' τον σκοτεινό αλλά όμορφο κόσμο του.

10. Hexvessel - No Holier Temple
Άγρια φύση, μαγείες, ελεγείες, ιερά και μη ειδομένα στους τίτλους, όλη η νεοφόλκ με το γενεαλογικό της δέντρο στη λίστα των συγγενών τους.

11. Polica - Give you the ghost
Ένας δίσκος του Jah Wobble με την Liz Fraser μπορεί να ηχούσε κάπως έτσι, αλλά δε θα ήταν τόσο καλός.

Και μερικά τραγούδια:

1. Public Image Ltd. - One Drop
Απ' το "This in not a love song" είχα να ευχαριστηθώ τόσο τραγούδι του(ς).
2. First Aid Kit - The Lion's Roar
Μοιάζει σαν φολκ-ροκ διαμαντάκι με ακαθόριστη ημερομηνία γέννησης.
3. Gravenhurst - The Foundry
Δεν υπάρχει αυτό το τραγούδι, είναι αντικαταφτρισμός.
4. Family Crest - Sell Yourself Lightly
Αν τραγούδια σαν αυτό δε σου φτιάχνουν τη μέρα, ρίξ' το στα χάπια ή στις σοκολάτες.
5. Twilight Sad - Sick
Το ακούς μια φορά και μετά η μελωδία του σε ακολουθεί σαν πιστός σκύλος.
6. Chico Trujillo - Caleta Vargas
Instrumental. Fusion. Surf. Spaghetti. Latin. Η ζωή είναι ωραία και τα έχει με μας.
7. Mavericks - Come Unto Me
Τη μέρα που κυκλοφόρησε, ο Roy Orbison ένοιωσε πως ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του άλλου κόσμου.
8. The Chemist - Spray Paint or Praise
Θανατερή αρχοντογκαραζιά απ'την πόλη των Triffids και των Tame Impala.
9. B Fleischmann - Beat Us
Ζωή να 'χει ο αυστριακός ηλεκτρονικός που με τον τίτλο του δίσκου δηλώνει πως δεν είναι ακόμα έτοιμος για τον τάφο.
10. Swod - Sans Peau
Θέλω να μποϋκοτάρω τα γερμανικά προϊόντα αλλά η... χαρά δε μ' αφήνει.
11. Trembling Bells & Bonnie Prince Billy - Riding
Ο πρίγκηψ τρώει κρύο πιάτο τώρα που τον ξαναψηφίζω ενώ τον είχα ξεγράψει.
- Django Django - Wor
Αν ο James Bond αποφασίσει να αλλάξει κασέτα, μπορεί να βάλει αυτό.
- Tindersticks - Medicine
Καλό τραγούδι - βαρέθηκα όμως το άλμπουμ
- Josephine Foster - O Stars
Ω άστρα μη με μαλώνετε γι' αυτές μου τις επιλογές.

<-- BACK