The best of 2012

Jessica Βρήκα κάπου στο ίντερνετ (και μάλιστα σε αξιοπρεπή ηχογράφηση) μια συναυλία των Afghan Whigs που είχε γίνει στο Club Zimba, στο Μιλάνο, στις 30-01-1994. Μου φάνηκε απίστευτο το ότι θυμόμουν τα πάντα, από τη σειρά των τραγουδιών μέχρι την κάθε ατάκα και σχόλιο του Dulli. Όσο το άκουγα, ξαναζούσα μια στιγμή της ζωής μου πριν από 19 σχεδόν χρόνια, πράγμα που ήταν πολύ περίεργο και κάπως συγκινητικό.

Ίσως πάλι, αυτό που πραγματικά μου φάνηκε απίστευτο είναι ότι έχουν περάσει από τότε 19 χρόνια. Και σκέφτηκα για άλλη μια φορά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα, πόσο υπέροχο είναι να έχεις τα πάντα στο πιάτο, από οποιοδήποτε νέο δίσκο κυκλοφορεί μέχρι τη συναυλία που βρέθηκες κάποτε και ποτέ δεν κυκλοφόρησε στη δισκογραφία, αλλά και πόσο επιφανειακή και βιαστική κάνει καμιά φορά τη σχέση μας με τη μουσική όλη αυτή η ευκολία και υπερπροσφορά.

Ακούγομαι σαν τους παπούδες που γκρινιάζουν ότι δεν ευχαριστιόμαστε το φαγητό μας τώρα γιατί έχουμε από όλα, δεν έχουμε περάσει κατοχή κλπ κλπ. Αλλά δεν με πειράζει καθόλου αυτό, με πειράζει που το μέχρι τώρα δεδομένο, ότι έχουμε να φάμε ό,τι θέλουμε λίγο πολύ, δεν είναι πια για κάποιους κοντινούς μας ανθρώπους και τόσο σίγουρο.

Σημείωση πριν τους καταλόγους. Βλέπω ότι δεν υπάρχει κάτι πραγματικά καινούριο στις επιλογές μου του 2012. Από τα ηλεκτρονικά των Phon.o και Andy Scott, που είναι προσιτά και ίσως όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα, μέχρι το shoageze των Tamaryn που αγγίζει την κοινοτυπία. Οι Seahawks είναι στη λίστα για τους ίδιους λόγους που ήταν και ο προηγούμενος δίσκος τους, ο Patrick Watson για την πιο απλή μαι μίνιμαλ προσέγγισή του σε σχέση με το Wooden Arms. Με συνεπήραν οι χαμηλές ταχύτητες της Sharon van Etten και τα γκάζια των The Men, η περίεργη και ανεπιτήδευτης ειλικρίνειας folk της Josephine Foster. Το απολαυστικό World Music των Goat είχε τραγούδι με τίτλο 'Golden Dawn', οπότε ας βολευτεί με ένα (άλλο φυσικά) τραγούδι. Δεν διάβασα πάρα πολλές λίστες με best of 2012, αλλά σε μια χρονιά που το rock είναι εδώ για τα καλά, μου φαίνεται περίεργο που οι mewithoutYou δεν βρήκαν το δρόμο σε καμία. Ερωτεύτηκα το 'Window' από το Ardentes των Nervosas και μου άρεσε πολύ ο δίσκος των Deep Time. Όσοι μεγάλωσαν στα 80s με Wipers και Young Marble Giants έχουν ήδη καταλάβει γιατί. Όσο για τη Jessica Bailiff, ήταν μοιραία η σύγκρουση με την αμεσότητα και την ευθύτητά της. Άσχετα να καταφέρεις ή όχι να βρεις λέξεις και ετικέτες που περιγράφουν τη μουσική (shoegaze - slowcore - folk - feedback ή δεν ξέρω τι άλλο), το γιατί κάτι σε συγκινεί πραγματικά είναι συνήθως αδύνατο να το βάλεις σε λόγια.

Καλή χρονιά.

Δίσκοι

1. Jessica Bailiff: At the Down-turned Jagged Rim of the Sky
2. mewithoutYou: Ten Stories
3. Sharon van Etten: Tramp
4. Patrick Watson: Adventures in Your Own Backyard
5. The Men: Open Your Heart
6. Josephine Foster: Blood Rushing
7. Deep Time: Deep Time
8. Tamaryn: Tender New Signs
9. Andy Scott: Luxury Problems
10. Phon.o: Black Boulder
11. Seahawks: Aquadisco

Τραγούδια

Nervosas: Window
Carina Round: Pick Up the Phone
Beach House: Myth
Deep Time: Homebody
Public Image Ltd: One Drop
Andrew Bird: Near Death Experience
Dexys: She Got a Wiggle
Grizzly Bear: Yet Again
Gonjasufi: Nikels and Dimes
Wave Pictures: Long Black Cars
Walkmen: Heaven
Goat: Goathead
Be Forest: Hanged Man
Cats on Fire: Our Old Centre Back
Richard Hawley: Leave Your Body Behind You