The Best of 2012
Εάν στην περσινή χρονιά η μουσική αποτέλεσε διέξοδο πολλάκις, αλλά και μονόδρομο, ώστε να καταφέρουμε ν' αρπάξουμε μιαν ανάσα παραπάνω, την ώρα που ήμασταν βυθισμένοι στην στιγμές δραματικά θλιβερή καθημερινότητα, εάν τα δεκάδες άλμπουμ και πολύ περισσότερα track συνετέλεσαν στο να μεταμορφωθεί η πρόσκρουση μας σε κάτι προσπελάσιμο, φέτος έχω την αίσθηση ότι το μόνο που στιγμές χρειαζόμουνα ήτανε η παντελής έλλειψη ήχου ή συνδυασμού μελωδιών. Το βουητό και ο τραγέλαφος που έχουνε αδρανοποιήσει σχεδόν τα πάντα στον τόπο μας, η αδιέξοδη κατάσταση που συνεχίζει αδιάκοπα να δημιουργεί μικρές ρωγμές σε καθετί διαφαίνεται γύρω μας, ήταν υπέρ αρκετά, και το πιστεύω πλέον, πως ήτανε ένας από τους βασικούς λόγους που με οδήγησαν στο να ακροαστώ πολύ λιγότερα άλμπουμ από αυτά που συνηθίζονται να διαπερνούν το κατώφλι της οικίας μου. Απόλυτη ησυχία, αυτό αναζητούσα διακαώς φέτος.
Από την άλλη, αν για κάτι πλέον είμαι πεπεισμένος, είναι ότι έχει αλλάξει ριζικά ο τρόπος που ακούμε, αφουγκραζόμαστε και διοχετεύουμε τη μουσική. Αν κάποτε το διαβάζαμε ή το προσμέναμε, με τις αλλαγές που βλέπαμε να φέρνει το διαδίκτυο, πλέον το ζούμε, καθημερινά. Smartphones, φορητοί υπολογιστές και ταμπλέτες, κοινωνικά δίκτυα, soundcloud, mixcloud, bandcamp, youtube, vimeo, μουσικά blogs και site, καθώς και δεκάδες άλλες διαδικτυακές πλατφόρμες που δεν προλαβαίνουμε καν να πληροφορηθούμε, έχουν αλλάξει ριζικά την επαφή μας με τη μουσική, με ότι θετικό ή αρνητικό συνεπάγεται αυτό. Από κει κι έπειτα, εάν είμαστε έτοιμοι και σταθούμε ανοιχτοί ως μονάδες και απλοί ακροατές, εάν διαβλέψουμε συλλογικά, ορθά και ψύχραιμα, ως επαγγελλματίες του χώρου τα καθέκαστα, θεωρώ πως η μετεξέλιξη θα έρθει με πολύ μικρότερους τρανταγμούς απ' ότι ίσως μερικοί - ακόμη - φοβούνται. Άλλωστε, η μουσική είναι κάπου εκεί έξω και μας περιμένει. Διαφορετικά, όπως συχνά πυκνά μου διαμηνύει και η κυρία Ρίτσα, συνάδελφος από τον Ιανό, και οι δεινόσαυροι κάποτε δεν κατάφεραν να προσαρμοστούνε στις νέες συνθήκες και ιδού τ' αποτελέσματα.
Μ' αυτά και μ' αυτά, μερικά από τα άλμπουμ και κομμάτια που κατάφεραν να γλιστρήσουν στα αυτιά μου κατά τη διάρκεια του έτους, αλλά και τις τελευταίες εβδομάδες, λίγο πριν ο Αντώνης Ξαγάς χτυπήσει το καμπανάκι για την φετινή ανασκόπηση, ακολουθούνε παρακάτω, με κλιμακωτή σειρά και διαβάθμιση που αντικατοπτρίζει - σε μεγάλο βαθμό - τη διάθεση των τελευταίων ημερών.
ALBUMS OF THE YEAR
01. Alt-J : An Awesome Wave (Infectious Music)
Την πρώτη φορά που άκουσα Alt-J (αν δεν απατώμαι πρέπει να ήτανε το "Tessellate"), προσπαθούσα - ματαίως - να καταλάβω τι 'ναι τούτοι οι πειραγμένοι και ευθύς αμέσως να καρφώσω μια ταμπέλα στη μουσική τους. Hip hop; pop; electro rock; Κάπου βραχυκύκλωσε το μυαλό μου (δε θέλει και πολύ) και το άφησα στη μέση. Έλα όμως που οι πιτσιρικάδες από το Leeds είχανε ένα πολύ καλό τρόπο στο να εμφανίζονται παντού στο διαδίκτυο. Υπέροχα video, καταπληκτικά remix που τα προσφέρανε δωρεάν, δεν ήθελε και πολύ για να τους πετυχαίνεις συνεχώς κατά τη διάρκεια του έτους. Όταν άκουσα και ολόκληρο το άλμπουμ τους ήρθε κι έδεσε. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά φωνητικά τους να είναι από αυτά που είτε θα αντιπαθήσεις είτε θα λατρέψεις κεραυνοβόλα, η μουσική τους πολυσυλλεκτικότητα έχει το χάρισμα να σε κεντρίζει πονηρά με τη φρεσκάδα της, αλλά και την διαφορετικότητά της στην εκτέλεση. Μα πάνω απ' όλα, αυτό που τους φέρνει ψηλά, είναι τα εξαίρετα τραγούδια τους, που είτε σε πλησιάζουνε φορτωμένα με δεκάδες τσαχπινιές κι εφέ, είτε απογυμνωμένα, στέκουν το ίδιο εξαίσια και διαπεραστικά. Όσο για το φινάλε, το "Taro" αποτελεί ότι ομορφότερο άκουσα για φέτος. Λαμπροί.
02. John Talabot : Fin (Permanent Vacation)
Όταν την άνοιξη του 2010 βρέθηκα στη Βαρκελώνη για το Primavera Festival, σε μια από τις καθιερωμένες επελάσεις στα δισκοπωλεία της πόλης, βρέθηκα απέναντι σ' ένα ελκυστικά μπλε βινύλιο ενός άγνωστου - τότε - Καταλανού παραγωγού. Το "Sunshine" είχε μια ελκυστικά υπέροχη ανάπτυξη κι έκτοτε παρακολουθούσα στενά ότι remix ή παραγωγή κυκλοφορούσε με την υπογραφή του Talabot. Φέτος, κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του, κι αποτελεί, από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, ένα από τα πιο απολαυστικά δείγματα ηλεκτρονικής μουσικής, με τις αργόσυρτες εκτελέσεις του να μπολιάζουνε μοναδικά το ρυθμό με τις μελωδίες, οι οποίες απλώνονται αργά και σταθερά καθ' όλη τη διάρκεια του LP. Nu disco, balearic, house, ένα ανάλαφρο αεράκι από τη Μεσογείου νιώθεις να σε υπνωτίζει.
03. Andy Stott : Luxury Problems (Modern Love)
Ο Andy Stott έχει κυκλοφορήσει και στο παρελθόν εξαιρετικές παραγωγές, αλλά το "Luxury Problems" με ξεπερνά. Αργόσυρτοι χτύποι σέρνονται με σταθερό τέμπο, νιώθεις να γρατζουνάνε βασανιστικά τη ραχοκοκαλιά σου. Μελωδίες βουτηγμένες στο σκοτάδι, υπέροχα αέρινα φωνητικά από την Alison Skidmore (που όπως πληροφορήθηκα από τη Wiki αποτελεί δασκάλα πιάνου του Andy Stott). Το Manchester μπολιάζει στην techno πρέζες dub μουσικής, καταφέρνει και ηχεί ξανά φρέσκο, έπειτα από αρκετά θα έλεγα χρόνια. Αποκαλυπτικός.
04. Chromatics : Kill For Love (Italians Do It Better)
Δε ξέρω αν οι Ιταλοί το κάνουν καλύτερα, αλλά οι Αμερικανοί Chromatics είναι επιβεβαιωμένο πλέον ότι το κάνουνε κάθε φορά και καλύτερα. Είναι πραγματικό κατόρθωμα, ειδικά την σήμερον εποχή, να κυκλοφορείς ένα lp που πλησιάζει τη μιάμιση ώρα και να μη κάνει καθόλου κοιλιά κατά τη διάρκειά του. 17 κομμάτια όπου οι κιθάρες συνδυάζονται άψογα με τα synth, ιταλοντίσκο που πάει παραμάσχαλα με τη διακριτική μελαγχολία της post punk. Κάποτε θα κλειδώσω σε θησαυροφυλάκιο το αυτόγραφο της Ruth Radelet, με την καρδιά στο εικονιζόμενο στέρνο της.
05. Actress : R.I.P. (Honest Jon's)
Στην πρώτη ακρόαση ζορίστηκα λίγο, δυσκολεύτηκα ν' ακολουθήσω. Όσο όμως του δίνεις χρόνο σε ρουφάει. Λεπτεπίλεπτοι ήχοι, ambient συνθέσεις, εναλλαγές με κομμάτια που φέρνουν τον ρυθμό στην επιφάνεια, άλλοτε πιο εγκεφαλικά, κι άλλοτε φλερτάροντας με το dancefloor. Ο γιος του Αιθέρα ταλανίζεται μεταξύ Άδη και παραδείσου, η techno βουτάει στο παρελθόν και την ελληνική μυθολογία. Κάπου διάβασα ότι είναι προτιμότερο να το ακούσεις με ακουστικά, και μάλλον θα συμφωνήσω.
06. Scuba : Personality (Hotflush)
Το αφεντικό της Hotflush αφήνει λίγο παραπέρα τη dubstep, πιάνει την house των 90's, βάζει λίγο παραπάνω μπάσο, κλέβει λίγο από τα πρώτα - καλά - χρόνια της λεγόμενης big beat και breakbeat σκηνής, και προσφέρει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα dance άλμπουμ της χρονιάς. Massive ήχος, το "Hope" εξακολουθώ να μη το ακούω σπίτι μου, για να μη βρει αφορμή να με διώξει ο σπιτονοικοκύρης μου.
07. El-P : Cancer For Cure (Fat Possum)
Ο El Producto είναι από τους λίγους hip-hop παραγωγούς που παρακολουθώ ανελλιπώς, κι αυτό καθότι καταφέρνει και συνδυάζει εξαίσια την πιο κλασικότροπη πλευρά της funk και rap μουσικής, με την ηλεκτρονική, αλλά και τη rock μουσική. Σκληρός ήχος, αλλά όχι πομπώδης, συνθέσεις που σε κρατάνε τσιτωμένο μέχρι να ξεψυχήσει και το τελευταίο beat.
08. Tame Impala : Lonerism (Modular)
Οι Beatles πλακώνονται στα LSD, ο Kevin Parker και η παρέα του από την Αυστραλία μου θυμίζουν τα εφηβικά μου χρόνια, τότε που ανακάλυπτα τον κόσμο μέσω των Led Zeppelin κι άλλων πρώιμων ψυχεδελικών συγκροτημάτων. Οι παραμορφωμένες τους μελωδίες είναι στιγμές ονειρικές.
09. Beach House : Bloom (Sub Pop)
Οι Beach House κατάφεραν φέτος ακριβώς αυτό που δεν μπόρεσαν οι Xx. Να συνεχίσουνε μ' ένα καλό άλμπουμ που δε θα στερείται της συνθετικής δεινότητας και ειλικρινής διάθεσης του προηγουμένου τους. Μπορεί να μη πλησιάζει το "Teen Dream", παραμένει ωστόσο ένα πανέμορφο ποπ δισκάκι, που στιγμές λιώνει γλυκά σα καραμέλα Baloo.
10. Julia Holter : Ekstasis (Rvng Intl.)
Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε μικρόσωμα ξωτικά τύπου Julia Holter, και η μυστικιστική διάθεση της νεαράς από το μακρινό Los Angeles παντρεύει εξαίρετα την folk των 70's με την electronica, την κλασική μουσική με την ποπ, σε ένα χαμηλότονο δεύτερο άλμπουμ, που ναι μεν προσεγγίζει με πειραματική διάθεση τον ακροατή, δε ξεχνά όμως να γράφει καλά τραγούδια.
11. Flying Lotus : Until The Quiet Comes (Warp)
Ομολογώ πως την πρώτη φορά που το άκουσα δε μου κέντρισε καθόλου το ενδιαφέρον. Μου φάνηκε άχρωμο, αδιάφορο. Έλα όμως που είναι από τα άλμπουμ που - στην τελική - άκουσα δεκάδες φορές μες στο φθινόπωρο. Ένα αστρικό ταξίδι που δε σε μιζεριάζει διόλου, κάτι για το οποίο έχουνε φάει ουκ ολίγα άλμπουμ πόρτα τελευταία από την καθημερινότητά μου. Μ' αρέσει περισσότερο όταν φλερτάρει ξεδιάντροπα με την jazz.
TRACKS OF THE YEAR
01. Pussy Riot : Mother Of God, Drive Putin Away (Self Released)
Ένα ακατέργαστο - μάλλον μέτριο μουσικά - punk rock κομμάτι που ξεπατικώνει τη βασική του μελωδία από τον Rachmaninoff, τα χώνει στην επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, την KGB, και φυσικά στον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Mother
02. Burial : Ashtray Wasp (Hyperdub)
Μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουνε ρότα. Το βάζεις στο shuffle. Όποιο κομμάτι κι αν κάτσει, από τα τρία που φωλιάζουνε στο EP, είναι πάνω κάτω το ίδιο, είναι Burial.
Ashtray
03. Todd Terje : Inspector Norse (Olsen / Smalltown Supersound)
Απλοϊκό, αφελές (και συνάμα όμως ευφυές), στιγμές παιδικό, θα μπορούσα κάλλιστα να το χορέψω παρέα και με την 6χρονη ανιψιά μου. Το "Inspector Norse" κατάφερε μες στη χρονιά να πετύχει ότι ονειρεύεται διακαώς κάθε παραγωγός ηλεκτρονικής - και δη χορευτικής - μουσικής. Να κερδίσει το dancefloor δίχως πολλά πολλά. Ευδιάθετο, δίχως να χρειάζεται να πλακωθείς στα ναρκωτικά για ν' ακολουθήσεις το ρυθμό του, δημιουργεί ευφορία και ακούγεται ανηλεώς σ' όλα τα club του κόσμου (το τελευταίο το διάβασα στο ξένο τύπο, στην Ελλάδα ως γνωστόν δεν υπάρχουνε πλέον από δαύτα). Inspector
04. Tomas Barfod : November Skies (Jerome LOL Remix) (FoF Music)
Θα μπορούσα κάλλιστα να επιλέξω και την αυθεντική εκτέλεση του Δανού παραγωγού και ντράμερ των WhoMadeWho, ο οποίος μες στη χρονιά κυκλοφόρησε ένα όμορφο άλμπουμ από την Friends Of Friends, το remix όμως του Jerome LOL είναι από τα πιο παιχνιδιάρικα house κομμάτια που άκουσα μες στο 2012 (κι όχι μόνο).
November
05. Four Tet : Locked (Text)
Το άλμπουμ του μπορεί να μην πλασαρίστηκε στα καλύτερα της χρονιάς, ετούτο όμως εδώ παίρνει την μελαγχολική μου διάθεση και την γυρνοβολάει μέχρις ωσότου χαθεί - διά παντός - στο παραμυθένιο σύμπαν του Kieran Hebden.
Locked
06. Nosaj Thing : Eclipse/Blue feat. Kazu Makino (Innovative Leisure)
Εν αναμονή του δεύτερου ολοκληρωμένου άλμπουμ του που θα κυκλοφορήσει στις 22 Ιανουαρίου, ένα πρώτο δείγμα από το νεαρό Καλιφορνέζο που μας είχε στοιχειώσει προ τριετίας με το παρθενικό του lp. Το 10" single που κυκλοφόρησε προ εβδομάδων, με την τραγουδίστρια των Blonde Redhead να σαγηνεύει - δίχως αύριο, τον φέρνει σε μεγάλα σαλόνια.
Eclipse
07. Kwes : Igoyh (Warp)
Δε ξέρω αν ακούγεται κάπως φυλετικό (είναι και περίεργοι οι καιροί), αλλά είχαμε βαρεθεί τα τελευταία χρόνια ν' ακούμε μαύρους καλλιτέχνες ν' αποκαλούνε σκύλες (βλέπε και bitch) τις γυναίκες με τις οποίες συναναστρέφονταν στα τραγούδια τους. Ο νεαρός Λονδρέζος ανήκει στην άλλη, ευαίσθητη πλευρά καλλιτεχνών που καθησυχάζει την αγαπημένη του ψιθυρίζοντάς της "I'm not going anywhere", στο πιο όμορφο διαγαλαξιακό ερωτικό τραγούδι της χρονιάς.
Igoyh
08. Evian Christ : FYTS (Free Release)
Πιτσιρικάς, 22 ετών, από μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βόρειας Αγγλίας. Κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ διαδικτυακά, δωρεάν, μέχρις ωσότου τον τσιμπήσει η Tri Angle Records. Λίγο αργότερα διαμοίρασε κι ετούτο εδώ μέσω internet, προκαλώντας ανατριχίλες με το μπαστάρδεμα post dubstep, hip hop και πειραγμένης electronica. Η νέα γενιά βρίσκεται αλλού.
FYTS
09. Sinkane : Runnin' (Daphni Mix) (DFA)
Από το Brooklyn με αγάπη, ένα φουτουριστικό funky ταξίδι, με τη βοήθεια του Dan Snaith, που εφέτος αποφάσισε να κυκλοφορήσει με το προσωνύμιο Daphni αντί του Caribou. Τσέκαρε και το άλμπουμ τους, με τον Σουδανέζο Ahmed Gallab να φέρνει λίγο από την αίγλη του George Clinton στις μέρες μας. Στους νεοεισελθόντες της DFA, παρέα με τον δικό μας Larry Gus.
Runnin'
10. Neneh Cherry & The Thing : Dream Baby Dream (Smalltown Supersound)
Για τη Neneh Cherry φαντάζομαι δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, δυο δεκαετίες (plus) θαρρώ πως είναι αρκετές για να γνωρίσει κανείς ένα κομμάτι της πολυσχιδής μουσικής της προσωπικότητας. Ούτε για το "Dream Baby Dream" των Suicide, που έχει περάσει πλέον κι αυτό στο πάνθεων των σπουδαίων ηχογραφήσεων των διαταραγμένων Νεοϋορκέζων της πρωτόλειας electro punk σκηνής. Αν θα μπορούσαμε να σταθούμε κάπου λίγο περισσότερο, είναι στο avant garde jazz τρίο των The Thing, που συνοδεύουνε τη μεγάλη κυρία, σε μια αρρωστημένη και συνάμα υπέροχη εκτέλεση του κομματιού. Εθιστικό.
Dream
11. Liars : No.1 Against The Rush (Mute)
Οι Liars φέρνουνε λίγο από Depeche Mode και Radiohead (εποχής "Kid A"), κυκλοφορούνε ένα καλό άλμπουμ μες στη χρονιά, με το υποφαινόμενο single να κολλά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου, όπως τα παλιά, καλά electro-rock κομμάτια που παίζαμε στα μπαρ.
No.1
<-- BACK
