Best of 2016

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, μα έχω την εντύπωση ότι μέσα στο 2016 πρέπει να άκουσα περισσότερη μουσική από κάθε άλλη χρονιά. Σίγουρα όχι τόση πολλή όση ακούει ο Βασίλης Παυλίδης για παράδειγμα – κι οπωσδήποτε όχι τόσο οργανωμένα – αλλά σε κάθε περίπτωση πολλή για τα νορμάλ στάνταρς (φυσιολογικά επίπεδα, για να μη μας πουν δικαιολογημένα κι αγράμματους που δεν ξέρουμε να εκφραστούμε στη γλώσσα μας). Και δεν είμαι σίγουρος επειδή δεν έκατσα να τη μετρήσω τη μουσική αυτή, δεν ξέρω καν πόσους φακέλους έχει ο μεγάλος φάκελος στο σκληρό μου δίσκο με ταμπέλα την υπό συζήτηση χρονολογία. Ίσως να είναι απατηλό το μέγεθος της ποσότητας, επειδή ακριβώς η μουσική είναι μπροστά μου σε οτιδήποτε κι αν κάνω στο κομπιούτερ μου, και συνεπακόλουθα όταν απομακρύνομαι από αυτόν, έχοντας στο στικάκι τουλάχιστον καμιά δεκαριά νέα άλμπουμ κάθε φορά για προσεχή ακρόαση…

Πού με τοποθετεί αυτή μου η συνήθεια πια; Η ανάγκη να ακούω αδιάκοπα νέους δίσκους, χωρίς να παύει να τρέχει παράλληλα από δίπλα η αγάπη μου για πράγματα του παρελθόντος και η αναπόφευκτη φυγή σ’ αυτά από καιρό σε καιρό; Απ’ ότι μου δίνουν να καταλάβω ορισμένα δημοσιεύματα τελευταία, σε μία παρέα γραφικών που δίνουν στη μουσική παραπάνω σημασία απ’ όση αληθινά έχει. Εκεί που οι υπόλοιποι, η μεγάλη μάζα των ακροατών, την έχει σαν μια συμπληρωματική ψυχαγωγική δραστηριότητα, σαν ένα καταφύγιο για λίγες, ελάχιστες στιγμές που δεν έχουν και κάποια ξεχωριστή σημασία, κάποιοι σαν εμένα επιμένουν να ψάχνουν κάτω από την επιφάνεια των ήχων, να προσπαθούν να ανασύρουν από το (άψυχο;) κορμί της στοιχεία κι εικόνες που έχουν να (σου) δώσουν κάτι παραπάνω.

Έχει πια η μουσική τέτοιες ικανότητες πια; Δεν αληθεύει ότι όλα έχουν ειπωθεί κι όλα έχουν διατυπωθεί μέσα από την ανυπέρβλητα ογκώδη μουσική παραγωγή; Ποιος μπορεί να δώσει σαφείς κι αλάνθαστες απαντήσεις σ’ ένα τέτοιο ερώτημα; Εκείνο πάντως που από τη μεριά μου μπορώ με βεβαιότητα να καταθέσω, είναι ότι οι δίσκοι μπορούν να δώσουν ακόμη συγκινήσεις, αρκεί να έχεις ακόμη τ’ αυτιά σου σε φόρμα και τις κεραίες σου κατάλληλα προσανατολισμένες. Μου φαίνεται ως εκ τούτου αδιανόητο για κάποιον να ισχυρίζεται ότι δε βγαίνουν πια καλοί δίσκοι, ή ότι το πολύ να ακούσεις ορισμένα καλά κομμάτια κι ως εκεί. Αν μιλάμε για ολόκληρα άλμπουμ, καλύτερα να το ξεχάσεις. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, καλύτερα να γυρίσει στη σπηλιά του και στους δίσκους του Jimi Hendrix ξέρω γω…

Και το λέω μιας που διάβασα πρόσφατα δήλωση γνωστού Βρετανού ραδιοφωνικού παραγωγού που εκτιμώ, ο οποίος έγραψε προ ημερών, με αφορμή το θάνατο του George Michael, ότι δεν ήταν και κανένας κολοσσός της μουσικής που να δικαιολογεί το μαζικό θρήνο των ανθρώπων γύρω από το χαμό του. Όχι στο βαθμό που θεωρούνται κολοσσοί ονόματα όπως ο προαναφερθείς αδικοχαμένος ρόκερ, ή ο David Bowie, ή ο Leonard Cohen για παράδειγμα, που τους έχουμε και φρέσκους με τη φετινή τους έξοδο στον άλλο κόσμο. Εκείνο που διαφεύγει στον αξιαγάπητο κύριο είναι ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά είδωλα και μουσικά πρότυπα, ανάλογα με τη γενιά τους. Γιατί ακόμη και σ’ εμένα, φαίνεται πολύ αστείο να απορρίπτεις οτιδήποτε τρέχον γνωρίζει μια κάποιου είδους δημοφιλία μόνο και μόνο επειδή δε μπορεί να συναντήσει (όπως το έχεις εσύ στο κεφάλι σου) το μεγαλείο των παλιότερων καλλιτεχνών, εκείνων που πραγματικά καθόρισαν όλα όσα ακούς σήμερα.

Δυστυχώς όμως, κανείς (εντάξει, ελάχιστοι ίσως, μην είμαστε κι απόλυτοι αφού δεν ξέρουμε ποιος μας διαβάζει…) από εμάς δεν έζησε τις ημέρες του Hendrix. Κι όσο κι αν δε μας αρέσει, για τους περισσότερους ο Leonard Cohen ήταν αυτός που τραγουδούσε το Dance Me To The End Of Love και κανένα δυο άλλα… Ακόμη κι ο ντράμερ των Inspiral Carpets – που δεν ήταν παρά ο ντράμερ των Inspiral Carpets, η τελευταία τρύπα της φλογέρας του Madchester δηλαδή – πιθανώς να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για ορισμένους έναντι των ιερών τεράτων που θεωρούνται γενικά εικονίσματα που οφείλεις να προσκυνάς και μόνο αυτό. θέλω να πω: ποιοι είναι εκείνοι που αποφασίζουν για την ιεράρχηση των αξιών μέσα στο ευρύτερο ροκ πλαίσιο; Ποιοι είναι αυτοί που αυτοδιορίζονται Αστυνομία του Γούστου, και έχουν μάλιστα το θράσος να τραβούν κι αυτιά σχετικά με το ποιος και σε ποιο βαθμό μπορεί να γράφει και να «κλαίει» τον κάθε μακαρίτη ή και μη;  

Αυτά σκέφτομαι ενώ ακούω έναν ακόμη ωραίο δίσκο του 2016 που όμως δεν πρόκειται να βρείτε στην κάτωθι λίστα, όπως και πολλούς άλλους που είτε άκουσα, είτε πρόκειται να ακούσω, είτε δεν πρόκειται ποτέ να μάθω και να περάσουν από το ακουστικό μου βεληνεκές. Σημασία έχει το ταξίδι, κι αν κάποιοι έχουν χάσει την ακτή απέναντι – που ούτως ή άλλως δεν θα αγγίξει κανείς μας πραγματικά, μα δεν πρέπει ακόμη να χάσεις από το οπτικό σου πεδίο – τότε κακό δικό τους. Κατά τα άλλα, τίποτα δεν κύλησε φυσιολογικά μέσα στο 2016, κανείς δεν έμεινε ευχαριστημένος με τα όσα του επιφύλαξε η χρονιά, οπότε μένουμε στην ευχάριστη διαπίστωση ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί κι ελπίζουμε η νέα να μας τα φέρει ελαφρώς έστω καλύτερα. Χωρίς σαφώς να ξεχνάμε ότι αν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο, θα είναι επειδή έχει βάλει το χεράκι της, για πολλοστή φορά, η Μουσική.

Άλμπουμ

1. Eagulls - Ullages
2. Radiohead - A Moon Shaped Pool
3. Redspencer - Perks
4. The Goon Sax - Up To Anything
5. Ryley Walker - Golden Sings That Have Been Sung
6. Heron Oblivion - Heron Oblivion
7. Cass McCombs - Mangy Love
8. BADBADNOTGOOD - IV
9. Nick Cave & The Bad Seeds - The Skeleton Tree
10. The Lemon Twigs - Do Hollywood
11. case/lang/veirs - case/lang/veirs

Τραγούδια

1. Κadhja Bonet - Honeycomb
2. Lush - Burnham Beeches
3. Solange - Cranes In The Sky
4. Avalanches - Subways
5. Unloved - Guilty Of Love
6. Radiohead - Burn The Witch
7. Marching Church - Heart Of Life
8. David Bowie - Lazarus
9. Death Grips - 80808
10. Thee Oh Sees - Dead Man's Gun
11. Night Beats - Carl Sagan