Best albums 2015

Πλέον οι επιλογές για τα καλύτερα της χρονιάς είναι απλά μια υπενθύμιση ότι στον ωκεανό δημιουργικότητας και διαφορετικότητας που ζούμε, μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού δισκογραφισμού" και την ανάδυση της διαδικτυακής ελευθερίας, ο καθένας μας φτιάχνει το δικό του γαλαξία με τις επιλογές που κάνει. Πλέον δεν έχει "τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς", αλλά οι λίστες είναι μια πρόσκληση για να μοιραστούμε εμπειρίες από τους γαλαξίες μας.

Tα παρακάτω άλμπουμ έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στο δικό μου προσωπικό κόσμο. Η αρίθμηση είναι ακριβής και σύμφωνα με τη συχνότητα ακροάσεων.

ΑΛΜΠΟΥΜ

11.Vertigo - The Necks

Τιμητικά το πιανιστικό τρίο των The Necks στη λίστα και ως εξαίρεση καθώς το άλμπουμ αυτό ήρθε το Νοέμβριο. Η καλύτερη ζωντανή εμπειρία της χρονιάς, κατά τη διάρκεια της οποίας η πρώτη τους νότα να συνδέθηκε με την τελευταία και όλα αυτά περί αυταπάτης του χρόνου έγιναν βίωμα. Στο Vertigo επεμβαίνουν στουντιακά στην αρχική ηχογράφηση και το αποτέλεσμα είναι αρκετά σκοτεινό και πολυεπίπεδο. Να αναφέρω εδώ ότι η μπάντα φτιάχνει ένα άλμπουμ σε κάθε της εμφάνιση, δηλαδή κανένα live δεν είναι το ίδιο και κανένα άλμπουμ δεν μοιάζει με κάποια ζωντανή εμφάνιση. Παλιοί καλοί τζαζίστες δηλαδή.

10. It Follows OST - Disasterpeace

Μια ταινία του 2014 που με σημάδεψε, κι ένα σάουντρακ (κυκλοφόρησε το 2015) που παρόλο τον εφιαλτικό του χαρακτήρα, έπαιξα πολύ φέτος. Τα αναλογικά synths και τα εφέ μαζί με τα απειλητικά κρεσέντο και τα βαθιά τύμπανα φτιάχνουν ένα αριστουργηματικό κολάζ ήχων που συνδέεται με εικόνες από την ταινία που έχουν εισχωρήσει βαθιά μέσα στη μνήμη. Πηγαίνει τον Carpenter λίγο παρακάτω.

9. Tape Hiss - Rats On Rafts

Τέτοιες κιθάρες είναι οι αγαπημένες μου, αυτές που χορεύουν στις υψηλές συχνότητες με επικίνδυνο βλέμμα και όρεξη για περιπέτειες. Εδώ συνοδεύουν μια υπέροχη Ολλανδική γκαραζό-μπαντα που βαρέθηκε τα ευκολοχώνευτα σου-ξου-μου-ξου με το παρελθόν και είπε να πανκάρει στο μάξιμουμ. Άλμπουμ χορευτικό και δαιμονισμένο.

8. Ex Machina OST - Ben Salisbury, Geoff Barrow

Ο Geoff Barrow φτιάχνει μαζί με τον έμπειρο Ben Salisbury, ένα αναλογικό sci-fi περιβάλλον για να κινηθούν οι χαρακτήρες της ταινίας. Ακούγεται ως ένα ambient πειραματικό άλμπουμ που σου ψιθυρίζει στο αυτί ιστορίες αγάπης, αλαζονείας και μιας μελλοντικής αδιευκρίνιστης απειλής.

7. Garden Of Delete - Oneohtrix Point Never

Πιστεύω στον OPN. Μπορεί εδώ να ανοίγει τον ήχο του προς ένα λίγο μεγαλύτερο ακροατήριο (πειραματικά παίζει έτσι, μη τρελαθούμε), αλλά εξακολουθεί να εξιτάρει τον εγκέφαλό μου με τα σχιζοφρενικά digital κολλάζ του, φτιάχνοντας ένα εντελώς δικό του σύμπαν. Είναι ο αληθινός Aphex Twin της εποχής μας, κυρίως γιατί δεν έχει τη βαριά του ιστορία να τον σαμποτάρει συνεχώς.

6. The Epic - Kamasi Washington

Θα μου πάρει χρόνια να σκάψω μέσα στο Επικό άλμπουμ του Kamasi. Αλλά από το πρώτο άκουσμα νιώθεις το βάρος και τη σπουδαιότητά του. Θα επιστρέψει η τζαζ στην πνευματική της παράδοση; Αυτό θα το δούμε. Εγώ για τώρα, και για τα επόμενα 3 χρόνια τουλάχιστον, έκλεισα με τη τζαζ.

5. Brace The Wave - Lou Barlow

Κάθε τραγούδι του Brace The Wave είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Κάθε ακρόαση ήταν και μια μικρή έκπληξη για το υλικό του Lou Barlow, που όχι μόνο έφτιαξε άλμπουμ καλύτερο του Jose Gonzalez, αλλά κι ένα από τα πιο όμορφα και ειλικρινή της χρονιάς.

4. The Most Lamentable Tragedy - Titus Andronicus

"Το The Most Lamented Tragedy είναι ένα πρωινό άλμπουμ, γεμάτο ενέργεια για ζωή και δημιουργία, που ίσως να προσφέρει και μια πραγματική διέξοδο από τη κατάθλιψη. Και με αυτό στο μυαλό, οι τολμηρές και πολύ προσωπικές ιστορίες του Stickles - ένα έργο σε 5 πράξεις που προσπαθούν να διηγηθούν την ιστορία θεματικά - αποκτούν μέχρι και συγκινητικό χαρακτήρα. Αρκεί ο ακροατής να έχει υπομονή και να εκτιμήσει τις όποιες υπερβολές". (αντιγράφω από την κριτική στο mic)

3. Loin Des Hommes OST - Nick Cave & Warren Ellis

Το μελαγχολικό αυτό σάουντρακ με συντρόφευσε πολλές φορές σε στιγμές ψυχικής ηρεμίας και ενδοσκόπησης. Στέκεται άψογα κι από μόνο του, ενώ η φωνή του Ψαραντώνη που εμφανίζεται από το πουθενά είναι συγκινητική, ως η ψυχική ένωση μιας αιώνιας Κρήτης και μιας απέραντης Αυστραλίας μέσω του γαλλικού πνεύματος του Καμύ. Μια υπέροχη και σπάνια διαλεκτική άσκηση.

2. Never Were The Way She Was - Colin Stetson & Sarah Neufeld

Ένα σαξόφωνο κι ένα βιολί φτιάχνουν 5 συνθέσεις που ενώ κεντράρουν στον μινιμαλισμό, καταφέρνουν και αποβάλλουν τα βαρετά κι εύκολα συστατικά του (βλέπε Max Richter) φτιάχνοντας ένα άλμπουμ εκλεκτικό κι απέριττο. Οι αρμονίες τους είναι εκστατικές και η ρυθμολογία όσο πλούσια χρειάζεται για να κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι και την τελευταία νότα.

1. I Am A Problem: Mind In Pieces - Wolf Eyes

Το νέο άλμπουμ των Wolf Eyes έχει φάει τα (πάνω από) 500 "πειραματικά" παιδιά τους και ξέρασε κάτι νέο, κάτι δυσβάσταχτα παραμορφωμένο. Ακούγεται σαν πνευματικό παιδί του τελευταίου άλμπουμ Ape of Naples των Coil, αλλά αυτό είναι μια αυταπάτη. Το άλμπουμ που κατάφερε να ξεπεράσει σε ακροάσεις άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τον Ιανουάριο, αναγκαστικά το προσωπικό μου άλμπουμ της χρονιάς.

Και μερικά ακόμη:

Καλύτερος Metal δίσκος: Kannon - Sunn O)))
H επιστροφή των Sunn O))) ήταν ό,τι πιο σημαντικό για το είδος φέτος (κι ας διαφωνούν οι ειδικοί).

Καλύτερος hip hop δίσκος: Evermore: The art of Duality - The Underachievers
Οι αριθμοί δεν λένε ποτέ ψέματα (ψέμα!) και ο Kendrick Lamar έμεινε αρκετά πίσω από το δυστοπικό άλμπουμ των Underachievers. Οι spooky sci-fi ατμόσφαιρες είναι όλα τα λεφτά εδώ.

Καλύτερος πειραματικός δίσκος: Divergence - Zeno van den Broek
Με πόσους τρόπους μπορούμε να καταστρέψουμε μια μαγνητοταινία; Πως "ηχεί" αυτή η καταστροφική για το μέσο διαδικασία; Μπορούμε να φτιάξουμε "μουσική" με το υλικό αυτό; Πως να ακούγεται άραγε χαραγμένη πάνω σε ένα βινύλιο; Η ακρόαση είναι μια φοβερή εμπειρία και θα βρείτε όλες τις απαντήσεις μέσα σε αυτή την εξαιρετική δουλειά.

--------------------------

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Χωρίς να παίρνω στα σοβαρά το χαρακτηρισμό "τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς" και από τα πολλά που άκουσα χωρίς να το θέλω, ξαναγύρισα στα παρακάτω εξής για να τ'ακούσω μετά μανίας και οικειοθελώς πλέον.

11. Sun's Coming Down - Ought
50% Fall + 50% Sonic Youth = 100% απόλαυση.

10. Taman Shud - The Drones
Fuck western supremacy
I ain't sitting around being Gallipolized
One man's BBQ's another's hunger strike
Why'd I give a rat's about your tribal tatts?
You came here in a boat you fucking cunt.

9. WTF (Where They From) - Missy Elliot ft Pharrell Williams
Πολύ διασκεδαστικό, κυρίως εκεί που κολλάει η γλώσσα στις λέξεις dumb, tongue και fun. Οι τρεις καλύτερες λέξεις για να περιγράψεις και το τραγούδι.

8. Bury Our Friends - Sleater-Kinney
Το ριφ της χρονιάς, από γυναικεία χέρια.

7. Blood - Algiers
For all your love of soma, all my blood's in vain
You say your history's over, all of my blood's in vain
Your television coma, all my blood's in vain
It's gone too far to change, all of my blood's in vain.

6. Unhappy - Jam City
Το πιο consious νυχτερινό groove της χρονιάς.

5. Why Does It Shake? - Protomartyr
Απαθές post-punk από την κόλαση, με το καλύτερο κιθαριστικό ξέσπασμα της χρονιάς. Το ξέρει ότι ξέρεις ότι έρχεται και σε προλαβαίνει. Το περίεργα επικό τέλος του τραγουδιού είναι εκπληκτικό.

4. Can't Feel My Face - The Weeknd
Δε σταμάτησε να παίζει και δεν σταμάτησα ποτέ να χορεύω. Η πιο εθιστική ωδή στην κοκαΐνη που έγινε ποτέ.

3. No Comprende - Low
Υπάρχει ένα τραγούδι σε κάθε τους άλμπουμ που κάνει τη καρδιά μου κομμάτια, όσο πιο αργά και εξουθενωτικά γίνεται.

2. Flesh War - Total Control
Ακούγεται τόσο κλασικό ήδη, σαν το απίστευτο εκείνο τραγούδι που δεν θα ξαναγράψουν ποτέ οι New Order.

1. Bored In The USA - Father John Misty
Πως μπορεί κανείς να είναι τόσο σπαραξικάρδιος, ειρωνικός και γελοίος ταυτόχρονα; Με διαφορά ό,τι πιο ιδιαίτερο άκουσα αυτή τη χρονιά. Κάθε φορά που έπαιζε, έπρεπε να σιωπήσω και να ακούσω προσεχτικά. Τραγούδι της χρονιάς.
________________________________________________________

ΑΡΧΙΚΗ <---> ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΛΤΕΚΗΣ