Blackened Is The End (?)
Προ ολίγων (όχι και πάρα πολλών) ετών ο Δημήτρης Κάζης χτύπησε πρώτος το καμπανάκι, δηλώνοντας ότι θα σταματήσει να γράφει για το rock 'n' roll, καθότι θεωρεί ότι δεν δικαιούται πλέον να ομιλεί για μια κουλτούρα, κατά βάση νεανική, που εκ των πραγμάτων δεν την ακολουθεί πλέον, δεν τον αφορά δηλαδή, δεν τη βιώνει εκεί που γεννιέται και ιδρώνει (η κουλτούρα, όχι ο Κάζης) κλπ, που τα είπε κάπως διαφορετικά βέβαια, αλλά το νόημα νομίζω είναι αυτό. (αμέσως μετά ήρθε σε δύο συνεχόμενα Primavera Sound!). Από την άλλη βλέπω παντού γύρω πενηντάρηδες και εξηντάρηδες, (που τους θυμάμαι να γράφουν για μουσική, από τότε που ζητούσα για χριστουγεννιάτικο δώρο από τους γονείς τους "Μικρούς Ψαράδες", που διαφήμιζε ο Κώστας Βουτσάς με την επική φράση ! "ωπ! Το μελανούρι"), να ευαγγελίζονται ακόμη ανοήτως ότι κατανοούν την αλήθεια του rock 'n' roll πάντοτε με απόλυτο τρόπο, να νομίζουν ότι συνεχίζουν και ζουν στην εποχή που "αυτοί το έφερναν από έξω και το διέδιδαν- αν ήθελαν" (τι ηλίθιοι μύθοι είναι αυτοί, αποκτήστε ζωή, έστω και τώρα) και να μαλώνουν περί του αν ήταν κάποτε οι πρώτοι που έπαιξαν Joy Division εντός συνόρων, συνεπώς τώρα να μην τους τη λένε και πολύ που δεν έχουν παίξει ακόμη Joy Formidable...
Νομίζω ότι είμαι κάπου στη μέση όλων αυτών. Δηλαδή, διατηρώ ακόμη την όποια νεανική ορμή, για να κατανοήσω πόσο αποκρουστικά γερασμένο είναι το τελευταίο άλμπουμ της P.J. Harvey και πως ουσιαστικά δεν πρόκειται για την τύπισσα που είχα κατέβει λαθραία τότε να δω στο Ρόδον, αλλά από την άλλη δεν είναι και καμιά ουσιαστική εξέλιξη, όπως ήταν ας πούμε ο Nick Cave του 1993 σε σχέση με αυτόν του 1983. Τι? Έχουν περάσει διπλάσια χρόνια από τη μία περίπτωση στην άλλη? Τότε όντως έχουμε πρόβλημα. Από την άλλη, αντιγράφω και πάλι από το tweeter τη φράση της Ludopatini (δεν ξέρω τι θα πει αυτό...) "δεν έχω το ένζυμο για τους Real Estate", για να καταδείξω το πρόβλημα μου. Και δεν φτάνει που δεν έχω το ένζυμο για τους Real Estate και τους ομοίους τους (που και όσοι το έχουν, ελπίζω να το αποβάλλουν σύντομα), αλλά μία σειρά καλών δίσκων, από αυτούς που πριν 7-8 χρόνια θα με αφορούσαν με πάθος, σχεδόν δεν με αγγίζουν και αυτοί, απλά κατανοώ ότι είναι όμορφα στημένοι και ειλικρινείς, πέραν τούτου όμως ουδέν.
Δηλαδή περνάω τη φάση κατά την οποία δεν με ενθουσιάζει η αγαπημένη μου - θεωρητικά - μουσική. Το υποψιαζόμουν εδώ και λίγο καιρό, αλλά μες στο 2011, μου το επιβεβαίωσαν δύο άλμπουμ με τον πιο σίγουρο τρόπο. Από την Βρετανία? αυτό των Veronica Falls και από την Αμερική, αυτό των The Men (αυτοί της Sacred Bones, για να μην μπερδευόμαστε). Αμφότεροι αψεγάδιαστοι δίσκοι, ο πρώτος με όλα τα προτερήματα του shoegaze πριν βουλιάξει στην dream pop και εκτεθεί (αλλά και το αντίστροφο, καθώς περιέχει καλά τραγούδια και όχι μόνο έγκριτο ύφος) και ο δεύτερος μια πρώτης τάξεως χύμα punk 'n' roll άσκηση ήθους, για να διαιωνιστεί το γένος με τις καλύτερες περγαμηνές. Για αμφότερους όμως πρέπει να φτιάξω μια λίστα με τουλάχιστον πενήντα δίσκους με τα καλύτερα της χρονιάς, για να μη μείνουν από έξω και τούτο είναι πρόβλημα. Το ότι βέβαια παραδίπλα δεν υπάρχουν αρκετά άλμπουμ όμοιας αισθητικής, προθέσεων ως "ελπιδοφόρα ντεμπούτα" ίσως και να εξηγεί κάπως την έλλειψη του ενθουσιασμού. Τα πράγματα στο indie έχουν μάλλον διασκορπιστεί επικίνδυνα και πολύ φοβάμαι ότι οι τελευταίοι αλήτες αστέρες αυτού θα είναι για καιρό ακόμη οι ανυπόληπτοι πλέον Franz Ferdinand. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, γιατί μου λείπουν αρκετά ένζυμα πλέον.
Μέσα σε όλα αυτά το black metal, θα μπορούσε να πει κάποιος "καλοπροαίρετος", είναι και μια κάποια λύση και είναι το επόμενο - σχεδόν έτοιμο next from the underground big thing, οπότε συνίσταται για να περάσει μαζί του κάποιος την κρίση μέσης μουσικής ηλικίας. Ηλιακά βέβαια το black metal, αν πάρουμε την εκδοχή που μας βολεύει, βρίσκεται στην ηλικία του rock 'n' roll όταν ξεπήδησε το punk, και περιέργως έχει αναλάβει την ίδια βρώμικη δουλειά, εντός του κύκλου του metal ειδικότερα, του ακραίου ήχου γενικότερα, εσχάτως και του indie. Από την άλλη οι black μεταλάδες εντός συνόρων κατά πως μαθαίνω δεν έχουν ιδέα περί των Liturgy, αλλά και ο μέσος οπαδός των Liturgy δεν χρειάζεται να φτάσει μέχρι τους Mayhem. Συνεπώς, κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει, όπως και να το δεις, και για όσους ανησυχούν αν τυχόν το πράγμα θα εκφυλιστεί και αν το hype θα είναι και εδώ πέραν της ουσίας, ας το αφήσουν τουλάχιστον να συμβεί και αυτό και ας μη γκρινιάζουν από τώρα. Θα γκρινιάξουμε όλοι μαζί αργότερα.
Και καθότι πέραν της ετήσιας ψυχανάλυσης, υπάρχουν και οι εντεκάδες, πάμε παρακάτω:
11 άλμπουμ (για σχεδόν όλη την οικογένεια)
11. IRON AND WINE: KISS EACH OTHER CLEAN (4AD)
Ό,τι επιβιώνει ασθμαίνοντας από τη γενιά των 00s, που έκανε την ανάγκη φιλοτιμία, τη μιζέρια προτέρημα και την πώληση δίσκων ελάττωμα. Καθώς ο δημιουργός μας καλεί σε επιστροφή στη μουσική που άκουγαν οι γονείς μας στο αυτοκίνητο, όταν μας πήγαιναν εκδρομές, ουσιαστικά δίνει την τελευταία μαχαιριά, στο ήδη λαβωμένο σώμα του rock 'n' roll, και όλοι μαζί μονιασμένοι, γονείς, παιδιά, παππούδες, εγγόνια και μακρανήψια, ο Κάζης, τα 6χρονια τρίδυμα αγόρια του, εγώ και ο 6 μηνών ανιψιός μου πορευόμαστε το δρόμο της εθνικής συμφιλίωσης και περιμένουμε να τελειώνει ο δίσκος για να φτάσουμε στο πιο εμπνευσμένο anthem του έτους.
10. WATER BORDERS: HARBORED MANTRAS (TRI ANGLE)
Κάποιοι βρήκαν αυτό που ποτέ δεν ζήτησαν από τους Suicide, στην φλώρικη κόπια του Dirty Beaches. Η συμφιλίωση συνεχίζεται και όσοι ακούν διαφορετική μουσική δεν παίζουν καν ξύλο μεταξύ τους. Δηλαδή, πόσο θα έπρεπε να μας δείρει εμάς, η πρώτη γενιά σκληροπυρηνικών οπαδών των Coil, που κατανοούμε ακόμη καλύτερα τη μουσική της, μέσα από την παραμόρφωση που της επιφύλαξαν φέτος, κάτι τύποι από το San Francisco? Χωρίς έλεος, θα έπρεπε να είναι η σωστή απάντηση.
9. ΤΗΕ BLACK DAHLIA MURDER: RITUAL (METAL BLADE)
Είτε αυτό θα έμπαινε στη λίστα, είτε το Dillinger. Για να τα ακούς και τα δύο σε ταυτόχρονο κορεσμό, θες πλείονα άλλα ένζυμα και δεν τα έχω ούτε αυτά. Από τους Dillinger κρατάω φέτος το εξωπραγματικό live λοιπόν και από τους BDM το απόλυτο αριστούργημα τους που ξαναέβγαλε το death metal έξω στους δρόμους, απαλλαγμένο και από παιδικές ασθένειες και από σύνδρομα ενηλικίωσης. Τους παίζει κάθε φορά και ο Σημαντήρας στο ραδιόφωνο, με το που πιάνω Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο και προσπαθώ να μάθω πως το καταφέρνει και συντονίζεται.
8. ACHERONTAS: VAMACHARA (AGONIA)
Αλλαγή label, που επισημαίνεται εμφατικά στα liner notes, και απόλυτα ευφυής στροφή από τον ολοκληρωτικό ήχο του Theosis, σε μία πιο (εντός άπειρων εισαγωγικών) "lo fi" ακραία ηχητική διάσταση, που αναπαράγει τις occult ανησυχίες, χωρίς να χρειαστεί να ρίξεις ούτε μια ματιά σε στίχους και τίτλους. Αν δεν έχετε τέτοιες ανησυχίες, δεν πειράζει, ούτε εγώ έχω. Η περίπτωση των Acherontas συνιστά πλέον το ισοδύναμο ενός underground αριστουργήματος, που συνεχίζει να γράφει σπουδαίες ιστορίες, σχεδόν αγνοώντας ό,τι έχει προηγηθεί. Μένω άφωνος!
7. KEREN ANN: 101 (BLUE NOTE)
Τόσο εύπεπτη για να μεταδίδει τραγούδια της ο Παύλος Τσίμας, εν μέσω σχολίων για την ιταλική κρίση, και τόσο ουσιαστική ώστε ο μέσος indie παραφιλόλογος να επιμένει ότι θα πρέπει να ηχογραφήσει κάποτε ένα δίσκο στην Kranky, παρέα με όλη εκείνη την σπουδαία παρέα της άδικα εξαφανισμένης Jessica Bailif, την οποία θα θυμόμαστε με κάθε ευκαιρία. Γιατί κανείς δεν γράφει για τους σπουδαίους δίσκους της Keren Ann εδώ στο mic, είναι κάτι που βασανίζει και εμένα... μη νομίζετε.
6. CHELSEA WOLFE: ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ (PENDU)
Στο πρώτο στραβοπάτημα της Zola Jesus, αλλαξοπιστήσαμε που λες. Πέσαμε όμως πάνω σε άτομο όχι μόνο πιο πειραγμένο, αλλά που να έχει και πάρε δώσε με τη Sasha Grey, συνεπώς δικαιολογούμαστε. Οι πάντες αναφερόμαστε σε δεκάδες άλλα ονόματα όταν μιλάμε για την Chelsea Wolfe, αλλά με ενδιαφέρον διαπιστώνω - από τις συνεντεύξεις της τουλάχιστον- ότι η ίδια τώρα ξεκινάει και ασχολείται σοβαρά με τη μουσική τρίτων. Ας την σταματήσει κάποιος πριν είναι αργά...
5.OFF!: THE FIRST FOUR EPS (VICE)
Είπαμε ήδη εδώ, περισσότερα από όσα έπρεπε. Επιτακτική ανάγκη τώρα το να τους δούμε live και μόνο.
4. ROLL THE DICE: IN DUST (LEAF LABEL)
Υπάρχει ασφαλώς και ένα ακόμη εξαιρετικό άλμπουμ από τον The Field μέσα στη χρονιά, οι Roll The Dice ήταν όμως φέτος αυτοί που μας υποχρέωσαν να αναρωτηθούμε και πάλι ασκόπως "και τι στο διάολο χρειάζονται οι κιθάρες δηλαδή?".
3. FEN: EPOCH (CODE666)
Παρότι δεν παίρνει την πρώτη θέση (ίσως και άδικα, αλλά εντελώς υποκειμενικά πάντως), για μένα εδώ παίζονται όλα φέτος σε μουσικό επίπεδο. Οι Fen είναι φάση When Two Worlds Collide εντελώς και αν μιλάμε για τον κόσμο των Slowdive με ό,τι πιο ακραίο δεν γνώρισαν ποτέ οι οπαδοί των τελευταίων, τότε έχουμε να κάνουμε με μπάντα φαινόμενο. Το ότι είναι Άγγλοι δεν το εκλαμβάνουμε ως τυχαίο γεγονός ασφαλώς. Οι Fen παίζουν τη μουσική που θέλω ακριβώς να ακούω αυτό τον καιρό. Ούτε βήμα πιο πέρα δεν κάνουν και είναι και αυτό σημαντικό. Και προσοχή, δεν μιλάμε για crossover και τέτοιες σαχλαμάρες.
2. THE BOY: ΗΛΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ (INNER EAR)
Όποτε ακούω το "Άνθρωπος", στη κυριολεξία δακρύζω σε κάθε επόμενη κορύφωση της συνθογραμμής με την ρίμα άμορφο-άδικο κ.λ.π. Αυτό μόνο θέλω να προσθέσω.
1. LITURGY: AESTHETICA (THRILL JOCKEY)
Ο τύπος από το Pitchfork δεν το έβαλε στα 50 καλύτερα metal άλμπουμ της χρονιάς, γιατί λέει βαρέθηκε να συζητάει συνέχεια για τους Liturgy και να τον ρωτάνε οι πάντες για αυτούς. Και κάπως έτσι δικαίωσε πανηγυρικά τον Πάνο Πανότα, που από μια "μικρή γωνιά του πλανήτη ροκ" μίλησε περί της ατυχίας του να γράφει κανείς στο Pitchfork σήμερα. Και έπειτα όλοι μαζί συνέχισαν να ακούν Weeknd, απολαμβάνοντας την εποχή του τέλους των μουσικών ενοχών και την απαρχή του θριάμβου της ήσσονος προσπάθειας. Οι Liturgy κατά πως φαίνεται θα εξαφανιστούν στη δίνη του χρόνου και σε τριάντα χρόνια από τώρα κανείς δεν θα περηφανεύεται που τους είχε πάρει πρέφα από τότε και τους είχε βάλει στις λίστες του, και την ιστορία θα συνεχίσουν να τη γράφουν σπουδαία ονόματα της μουσικής και μόνον. Αν ακούγατε και εσείς Talking Heads το 1980, συγχαρητήρια, προσλαμβάνεστε.
11 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
(εκτός των παραπάνω δίσκων και χωρίς αξιολογική σειρά)
- The Zounds: What makes a man a man today (The Redemption Of Zounds)
Πότε, πότε να ακούμε τι έχουν να πουν οι απλοί και ειλικρινείς άνθρωποι.
- The Vaccines: Post Break Up Sex (What Did You Expect From The Vaccines)
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί στα bar η παραγωγή του τραγουδιού είναι ισοδύναμη του Girls Just Wanna Have Fun (γεμίζει το χώρο με ομορφιά δηλαδή), συνεπώς μπορούμε να αγνοήσουμε την κατά τα λοιπά αχρησία των Vaccines και των εξ αυτών μηδαμινών προσδοκιών μας.
- Veronica Falls: Found Love In A Graveyard (Veronica Falls)
Τα είπαμε και παραπάνω, η κατά το ήμισυ συγχωρεμένη rhythm section των Lush, θα ήταν περήφανη.
- John Maus: Cop Killer (We must become the pitiless censors of ourselves)
Και η (αυτ)απάτη συνεχίζεται
- Marissa Nadler : Baby I will leave you in the morning? (Marissa Nadler)
Απείρως δυσκολότερο (και πιο σημαντικό) το να γράψεις το ν. 89.534.346 τραγούδι χωρισμού και να έχει αυτό μια κάποια αξία, από το να συνθέσεις αριστουργήματα για πολέμους και βιοφιλίες. Είναι γνωστά αυτά...
- Necros Christos: Nekromatique Nun (Doom Of The Occult)
Τελικώς ο Γερμανός, από όποιο μετερίζι και αν έρχεται, το EBM συναίσθημα, το έχει στο αίμα του. Άκου και θα καταλάβεις.
- The Devil's Blood : Cruel Lover (Thy Thousanfold Epicentre)
Κακώς χαμός γίνεται με τους λάτρεις του υπερφυσικού που στηρίζονται στις παραδοσιακές hard rock - metal αξίες, σχεδόν δογματικά. Οι Ghost έχουν την εικόνα, αυτοί εδώ έχουν το πάθος και τα τραγούδια. Αν δεν ντρέπεστε που σας αρέσει, στις 22 του Γενάρη οι Ολλανδοί έρχονται και στην Αθήνα, στο Κύτταρο, σε εντελώς ανεξάρτητη-μερακλίδικη παραγωγή.
- Planet of Zeus: Leftovers (Macho Libre)
Ακούραστα αυτά τα παιδιά...
- Kurt Ville: Puppet To The Man (Smoke Ring For My Halo)
Γεννήθηκε κουρασμένος αυτός ο νέος, αλλά τον πάμε!
- 2L8: Borderline (New Battles Without Honor And Humanity)
Δεν ήταν δύσκολο να διαλέξω μέσα από τόσα τραγούδια...
- Nalyssa Green: Cemetery (Barrock)
Δέκα μόλις τραγούδια, πολύ δύσκολη η επιλογή!
(αν είναι να καταστραφούν τα πάντα το 2012, να το μάθουμε έγκαιρα , να βγάλουμε λίστες πρόωρα, διότι πως θα μπορέσουμε να μην ζήσουμε χωρίς λίστες...)
_____
