Cover me, come on baby, cover me
Ανοίγω το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, α!, μέιλ από τον αρχισυντάκτη, τι λέει; «Από την πλευρά των αφιερωμάτων, καταλήξαμε το επόμενο αφιέρωμα να είναι σε ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ, έχουμε ξανακάνει ένα ανάλογο, αλλά αυτό χρονολογείται από το 2002, πέραν του ότι έκτοτε έχει ανανεωθεί το δυναμικό του περιοδικού, είναι και το θέμα το ίδιο που ανανεώνεται... ως γνωστόν σημασία έχει πάντοτε ο τρόπος προσέγγισης... η μορφή θα είναι κλασική των αφιερωμάτων, μια εισαγωγή συν 11 τραγούδια με σχόλια, προθεσμία σε ένα μήνα...».
Μάλιστα... Ευκολάκι, αλλά τι να διαλέξεις και τι να αφήσεις έξω... Χιλιάδες αγαπημένες διασκευές, τι να πρωτοσκεφτώ, να, χθες κατέβασα ένα best της (1) Dolly Parton σε βινύλιο του 1970 και βρήκα μέσα διασκευή του In the ghetto του Presley, το οποίο είχε κυκλοφορήσει μόλις ένα χρόνο πριν, πολύ όμορφα το λέει η Ντόλι, νομίζω ότι πρώτη φορά το είχα ακούσει στο πρώτο σινγκλάκι του Cave με τους Bad Seeds το 1984 αλλά με είχε επίσης ενθουσιάσει και η φοβερή πάνκικη διασκευή των Leatherface που βρίσκεται στον πρώτο τους δίσκο Cherry Knowle του 1989, οι οποίοι Leatherface είχαν διασκευάσει και το Message In A Bottle των Police στο 12’’ του Not Superstitious το 1991.
Ακόμη ένα κομμάτι του Presley που άκουσα πρώτα σε διασκευή ήταν το Marguerita από τους (2) Sort Sol μέσα από το άλμπουμ τους 1987 Everything That Rises Must Converge, άλμπουμ το οποίο περιλάμβανε επίσης και μια κορυφαία διασκευή στο Fire Engine των 13th Floor Elevators.
Άλλο. Σκέφτομαι ότι τα περισσότερα τραγούδια των Kinks τα άκουσα πρώτα σε διασκευή και μια από τις πιο αγαπημένες μου είναι το (3) I’m Not Like Everybody Else από τους Droogs, flipside στο 7’’ του Set My Love On You το 1974, μου αρέσει επίσης πολύ και το Victoria που είπαν οι Fall στο Frenz Experiment το 1988 που είχε κυκλοφορήσεις και ως single αλλά ακόμη περισσότερο μου αρέσει το David Watts από Jam στο All Mod Cons του 1978 που είχε κυκλοφορήσεις επίσης ως single, σταματάω με τους Kinks γιατί θα νυχτώσω.
Πολύ αγαπημένη η σκληροπυρηνική διασκευή του (4) The Model των Kraftwerk από τους Big Black στο Songs About Fucking του 1987, ένας φίλος μου έδειξε τότε και τα ακόρντα του κομματιού στην κιθάρα και το έπαιζα ολημερίς, το The Model στην κιθάρα, το 1999 μου άρεσε πολύ και η τσα τσα διασκευή του Showroom Dummies από τον Senor Coconut στο άλμπουμ El Baile Aleman, το κυκλοφόρησε μάλιστα και σε 12’’ ένα χρόνο αργότερα.
Σκέφτομαι να μην σταθώ σε διασκευές Beatles και Stones μα καθώς το καλοσκέφτομαι πιστεύω ότι έχω μια πολύ αγαπημένη του (5) Under My Thumb των δεύτερων από τους Boomtown Rats μέσα στο Mondo Bongo του 1981, τελείως διαφορετική από το πρωτότυπο και με νέους στίχους από τον Geldof, με εξαιρετικά κολλητική φαρφίσα, το Dear Prudence των πρώτων που έκανε επιτυχία η Siouxsie μου έρχεται επίσης αυθόρμητα στο νου.
Δεν θέλω να φρεσκάρω τη μνήμη ξαναδιαβάζοντας το παλιό αφιέρωμα, θυμάμαι τους ύμνους για τους Residents στο It’s A Man’s Man’s World και για τους Stanglers στο Walk On By, από τους μεν θυμάμαι ακόμη μια εκπληκτική διασκευή τους, στο (6) Six More Miles To The Graveyard του Hank Williams, από τους δε μια καλή διασκευή στο All Day And All Of The Night των (όχι ρε) Kinks, το αλλάζω, στο 96 Tears των ? and the Mysterians.
Παραμένω λίγο ακόμη στους δικούς μου για να σημειώσω την κορυφαία ερμηνεία του Peter Murphy στην εκτέλεση των (7) Bauhaus στο Rosegarden Funeral Of Sores του 1980, flipside στην διασκευή του Telegram Sam των T.Rex, μόνο στο 12’’, διασκευή στο άγνωστο κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει σε 7’’ ο John Cale την ίδια χρονιά και μεταγενέστερα μπήκε ως έξτρα κομμάτι στο CD του Sabotage/Live. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το κομμάτι είναι των Bauhaus. Η ιστορία μου θυμίζει το Girls Just Want To Have Fun της Cyndi Lauper από το 1983, το οποίο είχε κυκλοφορήσει αθόρυβα σε ντέμο κασετούλα το 1979 ο Robert Hazard χωρίς να το πάρει κανείς είδηση.
Το 2009 αγάπησα το (8) I'm a stranger here myself της Masha Qrella αλλά αργότερα διάβασα ότι είναι διασκευή σε κομμάτι του Kurt Weill το οποίο τραγούδησε πολύ όμορφα η Mary Martin το 1943, το ύφος και η εποχή μου φέρνει στο νου ένα ακόμη παλαιότερο αριστούργημα, το (9) Puttin’ On The Ritz του 1929 που έμεινε στην ιστορία από την εκτέλεση του Fred Astaire και με ενθουσίασε ως νεανία με την διασκευή του το 1982 ο Taco, ανεβάζοντάς το στο νούμερο 4 του Billboard. Εκείνη την εποχή ερωτεύτηκα την απίθανη διασκευή που έκανε ο (10) Klaus Nomi στον ομώνυμο δίσκο του 1981 στο You Don’t Own me της Leslie Gore, το οποίο γνώρισα αρχικά στην εκτέλεση της Dusty Springfield.
Αγαπημένες μου επίσης διασκευές παραμένουν το (11) Compulsion του Joe Crow από τον Martin Gore, το Diane των Husker Du από τους Therapy, το Wild Thing των Troggs από τους La Muerte, το I Wanna Be Your Dog των Stooges από τους Villa 21, το Some Velvet Morning του Lee Hazelwood από το ντουέτο... αλλά και τους.... και βέβαια δεν ξεχνώ ποτέ τα...