Dark entries

Dark songs for bright souls
του Bασίλη Παυλίδη

Παρέμεινα φανατικός του post punk, dark wave, gothic κ.λπ. την οκταετία 1985-1992, στη τρυφερή ηλικία των 16-23. Eντρύφησα, εμβάθυνα και έφτασα, ως συνήθως, στην υπερβολή, μαζεύοντας κάθε γκρουπάκι της Factory, 4AD, Chapter 22, Jungle κ.λπ. Tο πάλεψα ακόμη και μέχρι το 1995/6, με τα αδιάφορα συγκροτήματα της Cleopatra.

Δεν απαρνήθηκα ποτέ το dark. Aκόμη και σήμερα μπορώ να εκτιμήσω τις καλές σύγχρονες στιγμές του. Aπογοήτευση μου προκάλεσε η μουσική των Mission και όλων των μιμητών τους. Nομίζω ότι η συγκεκριμένη πορεία του dark με ανάγκασε να στρέψω την προσοχή μου σε άλλου είδους φρέσκες μουσικές. Το παράτησα όταν πλέον το σιχάθηκα, κυρίως μετά τις αηδίες που κυκλοφορούσαν κατά κόρον τη δεκαετία του 1990. Για μένα η καλύτερη dark/gothic μουσική κυκλοφόρησε από το 1978 έως το 1985, με κάποιες φωτεινές μεταγενέστερες εξαιρέσεις.

Θα μπορούσα να γκρινιάξω ότι είναι απείρως περιοριστικός ο κατάλογος των 11 τραγουδιών και ότι δεν αντιπροσωπεύει τίποτα. Ωστόσο, παραθέτω μια τιμητική ενδεκάδα από τραγούδια που ανήκουν σε μπάντες ιδιαίτερα σημαντικές. Η επιλογή του κομματιού είναι σχεδόν αυθαίρετη και έχει να κάνει μόνο με τις προσωπικές αδυναμίες μου. Παραθέτω επίσης και ένα μεγαλύτερο κατάλογο από εκλεκτές dark/gothic μπάντες και τραγούδια. Εξαιρούνται τα dark industrial, electro, funk, EBM, ηλεκτρονικά και σκουληκιάρηδες - Neubauten, SPK, Test Dept, Coil κ.λπ. 23 Skidoo, A Certain Ratio, Dormannu κ.λπ. Der Plan, Die Toedliche Doris, DAF, Depeche Mode κ.λπ. Current 93, Death In June, Nurse With Wound, Sol Invictus κ.λπ. καθώς και οτιδήποτε ελληνικό. Θα χρειαστεί κάποιο άλλο αφιέρωμα για να καλυφτεί η ελληνική dark/gothic σκηνή.

Τιμητική 11άδα αγαπημένων dark συγκροτημάτων/τραγουδιών

1. Joy Division (Sound of Music)
2. Cure (Other Voices)
3. Bauhaus (Boys)
4. Siouxsie and the Banshees (Sin In My Heart)
5. Birthday Party (Zoo Music Girl)
6. Nick Cave (Say goodbye to the little girl tree)
7. Mecano (Meccano)
8. Virgin Prunes (Moments and mine)
9. Sisters of Mercy (Body Electric)
10. Christian Death (Figurative Theatre)
11. Killing Joke (Lust Almighty)

Aγαπημένα post punk, dark wave και gothic συγκροτήματα / τραγούδια (αλφαβητικά)

13th Chime (Coffin maker)
1919 (Repulsion)
45 Grave (Black Cross)
Alien Sex Fiend (Wish I Was A Dog)
Bartok (I'm The Bomb)
Bone Orchard (Mancre)
Boys Next Door (Happy Birthday)
Circus Mort (Swallow you)
Cravats (Rub Me Out)
Crawling Chaos (Sex Machine)
Creatures (But Not Them)
Crispy Ambulance (Deaf)
Cult (Gimmick)
Dalis Car (His Box)
Dance Chapter (Demolished Sanctuary)
Danse Society (Woman's Own)
Dead Can Dance (Frontier)
Death Cult (Ghost Dance)
Eyeless In Gaza (Invisibility)
Fields of the Nephilim (Vet For The Insane)
Flesh For Lulu (Subterraneans)
Fourwaycross (Sharpened Knives)
Furyo (The Opera In The Air)
In Camera (Final Achievement)
In Excelsis (Bonanza)
Inca Babies (Opium Den)
Jad Wio (The ballad of Candy Valentine)
Kirlian Camera (Rays)
Leitmotiv (A Meeting)
Malaria (I Will Be Your Only One)
March Violets (Snake Dance)
Mass (Elephant talk)
Minimal Compact (It Takes A Lifetime)
Mob (Witch Hunt)
Modern English (Just a thought)
New Order (The Him)
Normil Hawaiians (Obedience)
Peter Murphy (Never Man)
Planung (Dasbinich)
Play Dead (Shine)
Positive Noise (Darkness Visible)
Public Image Limited (Flowers of romance)
Rene Halkett/David J (Nothing και Armour)
Screams For Tina (Fools Gold)
Section 25 (Inspiration)
Sex Gang Children (Sebastian)
Skeletal Family (So Sure)
Sound (New Dark Age)
Southern Death Cult (Fatman)
Sunglasses After Dark (Morbid Silence)
Swans (Laugh)
Theatre of hate (Judgement hymn)
This Mortal Coil (16 Days Reprise)
Tones on Tail (Movement of Fear)
Tunnel Vision (Watching the hydroplanes)
UK Decay (The Black Cat)
Voodoo Church (Eyes (Second Death))
Vyllies (Babylon)
Wake (Chance)
Warsaw (No love lost)
Wolfgang Press (Cut the tree)
Xmal Deutschland (Incubus Succubus)

Run out of time... Αφήνω έξω αγαπημένα κομμάτια των Cocteau Twins, Certain General, Names, Ghost Dance, Damned, Sisterhood, Rose of Avalanche, Kommunity FK, Ipso Facto, Artery, Danielle Dax, Weimar Gesang, Specimen, Ritual, Nightmares in Wax, Rubella Ballet, Screaming Dead, And Also The Trees, Twisted Nerve, Rema Rema, Stockholm Monsters, Gene Loves Jezebel, In the Nursery, Minny pops, Red Lorry Yellow Lorry, All About Eve και πολλών άλλων συγκροτημάτων για λόγους οικονομίας και έλλειψης επαρκούς χρόνου. Ευελπιστώ σε μελλοντικό μεγάλο αφιέρωμα στο dark wave και gothic.

"You Never Said You Love Me"
του Πάνου Πανότα

Πω, πω! Αυτή η πένα κόντεψε να σκουριάσει. Ακόμη και τα δάχτυλά μου πληκτρολογούν διστακτικά λες και ξύπνησαν από χρόνια ακαμψία. Έλα, όμως, που το γράψιμο είναι σαν το ποδήλατο, ένα είδος (παιδικού;) εγκλήματος που δεν ξεχνάς ποτέ. Σιγά μην έχανα ένα τέτοιο αφιέρωμα.

Ανέκαθεν η μουσική ήταν για μένα μια χρυσαφένια πόλη. Μια πόλη γεμάτη από σκιές ανθρώπων. Μια πόλη που χτίζεται νυχθημερόν χωρίς να ολοκληρώνεται, κάτι σαν τη δική μου αόρατη "Ιθάκη". Ωστόσο, οφείλω να επισημάνω με την ευκαιρία ότι τα τείχη αυτής ανέκαθεν έμπαζαν. Προστασία μηδέν, εξ' ου και όλα αυτά τα ιδιώματα και το ανακάτεμα με τις άλλες τέχνες που, μην το σκέφτεστε πια, δεν θα έχει και του λόγου του τελειωμό. Και αυτό διότι κατά βάθος μάλλον είναι ακλόνητα θεληματικό, εκεί συγκλίνω.

Το gothic, λοιπόν, βγήκε μέσα από το βρετανικό post-punk με το που μπήκε η δεκαετία του '80 (δεν θυμάμαι να είπε καν "καλημέρα"). Για την ακρίβεια το ακολούθησε χρονικά και επομένως είναι και λίγο νεώτερο ηλικιακά. Δεν είμαστε εδώ, όμως, για τους γενικούς προσδιορισμούς. Αρκετά με αυτούς, ανοίξτε και καμιά εγκυκλοπαίδεια, ευκαιρία είναι. Είμαστε για να πούμε ότι ήταν το γόνιμο έδαφος, ένα πεδίο ιδανικό στην εποχή του, για να αναπτυχθούν τα στοιχεία που διείσδυσαν απ' τα παραβιασμένα, το πιθανότερο υπόγεια, περάσματα της πόλης που έλεγα:

Ο ρομαντισμός ως λογοτεχνικό και ποιητικό ρεύμα, με μπροστάρηδες τους στίχους του Edgar Allan Poe και των Ευρωπαίων, και σαφώς εγγύτερων (αδυνατώ να φανταστώ ότι η απόσταση ήταν ένας παράγοντας που δεν "έπαιξε" στο θέμα), Charles Baudelaire και Novalis. Μαζί του ο γοτθικός τρόμος των φανταστικών ιστοριών της Mary W. Shelley και του Bram Stoker, αλλά και τα χρωμοσώματα που έφτασαν από το μπέρδεμα της υπαρξιακής φιλοσοφίας και του μηδενισμού, όπως το έκραξε εκείνος ο Jean-Paul Sartre με το "Hell: it is other people" του. Όλα τους ήταν αρκετά για να καταληφθούν οι σκηνές από μαυροντυμένους νέους, οι οποίοι έκτοτε δίνουν τη σκυτάλη σε άλλους ομοίους τους και κάνουν το 2005, αλλά και κάθε καινούργια χρονιά που έρχεται, ίδια στο αιρετικό σκέλος και στη θλίψη με το 1983 (τυχαίο αυτό, απλώς συνειδητοποίησα ότι εμφανίζεται τις περισσότερες φορές στη λίστα μου!). Ήταν και ο ντανταϊσμός, ο σουρεαλισμός, ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, τα σχέδια των Gustav Dore και William Blake, κείμενα συγγραφέων όπως οι Franz Kafka, Albert Camus και Victor Hugo, αλλά και κάμποσα ακόμη ...

Μολοντούτο, τίποτα δεν υπήρξε τόσο επιτακτικά απαραίτητο όσο η εικόνα, το εξωτερικό look που λέμε. Και εκεί δημιουργήθηκε ένα στερεότυπο, που όντας από τότε στα όρια μιας γενικότερης σκοτεινής μόδας κρατάει μέχρι σήμερα, το οποίο και συνδύαζε τις βικτοριανές συνήθειες και τον τύπο του Lord Byron, με τις κρυφές πτυχές του σαδομαζοχισμού και του φετιχισμού, αλλά και τις παχύτερες στρώσεις make-up που έχει καταγράψει η μουσική ιστορία από την εποχή του glam στις δόξες του. Αυτό το τελευταίο έπαιρνε ακριβώς το επιθυμητό αποτέλεσμα μονάχα όταν ξέβαφε απ' τον ιδρώτα στα live, καταλαβαίνετε.

Το 1985 το 'First And Last And Always' των The Sisters Of Mercy ήταν το ντεμπούτο που με τον προφητικό του τίτλο έκλεινε την πρώτη γενιά και ταυτόχρονα γινόταν η γέφυρα με την αμέσως επόμενη και τις άλλες που μετέπειτα την ακολούθησαν. Τον θεωρώ συνολικά ως το πιο focused δισκογραφικό καταστάλαγμα των όσων το παρόν πραγματεύεται, ειδικά και γενικά. Ακόμη και το drum machine, βαφτισμένο ως Doktor Avalanche εκεί, ως ισότιμο μέλος της μπάντας δηλαδή, βρήκε στο gothic τον ρόλο που δεν του είχε δώσει κανείς μέχρι τότε, ούτε και αυτοί οι ίδιοι οι Kraftwerk.

Διάλεξα, υποκειμενικά ομολογώ, έντεκα μόλις τραγούδια ξεφυλλίζοντας εντωμεταξύ κάποια παλιότερα τεύχη του Carpe Noctem και του Outburn, αλλά και τις 148 σελίδες του πρόσφατου NME Originals: Goth με τον Robert Smith στο εξώφυλλο. Παίρνοντας αυτάρεσκα τη θέση να είμαι για λίγο ένας Mick Mercer στη θέση του Mick Mercer και επιχειρώντας ταυτόχρονα και ένα ολικό back-up μνήμης, στύβοντάς την σχεδόν σαν λεμόνι. Η πρώτιστη έννοιά μου ήταν και τα έντεκα να φέρουν το οποιοδήποτε σημάδι γέννησε η παραπάνω χημεία, υπό τις περιστάσεις όσο πιο ξεκάθαρα και χωρίς αμφιβολίες, αλλά και να απαλύνει τη βαθύτερή μου ανησυχία πως σ' αυτό το αφιέρωμα θα γίνει σίγουρα μεγάλο μπάχαλο με τις επιλογές στις λίστες.

Απολαύστε την αταξία της σκοτεινής πλευράς που, επιπροσθέτως, νομίζω ότι ταιριάζει και απόλυτα με το αβέβαιο των τωρινών καιρών, έτσι για να κλείσουμε με νόημα.

1. The Sisters Of Mercy - Alice (1982)
2. Bauhaus - Bela Lugosi's Dead (1979)
3. Cocteau Twins - Shallow Then Halo (1982)
4. Cranes - Adrift (1993)
5. X-Mal Deutschland - Incubus Succubus II (1983)
6. The Mission - Wasteland (1986)
7. Skeletal Family - Promised Land (1985)
8. Death In June - Heaven Street (1981)
9. The Lords Of The New Church - Bad Timing (1983)
10. The Danse Society - We're So Happy (1982)
11. Play Dead - The Tenant (1983)