Dark entries

I see darkness
Toυ Μπάμπη Αργυρίου

I remember the day that's a member of a sappling band, all four of Bauhaus boldly walked up to the reception at the BBC radio house and nigh on demanded to go up and give John our first ever recording. A twelve inch single entitled Bela Lugosi's Dead newly released on a miniature but cool indie label Small Wonder Records. To our suprise Auntie Beeb's henchmen somehow succumbed and within two minutes there we were trapesing into the cramped control room where John was doing his 10-12 pm radio show. Well some called it a radio show but by any standards it was more akin to a bloke at home playing whatever came his way (well at least once was his promise- and that, he kept to). 'Hello chaps, who are you?' 'WE are Bauhaus and you 'HAVE to play this record' came the retort from this ever so beautiful and arrogant four men from the Murder Mecca of the Midlands; Northampton Town. With an accent that echoed our own, (a kind of mardy ironic drawl) John eyed the cover remarking that with the song at a full nine and a half minutes long, he'd play it, but it would be the first and last time that he would. After a congenial chat we left. The news came a short while later that once John played our opus opener, the phone lines at the Beeb (BBC) were jammed with requests to hear the song again and again and again. And who was John to refuse his listeners, he did play it again (and again) and Bela became the mainstay in the top ten alternative charts for at least five years thereafter in the UK. The rest for Bauhaus is well known by any underground officianado. Peter Μurphy

1. Bauhaus : Bela Lugosi's dead (single, 1979)
Δυόμισυ δεκαετίες πίσω μας πηγαίνει η ιστορία που θυμάται ο Peter Murphy. Τότε που δεν υπήρχε al-qaeda (άντε να μπεις στο bbc σήμερα με το δίσκο σου παραμάσχαλα), mtv, ηλεκτρονική σκηνή, brit pop, r'n'b, ευρωπαϊκή ένωση, mega, reality, τριανταφυλλόπουλος, jacques rogue, internet, euro, mp3, μετανάστες στην Ελλάδα... Το "Bela Lugosi's dead" είναι το ντεμπούτο και το magnum opus των Bauhaus που κυλάει αυτοκρατορικά πάνω στον kraut ρυθμό του, με τα dub γεμίσματά του και τους στίχους για τον πεθαμένο - αθάνατο Count Dracula. Είναι επιδραστικό όσο και το "Rapper's delight" για το rap που βγήκε περίπου την ίδια εποχή. H ταινία "Hunger" άρχιζε με ζωντανή εκτέλεση το τραγουδιού απ'το γκρουπ που μέσα σε μια πενταετία ("the spotlight doesn't last") έβγαλε τέσσερα άλμπουμ γεμάτα γκλαμ-πανκ-new-wave ύμνους που ζηλεύει κι ο παππούς τους ο Bowie. Ο Daniel Ash ήταν κολοσσός και το live τους στην Αθήνα αλησμόνητο.

2. Birthday Party : Fears of Gun (The bad seed ep, 1982)
Dark λοιπόν, άρα επικίνδυνο, άρα όλα είναι ανοιχτά, όλα είναι πιθανά μ'αυτόν τον μυστήριο και απρόβλεπτο κύριο Gun που μπλέξαμε. Κανένα από τα τραγούδια αυτής της λίστας, ίσως και του αφιερώματος δεν είναι τόσο μανιασμένο, αβυσσαλέο, τόσο πειστικά ακραίο και αληθινό. Απλά δεν υπάρχει άλλο τέτοιο τραγούδι στην ιστορία. Όπως ήταν και τα live τους άλλωστε. Όποιο τραγούδι των Stooges, που ήταν η μεγάλη τους επιρροή κι αν διαλέξεις για σύγκριση, θα ακούγεται radio friendly μπροστά σ'αυτό. Λίγους μήνες μετά διαλύθηκαν και από τότε η ιστορία πριν μιλήσει γιαυτούς το πλένει καλά. Το μπάσο του Tracy Pew σίγησε για πάντα το 1986.

3. The Cure : Siamese twins (Pornography, 1982)
Όταν σήκωσε κεφάλι, θα πρέπει να χάρηκε πολύ ο Robert Smith που πέρασε την μεγαλύτερη κρίση της ζωής του, απόρροια της οποίας υπήρξε η δημιουργία του καλύτερου δίσκου του(ς). Κι εγώ τώρα τελευταία δεν αισθάνομαι καθόλου καλά. "Leave me to die, you won't remember my voice. I walked away and grew old. You never talk, we never smile, I scream you're nothing, I don't need you anymore you're nothing". Μετά από τόσα χρόνια δεν περνάει, όχι μέρα αλλά τουλάχιστον βδομάδα που να μην στριφογυρίσουν τα παραπάνω λόγια στο μυαλό μου, με τον τρόπο φυσικά που τα ξεστόμισε αυτός. Ο δίσκος που το περιέχει είναι γεμάτος με τραγούδια της ίδιας αξίας, αλλά αυτό είναι άλλου αφιερώματος ευαγγέλιο.

4. Joy Division : The eternal (Closer, 1980)
Παρέλειψα να διευκρινίσω πως δεν ήμουν ποτέ κολλημένος γκοθάς, όπως δεν ήμουν πάνκης, μεταλλάς κλπ. Απλώς έτυχε πολλά από τα γκρουπ που μου άρεσαν υπερβολικά να ανήκουν στο χώρο. Το έξυπνο image (Bauhaus, Siouxsie) που δεν έφτανε σε υπερβολές και καταντούσε καραγκιοζιλίκι ήταν πάντα ευπρόσδεκτο. Ας πούμε ότι η εικόνα είναι το εξώφυλλο της μουσικής του γκρουπ περισσότερο απ'τα εκάστοτε εξώφυλλα των δίσκων που πολλές φορές δεν έχουν και την έγκρισή τους. Οι Joy Division δεν είχαν στυλίστα. Δεν είχαν επίσης συνέχεια κι ο μύθος καλά κρατεί. Είχαν όμως ντράμερ που έπαιζε περίεργους ρυθμούς και έναν παραγωγό που τον ηχογράφησε και τον έκανε να ακούγεται όπως κανείς πριν απ'αυτόν. Είχαν μπασίστα μπουλντόζα και τραγουδιστή, έναν από τους μεγαλύτερους της μετά-Jim Morrison εποχής που ήταν όμως ακριβώς η άλλη όψη του. Η εσωστέφειά του φυλακίστηκε αιώνια και καλύτερα σ'αυτό τους το ρέκβιεμ.

5. Sisters of Mercy : Alice (single, 1982)
Ενώ για τους περισσότερους σ'αυτή τη λίστα το dark - gothic ήταν μια φάση της καριέρας τους, αυτοί έγραψαν το gothic musician στην ταυτότητά τους με τα μεγαλύτερα γράμματα. O Σπύρος (θρυλικός δισκοπώλης της Θεσσαλονίκης και νυν μάστερ του ρέϊκι) μας έβαλε να ακούσουμε το 'Body electric' που μόλις έφερε σε single εισαγωγής και φυσικά το αγοράσαμε αμέσως. Λίγες βδομάδες αργότερα ακούσαμε στο Jazz Rock της Ακαδημίας το 'Damage done' τους και το απορρίψαμε για να μετανοιώσουμε πικρά αργότερα όταν η τιμή του άρχισε να ψηλώνει ταχύτατα. Αυτό όμως είναι το απόλυτο τραγούδι των Sisters και μ'αυτό πρέπει να κάνει κάθε αδαής τη γνωριμία μαζί τους (ιδέα για αφιέρωμα αυτή - το ιδανικό lead in για κάθε γκρουπ). Τους ακολούθησα πιστά αγοράζοντας τα επταδωδεκάιντσά τους (Anaconda, Reptile, Temple, Body, Walk) αλλά μέχρι την κυκλοφορία του άλμπουμ τους o έρωτάς μου είχε ξεθυμάνει. Γερό και το b-side "Floorshow".

6. Modern English : Just a thought (Mesh and lace, 1981)
Άλλη μια αγγλική μπάντα, όπως οι πιο πολλές στη δεκάδα που ένα εξώφυλλό της έγινε η αφορμή για να αρχίσει η συνεργασία του γραφίστα Vaughan Oliver με την 4AD. Ξεκινάει με μπάσο, κιθαριστικό feedback και απόκοσμες κραυγές που λες και έρχονται από τους κολασμένους σε πίνακα του Hieronymus Bosch για να εξελιχθεί σε ένα θυελώδες σπινταριστό κομμάτι. Έκαναν επιτυχία τον επόμενο χρόνο με το πιο φωτεινό 'I melt with you'.

7. Dead Can Dance : Ocean (Dead Can Dance, 1984)
H Liz Cocteau ήταν η νεράιδα του δάσους και ποτέ δεν με βρήκε μαζί της το σκοτάδι. Η Lisa είχε κάτι πιο τραγικό, πιο άγριο, ιδιαίτερα στον πρώτο δίσκο που ο πόνος της πρώτης φοράς και η αβεβαιότητα για την υποδοχή του πονήματος κάνει την ένταση αισθητή. Όταν αργότερα αναγνωρίστηκαν αυτό έλειψε από τους δίσκους τους. Το 'Ocean' δεν έχω ιδέα τι πραγματεύεται, το όνομα Isabella επαναλαμβάνεται συχνά μέσα σε στίχους που δεν ξέρω σε ποια γλώσσα ανήκουν. Η Liz κάνει μια από τις πιο παθιασμένες και ανατριχιαστικές ερμηνείες της. Είναι όμως ή φωνή της αυτό που ακούμε ή κάποιο μεσαιωνικό εκλησιαστικό όργανο;

8. Virgin Prunes : Pagan love song (single, 1982)
Pagan poetry από την εποχή που η Bjork έπαιζε με τις κούκλες. Ο Μαλαθρώνας επέμενε πως δεν άξιζαν φράγκο και πως όλα τα καλά στοιχεία τα πρόσθεσε ο Colin Newman, παραγωγός του 'If I die I die' άλμπουμ τους. Κακώς τότε τους αγαπήσαμε και πορευθήκαμε πολύ καιρό μαζί με τη 'νέα φόρμα ομορφιάς' τους. Για τους νεότερους: Ιρλανδική μπάντα που στο πρώτο μισό των eighties έκανε αίσθηση στους underground κύκλους με τις (δεκαριά) κυκλοφορίες της και τα επεισοδιακά live. Ο leader τους Gavin Friday τους διέλυσε το 1986 για σόλο καριέρα.

9. Siouxsie & the Banshees : Night shift (Ju Ju, 1981)
"Only at night time I see you, in darkness I feel you.." Έτσι αρχίζει το 'Night shift', από το τέταρτο και πιο σκοτεινό τους άλμπουμ, το δεύτερο από τα τρία της χρυσής περιόδου του μακαρίτη πια κιθαρίστα John McGeoch. Οι Banshees θα μπορούσαν να καλύψουν και μόνοι τους την ενδεκάδα με 4-5 τραγούδια μάλιστα απ'τον εν λόγω δίσκο. Εθνική Βραζιλίας και βάλε. I wear my silence as a mask...

10. Cranes : In the night (Loved, 1994)
Aκούσαμε άπειρες φορές γιατί το ποδόσφαιρο είναι το νούμερο ένα σπορ, ας ευλογήσουμε κι εμείς το αντικείμενό μας. Γιατί το ταπεινό 'In the night' που δεν χώρεσε στο βινύλιο του 'Loved' και έγινε extra track στο cd καταφέρνει να εκτοπίσει στη συνείδησή μας τα singles και τα προβεβλημένα, κόντρα στις εκτιμήσεις του γκρουπ και των παραγόντων της Dedicated. Θρίαμβος. Σα να βάζεις τον παίκτη που δεν έπαιξε ποτέ, στο τελευταίο πεντάλεπτο του ματς και να σου κερδίζει το ντέρμπι. Θέλω replay: Γιατί το ταπεινό 'In the night' που δεν χώρεσε στο βινύλιο του 'Loved' και έγινε extra track στο cd καταφέρνει να εκτοπίσει στη συνείδησή μας τα singles και τα προβεβλημένα, κόντρα στις εκτιμήσεις του γκρουπ και των παραγόντων της Dedicated. Θρίαμβος. Κι από άλλη γωνία λήψης τώρα: Γιατί το 'In the night' που είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του, κατάφερε να μας κάνει να αρχίζουμε την ακρόαση απ'το τέλος του δίσκου. Με ειδοποιούν ότι πρέπει να συνδεθούμε με το Tursa Stadium...

11. Sol Invictus : Media (Trees in winter, 1990)
Από τις μεγάλες αγάπες για ένα διάστημα ο Tony Wakeford που έπεσε στην παγίδα της υπερπαραγωγής με δυο δίσκους το χρόνο και αναπόφευκτα της επανάληψης. Μια από τις καλύτερες και πιο συγκινητικές μελωδίες του έχουμε εδώ που αν αποφάσιζαν να το διασκευάσουν οι Placebo θα είχαν το χιτ στο τσεπάκι.