Dead Can Dance (1984)
1981:
- Dead Can Dance; Θανατοφόρο όνομα; Δεν ξεκινάμε καλά. Μήπως θα παίζουμε και σαν τους Slayer για να τους ξυπνήσουμε;
- Όχι, θα παίζουμε σαν τα γκρουπ της 4AD αλλά η μελαγχολία μας θα αφήνει να διαφανεί το φως στο βάθος του τούνελ. Όσο για το όνομα, αν ψάξεις λίγο θα βρεις το συμβολισμό.
- Με μπάσο, κιθάρα και μουρμουρητά; Εγώ θέλω το yang chin να δίνει το ρυθμό και όταν τραγουδάω να κάνω τις χορδές μου σφεντόντα. Γιατί εγώ θα τραγουδάω όπως καταλαβαίνεις.
- Καλά θα τραγουδάμε εναλλάξ. Και θα ανοίξουμε τον πρώτο δίσκο μας με instrumental κομμάτι. Μας φαντάζομαι πρώτο όνομα στα μεγαλύτερα rock club.
- Πρώτο και τελευταίο όνομα σε σάλες με βελούδινα καθίσματα και μοκέτες στο δάπεδο, χωρίς καπνό και αλκοόλ.
- Όνειρό μου να γίνω μέρος της ένδοξης μουσικής σκηνής της Αγγλίας.
- Ονειρεύομαι το Hollywood. Ο "Gladiator" (και η μουσική μου) θα παίζεται στα κανάλια και όταν οι δίσκοι μας θα είναι εκτός κυκλοφορίας.
- Θέλω το τιμητικό logo της 4AD στα εξώφυλλα των δίσκων μας.
- Θέλω Deutsche Grammophon, Decca, Sony Classics.
- Πως θα συνυπάρξουμε με τόσες διαφορές;
- Θα ισορροπούμε στην κόψη του ξυραφιού με μικρές υποχωρήσεις.
- Να υποσχεθούμε πως κανείς δε θα προσπαθήσει να υποσκελίσει τον άλλον.
- Εεε, εντάξει. Κάνω την πρώτη. Στο "Threshold" να βάλουμε μπρεντανική μουσική με λιζαρντικά φωνητικά. Μου οφείλεις μια υποχώρηση. Στο μάξι το πρώτο τραγούδι δικό μου.
- Να σου βάλω γάλα Λίζα μου;
- Και δε βάζεις Μπρένταν μου...
25 χρόνια μετά:
- Αν δεν είχες εμένα δε θα έκανες τίποτα. Άλλωστε και τα κατοπινά σου κατορθώματα πάντα με κάποιο σύντροφο τα πραγματοποιούσες.
- Αν δεν είχες εμένα το πολύ πολύ να έκανες κανένα γκρουπ σαν τους Trilobites και τους Lime Spiders που κανείς πια δε θυμάται. Τα είδαμε και τα δικά σου σόλο κατορθώματα. Ένας δίσκος σε δέκα χρόνια!
Dead Can Dance [1984]
The Fatal Impact, The Trial, Frontier, Fortune, Ocean, East of Eden, Threshold, A Passage in Time, Wild in the Woods, Musica Eternal
Διαβάζοντας πίσω απ' τις γραμμές του παραπάνω φανταστικού διαλόγου υποθέτει κανείς πως ακούγεται ο πρώτος δίσκος του ντουέτου απ' τη Μελβούρνη που τόλμησε να μεταναστεύσει έγκαιρα στη γη της μουσικής επαγγελίας και κατάφερε να γίνει διασημότερο των Triffids και Go-Betweens και να οσφρίζεται μόνο την ποδαρίλα των AC/DC, του Cave, της Kylie (ελλείψει ύψους και την μασχαλίλα της έσχατης) και ελάχιστων ακόμα αντιποδεανών.
Η 4AD τους υπέγραψε, και στιγμή δεν το μετάνοιωσε, γιατί είχαν τον ήχο που άρεσε στον ιδιοκτήτη της εκείνα τα χρόνια (In Camera, Dance Chapter, My Captains, Modern English, Mass μερικά απ' τα ονόματα που είχε ήδη κυκλοφορήσει) και γιατί, ίσως ήθελε να εξαργυρώσει την επιτυχία των Cocteau Twins πουλώντας ένα ακόμα όνομα με παρόμοιο ήχο. Το ντεμπούτο των DCD είναι ο πιο ροκ δίσκος τους και γι' αυτό δεν είναι δημοφιλής σε όσους τους γνώρισαν στα επόμενα άλμπουμ, όταν έκαναν στροφή στην εκκλησιαστική μουσική και την παράδοση, όταν επιστράτευσαν καρδινάλιους και σεραφείμ. Στην ίδια λογική είναι και η συλλογή τους "A passage in time" που δεν περιέχει κανένα από τα "The trial", "Frontier", "Ocean", "Musica eternal", τέσσερα δηλαδή από τα δέκα καλύτερα τραγούδια τους.
(9)
