Δελτίο ελληνικών μουσικών φαινομένων 2014.
Εκτιμούμε εξαρχής ως ευτύχημα που τα περισσότερα (φαινόμενα) μπορούν να χαρακτηριστούν μη συμβατικά, και μερικά ίσως ακόμη κι ακραία, στην λίστα που ακολουθεί. Είναι σημαντικό να μπορείς να βρίσκεις στη μουσική παραγωγή μιας χώρας, της οποιασδήποτε χώρας, αλλά ειδικά της δικής μας εκεί που έφτασε, δίσκους που ακούγοντάς τους να σου γεννούν τις σκέψεις πως οι δημιουργοί τους δεν επιθύμησαν, παρά τους καιρούς, να ενταχθούν σε mainstream λογικές. Κατά ένα μεγάλο τους μέρος (πιο μεγάλο από άλλοτε). Ωστόσο, για να 'ναι κανείς σε θέση να φανταστεί κι έπειτα να αποτυπώσει κάτι που αφήνει σύξυλη την εποχή του, και την στενότητά της, χρειάζεται να ελπίζει, να οραματίζεται, να μην φοβάται μπροστά στις ιδέες που κατεβαίνουν, να βλέπει την ζωή στην ουσία της, να ανοίγει δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν. Μόνος του.
Ο κόσμος που γνωρίσαμε μεταμορφώνεται σε κάποιον καινούργιο, πολύ διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Η ανθρωπότητα θα επαληθεύσει ξανά την απαράμιλλη προσαρμοστικότητά της, θα τον συνηθίσει, θα νιώσει μέσα του άνετα, θα συνεχίσει κατά τα γνωστά. Άλλο όλα αυτά όμως, άλλο το να ζει ο άνθρωπος με έμπνευση και προπάντων με φαντασία. Ιδίως οι νέοι.
Το '14 μας ήρθαν αρκετές ελληνικές κυκλοφορίες σαν εισαγόμενες. Όχι πως δεν είχαμε και παλιότερα τέτοιες, και πιθανόν να μην υπάρχει και βαθύς λόγος για να το επισημάνουμε πιο ειδικά στα περσινά μας. Αλλά μαζί με την κασέτα του "Chrysalis" π.χ., ο φάκελος λες κι έφερε και την αύρα αισιοδοξίας ενός εκπληρωμένου ονείρου. Πάντοτε το ίδιο πρέπει να γινότανε σε παρόμοιες περιπτώσεις κι απλά δεν το προσέχαμε. Τώρα που το έχουμε πιο πολύ ανάγκη, τώρα είναι που το τονίζουμε κιόλας.
1. Sophia Loizou - "Chrysalis"
Ντεμπούτο υποδειγματικό για το είδος του, κι όχι μόνον. Οτιδήποτε άλλο είχαμε να καταθέσουμε σχετικώς βρίσκεται εδώ.
2. Vault of Blossomed Ropes - "Vault Of Blossomed Ropes"
Μία θεώρηση περί fusion όπου η φόρμα απορροφά το όποιο απρόοπτο και το κάνει δικό της. Εντός της συναντούμε την ηχογραφημένη φωνή του Ανδρέα Εμπειρίκου, τους Στέλιο Ρωμαλιάδη και Γιώργο Βαρουτά (Luup), τον Νίκο Φωκά (Common Sense), την Άννα Λινάρδου, τον Steve Jansen ως καλεσμένο... Θα ήθελαν πολύ να 'χουν συμπεριλάβει κάπου το εξαιρετικό "Celestial Mercury" οι Rain Tree Crow ή οι Nine Horses.
3. Baby Guru - "Marginalia"
Κάθε φορά που το βάζεις να παίξει, σου έρχονται και ξεχωριστά λόγια για να το περιγράψεις. Προς ώρας, πάντως, μπορούμε να ανατρέξουμε στο προ λίγων μηνών γραπτό μας για το θέμα. Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...
4. Barbara's Straight Son - "A Memoir Of Kilgore Trout"
Δούλεψαν κάτι ιδιαίτερο μετά το πρώτο τους άλμπουμ κι έξι χρόνια μετά το κατέθεσαν. Εφόσον το θελήσουμε, βρίσκονται εξηγητικά μοντέλα για το σπουδαίο του αποτελέσματος: Στην προσθήκη ρυθμικής βάσης στο σχήμα, η οποία λειτουργεί ανέλπιστα οργανωτικά. Και στον Kurt Vonnegut που ενέπνευσε τούτο το παράξενα αφύσικο dream movie.
5. Costinho - "3"
Αν αναγνωρίζουμε ένα πράγμα στον Κωστή Ζουλιάτη είναι πως έχει την ατομική, δική του, αντίληψη για την λεπτομέρεια στον ηλεκτρακουστικό πειραματισμό. Το έβρισκες και στους Night On Earth, το "3" ωστόσο είναι η πραγματική άσκηση πάνω σ' αυτό. Αν δεις δε και την ταινία του για τον Γιάννη Χρήστου, αποκτάς κι επιπλέον εφόδια για να την προσεγγίσεις.
6. Carte Postale - "Carte Postale"
Έρχονται απ' την Πάτρα, εγγράφηκαν κάποτε σε συλλογή του "Muzine" κι έκτοτε σταδιακά έφτασαν στη σημερινή πολυμελή ορχήστρα γύρω απ' τον Αντώνη Σπαθή. Σύγχρονη φολκ με αίσθηση δρόμου, νοσταλγίας και ταξιδίου. Το "Youth In Revolt" μπήκε επάξια στα τραγούδια του '14 γενικώς.
7. Μανώλης Γαλιάτσος - "Η Θερμότητα Των Πραγμάτων"
Ο Γαλιάτσος ανήκει σε όσους έχουν κατανοήσει απόλυτα ότι η ελληνική μουσική χρειάζεται αλλαγές και κατευθύνσεις με ρίσκο. Ο ίδιος το κάνει και συνεχή πράξη αυτό, γράφοντας κι εκδίδοντας μουσικούς κύκλους οι οποίοι φαίνεται τελικά πως συγκοινωνούν κι ως ένα βαθμό ολοκληρώνονται μεταξύ τους.
8. Dusk - "The Debut Of Crossing The Lines"
Οι μπαλάντες της Αυγής Πλατανίδη μοιάζουν με λιτά, αλλά πανέμορφα, στιγμιότυπα που δεν θες να ξεχάσεις. Ή που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Με λίγη τύχη, το "What Are The Chances" θα μπορούσε να ήταν το καινούργιο "Over The Hill".
9. Virus Of Koch - "Lux Et Veritas"
Αν υπολογίσουμε και το προγονικό γκρουπ των Carrion, τότε ο Θωμάς Γισδάκης (Van Gimot) κατέληξε στο παρόν ντεμπούτο μέσα από μία πορεία είκοσι χρόνων. Black/thrash αφηγηματικής κατασκευής, με μελωδίες, όγκο, προσεγμένο ήχο, αλλά και χωρίς εκπτώσεις στην αιχμηρότητα.
10. Aenaon - "Extance"
Στον δεύτερο δίσκο τους, οι Aenaon έγιναν πιο σύνθετοι μα ταυτόχρονα και πιο βαριοί. Έστω κι αν δεν υπήρξε συνέχεια στο "Necroscope", οτιδήποτε συμβαίνει εδώ θυμίζει πράξεις βίας κι ενστίκτων, που δημιουργούν ένα πολύπλοκο και σκοτεινό μουσικό κόνσεπτ. Ας ακούγεται οξύμωρο, τούτο και μόνον αρκεί.
11. Kriistal Ann - "Delirious Skies"
Ίσως γνωρίζετε ήδη την Άννα Μιχαηλίδου απ' τους Paradox Obscur, Resistance Of Independent Music και τις συνεργασίες της. Δεν; Ξεκινήστε τότε απ' τα σόλο της στα οποία κατορθώνει να ανανεώσει τις βασικές προβληματικές περί σκοτεινής synth pop, χρησιμοποιώντας τα παλιά συστατικά αυτής, αναλογικά synthesizers, drum machines, μελοποιημένη ποίηση κ.λπ. Μετά το "Ελπίδα Στάχτη" ας σκεφτεί σοβαρά έναν δίσκο με στίχους στα ελληνικά.
_____