(Δεν) Έχω Όλους Τους Δίσκους Τους
Και το αυτό συνιστώ και σε εσάς...
(εν είδη απολογητικού για την καθυστέρηση προλόγου: τελευταία το μυαλό μου δεν παίρνει μπρος με αφορμή τη μουσική. Με απασχολούν οι προσφορές στα σούπερ μάρκετ, το αχαλίνωτο σεξ, η ασφάλεια στις παιδικές χαρές και τα σκληρά ναρκωτικά που καταστρέφουν εγκεφαλικά κύτταρα. Συνεπώς, αντλώ κουράγιο και ξεκινάω να γράφω, μόνο αφού έχω διαβάσει τα κείμενα των άλλων, και ζηλέψω που δεν είναι κάπου εκεί ανάμεσα και το δικό μου. Όταν βρεθεί ο τρόπος να γίνεται αυτό και με τα έντυπα περιοδικά, θα είμαι ευτυχισμένος)
Αλλά ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Στις 20 Απριλίου 1978. Ή έστω ας το πιάσουμε από λίγο αργότερα. Όπως θα γράψω άλλες τρεις (3) φορές σε μελλοντικά αφιερώματα, εδώ και αλλαχού, κάπου στο 1987 με πλήρη συνείδηση θέλω να αγοράσω το BAD του Michael Jackson, αλλά ο πωλητής με "πείθει" να φύγω με το Born In The USA του Bruce Springsteen στα χέρια (δηλαδή και μου στέρησε την παιδική μου ζωή, και μου έδωσε δίσκο τριετίας, ήμαρτον!). Έκτοτε είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα αγοράζω μουσική σχεδόν τυχαία. ΟΚ. Όσο περνάνε τα χρόνια, το ποσοστό "τύχης" εύλογα μειώνεται. Και αυτό διότι η μουσική, και ειδικά η ροκ μουσική, όπως πιθανόν θα γνωρίζετε ήδη, δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. Το ακριβώς αντίθετο είναι. Δηλαδή, μπορείς να την μάθεις σχετικά εύκολα, δεν υπάρχουν (ειδικά πλέον) καλά κρυμμένα μυστικά και οι περισπούδαστοι γνώστες αυτής συνήθως είναι άνθρωποι με κύρια άπειρο ελεύθερο χρόνο. Κάπως έτσι κι εγώ μαθαίνω με τον καιρό και καταλήγω κάθε τόσο να ξέρω τι αγοράζω. Οπότε φροντίζω άμεσα να βρίσκεται κάποιος τρόπος για να καταλήξω και πάλι να μην ξέρω τι αγοράζω.
Κάπως έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, ανά πενταετία σχεδόν επιλέγω να ασχολούμαι με ένα παρακλάδι της ροκ μουσικής, με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί την προηγούμενη πενταετία, ενίοτε και καμία άλλη πενταετία από τις έξι που έχουν περάσει από τις παραπάνω ημερομηνίες. Κάπως έτσι εδώ και 4-5 χρόνια αγοράζω black metal, χωρίς να μπαίνω στον κόπο να ψάξω, να διαβάσω, να μάθω όσο θα έπρεπε. Ξεκινώντας από ότι ξέρω περιφερειακά, από την έμπνευση που μου δίνουν τα εξώφυλλα (αυτό θεωρώ ότι θα πρέπει να το κάνει πάντοτε ένας δισκόφιλος- μουσικόφιλος, κι ας μαζέψει δεκάδες δίσκους που δεν θα του αρέσουν τελικά, κανείς δεν πέθανε από τέτοια αιτία) και ελάχιστες φορές από τις προτροπές του δισκοπώλη. Αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, επιμελώς φροντίζω να πέφτω στο δικονομικό παράπτωμα της αοριστίας επί της αοριστίας. Ως εκ τούτου δεν απασχολούμαι με το να συμπληρώσω τη δισκογραφία των Darkthrone, αλλά προτιμώ κάτι παντελώς άγνωστο μου, με sticker "Fucking Hell- For Darkthrone Maniacs". Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή και γεμίζει η δισκοθήκη με τουλάχιστον 25-30 ονόματα ανά 100 δίσκους, ποσοστό που θεωρώ ιδανικό, στη λογική του ότι πάνω από τρία πραγματικά καλά άλμπουμ έχει μόνο ο Θεός, οι Smiths, ο Fabrizio De Andre, οι Beatles και οι Stones. Αλλά των προτελευταίων έχω το κουτί και τους τελευταίους τους έχουν ακούσει όλοι οι ήρωες μου πριν τους ακούσω εγώ. Άντε και μερικοί άλλοι (έχουν πάνω από τρεις καλούς δίσκους), αλλά νομίζω το πιάσατε το νόημα.
Ασφαλώς και συντάσσομαι με την πλευρά των καλλιτεχνών/ συγκροτημάτων εκείνων που σταμάτησαν όταν πρέπει (έστω και αν επέστρεψαν μετά, όλοι θα επιστρέψουν πλην Εκείνων, το έχουμε πάρει απόφαση, αλλά σπέρνουμε και την αμφιβολία). Συνεπώς μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν αμαρτία, αλλά και μαθηματικά απίθανο, να μην έχω όλους τους δίσκους των Wipers. Κάθε τόσο αγοράζω και έναν, εκτός από τους 2-3 απαραίτητους που τους αγόρασα μέσα στο πρώτο εξάμηνο, από τότε που τους άκουσα (το γκρουπ, όχι τους δίσκους) και έγινε η δουλειά. Αλλά αν είχαν 20 άλμπουμ, το πιθανότερο είναι ότι θα είχα αγοράσει, ομοίως με παραπάνω, εκείνο το άγνωστο άλμπουμ με το sticker "Total Guitar Mess- For fans of Wipers". Γενικώς, αν τυχόν πουλάτε δίσκους, έχετε το νου σας να βάζετε κάποιο sticker πριν τους στείλετε στα δισκοπωλεία. Δεν κοστίζει και πολλά (φαντάζομαι) και θα σας φέρει, κατά πάσα πιθανότητα, έναν επιπλέον πελάτη.
Ακολουθώντας την παραπάνω τακτική και καθότι δεν σημειώνω πουθενά τους δίσκους που αγοράζω έχω καταλήξει να γνωρίζω πολλά περισσότερα άγνωστα- αδικημένα- ή δικαίως περιθωριοποιημένα συγκροτήματα από συναδέλφους δισκόφιλους-μουσικόφιλους, που εν γένει έχουν πολύ μεγαλύτερη μουσική γνώση από μένα (βλ. και πρώτη παράγραφο), αλλά και άπειρους δίσκους τους οποίους επί της ουσίας δεν θυμάμαι ότι τους έχω, και αν τυχόν θυμηθώ ότι τους έχω, θέλει περαιτέρω προσπάθεια (ακρόαση, γκουκλάρισμα κλπ) για να θυμηθώ τι στο καλό είναι. Διότι είναι πολύ πιο εύκολο να θυμάσαι ότι έχεις τον τάδε χάλια δίσκο του Nick Cave, παρά τον τάδε αγνώστου ποιότητας δίσκο ενός συγκροτήματος του οποίου το όνομα δεν σου λέει τίποτε πια. Και ως εκ θαύματος, αυτόν τον τελευταίο δίσκο υπάρχει πιθανότητα να τον αγοράσεις διπλό και τριπλό. Ναι, συμβαίνει!
Και μιας και είπαμε Nick Cave, ιδού ένα πολύ καλό παράδειγμα του γιατί ΔΕΝ πρέπει να έχουμε όλους τους δίσκους του. Έχω ολόκληρη τη δισκογραφία του μέχρι το Let Love In σε βινύλια εποχής (δεν ασχολούμαι με αυθεντικές νοτιοαμερικάνικες ή βορειονεοζηλανδικές κόπιες, θέλω απλά καλές κόπιες), κατόπιν σε CD (ναι, ομολογώ είχα πέσει στη λούπα του κάνε τα βινύλια σου CD), αλλά και στις πρόσφατες deluxe CD επανεκδόσεις (ΟΚ, τα βρήκα πάμφθηνα). Και δεν το μετανιώνω. Αν βγει ένα box με βινύλια, μάλλον θα το αγοράσω. Σκέφτομαι να το κάνω ήδη με αυτό των Jesus And Mary Chain, που πριν δύο χρόνια πήρα τις CD επανεκδόσεις, ενώ ομοίως είχε ό,τι προηγήθηκε σχεδόν εις διπλούν. Αλλά σε αυτό θα κολλήσουμε. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε το Golf τους, για να πάρουν το τελευταίο facelift μοντέλο, πριν βγει το πραγματικά επόμενο.
Παρόλα αυτά μετανιώνω που παρακολούθησα τη δισκογραφία του Nick Cave από το No More Shall We Part και μετά. Και με επικροτώ που σταμάτησα να την παρακολουθώ, κάπου εκεί που άρχισε τις σαχλαμάρες τύπου Grinderman. Τελευταία δοκιμάζω τον εαυτό μου σε κάθε επίσκεψη στον Λωτό, κάποιες φορές σηκώνω το τελευταίο του βινύλιο, αλλά τελικά το αφήνω, αγοράζω μια μπάντα από το Austin, που αντιγράφει τον Cave, χωρίς να έχει ακούσει όλους τους δίσκους του και που -εδώ που τα λέμε- τα τραγούδια της δε μου λένε και πολλά πράγματα για τη ζωή μου, αλλά κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει και αυτούς. Αν δεν το κάνει ο Καραμπεάζης, ποιος θα το κάνει;
Θα αναφερθώ και πάλι στο metal, παρότι έκανα μία σχετική νύξη λίαν προσφάτως. Αν ακούς metal και επιμένεις να πιστεύεις στη φράση "έχω όλους τους δίσκους τους", είσαι μάλλον παρανοϊκός. Ή απλά είσαι φανατικός, το οποίο δεν απέχει και πολύ. Συγκροτήματα που ξεκίνησαν πριν από 10-15 χρόνια, έχουν 10-15 δίσκους. Ενίοτε και περισσότερους. Ας μη μιλήσουμε για όσους ξεκίνησαν στα 80s.... Στις συνεντεύξεις στο Metal Hammer αναφέρεται πάντοτε εν είδη λίστας η δισκογραφία του γκρουπ και κατά μέσο όρο υπάρχουν κάτι λίστες σεντόνια. Όσο αξιοπρεπώς και αν συνεχίζει κάποιος, είναι πραγματικά σπάνιο το να έχει να σου δώσει κάτι με τον ένατο δίσκο του. Και εδώ όσο κι αν κάθομαι να το ψάξω, δεν βρίσκω κάποια εξαίρεση. Εντός και εκτός metal. Εδώ εννιά πρωταθλήματα παίρνει η ομάδα σου και στο δέκατο την βαριέσαι. Εμείς δεν το έχουμε ζήσει βέβαια αυτό, αλλά κάτι τέτοιο έχει πάρει το αυτί μας.
Ποιο είναι τελικά το πραγματικό νόημα της φράσης "Έχω Όλους Τους Δίσκους Τους"; Παρότι δεν εξασκώ το σπορ με αυτό τον ακραίο και επικίνδυνο τρόπο, θα συνταχθώ με την άποψη του Μάνου Μπούρα. Αν δεν σου λείπει μόνο εκείνο το promo 12'', που είχε κυκλοφορήσει ένα φεγγάρι και εξαντλήθηκε πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, τότε μάλλον δεν έχεις όλους τους δίσκους τους. Αλλά δεν χρειάζεται και να στεναχωριέσαι για αυτό. Ας είμαστε λογικοί, μέσα στην παράνοια μας. Φανατικοί και μη.
Συνεπώς και εν κατακλείδι : Έχω Όλους Τους Δίσκους Μου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
_____
