Διαγωνισμός πρωτοτυπίας

Κάθε φορά πια, η μουσική αποτίμηση του έτους είναι ένας διαγωνισμός πρωτοτυπίας. Κάποιος, κάπου, κάπως, πρέπει να αποτυπώσει με κάποιο σχετικό ενδιαφέρον τον τρόπο με τον οποίο η μουσική μακριά από τις πάλαι ποτέ συλλογικότητες αναπνέει τον εγωισμό του καταναλωτή. Ποιον τρόπο έχουμε δηλαδή πια να ταυτίζουμε κάπως το προσωπικό μας ημερολόγιο (αυτό ήταν φυσικά το νόημα πάντα) με το ημερολόγιο των άλλων αφού δεν υπάρχει πια κάποιος να το κάνει για μας;

Το 2016 φάνηκε πως αυτό θα ήταν είτε η αίσθηση της απώλειας είτε η κεντρική πολιτική. Για το πρώτο δεν έχω να πω κάτι που δεν έχει διαβάσει ήδη κάποιος ως τώρα. Για το μέλλον της μουσικής σε σχέση με την εξουσία, έχω να πω ακόμη λιγότερα. Αφενός πάντοτε έβλεπα με σχετική επιφύλαξη την κλισέ σύνδεση των αντιδραστικών κυβερνήσεων με τις διάφορες μουσικές εκρήξεις και σιγά κιόλας μην αρχίσουμε να χαιρόμαστε με τα ζιγκ ζαγκ του πλανήτη, επειδή παίζει να εμπνεύσει τους μουσικούς. Αφετέρου στο συγκεκριμένο ιστορικό στάδιο, η μουσική πριν αναμετρηθεί με τα κεντρικά μεγάλα, έχει να βρει τους κρίκους της αλυσίδας που την πηγαίνουν από το ένα εγωιστικό αφτί στο άλλο, και αυτό θα την καθορίσει περισσότερο από τον Τραμπ.

Η file under αίσθηση, λοιπόν, που αποκομίζουμε από το 2016, ότι δηλαδή το κόνσεπτ του "άλμπουμ" χαίρει άκρας υγείας, μπορεί να είναι παραπλανητική (και θα είναι πάντοτε όσο θεωρούμε πως ο "ακροατής" υπάρχει για να εκδικείται τη "βιομηχανία"), είναι όμως όσο παραπλανητική χρειάζεται για να δώσει το συναισθηματικό σπρώξιμο στις υπόλοιπες λειτουργίες της μουσικής. Χρειαζόμαστε τη μουσική όχι γιατί ο κόσμος γίνεται απλά χειρότερος, αλλά γιατί γίνεται πλαδαρός. Όχι απλά γιατί κερδίζουν οι εγωισμοί, οι εθνικισμοί και οι κλειστές καρδιές, αλλά γιατί κερδίζουν με αφηγηματικό κατενάτσιο.

Φέτος, περισσότερο από ποτέ, θα ήθελα να έχω σε αυτή τη λίστα όλους τους δίσκους κοινής αποδοχής. Αλλά κάπου το έχασα. Στάθηκα - και δηλώνω ακόμη - παντελώς ανίκανος να αξιολογήσω ψυχρά το Blackstar. Παρακάτω, η σχέση μου με τον Κέιβ υπήρξε πάντοτε αποστασιοποιημένη. Ο δίσκος μου άρεσε, αλλά δεν επένδυσα όσα φαντάζομαι ότι επενδύουν οι φαν, δηλαδή πέντε τοις εκατό κυνισμό και ενενηνταπέντε τοις εκατό πάθος. Δεν έχω τίποτε από τα δύο για τον Κέιβ. Για τους Radiohead και την Beyoncé, διατηρώ σταθερές επιφυλάξεις για το αν είναι σε θέση να προσφέρουν συνολικά σπουδαίους δίσκους.

Ακούμε, ωστόσο, ο καθένας πάντοτε λιγότερη μουσική από όση πρέπει και αν ακούς λιγότερη από όση θες και εσύ ο ίδιος συχνά, τουλάχιστον ας εκτιμάς τη γοητεία της επιστροφής στα βασικά. Ξέρουμε ο καθένας τι ψάχνουμε στα άλμπουμ του, λίγη από την αίσθηση πως αν τα πράγματα μας κάνουν να κοιτάμε πίσω, φταίνε λιγότερο από όσο νομίζουμε και πως το να παραδέχεσαι μικρές ήττες δεν είναι κάποιες φορές κακό. Στην επόμενη κοινής αποδοχής μικρή νίκη, λοιπόν, θα συντονίσουμε ξανά τα προσωπικά ημερολόγια. Ή έστω στο επόμενο ριγιούνιον.

Drive-by Truckers - American Band
Με ταχύτητες που ξεπερνούν τους ρυθμούς Καραμπεάζη στη μέση αποκήρυξη άλμπουμ, ζητώ να ξεχάσετε όσα ειπώθηκαν δύο παραγράφους παραπάνω για τη μουσική και τη σχέση της με τα μεγάλα. Το καλύτερο ροκ εν ρολ άλμπουμ της χρονιάς όχι μόνο στέκεται πέρα από την ενσυνείδητη περιοριστική αισθητική του, αλλά κοιτώντας δίπλα, μέσα, πίσω και μπροστά του, επαναφέρει στο προσκήνιο το είδος του πολιτικού τραγουδιού που ευτυχώς κατά τα λοιπά, αφήσαμε πίσω. Συνθήματα που δεν είναι συνθήματα και ροκ εν ρολ που ξεπερνάει τον εαυτό του, επειδή δεν ντρέπεται για αυτόν μας θυμίζουν ποια είναι η αμερικανική μπάντα από την οποία ποτέ δε θα λείψει η παντός είδους συνέπεια. ''Ever Southern in my carriage, ever southern in my stance". Class-y.

Michael Κiwanuka – Love & Hate
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να συμμετέχει στο παιχνίδι της λιστομαχίας-τακτοποίησης σκέψης, σπάνια είχα τόσο ψηλά ένα «grower». ToLove&Hate είναι από τις δουλειές που σε «πιάνουν» μόνο αν τους το επιτρέψεις. Πόσους κύκλους να κάνεις γύρω από το mid-tempo και πόσο πιο πρωτότυπα να συνδέσεις vintagesoul και λευκή αισθητική, εσένα περιμέναμε δηλαδή; Και όμως αυτή η βόλτα από RichieHavens στις (και εδώ είναι το ενδιαφέρον) κακές πλευρές των Floyd, σε αφήνει με το αίσθημα μιας ανυποψίαστης ψυχικής ανάτασης. Το consensus θέλει την καλύτερη μουσική να βρίσκεται μπροστά του. Διαφωνώ, το πλαδαρό της πορείας του δεν με κάνει να φαντάζομαι το αναγκαίο ξεπέταγμα. Εδώ είναι όλος ο καλλιτέχνης, ακούστε το πριν το κατεβάσουν που λέμε.

Ian William Craig – Centres
Fennezgoesprog-pop; Ας το αφήσουμε, δεν είναι ανάγκη να περιγράφουμε τα πάντα σαν να ετοιμάζουμε τη λίστα για τα ψώνια. Στις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ, βλέπουμε να ξεπερνιούνται όρια με τρόπο που φαινομενικά δεν μπορούμε να ορίσουμε. Κάπως σαν τους αθλητικούς συλλόγους που δεν εμφανίζονται απλά σε έναν εντυπωσιακό τελικό, αλλά χτίζουν τη φανέλα χρονιά με χρονιά. Αν η κρυφή συνθετική φλέβα που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους αυτοδίδακτους μάγους της post-κονσόλας γίνει λιγότερο κρυφή, σύντομα θα παίξει και τελικό.

A Τribe Called Quest – We got it from here… thank you 4 your service.
No, thank ΥOU… Όποια και αν η ώρα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, οι ΑΤCQ είχαν/έχουν πάντοτε το ρολόι δύο (όχι ένα ούτε τρία) λεπτάκια μπροστά. Όσοχρειάζεται. Remember them this way.

Ηοrse Lords – Interventions
Post-math και pre-dance ροκ, τοπέτυχανμετηντρίτη. Αν τους ζητήσεις να το ξανακάνουν, μάλλον δε θα τα καταφέρουν. Τα επαναλαμβανόμενα ριφάκια και ο ύπουλος μινιμαλισμός δεν αφαιρούν τίποτε από τη ζωντάνια και οι free-jazz εξυπνάδες δεν είναι τόσο προκλητικέςώστε να ανακατευτούν με το κέντρο βάρος του δίσκου πέρα από όσο πρέπει, O καθένας αποκτά τις εμμονές του μεγαλώνοντας και η δική μου είναι οι μη-funkfunk δίσκοι. Δουλειά πολύ πιο προσεγμένη, φιλόδοξη και ψυχωμένη από όσο παριστάνει ότι είναι.

Peder Mannerfelt – Controlling Body
Όλα τα κλισέ της με το στανιό ηλεκτρονικής πρωτοπορίας, από τον δήθεν αμήχανο φουτουρισμό έως την defaultδυστοπία είναι εδώ. Και ξαφνικά κομματιάζονται, ένα ένα μπροστά στα μάτια σου, χωρίς να μπορείς να εντοπίσεις αν υφίσταται πρόθεση. Κανένα ταξίδι δεν είναι καλό αν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις. Εκτός από αυτό που σε σύρανε με το ζόρι.

Pantha Du Prince – The Triad
Πιστεύει ότι είμαστε τόσο εύκολο κοινό που στο όνομα του εξανθρωπισμού της techno και της εύκολης συλλογικότητας που πουλάει ως συναισθηματική πρόοδο στον τρόπο δημιουργίας του θα συγκινηθούμε τόσο που θα παραβλέψουμε το κακό 1/5 του δίσκου; Kαλά πιστεύει.

Pye Corner Audio – Stasis
Σκότος, ανάταση και post-italo ψυχή μας οδηγεί από το απέθαντο acid μονοπάτι στα 80s και από εκεί (επιτέλους) στο dancefloor. Χορευτική μουσική από το μέλλον που δεν ήρθε και στη σωστή πλευρά τoυ cosmische, αυτό το υπέροχο δείγμα δουλειάς θα μας χτυπάει σαδιστικά στο στήθος για κάμποσο καιρό ακόμη.

Ηoney Radar – Black Cartoon
Πότε ακίνδυνη garagepop και πότε σαν σύνολο εμπνευσμένων 60souttakes, περνάει από GBV σε Eric’sTrip και Gerbils θυμίζοντας στο τέλος μόνο όση από την ώριμη αφέλεια του εαυτού σου θέλεις να βρίσκεις στη μουσική. Lo-fi για τις μάζες στην περίπτωση που αυτές κάποτε ξαναμαζευτούν.

Thao & the Get Down Stay Down – Man Alive
“I’ve the guts/I don’t need my blood”. Επιβεβαιώνουμεγιατοπρώτο.

Car Seat Headrest – Teens of Denial
Θα μετανιώσουμε όλοι κάποτε για αυτή την ιστορία.

11 Τραγούδια

Weyes Blood - Do You Need My Love
Cavern of Anti-Matter - Void Beat
Damien Jurado - AM. AM
Andrew Weatherall - The Last Walk
All Saints - One Strike
Kevin Gates - 2 Phones
Anenon - CXP
Julianna Barwick - Big Hollow
Steve Gunn - Ancient Jules
Spinning Coin - Sides
Lush -Out Of Control