Διαχωρισμός ή βαρβαρότητα

Η άβυσσος ανταποδίδει το βλέμμα, όπως μας προειδοποίησε ο ακατανόμαστος. Ενώ αριστουργήματα καταγράφονται, φλάντζες καίγονται και ίσως αυτό να είναι ένα (ενίοτε βαρύ) τίμημα που οφείλουμε να υπολογίζουμε πριν βγάλουμε το φτυάρι, όσο φυσικά βέβαια ο αρπαγμένος καλλιτέχνης δεν κατεβαίνει σε εκλογές {μετά και πάλι αφήνουμε το φτυάρι, αλλά πιάνουμε τις πέτρες, μεταφορικά (ή και όχι) μιλώντας πάντα}.

Στην άλλη πλευρά, συχνό σημείο των καιρών είναι η άμεση αποδοχή (και ξεπλυματάκι) από την πλειοψηφία ενός χώρου, που συχνά χαίρει κάποιος καλλιτέχνης, απλά δηλώνοντας αλληλέγγυος.

Βγάλτε μια απόφαση ρε παιδιά, που έλεγε και ο χαμένος που τα έπαιρνε όλα.

Μεγάλο κομμάτι της ζωής μου το έχω περάσει σε μουσικές σκηνές, στα δισκάδικα, σε προβάδικα και στα bars. Βλέποντας τα χρόνια και τους ανθρώπους να περνάνε, αντιλαμβάνομαι ότι μια μεγάλη μερίδα κόσμου που ακούει μουσικές, δεν τις προσεγγίζει με το εφηβικό πάθος του νέρντουλα, όπως οι true (<-λολ) σκαλωμένοι (και ο υποφαινόμενος βεβαίως, βεβαίως). Η μουσική (και οι μουσικοί) είναι για αυτούς, κομμάτι ενός ευρύτερου αφηγήματος ή στη χειρότερη background. Σε αυτήν την περίπτωση, φυσικά και το έργο δεν διαχωρίζεται από τον καλλιτέχνη. Λάθη δεν συγχωρούνται, δίσκοι δεν πολυαγοράζονται, στα live μπαίνουμε κούτρα και ούτω καθεξής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιλεκτικής πολιτικής “ορθότητας” δε, είναι το να δίνει κανείς με άνεση φράγκα σε μια πολυεθνική για τα ξύδια του και σε ένα ναρκέμπορα για το άκουσμά του αλλά ταυτόχρονα να περνάει τον καλλιτέχνη από ∞ κόσκινα όταν έρχεται η ώρα να πληρώσει ένα αντίτιμο για την δουλειά του. Χμμ..

Τεσπά, όσο ο πολύς κόσμος είναι απασχολημένος με το witchhunt, εμείς ας βάλουμε ένα ακόμα ποτηράκι και 2-3 μεταπάνκ album που μονοπωλούν αυτού του είδους τις κουβέντες ανά τα στέκια.

Crisis - Hymns Of Faith
(1980 Ardkor)
Μέτριο δισκάκι αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία. Απ’ το αναρχοπάνκ στο neofolk ο δρόμος αποδείχτηκε 2 τσιγάρα και κάτι ψιλές για τους Douglas Pearce και Tony Wakeford (ο τελευταίος έδωσε έξτρα ρέστα πηδώντας απ’ το Socialist Workers Party στο British National Front). Το 2007 απολογήθηκε δημόσια για το δεξιόστροφο παρελθόν του. Χμμ.. Το 2015 οι Crisis επανασυνδέονται. Χμμμ… Το 2018 κάνουν sold out στο Βερολίνο ως “η θρυλική αναρχο-post punk μπάντα από τα ‘70s που επανασυνδέθηκε και τουράρει την Ευρώπη”. Χμμμμ…. Δεν πήγα. Πολλοί από αυτούς που πήγαν πάντως θα σαμποτάριζαν με μένος ένα ενδεχόμενο live Death in June η Sol Invictus στην πόλη. Άραγε ξέρουν ότι μιλάμε για τα ίδια άτομα; When the symbols shatter, ό,τι δηλώσεις...

Joy Division - Closer
(1980 Factory)
Χρόνια συζητάμε τι να έχει τελικά πιο πολύ σημασία; Το ότι ο Ian Curtis περιέγραψε με ακρίβεια σε αυτό το (αριστουργηματικό) album, το μετακαπιταλιστικό τέλμα και το ταξικό/υπαρξιακό αδιέξοδο με τους στίχους του, ή το ότι ψήφισε Thatcher την προηγούμενη χρονιά; Βγάλε εσύ άκρη τώρα.

The Fall - Hex Enduction Hour
(1982 Kamera)
Δεν θα γινόταν να έλειπε από εδώ ο γνήσιος εκφραστής της λαϊκής αγγλικής αναποδιάς. Βαθούτσ(ι)κα πολιτικό από τη μία, τέρμα προβοκατόρικο από την άλλη, το έργο του Mark E. Smith είναι μάλλον αδιαχώριστο από τη ζωή του. Αν και πέταξε κατά καιρούς διάφορα, ειδικά προς το τέλος της ζωής του· αλλά σοβαρά τώρα, ψάχνω τόση ώρα από κάπου να τον πιάσω και δεν μπορώ. Έτσι μάλλον γίνεται σωστά η δουλειά. Όσο σωστά μπορεί να γίνει δηλ…

Big Black - Atomizer
(1986 Homestead)
Πάμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τώρα και σε μία άλλου τύπου προκλητική ατομάρα. Αυτό είναι μάλλον το αγαπημένο μου album από τη λίστα. Στην περίπτωση του Albini το έργο είναι, κατά κάποιον τρόπο, απόλυτα διαχωρισμένο από τον καλλιτέχνη. Όσες φορές δε, χρειάστηκε να απολογηθεί για τους στίχους του, ήταν για τον ίδιο λόγο που χρειάστηκε να απολογηθεί και ο Kubrick για τη βία στο ´Πορτοκάλι´. Είναι standard παρενέργεια αυτής της μορφής τέχνης το να φας κραξιματάκι. Το ‘Atomizer’ είναι γεμάτο ακραίες ιστορίες ταμπού θεματολογίας. Η αφήγηση δε, είναι τόσο αρρωστημένη, καταλήγοντας να αποτελεί το κατηγορώ κατά των ιδίων (των ιστοριών λέμε, πιάνεις;) Μια κατάμαυρη μετα-σάτιρα στον σεξισμό, στον ρατσισμό, την ομοφοβία και τον σοβινισμό που έφερε το κοινό της στα όρια του.

Nation Of Ulysses - 13 Point Program To Destroy America
(1991 Dischord)
Από τα βάθη της Dischord μέχρι τα επικίνδυνα ρηχά του Vice, ο Svenonius έμεινε (σχετικά) πιστός σε αυτό που πάντα ήταν. Ίσως ο λιγότερο αμφιλεγόμενος της λίστας, ο τύπος έκανε (ως επί το πλείστον) τη ζωή του καμβά. Οπότε και στην περίπτωση του το έργο δεν διαχωρίζεται από τον καλλιτέχνη. Και εδώ, όπως και στους Fall το τίμημα είναι το ίδιο: Σε αρκετές φάσεις το statement παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον από την μουσική αυτή καθ’ αυτή.

Πέρα από τo post punk αρχείo τώρα, έχει φυσικά επίσης πολύ ψωμί. Αλλά τι να πρωτοπιάσεις; Τζαμ λοιπόν. Μιλώντας για ψωμί θυμήθηκα το ´Βρώμικο Ψωμί´ και δεν ξέρω γιατί, αμέσως μετά μου ήρθε στο μυαλό και το ´Filosofem´. 1,5 λέξη για κάθε δίσκο (και καμία για τους δημιουργούς) είναι αρκετές, καθώς έχουν από 1,5 καλά τραγούδια έκαστος. Μα πώς τολμάς να... ΣΣΣΣσυνεχίζω. Για τον Morrissey δεν γράφω ούτε 1,5 λέξη. Μιας και το φέρε όμως η κουβέντα το Manchester, θυμήθηκα κάποια παλιά εξώφυλλα της ‘Industrial Records’ του Genesis P-Οrridge και της παρέας του και σκέφτηκα ότι πιθανότατα σήμερα θα καιγόντουσαν στην πυρά (και αυτά δεν είναι ποτέ υγιή σημάδια).

Στα πιο παλιά να θυμηθούμε τον Clapton που μια τραβιόταν με την θεά Betty Davis και μια φώναζε keep Britain white. Πφφφφφ. Η οποία Betty χώρισε τον Miles για το βίαιο του χαρακτήρα του. Το ‘Bitches Brew’ το πετάμε όμως; Α ναι, ο Neil Young τι να λέει για τον Johnny Rotten τώρα (βασικά τι να εννοούσε και τότε); Ο Cobain τι θα ψήφιζε άραγε στις φετινές εκλογές; Και τι νόημα έχουν όλα αυτά τελικά; Το έργο τέχνης είναι αυτό που είναι· ειλικρινές από τη φύση του. Οι άνθρωποι από την άλλη…

Κλείνοντας να θυμηθούμε έναν εκ των big 4 της σχολής της Φρανκφούρτης (αυτό είναι το Teutonic 4 το σωστό), που 60κατι χρόνια πριν έλεγε ότι η τάση να αντιλαμβάνεται κανείς την τέχνη «με εξωαισθητικό ή προαισθητικό τρόπο», είναι (μεταξύ άλλων) και ένα κατάλοιπο βαρβαρικό. Μάντεψε ποιος.