Διασκευές
Οι διασκευές κοιτάζουν κάποιο γνωστό τραγούδι το οποίο κουβαλάει τη δική του ιδιαίτερη προσωπική ιστορία από κάποια άλλη σκοπιά και προβάλλουν επάνω του μια άλλη αισθητική, σχεδόν αόρατη στην αυθεντική του μορφή. Δεν βάζω τις κλασικές αγαπημένες που όλοι γνωρίζουμε πλέον, αλλά θα προσπαθήσω λίγο να ανανεώσω το μενού.
10. Get Lucky – Daughter (Daft Punk)
Αν με αυτή την ευκολία μπορούν οι Daughter να φτιάξουν κάτι τόσο συγκινητικό, απορώ γιατί δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά στα άλμπουμ τους.
9. Friday I’m In Love – Yo La Tengo (the Cure)
Το τραγούδι αυτό πάντα χρειαζόταν μια γυναικεία ερμηνεία και οι Yo La Tengo την πραγματοποιούν με τη δική τους πιο ηλιόλουστη χροιά, φτιάχνοντας ένα χιουμοριστικό βίντεο για το τέλος του κόσμου.
8. Holocaust – Placebo
Οι διασκευές που έχουν κάνει οι Placebo μου φαίνονται πολύ εύκολες. Εκτός από αυτή. Υπάρχει μια συγκεκριμένη εκτέλεση για το γαλλικό ραδιόφωνο Radio 21, η οποία είναι ανατριχιαστική. Το τέμπο πέφτει δραματικά, οι στίχοι δαγκώνουν και ο Molko αφήνει την εύθραυστη πλευρά του να βγει στην επιφάνεια.
7. Limit To Your Love – James Blake (Feist)
Ένα μετά-μοντέρνο ηλεκτρονικό μπλουζ το οποίο μας αποκάλυψε για πρώτη φορά την υπέροχα ευέλικτη φωνή του James Blake. Τολμηρό εγχείρημα, έσκασε σαν αστραπή και συγκίνησε το σύμπαν. Αφήνει έξω αρμονίες και σημαντικά σημεία του αυθεντικού, που είναι από έναν πολύ καλό δίσκο της Feist, με σκοπό να φτιάξει κάτι φουτουριστικό και πολύ προσωπικό.
6. Mad World – Gary Jules (Tears For Fears)
Θέλει όραμα για να δεις στην αυθεντική του μορφή, αυτήν την βαθιά του θλίψη και την γλυκιά του αθωότητα, και να τη βγάλεις στην επιφάνεια. Ο Gary Jules παίρνει ένα τραγούδι που είχε χαθεί στο χρόνο και το εκτοξεύει στην αιωνιότητα.
5. Heartbeats – Jose Gonzales (The Knife)
Μια διασκευή χρειάστηκε ο Jose Gonzalez για να βγει από την αφάνεια. Συνοδεύτηκε από ένα μαγευτικό βίντεο (δυστυχώς διαφήμιση). Μια ηλεκτρονική ελεγεία των The Knife μεταφράζεται σε έργο για κιθάρα και φωνή και αποκαλύπτει τις αρετές του, ιδιαίτερα με τον τρόπο που παίζει η μπασογραμμή με τη μελωδία στη φωνή, κάτι που τονίζει ο Gonzalez χωρίς περιττά στολίδια.
4. If Only Tonight We Could Sleep – Deftones (The Cure)
Τους Deftones τους αγαπήσαμε γιατί είχαν κάτι αληθινό μέσα τους. Δεν θα γίνουν Cure ποτέ, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να είναι περήφανοι γι’αυτή τη διασκευή. Το μαγικό αυτό σκοτεινό έπος βαραίνει αναγκαστικά, αποκτάει shoegaze ατμόσφαιρα και ο Chino σχεδόν προσεύχεται μπροστά στα μάτια του Robert Smith.
3. Jolene – The White Stripes (Dolly Parton)
Ήταν 12 Ιουλίου του 2005, μετά από ένα χρόνο έξω, επιστρέφω στην Ελλάδα και την ίδια μέρα βλέπω τους White Stripes ζωντανά για πρώτη και τελευταία φορά. Θυμάμαι πόσο περίεργο μου φάνηκε ότι όλοι τριγύρω μου μιλούσαν μια γλώσσα που γνώριζα, θυμάμαι κάτι πρώτο-χίπστερ που είχαν μαζευτεί να την κάνουν φοβισμένοι για τις κερκίδες όταν έσκασε το πρώτο ακόρντο, και κάτι φίλοι να τραβούν τον Αγγελάκα μπροστά καθώς αυτός προτιμούσε την ανωνυμία της γαλαρίας. Εκείνη τη μέρα έζησα αυτό που ονομάζουμε ροκ εν ρολ στην απόλυτή του έκφραση, πάνω εκεί που με τις Τρύπες να αποτελούν παρελθόν, πίστευα ότι δεν θα το ξαναζήσω. Λυπάμαι για τους Αθηναίους φίλους που δεν έζησαν αυτήν την εμπειρία. Το Jolene θυμάμαι μου είχε φέρει δάκρυα στα μάτια και το σώμα μου είχε παγώσει, ενώ το αίμα μέσα ακόμα έβραζε. (Οι White Stripes παρόλα τα ερυθρόλευκα ήταν τελικά κρυφο-μπαόκια).
2. Voyage voyage – Soap & Skin (Desireless)
Το κενό μεταξύ του αυθεντικού και της διασκευής είναι αδυσώπητο. Η Soap & Skin το βουτάει μέσα στα ψυχαναλυτικά παγόβουνα της Βιέννης και στο τέλος έχει μείνει ένας σκελετός και μια σκοτεινή φιγούρα στον καθρέπτη.
1. SOS – Portishead (Abba)
Η πιο αγαπημένη πλέον μου διασκευή. Ο κάθε ήχος δουλεμένος μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, ενώ η Beth εξακολουθεί να μπαίνει μέσα στο δέρμα του ακροατή σε κάθε της δανεισμένη λέξη. Το τραγούδι γίνεται κομμάτια, ανασκευάζεται, κλείνει τα φώτα κι από ιστορία μιας ερωτικής σχέσης που διαλύεται γίνεται μια προειδοποίηση για την ανθρωπότητα που καταναλώθηκε από τον εγωισμό κι έφαγε τα σωθικά της. Δεν κυκλοφόρησε ποτέ, υπάρχει μόνο ως βίντεο με την Beth σαν φάντασμα, παγωμένη, ακίνητη. Στο τέλος με μια χειρονομία κάνει μια τελευταία επίκληση προς όλους εμάς χρησιμοποιώντας τα λόγια της Jo Cox που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ “We have far more in common than which divides us”. Λόγια που όταν κάνουμε την υπέρβαση να γνωρίσουμε τον Άλλο, εκείνον τον Ξένο, γίνονται προφανή.
*** I Put A Spell On You – Marilyn Manson (Screaming Jay Hawkins)
Στο Lost Highway του David Lynch, η σκηνή τoυ στριπτίζ at gunpoint της Patricia Arquette στους ήχους αυτής της διασκευής, είναι η επιτομή του σινεμά.
Στον παρακάτω σύνδεσμο συγκέντρωσα όλες τις παραπάνω διασκευές:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLP00NMQyOtBljjE_gNvk3nF2vhDCzVB-m