Διασκευές καλύτερες από το πρωτότυπο, vol. 1
Επίτηδες βάζω τον τίτλο αυτό, ακριβώς γιατί οι διασκευές που ακολουθούν είναι (για μένα) καλύτερες από το πρωτότυπο. Με την έννοια ότι επαναναγιγνώσκουν ή επανεφευρίσκουν με πιο ουσιαστικό τρόπο το σύμπαν του κάθε κομματιού – και (πάλι για μένα) αυτός είναι ο ορισμός της καλής διασκευής. Αλλιώς μιλάμε για επανεκτελέσεις. Και μπορεί, επί παραδείγματι, οι Rolling Stones να σαρώνουν στο “I just want to make love to you” του Muddy Waters, δεν γίνεται όμως σε καμία περίπτωση να χαρακτηρίσουμε την εκτέλεσή τους ως «διασκευή». Το “vol. 1” φυσικά μπαίνει γιατί τα έντεκα κομμάτια που ακολουθούν προφανώς και είναι ενδεικτικά επιλεγμένα, αφήνοντας έξω πολλές άλλες εντεκάδες. Μέχρι το “vol. 2” λοιπόν, ιδού έντεκα αγαπημένες μου διασκευές:
Antony & The Johnsons – Crazy in love
Παρά τους διθυράμβους που έχουν γραφεί για την Beyoncé, ειδικά πέρυσι με το “Lemonade”, ομολογώ ότι ποτέ δεν με έπεισε για το ταλέντο της ή για την ακεραιότητά της. Για αυτό και δε με ενθουσίασαν ποτέ τα τραγούδια της ή η περσόνα της. Όταν όμως ο Antony πήρε το τσιχλοφουσκέ “Crazy in love” και το μετέτρεψε με Αυτή Τη Φωνή σε μια ψιθυριστή κραυγή-ύμνο στο συναίσθημα ανάμεσα στην απελπισία και στον πόθο, συνειδητοποίησα πόσο καλογραμμένο – το λιγότερο - τραγούδι είναι το αρχικό. Κοινώς, πρόκειται για διασκευή η οποία εκμηδενίζει και ταυτόχρονα αναδεικνύει το πρωτότυπο.
HIM – (Don’t fear) The Reaper
Το απόλυτο guilty pleasure μου είναι φυσικά το heartthrob όλων των εφήβων κοριτσιών στα early 00’s. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο όμως, ο Ville Valo και εξαιρετικός ερμηνευτής παραμένει και πολύ καλό γκομενάκι ήταν τω καιρώ εκείνω. Η διασκευή στο κλασικό κομμάτι των Blue Oyster Cult είναι τόσο πεισιθανάτη όσο και ρομαντική χρειάζεται για να αναστενάξουν βαθιά όλες οι έφηβες που διαβάζουν Έντγκαρ Άλλαν Πόου, διορθώνοντας ταυτόχρονα το μαύρο eyeliner τους κάτω από την αφίσα του Brandon Lee ως Έρικ Ντρέιβεν στο «Κοράκι». (Όχι εγώ το 2000, κάτι φίλες μου, μη νομίζετε).
Ministry – Lay Lady Lay
Θα πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχτούμε ότι ο Bob Dylan προφανώς και είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς στην ιστορία της μουσικής όλων των αιώνων – ωστόσο, άλλοι είναι οι παράγοντες που του έδωσαν αυτή τη θέση και σε καμία περίπτωση δεν την κέρδισε εξαιτίας της φωνής ή των ερμηνειών του. Τούτη η παραδοχή, σε συνδυασμό με το ότι πρώτα άκουσα τη συγκεκριμένη διασκευή και μετά το πρωτότυπο τραγούδι, με κάνουν να το προτιμώ. Μπασογραμμή με έντονο distortion, ηλεκτρικές πινελιές, feedback παντού και ένας Al Jourgensen να γρυλίζει μοναδικά το συναίσθημα ανάμεσα στην οργή και στον πόθο.
Anita Lane – Sexual Healing
Με αφορμή τη λέξη πόθος, ας πάμε στο συνώνυμο/επακόλουθό του (όπως θέλετε χαρακτηρίστε το): τη λαγνεία. Η Anita Lane (αλήθεια, πού έχει εξαφανιστεί αυτή η Θεά;) απογυμνώνει το τραγούδι του Marvin Gaye από τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του και το βυθίζει στο ημίφως της κρεβατοκάμαράς της, με βογγητά, αναστεναγμούς, ανδρικά φωνητικά, αργούς ρυθμούς και μια υγρή ερμηνεία, βγαλμένη ακριβώς από τα λίγα δευτερόλεπτα πριν ορμήξεις στο αντικείμενο του πόθου σου. Να δω ποιος άντρας θα μπορούσε να αντισταθεί στον τρόπο με τoν οποίο τραγουδάει “baby I can’t hold it much longer, it’s getting stronger and stronger”.
The Afghan Whigs – Come see about me
Ως γνωστόν, ο Greg ΜΟΥ (κατά κόσμον Dulli) είναι ο άντρας της ζωής μου, άσχετα που δεν το ξέρει, αλλά δεν θα τον ρωτήσω κιόλας. Έχει γράψει τα πιο ψυχωμένα κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ, έχει διασκευάσει ένα σωρό τραγούδια και τα έχει κάνει δικά του, και μόνο Αυτός μπορεί να μετατρέψει το νιαούρισμα των Supremes σε ένα κομμάτι που μυρίζει καπνό, αλκοόλ και μοναξιά και που το ακούς στο τέρμα στα ακουστικά σου μέχρι να πονέσουν τα τύμπανά σου, μπας και σβήσεις κάπως τον Άλλο ή την Άλλη από το μυαλό σου.
Polly Jean Harvey – Red Right Hand
Η γενιά μου κατάλαβε ότι ο έρωτας είναι χαμένο παιχνίδι όταν χώρισαν ο Nick Cave με την Polly Jean Harvey (και σιγουρεύτηκε για αυτό με το διαζύγιο των Kim Gordon και Thurston Moore). Κάπου είκοσι χρόνια μετά, η Polly Jean παίρνει το κομμάτι του Nick και το μετατρέπει σε ένα αιθέριο, στοιχειωτικό και απειλητικό κομμάτι για το εκπληκτικό “Peaky Blinders”. Και δυο σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου: 1. μόνο η PJ είναι άξια να διασκευάσει Cave και 2. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ.
Type O Negative - Paranoid
Έχω ξαναγράψει ότι δεν είμαι φαν του metal (αν κάνουμε ποτέ αφιέρωμα στο metal αναρωτιέμαι πραγματικά τι θα γράψω), ωστόσο πάντα μου άρεσε η σπηλαιώδης φωνή του συγχωρεμένου του Peter Steele και το υποδόριο χιούμορ που διέκρινε όλες τις δουλειές των Type O Negative. Το δε “Paranoid” των Black Sabbath το αναγνωρίζουν πλέον και οι γονείς μου, οπότε πλέον προτιμώ αυτή τη διασκευή, η οποία το μετατρέπει σε ένα αργό doom metal τραγούδι, ενσωματώνοντας και το ριφ του “Iron Man”, και αντικαθιστά τη φρενιτώδη οργή του πρωτοτύπου με μια απελπισμένη κραυγή βοηθείας προς τον οποιονδήποτε.
Juliette Lewis – Hardly wait
Το εγκληματικά παραγνωρισμένο και υποτιμημένο “Strange Days” της Kathryn Bigelow διέθετε, εκτός από μια βαθιά φιλοσοφημένη στάση απέναντι στη σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία, και ένα θαυμάσιο soundtrack. Σε αυτό συμμετείχε και η Juliette Lewis (η οποία είχε έναν δεύτερο μεν, καθοριστικό ρόλο δε στην ταινία), καιρό πριν τους Juliette and the Licks, ερμηνεύοντας το “Rid of me” και το “Hardly wait” της Polly Jean Harvey. Το λινκ που βάζω είναι το απόσπασμα της ταινίας και όχι το ολοκληρωμένο κομμάτι, ακριβώς γιατί στην απελπισμένη κραυγή του φινάλε καταδεικνύεται η ανόθευτη ωμότητα της ερμηνείας της Lewis.
Marilyn Manson – Sweet Dreams (Are made of this)
Διασκευή που δικαιωματικά βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια σε όλες τις λίστες με «τις-καλύτερες-διασκευές–όλων–των-εποχών», καθώς επαναπροσδιορίζει με τον πλέον απόλυτο τρόπο το πρωτότυπο κομμάτι των Eurythmics, σε σημείο που να είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά τραγούδια πλέον. Σκοτεινό, εντοσθιακό και τρομακτικό, με επιπλέον στίχους από τον Manson (οι οποίοι μετατρέπουν το kinky στοιχείο του πρωτοτύπου σε σκέτο σαδισμό – τότε ο Manson δεν είχε ακόμα εισχωρήσει στο mainstream), η ακρόαση του μπορεί να σου προκαλέσει ανατριχίλα, η δε θέαση του βίντεο κλιπ διαθέτει μπόλικο υλικό για εφιάλτες.
Crystal Castles ft. Robert Smith – Not in love
Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη του τραγουδιού των Platinum Blonde, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως «εϊτίλα» στην καλύτερη και “cheesy” στη χειρότερη. Στη διασκευή τους οι Crystal Castles (οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, το διασκεύασαν για το άλμπουμ τους “II” – η εκτέλεση με τον Robert Smith είναι single remix) το ντύνουν με επιθετικούς επαναληπτικούς ηλεκτρονικούς ήχους και ο Smith θυμάται τις καλύτερες μέρες των Cure, εκφράζοντας την απελπισία και τη λύσσα απέναντι στο κοροϊδευτικό «καλύτερα να μείνουμε φίλοι» - ΟΧΙ, “we were lovers, now we can’t be friends”.
Και μια live διασκευή, για να συμπληρωθεί η ενδεκάδα μου:
Tori Amos – We Found Love
Παράδοση στις σπουδαίες διασκευές έχει και η Tori Amos - θυμίζω ενδεικτικά τις αναγνώσεις της στο “Smells like teen spirit” των Nirvana και στο “Bonnie & Clyde ‘97” του …Eminem. Στην προπέρσινη τουρνέ της, διασκεύασε ζωντανά στο Όουκλαντ της Καλιφόρνια αυτή τη συνεργασία του Calvin Harris με τη Rihanna, μετατρέποντας το κομμάτι από χορευτικό και ελαφρύ σε στοιχειωμένο και αιθέριο. Και πολύ απλά, απέδειξε σε όλες τις ποπ «τραγουδίστριες» το πόσο εύκολα μια γυναίκα με τα διπλάσια τους χρόνια μπορεί να διδάξει σεξουαλικότητα και αισθησιασμό μόνο με το πιάνο της και με τους λαρυγγισμούς της.