Διασκευές με δόση νοσταλγίας
Οι προθεσμίες μπορεί να ξεχειλώνουν, να τροποποιούνται ακόμα και να αναβάλλονται, αλλά κατά γενική ομολογία υπάρχουν για να τηρούνται. Την προθεσμία για το αφιέρωμα στις Διασκευές είχα αποφασίσει ότι θα την έβλεπα να με προσπερνάει και θα την απέφευγα κοιτώντας τάχα μου από την αντίθετη κατεύθυνση, σφυρίζοντας αδιάφορα. Άλλες εργασιακές προθεσμίες βλέπεις μου είχαν χτυπήσει ήδη τον ώμο μια φορά, καθώς το κόλπο με το αδιάφορο σφύριγμα απέτυχε παταγωδώς σε αυτές και έπρεπε να ασχοληθώ πρώτα μαζί τους.
Καθώς λοιπόν ποιούμαι την νήσσαν και χαζεύω στο διαδίκτυο, για κάποιο λόγο που τώρα αδυνατώ να θυμηθώ, βρέθηκα ξαφνικά να ακούω στο youtube την goth/rock διασκευή των Tiamat στο Sympathy for the devil κάποιων Rolling Stones και κάτι ράγισε μέσα μου. Κυρίως γιατί συνειδητοποίησα ότι είχα να το ακούσω από το 1999 που πρωτοκυκλοφόρησε και είχα αγοράσει τότε σε Digipack-CD. Πριν καν το καταλάβω είχα μεταφερθεί 18 χρόνια πίσω, σε μιαν άλλη ζωή, στα ακούσματα εκείνων των ημερών και μέσα στο μυαλό μου, ασυναίσθητα, σχεδόν ενστικτωδώς είχα συνθέσει ήδη την εντεκάδα διασκευών για το σχετικό αφιέρωμα. Κομμάτια διασκευές αποκλειστικά από τα τέλη των 90s-αρχές 00s και από συγκροτήματα που άκουγα τότε παθιασμένα και τώρα υπάρχουν κυρίως στη δισκοθήκη για να προσφέρουν αραιά και πού νοσταλγικά ταξίδια που μόνο χαμόγελα φέρνουν. Η νοσταλγία με είχε ήδη βουτήξει από τα μαλλιά και το σχετικό αφιέρωμα είχε ήδη τον πρόλογο του.
Και είναι πολλά αυτά που έχουν αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια. Όπως παραδείγματος χάριν, όσο και να προσπαθήσω δεν πρόκειται να ξανακούσω με την ίδια ζέση Metallica (ειδικά αυτούς τους νέους Metallica) και να ξανανιώσω το ίδιο όπως όταν άκουγα το Last Caress που ενώ γνώριζα ότι ήταν μια διασκευή στους Misfits, ποτέ δεν μπήκα στο κόπο να αγαπήσω την αυθεντική του εκδοχή όσο αυτή των Metallica από το Garage Days. Το ίδιο ισχύει και για τους Sodom, οι οποίοι έδωσαν με τη σειρά τους στο Surfin Bird την thrash επιθετικότητα και το in your face attitude τους, κάνοντας συγχρόνως και τον χαβαλέ που αρμόζει σε μια διασκευή.
Η δικαιολογία “ήμουν μικρός και δεν ήξερα” ταιριάζει γάντι για τις διασκευές και τελικά καταλήγεις να σου αρέσουν περισσότερο τα κομμάτια διασκευασμένα όταν δεν έχεις ακούσει την αυθεντική εκτέλεση. Τι και αν κάτι πήρε το αυτί μου κάποια χρόνια αργότερα ότι το “Cinnamon Girl” είναι σύνθεση κάποιου ...τυχάρπαστου Neil Young, αφού εγώ γνώριζα και αγαπούσα την έκδοση των Type O Negative όπως αυτή αποτυπώθηκε στον μνημειώδη δίσκο τους “October Rust”. Για να μην αναφέρω όλες εκείνες τις ψαγμένες διασκευές που π.χ. αν δεν το διάβαζα τυχαία σε κάποιο περιοδικό (από χαρτί) σιγά μην ήξερα ότι το “This Town aint big enough for the both of us” που τόσο ωραία έκλεινε τον δίσκο “Planet E” των Heavens Gate ήταν στην ουσία κομμάτι των Sparks από το μακρινό 1974. Τουλάχιστον το “Small town boy” το είχα ξανακούσει κάπου στο ραδιόφωνο, αφού είναι χιλιοδιασκευασμένο και κατάλαβα ότι δεν είναι μεν κομμάτι των Depressive Age, αλλά εγώ μια χαρά το απολάμβανα σε αυτή του την έκδοση, ακόμη και με τη χονδροκομμένη προφορά των Γερμανών. Μπάντες και δίσκοι που έχουν γραφτεί στις πίσω σελίδες της μουσικής ιστορίας.
Από την άλλη υπάρχουν και εκείνα τα κομμάτια που τα ξέρουν και οι πέτρες, όπως πχ το Sound Of Silence πάνω στο οποίο θα μπορούσα να κάνω άνετα μια ενδεκάδα μόνο για αυτό από καλλιτέχνες που το έχουν διασκευάσει. Φαίνεται ότι όλοι οι γονείς αυτού του κόσμου μεγάλωσαν τα παιδιά τους(μελλοντικούς rockstars) με τους αγαπημένους παρόλα αυτά Simon & Garfunkel και κομμάτια σαν το Scarborough fair και σαφώς το Sound of silence έχουν σημαδέψει τις παιδικές ψυχές τους. Εγώ το άκουγα τότε από τον δίσκο (μου είχε βγει πρώτα η γλώσσα και μετά η τσέπη για να τον αποκτήσω) των Heir Apparent “One Small Voice”, με τον ανυπέρβλητο Steve Benito στα φωνητικά, που από εκείνο τον δίσκο και έπειτα χάθηκε από προσώπου γης.
Μία επίσης πολύ-τιμημένη επιλογή για διασκευές είναι οι αγαπημένοι ABBA που η μελωδικότητα τους και το ανεβαστικό του χαρακτήρα τους είναι στοιχεία τα οποία ιντριγκάρουν τους απανταχού μουσικούς, γι' αυτό και αποτίνουν το φόρο τιμής τους συνεχώς διασκευάζοντας τα κομμάτια τους. Και αν και το “Lay all your love on me” είναι από μόνο του ένα υπέροχο τραγουδάκι, οι Helloween το έκαναν λίγο πιο ροκ και το έφεραν στα μέτρα τους, στον καθιερωμένο δίσκο διασκευών “Metal Jukebox” που κάθε μαμά-εταιρεία η οποία σέβεται τον εαυτόν της (και τις πωλήσεις της) αναγκάζει τις μπάντες της να κάνει. Χορευτική επιτυχία υιοθέτησαν και οι συντοπίτες τους Gamma Ray με το πασίγνωστο “it’s A Sin” των Pet Shop Boys να γίνεται στα χέρια τους ένας ροκ-ντίσκο ύμνος στα νεανικά αυτιά μου που δεχόντουσαν με ευκολία την διασκευή των Gamma Ray στους Pet Shop Boys, αλλά επ’ουδενί τους Pet Shop Boys τους αυθεντικούς (από την άλλη πότε τα άγρια νιάτα χρειαζόντουσαν πράγματι τους Pet Shop Boys για να ανθίσουν;).
Μπορώ ακόμα να θυμηθώ εκείνους τους παιδιάστικους, ανούσιους μεν, όμορφους δε, διαλόγους για το ποια έκδοση του “Child Of the Damned” ήταν καλύτερη. Αυτή της διασκευής των Hammerfall σε εκείνο τον παροιμιώδη πρώτο δίσκο που έκανε το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια μας ή τέλος πάντων η αυθεντική έκδοση των -από τότε-καλτ Warlord; Και μπορεί να άνηκα πάντα στους σκληροπυρηνικούς πηγαίνοντας με τους παλιούς, αλλά εδώ που τα λέμε μια χαρά ευχαριστιόμουν και τη δυνατή διασκευή των Hammerfall.
Και όσο περισσότερο σκαλίζω τη δισκοθήκη με τα CDs, τόσο πιο βαθιά βουτάω μέσα σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι. Το χέρι μου πέφτει στον “πράσινο” δίσκο των Edguy, το “Vain glory opera” και συνειδητοποιώ κάτι που είχα ξεχάσει τελείως. Το τελευταίο κομμάτι “Hymn” αποτελεί διασκευή στους Ultravox και όσο και να προσπαθώ να πιαστώ από το αυθεντικό, δεν γίνεται. Μεγάλωσα με την επική εκδοχή των Edguy και ενώ δεν διαφέρει και πάρα πολύ σαν εκτέλεση, το προτιμώ παρόλα αυτά με διαφορά.
Κοιτάζω την εντεκάδα μου, ξαναλέω στον εαυτό μου ότι έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που άκουγα αυτά τα κομμάτια και ξαναχώνω τα CDs μέσα στα ράφια. Θα μου χρειαστούν ξανά. Αυτές είναι οι διασκευές με τις οποίες ενηλικιώθηκα. Τώρα, πλέον “προτιμώ τα παλιά τους “ κυρίως και όχι τις διασκευές τους.
Και οι έντεκα ήταν υπέροχες:
Tiamat – Sympathy For The Devil
Metallica – Last Caress
Sodom – Surfin Bird
Type O Negative – Cinnamon Girl
Depressive Age – Smalltown Boy
Heavens Gate – This Town Aint Big Enough For the Both Of Us
Heir Apparent – Sound Of Silence
Helloween – Lay all your Love on Me
Gamma Ray – It’s A Sin
Hammerfall - Child Of the Damned
Edguy – Hymn