Διασκευές: μια σοβαρή υπόθεση. Ή μήπως όχι;
Συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει για τις διασκευές. Υπάρχουν όντως εκδοχές τραγουδιών που ακούγονται καλύτερες από το πρωτότυπο, παραδοχή που για καιρό συναντούσε εσωτερικές συνειδησιακές αντιστάσεις (με τι πράγματα απασχολούμε τη συνείδησή μας δηλαδή). Σπάνια έχω συμπαθήσει διασκευές που έχω συναντήσει σε άλμπουμ αποκλειστικά με διασκευές. Η μετατροπή ενός δυναμικού τραγουδιού σε ακουστική μπαλάντα είναι τέσσερις στις πέντε φορές μία θρυλικά άχρηστη ιδέα. Δεν θα ασχολούμουν ποτέ στη ζωή μου με τους Νοuvelle Vague ακόμη και αν είχαν γράψει αυτοί τα τραγούδια που διασκεύασαν.
Τελικά οι διασκευές δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση και υποθέτω όλοι πάνω κάτω περνάμε από τα ίδια στάδια στη σχέση μας μαζί τους κατά τη διάρκεια της όποιας μουσικοφιλικής διαδρομής. Το τραγούδι που αγαπήσαμε περισσότερο από την αυθεντική του εκτέλεση. Αυτό που ανακαλύψαμε και θα προτιμούσαμε να μην το έχουμε κάνει. Την ανεκδιήγητη folk εκδοχή (κάθε σοβαρό τραγούδι έχει μια τέτοια). Kάποιο τραγούδι των Βee Gees που δεν ξέραμε ότι είναι δικό τους. Κλασικά και γνωστά πράγματα.
Η απόδειξη από την άλλη πως οι διασκευές είναι το πιο ασόβαρο θέμα στη μουσική είναι πως όσο πιο συχνά συναντά κανείς ‘’έγκριτες’’ ή εξεζητημένες εκτελέσεις, τόσο αντιλαμβάνεται πως οι καλύτερες διασκευές τελικά είναι όντως αυτές που σε κάποιο επίπεδο γίνονται γνωστές. Στο τέλος, φυσικά, υπάρχουμε απλώς εμείς και οι εμπειρίες μας. Και αν έχω παρακινηθεί πραγματικά να νιώσω κάτι γύρω από το θέμα, δεν είναι από τις διασκευές που μου αρέσουν, αλλά από αυτές που αντιπάθησα.
Ένα ‘’γιατί’’, λοιπόν, στον Μοz που στο ‘Song From Under the Floorboards’ κατάφερε να καταστρέψει το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών. Μία ευχή να σταματήσουν τα διάφορα εναλλακτικά γκρουπ τις διασκευές σε μέινστριμ ποπ ύμνους, για να μην πληρώνουν τα δύσμοιρα τραγούδια το κόμπλεξ όσων θα ήθελαν να έχουν πιο εκλεκτικά γούστα από όσο πραγματικά έχουν. Μία διαχρονική απορία σχετικά με το τι βρίσκουν όλοι που δεν βρίσκω εγώ σε μερικές θρυλικές διασκευές (Carter – Rent, PSB – Girls And Boys, S&B – Dear Prudence). Kαι τελικά τι περίμεναν να καταφέρουν όσοι διασκεύασαν Βauhaus, την ήδη μεγαλύτερη tribute μπάντα όλων των εποχών;
Κατά τα λοιπά
U2, ‘Dancing Barefoot’ (Patti Smith)
Manfred Mann, ‘Mighty Quin’ (Bob Dylan)
The Fugees, ’Killing Me Soflty’ (Roberta Flack)
Lush, ‘Mannequin’ (Wire)
Girls Aloud, ‘I think We’re Alone Now’ (Tommy James and the Shondells)
Tiffany, ‘I think We’re Alone Now’ (Tommy James and the Shondells)
The Pogues, ‘And the Band Played Waltzing Matilda’ (Eric Bogle)
The The, ‘ I Saw the Light’ (Hank Williams)
Cindy Lauper, ‘ Girls Just Want to Have Fun’ (Robert Hazard)
Kim Carnes, 'Bette Davis Eyes' (Jackie DeShannon)
The Slits, ‘I Heard It Through The Gravepine’ (Marvin Gaye)
Rance Allen, ‘There’s Gonna Be a Showdown’ (Archie Bell and The Drells)
Aztec Camera, ‘ (If Paradise Is) Half As Nice’ (Lucio Battisti)
Mitch Ryder & The Detroit Wheels, ‘Little Latin Lupe Lu’ (The Righteous Brothers)