Το διαστελλόμενο μουσικό σύμπαν και ο απολογισμός της αφαίρεσης

Δεν έχω παράπονο. Σε ένα διαρκώς διαστελλόμενο μουσικό σύμπαν, όπου η βιομηχανική επανάσταση 4.0 αφήνει ανεξίτηλο στίγμα και ταυτόχρονα ανοίγει άπειρες δυνατότητες έκφρασης, είναι μάλλον λογικό να υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες για έναν μουσικόφιλο, να νιώσει τους λαβύρινθους των αυτιών του γεμάτους από τις μουσικές εμπειρίες που συγκέντρωσε μέσα σε μια χρονιά.

Το 2017 κλείνει, σίγουρα κάνοντάς μας λίγο πιο πλούσιους ηχητικά. Θεωρώ ότι ούτε η μεγάλη επανάσταση έγινε, ούτε το τεράστιο όνομα ανέκυψε, ούτε καν υπάρχει κάποιος δίσκος που θα διεκδικήσει να μπει στο Top-100 του 21ου αιώνα (πλην ενός ίσως), όπως είχαν μπει το OK Computer και το ντεμπούτο των Stone Roses στο αντίστοιχο top του 20ου αιώνα.

Αυτά βέβαια, μάλλον, αξιολογούνται πολύ αργότερα, από κάποιον (αόρατο σήμερα) ιστορικό του μέλλοντος. Και σε σχήμα ανάδρομο, ο μουσικόφιλος του σήμερα, προσπαθεί να ανακαλύψει τις γραμμές αυτές που προβάλλονται αδιόρατα στον κόσμο των μουσικών πιθανοτήτων.

Κάπως έτσι, συγκεντρώνονται αρκετά ακούσματα με θετικό βαθμό. Και κάπου εκεί αρχίζει η επίπονη διαδικασία της αφαίρεσης. Δεν ξέρω αν είναι θέμα χαρακτήρα, αλλά αν η σύνταξη του mic μας έλεγε “35 δίσκους”, εγώ θα σκάλωνα στους 37, χωρίς να μπορώ να αποφασίσω ποιους 2 να αφαιρέσω. Αν μας έλεγε 20, θα έφερνα 21 και δεν θα χαιρόμουν. Στο 11 λοιπόν, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Ειδικά, αν τα “φαβορί” είναι λίγα και από την 5άδα και κάτω προκύπτει μεγάλη ισοδυναμία σε αρκετές δισκογραφικές προσπάθειες που έφτασαν στα αυτιά μου φέτος.

Δισκοκριτική αδεία, λοιπόν, διαμορφώνεται η παρακάτω λίστα επιλογών για το 2017. Μια λίστα, που περιλαμβάνει δίσκους, που όχι μόνο μας “μίλησαν”, αλλά κατορθώνουν με τον έναν ή άλλο τρόπο να κάνουν ξεκάθαρο το μουσικό στίγμα του δημιουργού τους, να ρίξουν ψήγματα πρωτοτυπίας σε μια διαδρομή παγκόσμια, που ποτέ δεν ξεκινά από παρθενογένεση, και ταυτόχρονα να δημιουργούν αισθητικό στάνταρ τέτοιο, που να μπορεί να ιδωθεί ως ένα μουσικό “κάδρο της εποχής”. Και για τους λόγους αυτούς, η λίστα περιλαμβάνει δημιουργούς από 9 διαφορετικές χώρες και είναι σε αυστηρά αλφαβητική σειρά. Εκτός από τον κορυφαίο, αυτόν που με τόνους έμπνευσης και δημιουργικής αυτοπεποίθησης, διαμορφώνει ισχυρή βάση για την μελλοντική μουσική τάση.

Ο κορυφαίος:

Arca - Arca
Ναι, αν κάποιος από το 2017 βάζει υποψηφιότητα για τις κορυφαίες δημιουργίες του αιώνα, αυτός είναι ο ευφυέστατος Βενεζουελάνος παραγωγός. Ξεκινώντας από μια δεξαμενή σκέψης, όπου συνυπάρχουν οι Haxan Cloak, η Björk με την οποία πλέον συνεργάζεται, όπως και άλλοι πειραματιστές, ο Arca με το αριστουργηματικό-ελεγειακό-ηλεκτρονικό-χαοτικό ποίημά του εκσφενδονίζεται στο πάνθεον της διακεκριμένης λόγιας σύνθεσης. Διαμορφώνοντας ισχυρό πρότυπο για το αυριανό (ίσως και μεθαυριανό) mainstream. Συνεπώς, ανοίγοντας ακόμη περισσότερους δρόμους έρευνας στο μέλλον. Από την πρώτη του νότα, αυτός ο εξαιρετικός δίσκος καρφώνεται σαν κεντρί στο ακουστικό κέντρο. Τον αγαπήσαμε φράση-φράση, κλείσαμε τα μάτια και πετάξαμε μαζί του για όλη την χρονιά.

Οι υπόλοιποι 10:

Matias Aguayo & The Desdemonas - Sofarnopolis
Ο Χιλιανός MatiasAguayo επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, την Κολωνία, για να συναντήσει τους Δυσδαιμόνες του και να ηχογραφήσει έναν απρόσμενα πανέξυπνο όσο και δυστοπικό δίσκο, που αν ήμουν εφευρέτης μουσικών όρων θα τον χαρακτήριζα ως darkgroovytriphop μυστηρίου. Ένα μυστήριο που ξετυλίγεται σαν μουσική ταινία, με έντονες δόσεις ειρωνείας και αυτοσαρκασμού.

Andrea Belfi - Ore
Μάγος των κρουστών ο Ιταλός Andrea Belfi, συμπυκνώνει μέσα σε 5 δημιουργίες την εκπληκτική δυνατότητά του να διαμορφώνει στιβαρά ambient ηχοτοπία στα όρια της τοξικότητας, όπου ο πρωταγωνιστής είναι τα τύμπανά του παιγμένα live και ηχογραφημένα αναλογικά.

The Black Angels - Death Song
Έχοντας ανέβει βήμα-βήμα τα σκαλοπάτια της διαδρομής τους και αφήνοντας διακριτό στίγμα στην ήπειρο του ψυχεδελικού ροκ, οι Black Angels φτάνουν στο σημείο της παγκόσμιας αναγνώρισης. Βάζοντας ίσως ως επόμενο στόχο να γεμίζουν αρένες. Άρα στο κατάλληλο σημείο για να δώσουν τον ποιοτικότερο μέχρι τώρα δίσκο τους. Αρκεί να μην ακολουθήσουν την πορεία άλλων (όπως πχ οι Arcade Fire), που παθαίνουν κάτι σαν αρεναυτία...

Ben Lukas Boysen & Sebastian Plano - Everything
Εδώ και χρόνια, οι εταιρίες παραγωγής video games δίνουν όλο και μεγαλύτερη σημασία στην μουσική επένδυσή τους. Και τα soundtrack των games μπορούν να ιδωθούν σαν τα soundtrack ταινιών ή σειρών. Το Everything είναι ίσως το game της χρονιάς και ο Γερμανός Ben Lukas Boysen το ντύνει με ένα εξαιρετικό σύνολο από 43 κομμάτια, φτιάχνοντας ιδανικές ατμόσφαιρες που λειτουργούν και ως αυθύπαρκτοι λαμπεροί κρυστάλλινοι μικρόκοσμοι.

Melanie de Biasio - Lilies
Η αισθαντική Βελγίδα τζαζ τραγουδοποιός έχει καταφέρει να διευρύνει την οπτική της γωνία πέρα από τη στενή φόρμα του είδους που υπηρετεί. Κινούμενη στα διάχυτα όρια ανάμεσα την τζαζ, την λόγιας ποπ, όσο και τις στιγμές πειραματισμού, βρίσκει πλέον ευρύτερα ακροατήρια. Και μετά το περυσινό αριστουργηματικό 25-λεπτο Blackened Cities, επιστρέφει φέτος με ένα δεμένο και έντονα συναισθηματικό album.

Esmerine - Mechanics Of Dominion
Οι Καναδοί Esmerine ξεκίνησαν ως παιδιά-αποπαίδια των Godspeed You! Black Emperor. Και για αρκετά χρόνια τους αντιμετωπίζαμε ως τέτοια. Το 2017 αποδείχτηκε μια σούπερ γόνιμη χρονιά για την εταιρία Constellation. Με κυκλοφορίες από όλο σχεδόν το ρόστερ της (GYBE, Do Make Say Think κλπ), οι Esmerine καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, δίνοντας ίσως το πιο δομημένο μέχρι τώρα πόνημά τους, αναλύοντας την “μηχανική της κυριαρχίας”...

Ghostpoet - DarkDays + Canapés
Ήδη από την άνοιξη, με την κυκλοφορία του single-προπομπού “Immigrant Boogie”, ένιωσα ότι o Obaro Ojimiwe βάζει πλώρη για μεγάλα πράγματα φέτος. Και όσο κυκλοφορούσαν τα single, τόσο θεμελιωνόταν μέσα μου η άποψη, ότι το “Dark Days + Canapes” είναι από τα album της χρονιάς. Εξάλλου, ο Ghostpoet δείχνει αστείρευτος στη μέχρι τώρα διαδρομή του, η οποία έχει αποδώσει και ορισμένα τραγούδια με τα οποία σκαλώνεις για πολύ καιρό.

Gidge - LNLNN
Έγραφα στο mic για αυτόν το δίσκο τον Ιανουάριο: “Παρότι σερβίρεται παγωμένο, απελευθερώνει αιθέρια ατμόσφαιρα και προκαλεί μια θερμή απόλαυση, προσαρμοσμένη στις ανάγκες ενός χειμερινού soundtrack οικιακής χρήσης.” 11+ μήνες μετά, νιώθω ίσως ακόμη πιο ζεστά για αυτό το εξαιρετικό ambient-idm-dark garage κομψοτέχνημα. Κι έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να φαντασιώνεται το Βόρειο Σέλας του σουηδικού βορρά στο ταβάνι του σπιτιού μου.

Public Service Broadcasting - Every Valley
Και μόνο για την επιλογή τους να αποτίσουν φόρο τιμής στον ιστορικό αγώνα των Βρετανών ανθρακωρύχων, ένα σημείο ιστορικής καμπής στην αντίσταση στον θατσερισμό, οι Public Servece Broadcasting κερδίζουν τον σεβασμό μας. Τον οποίον έτσι κι αλλιώς έχουν κατακτήσει από την μοναδική μουσική προσέγγισή τους, που ξεκινώντας ίσως από ένα progressive concept, τους οδήγησε στην ανακάλυψη μιας νέας μουσικής φόρμας: του μουσικού ντοκιμαντέρ.

Slowdive - Slowdive
Η μπάντα που στοίχειωσε τα (μετα)εφηβικά μουσικά αισθητήρια μιας ολόκληρης υπο-γενιάς, επέστρεψε μετά από 22 χρόνια. Κρατώντας ψηλά την δημιουργική αξιοπρέπειά της, έδωσε έναν δίσκο καθαρών καρατίων. Στον οποίον υπάρχουν διάχυτοι μουσικοί θησαυροί ως δομικά στοιχεία σε μια ενήλικη και όχι μεσήλικη συνθετική ολότητα, από την οποία δεν λείπουν τα σημεία ενθουσιασμού, ενδοσκόπησης, με το παράθυρο να μένει για μια ακόμη φορά ανοιχτό στο μέλλον. Όπως ορθάνοιχτο το είχαν αφήσει και το 1995...