Δισκάδικα; Δύσκολο χόμπι για την επαρχία
Τσάρκες στα δισκάδικα, ένα ατελείωτο ψάξιμο και ένα πικάπ για να παίρνεις μία γεύση από νέες κυκλοφορίες και τα τοιαύτα. Κάτι τέτοιο δεν είναι μια αντιπροσωπευτική εικόνα για κάποιον που μεγάλωσε σε μια επαρχιακή πόλη και που ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα που το δισκάδικο είναι κάτι που πάει να εκλείψει. Από την εποχή του LP περάσαμε στην εποχή του cd και από το cd στο download, το οποίο αντικαταστάθηκε και αυτό με τη σειρά του από τo online streaming.
Μιλώντας για την Λάρισα, θυμάμαι ακόμη την εποχή Division, το πιο ενημερωμένο δισκάδικο στην καρδιά της πόλης. Στην είσοδο του, στα αριστερά, υπήρχε μια κλειδωμένη προθήκη γεμάτη κασέτες. Η αριστερή μεριά με ελληνικές κυκλοφορίες και από την δεξιά τα “ξένα”, μπουρδουκλωμένα με ανεπίσημες (bootleg) κασέτες. Αυτό ήταν και το μοναδικό section το οποίο με ενδιέφερε τότε μιας και δεν είχαμε στο σπίτι πικάπ, και το cd δεν υπήρχε καν. Παρόλα αυτά πάντα έμπαινα προς τα μέσα για να χαζέψω τα βινύλια, με τα μεγάλα εξώφυλλα και που αντί για τιμές είχαν κολλημένα κάποια αυτοκόλλητα με έναν αριθμό για να τσεκάρεις μετά σε ένα αναρτημένο πίνακα τις τιμές που ίσχυαν. Θυμάμαι λίγα πράγματα να έχω αγοράσει παρόλα αυτά από το Division, άλλωστε αυτό που συνηθίζαμε να κάνουμε τότε ήταν να πηγαίνεις στην ταμεία με μία λίστα από τραγούδια, και σε καμιά δυο μέρες σου είχαν αντιγράψει μια κασέτα από τις επιλογές με “ξένα διάφορα”. Πόσο αστείο και πόσο εκτός τόπου και χρόνου θα μπορούσε να ακουστεί κάτι τέτοιο σήμερα; Για μας τότε ήταν όμως κάτι το φαντασμαγορικό! Και η νέα κασέτα να γυρίζει σε γνωστούς και η αντιγραφή να πηγαίνει σύννεφο.
Μόλις εμφανίστηκε το cd, θυμάμαι μια μανία για το νέο φορμάτ. Στο Division είχαν τοποθετηθεί στην δεξιά σειρά, του δεύτερου διαδρόμου του καταστήματος. Είχε ξεκινήσει το ξεπούλημα του βινυλίου. Είχε πέσει τρελό σύρμα τότε, μιας και τα σκότωναν μισοτιμής. Και αντί να πάρω όλο το μαγαζί, είχα πάρει έναν μόνο δίσκο που τον είχα κάνει μάλιστα δώρο στον αδερφό μου. Το Jar Of Flies από τους Alice In Chains με το εξώφυλλο να έχει χαραχθεί στη μνήμη μου από τότε.
Στη Λάρισα έπαιζαν και άλλα δισκάδικα τότε, στα οποία δεν είχα την οικειότητα να πηγαίνω τόσο συχνά. Θυμάμαι ένα δισκάδικο-τρύπα στην οδό Λάμπρου Κατσώνη, που όμως από εκεί είχα αγοράσει μόνο μερικές κονκάρδες και ένα ραφτό που δεν θυμάμαι ποτέ να ράφτηκε σε κάποιο τζιν μπουφάν. Άλλωστε δεν συνήθιζα να αγοράζω δίσκους από τα τοπικά δισκοπωλεία. Τότε, αυτό που συνηθίζαμε να κάνουμε είναι να παραγγέλνουμε μαζικά, πολλά άτομα μαζί, από καταλόγους πιο ενημερωμένων δισκοπωλείων (Rollin Under, ένα από Πάτρα (;) που μου διαφεύγει το όνομα) αλλά και από την Hitch-Hyke που έκανε τότε και διανομές. Έχει πολύ ενδιαφέρον η όλη φάση με τους καταλόγους! Αλφαβητική κατάταξη και μια μικρή επεξήγηση του τι είναι ο κάθε δίσκος. Γύριζαν χέρι με χέρι και έβλεπες τις σημειώσεις των άλλων. Πολύ λίγες φορές αγοράζαμε τα ίδια πράγματα, αφού θα έπαιζε η γνωστή αντιγραφή. Είχα αγοράσει πολλούς δίσκους τότε χωρίς να ξέρω καν το συγκρότημα. Τελευταία φορά που αγόρασα με κατάλογο ήταν από την Pop art, μέχρι που και αυτή σταμάτησε το χόμπι πακέτα στην επαρχία.
Αφού πήγα φοιτητής και πάλι γκαντεμιά … με την επαρχία να με κυνηγά. Παρόλα αυτά η Θεσσαλονίκη ήταν κοντά και έτσι έκανα τα ψώνια μου από το Λωτό. Ίσως το δισκάδικο που με ανέθρεψε για αρκετό καιρό μουσικά. Όταν επέστρεφα στην Λάρισα, τα μόνα δισκάδικα που τσεκάραμε, μόνο απέξω πια, ήταν αυτά τα παλαιού τύπου, που δεν πούλαγαν καν δίσκους, αλλά τους είχαν για μήτρες. Τα επισκεπτόμασταν μόνο όταν έβγαινε ανακοίνωση ότι κλείνουν λόγω συνταξιοδότησης, για να πάρουμε στην φτήνια ελληνικούς κατά κόρον δίσκους ... Χατζιδάκι, Στέρεο Νόβα ... αν δεν μας τα προλάβαιναν άλλοι πιο πριν και σου έμεναν μόνο τα παραδοσιακά με delay ή χωρίς.
Σήμερα και πάλι εδώ, σε μια επαρχία. Τα δισκάδικα έχουν εκλείψει πια. Κανένας πειραματισμός. Διαδικτυακά ψαξίματα. Online αγορές. Και στο ταχυδρομείο ... μόνο που δεν με ρωτούν τι αγόρασα πάλι να ακούσω. Κοίτα να δεις πως καταντήσαμε.
