Δίσκοι χάρμα οφθαλμών
Στη μαγική εποχή που δεν υπήρχε ο μαγικός κόσμος του ίντερνετ, όταν η κύρια πηγή ενημέρωσης ήταν το ευαγγέλιο-μουσικό έντυπο της προτίμησης του καθενός (διότι τότε υπήρχαν για πολλά είδη μουσικής), άντε και λίγο ο ξερόλας φίλος, σε εκείνες λοιπόν τις αθώες μέρες, το εξώφυλλο έπαιζε σημαντικό ρόλο για το αν θα αγόραζα το δίσκο. Σαφώς και όχι τον καθοριστικό, αλλά μιας και τα χιλιάρικα μαζεύονταν δύσκολα (το μόνο κοινό που έχουν με τα ευρώ)και έφταναν για ένα δίσκο αραιά και που, υπήρχαν φορές που προτιμούσα να πάρω εκείνο με το πιο όμορφο εξώφυλλο και να αφήσω το άλλο στο ράφι του δισκάδικου για μελλοντική αγορά. Όχι πως δεν θα αγόραζα ένα δίσκο λόγω κακού εξωφύλλου, αλλά όπως και να το κάνουμε, τότε χόρταινε πρώτα το μάτι (εξώφυλλο-κριτική σε περιοδικό) και μετά το αυτί, σε αντίθεση με τώρα που όλα γίνονται μοναχά για τα μάτια του κόσμου. Παρακάτω δεν είναι επ’ ουδενί τα καλύτερα εξώφυλλα, είναι απλά κάποια αγαπημένα, τα οποία σε συνάρτηση με τη μουσική που περικλείουν μου έχουν καρφωθεί για πάντα στη μνήμη.
Kvelertak – Meir : Χαρακτηριστικό εξώφυλλο από τον John Baizley (Βaroness-κιθάρα) που με τον ιδιαίτερο τρόπο ζωγραφικής που έχει, κατάφερε να πάρει πάνω του τη μισή αμερικανική μοντέρνα σκηνή σκληρού ήχου και κάθε έργο του να είναι αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα μακριά. Χρώματα, ψυχεδελικές συνθέσεις, όμορφη φαντασία για τους τοίχους της γενιάς των Millennials και Generation Z.
…Κάτι σαν τον Aaron Turner (Isis) μια δεκαετία πριν, ο οποίος κοσμούσε με τις δουλειές του μια ολόκληρη σκηνή και την άνοιξη αυτής, στην Αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, δίνοντας έτσι σε ένα σωρό λασπώδη μουσικά αριστουργήματα μια αισθητική ταυτότητα διαφορετική και πολύ αυθεντική, με σχέδια στο χέρι όταν οι υπόλοιποι υιοθετούσαν το τότε-μοντέρνο Photoshop-ικό ψευτο 3D . Το Australasia των Pelican μπορεί να είναι από τις αρχικές του δουλειές, απλοϊκό και ανάλαφρο αλλά πλέον αποτελεί σημείο κατατεθέν και θυμίζει εντόνως εκείνη την άγουρη εποχή κάπου στο 2004, όταν έφτασε στα Ελληνικά αυτιά εκείνος ο θαυμαστός νέος μουσικός κόσμος.
Miles Davis – Bitches Brew: Ένα εξώφυλλο το οποίο σχεδόν σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακούσεις. Σχεδόν, καθώς κανείς δεν ήταν έτοιμος για αυτό το δίσκο εν έτει 1970. Ακόμα και σήμερα σε κάθε ακρόαση σχηματίζεται η απορία στο πρόσωπο σου, πλέον όχι τόσο για τη στρυφνότητα του, αλλά κυρίως για την ιδιοφυία του. Ζωγραφισμένο από τον Mati Klarwein ο οποίος την ίδια χρονιά έκανε και το Abraxas του Santana, τούτο εδώ το έργο είναι ένα χάρμα οφθαλμών σε όλη του την έκταση όταν ανοίξεις το gatefold του βινυλίου.
Lustmord – The word as power: Ο Lustmord πειραματίζεται μουσικά με φωνές σε έναν απίθανα απόκοσμο δίσκο και τον συνδυάζει με ένα πανέμορφα περίτεχνο εξώφυλλο από ένα ταλαντούχο καλλιτέχνη ονόματι Simon Fowler που κάθε δουλειά του σε κάνει να χαζεύεις από τη λεπτομέρεια του σκίτσου και της σύνθεσης. Η Blackest Ever Black κάποτε πουλούσε σε μεταξοτυπία σε πλήρη έκταση τούτο το αριστούργημα και όποιος έξυπνος την αγόρασε είμαι σίγουρος ότι κοσμεί το σαλόνι του με δαύτη και το παίζει ψαγμένος για το καλλιτεχνικό του αισθητήριο στους φίλους του.
Naked City – Absinthe: Μια φωτογραφία απόκοσμη, ενοχλητική, ακατανόητη όπως και η μουσική των τρελαμένων Naked City, των οποίων τα εξώφυλλα πάντα ιντρίγκαραν το μάτι. Ένα έργο του σουρεαλιστή Hans Bellmer ο οποίος είχε μια –τη λες και- ψύχωση με κούκλες σε εφηβεία (εξ’ ου και τα “σπυράκια” στα πόδια). Ένα τόσο ιντριγκαδόρικα άρρωστο εξώφυλλο, υποδόρια μαγικό και σχεδόν ύπουλο, αφού όσο το κοιτάω σε συνδυασμό με τη μουσική του δίσκου τόσο αγριεύομαι (με την καλή έννοια-αν υπάρχει τέτοια). Αυτά τα μπιμπικιασμένα ακατανόητα σουρεαλιστικά φουσκωμένα πόδια, ακόμα και εξώφυλλο του Ricky Martin να ‘ταν (sorry Ricky) εγώ θα το αγόραζα μόνο για αυτό.
Psychotic Waltz - A Social Grace: Αυτός ο άγουρος, θρασύς αισθητικός μπλε αχταρμάς είναι ένα από τα εξώφυλλα που θα θυμάμαι για πάντα με ιδιαίτερη αγάπη από τα εφηβικά μου χρόνια. Ίσως επειδή έψαχνα το βινύλιο κάποια χρόνια και όταν το βρήκα το ’98 στη γνωστή στοά στην Ακαδημίας, το χαμόγελο έφτασε στα αυτιά και ας άδειασε παράλληλα τελείως η τσέπη. Συγκίνηση απλά και μόνο στη θέαση του, στην χάρτινη υφή του και σε κάθε του ακρόαση.
Converge – You fail Me: Αισθητικά οι Converge δεν πιάνονται. Εκεί που οι άλλοι έκαναν γραφικά και κιτς εξώφυλλα ντεμέκ απόγνωσης και αγριάδας, ο Jacob Bannon πέρα από το να μας τρομοκρατεί με τα γκαρίσματα του, παρέδιδε μαθήματα καλαισθησίας και ταλέντου δημιουργώντας έτσι μια τεράστια επιρροή στους επόμενους που απλά ακολούθησαν το μέγα μάστορα, θέλοντας και μη. Η απλότητα του You Fail Me είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της σωστής σχεδιαστικής νοοτροπίας “less is more” σε έναν δίσκο ο οποίος ενώ κατά γενική ομολογία ήταν αμφιλεγόμενος, εμένα προσωπικά μου έδωσε και κατάλαβα.
Swans – The seer: Το αγριεμένο Yorkshire του Simon Henwood είναι πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα των Swans. Κοσμεί έναν μνημειώδη δίσκο ο οποίος χαρακτηρίζει μια ολόκληρη δεκαετία. Σκληρός, στρυφνός και ανηλεής, ένα μουσικό κληροδότημα στη γενιά μας, να ‘χει να θυμάται αυτά που θα ήθελε να ΄χει ξεχάσει.
Iron Maiden – Somewhere in Time: Ένα αριστούργημα του σταθερού συνεργάτη της μπάντας, Derek Riggs με τεράστια σχεδιαστική λεπτομέρεια και το γνωστό φλεγματικό χιούμορ των Iron Maiden πανταχού παρόν. Αυστηρά σε έκδοση βινυλίου με μεγάλο δίπτυχο συνεχές εξώφυλλο για να μπορέσεις να εντοπίσεις όλες εκείνες τις πολύ καλά κρυμμένες αναφορές και trivia που υπάρχουν διασκορπισμένες και γραμμένες παντού. Και αν στα παιδικά μας χρόνια νομίζαμε ότι τις είχαμε βρει όλες, το αντίστοιχο λήμμα στη Wikipedia μετρά γύρω στις πενήντα καλά κρυμμένες trivia αναφορές για δυνατούς λύτες και σκληροπυρηνικούς fans . Απλά ιδιοφυές.
Moondog – Moondog: Η φωτογραφία του Moondog με τη χαρακτηριστική στολή-φορεσιά του στο εξώφυλλο είναι απλά καθηλωτική. Χωρίς πολλά, ένα εμβληματικό εξώφυλλο για έναν ιστορικό δίσκο. Μία φωτογραφία, χίλιες λέξεις.
Wilco – A Ghost Is Born: Δεν έχω ακούσει ποτέ Wilco. Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω ποτέ Wilco. Ή για να είμαι δίκαιος έχω ακούσει ενάμιση τραγούδι (τόσο άντεξα) Wilco και μπορώ να δηλώσω με σιγουριά ότι δεν θα ξανακούσω καθώς δεν είναι του γούστου μου. Παρόλα αυτά το εξώφυλλο για αυτό το δίσκο είναι απλά ιδιοφυές. Η σύνθεση, η εκτέλεση, η ιδέα, τα πάντα σε αυτή τη φωτογραφία είναι αριστουργηματικά. Για τη μουσική μη με ρωτήσετε…
+ έξτρα:Το Χειρότερο: Manowar - Into Glory Ride
Ένα από τα πιο άσχημα, γραφικά, κακόγουστα, κιτς εξώφυλλα στην ιστορία της μουσικής. Τα πέτσινα βρακάκια, τα σπαθιά και τα τσεκούρια σε μίνι μέγεθος, το παροιμιώδες ύφος των μελών, όλα συγκλίνουν στο να θεωρηθεί άνετα ένα από τα πιο αστεία εξώφυλλα σε έναν παρόλα αυτά ιστορικό δίσκο, που είτε το θέλετε είτε όχι, μουσικά είναι ένα αριστούργημα του είδους που διαμόρφωσε την σκηνή, επηρέασε μπάντες, ανθρώπους και μνημονεύεται ακόμα και τώρα που οι Manowar έχουν να βγάλουν αξιοπρεπή δίσκο γύρω στα 25 χρόνια.
