Do Radio Yourself
Μεγαλώνοντας με παλιομοδίτικα πράγματα όπως οι κρέμες-βαζάκια Gerber, το Πασόκ και το Ραδιόφωνο μπορώ να επιβεβαιώσω πως αυτό που φαίνεται να επέζησε αλώβητο είναι το τελευταίο.
Ακούγοντας όλους αυτούς τους ραδιοφωνικούς γκουρούδες και γκουρούδισσες ως σκαπανείς να ανοίγουν δρόμους με αόρατα εργαλεία να δείχνουν νέους κόσμους σε αόρατους χάρτες, το δέος ήταν επόμενο. Καθώς όμως τα οργανωμένα ραδιόφωνα είχαν απορροφήσει τους τελευταίους πειρατές και οι κρατικοί σταθμοί ήταν ακόμα κραταιοί, ένα μικρό γαλατικό χωριό που λεγόταν αυτοδιαχειριζόμενα ραδιόφωνα έφτιαχνε τη δική του παράλληλη ιστορία.
Η ιστορίες που μπορεί κανείς να ξετυλίξει για τα τρία μεγάλα εγχειρήματα της Κοκκινοσκουφίτσας στην Αθήνα και της Ουτοπίας - Κιβωτού στη Θεσσαλονίκη είναι περισσότερες και από τη δισκογραφία των The Fall. Και όπως η εν λόγω δισκογραφία, έτσι και η ιστορία των ραδιοφώνων αυτών, είχαν το ίδιο μεγαλείο και τις ίδιες ακριβώς παθογένειες μέσα στα χρόνια, ήταν όμως καθοριστική για την αισθητική των ακροατών, στο βαθμό άλλωστε που η αισθητική είναι πολιτική και τανάπαλιν. Ας μην ανοίξουμε όμως ιστορίες ας ανοίξουμε την πόρτα να δούμε τι έχει μέσα.
Ο χώρος των σταθμών μου γεννούσε μεγάλο ενδιαφέρον. Μου φαινόταν σαν ένας τεχνολογικός ναός με όλα αυτά τα μηχανήματα, καλώδια, κονσόλες, κεραίες, ακουστικά και λαμπάκια να αποτελούν ένα άβατο. Εκεί το μουσικό ιερατείο μάσαγε τα σελοφάν από το δίσκο και έβγαζε χρησμό αν ήταν καλός. Πόσο μάλλον όταν η πρώτη φορά που πέρασα τέτοιο κατώφλι ήταν ανηφορίζοντας στο δάσος, μέσα από γέρικα πλατάνια και επιβλητικούς ευκάλυπτους, τύφλα να έχουν οι Δελφοί, για να βρεθώ επισκέπτης στο DIY στούντιο του ράδιο Κοκκινοσκουφίτσα κρυμμένο στη ρεματιά του Χαλανδρίου. Ο κόσμος εκεί ήταν μάλλον προσιτός και …περιπετειώδης. Οι ζωγραφισμένοι τοίχοι και η punk αισθητική μου έκανε εγκεφαλικό τατουάζ-χάρτη, σαν αυτό στον Ιντιάνα Τζόουνς, ότι κάτι συμβαίνει εδώ και όταν βγω απ' τ' αυγό μου να θυμηθώ να το διερευνήσω. Νομίζω εκεί στον αυτοσχέδιο αλλά μαγικό αυτό χώρο, ένιωσα την οικειότητα αυτή που χρειάζεται για να αναμετρηθείς με το «δέος» και να πεις, βρε μήπως μπορώ κι εγώ να το κάνω αυτό μια μέρα;
Η μέρα κάποτε έφτασε και βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου ο χάρτης με έβγαλε πολύ γρήγορα στο ράδιο Ουτοπία στο Επταπύργιο (το δάσος έφτασε στα τείχη του κάστρου… σαν σκηνή στο Μάκβεθ ακούγεται). Η ανηφόρα για τα κάστρα κατέληγε στο υπόγειο της Ουτοπίας, γεμάτο με αφίσες από τα θρυλικά τριήμερα που διοργάνωνε ο σταθμός στο πάρκο των Σκύλων (επίσημη ονομασία πάρκου, το ομώνυμο είδος μουσικής δεν εκπροσωπήθηκε ποτέ, ωστόσο), post punk δίσκους στα ράφια, τη μεγάλη ξύλινη ράμπα που έτριζε και βρόνταγε καθώς κατέβαινες προς το στούντιο (ο μόνος προσπελάσιμος σε αναπηρικά αμαξίδια σταθμός, χάρη στην ομάδα της εθελοντικής εργασίας που κάποτε έκανε εκπομπές), την αγαπημένη σόμπα πετρογκάζ η οποία πάντα τελείωνε βράδυ και ντρεπόμασταν να ξυπνήσουμε τον άνθρωπο να έρθει να την αλλάξει, την κονσόλα με τα παλιά πικάπ, τα κασετόφωνα ασφαλώς και τη σιντιέρα-μαργαρίτα που βάζαμε 5 cd του περιοδικού Αudio που διάλεγε ο Ζήλος -τον επονομαζόμενο “αυτόματο κονσολιέρη” όταν ο σταθμός δεν είχε ψυχή ζώσα. Αυτή τη φορά είχα παρεισφρήσει στην κονσόλα για να κάνω τις πρώτες μου εκπομπές.
Η ιστορία των αυτοδιαχειριζόμενων ραδιόφωνων κάποια στιγμή καταλάγιασε ώσπου τα ραδιόφωνα απέκτησαν νέους παίκτες, εκ δικτύου ορμώμενους, και νέα αυτοδιαχειριζόμενα ραδιόφωνα. Το μαύρο της ΕΡΤ έδωσε τη φωτιά για ένα από αυτά.
Το στούντιο του Μεταδεύτερου μοιάζει σαν το πατάρι της Άννας Φρανκ. Η οροφή ενός δισκάδικου στην Πανεπιστημίου κάθε λίγο ταράσσεται από τα βήματα των παραγωγών που πηγαινοέρχονται και υπόκωφα γέλια και συζητήσεις κατεβαίνουν από τη εσωτερική σκάλα και καθώς ο κόσμος γνωρίζεται, συγχρωτίζεται, αγαπιέται. Το στούντιο είναι χειροποίητο με την οικεία χαλαρή αίσθηση των μεταχειρισμένων μηχανημάτων και των μερακλήδικων ιδιοκατασκευών. Ο χώρος έξω από το στούντιο λειτουργεί σαν radio-living-room. Οι υπολογιστές είναι πια ο κινητήρας σε μια παλιά κονσόλα-πιλοτήριο που φαίνεται ότι όπου να ‘ναι στην εκπομπή του MiC, ο Αντώνης και εγώ θα τη χειριζόμαστε μόνοι μας με αυτοπεποίθηση… όπως με αυτοπεποίθηση ρίξαμε τις προάλλες το σήμα του σταθμού και ακόμα δεν έχουμε καν καταλάβει πως. Φαίνεται πως η εκπομπή που ξεκινήσαμε στο Κόκκινο και βρήκε καταφύγιο εκεί, θέλει να μακροημερεύσει και να ακολουθήσει την περιπέτεια αυτού του σταθμού. Να αλλάξει ή να μην αλλάξει κτίρια, κονσόλες, υπολογιστές, ακουστικά, τη δισκογραφία των Fall που λέγαμε, αλλά σίγουρα να μην αλλάξει προθέσεις!