Εγώ ήξερα τον Στέφανο
Γεια σου, Στέλλα, τι κάνεις;... Φυσικά και σε θυμάμαι...
...Ναι, τα πληροφορήθηκα τα δυσάρεστα για τον Στέφανο. Με ειδοποίησε ο Μάρκος ο Ramone, ο φίλος του που γύρισε στην Αγριά κι άνοιξε καφενείο. Σκεφτόμουν να σου στείλω ένα συλλυπητήριο τηλεγράφημα, να σου τηλεφωνήσω. Αλλά μετά δείλιασα. Τι να πεις στον άλλο σε τέτοιες ώρες. Όλα ακούγονται κοινότοπα, ψεύτικα.
... Ήταν κι εκείνη η ιστορία που είχαμε κάποτε με τον Στέφανο και δεν ήξερα πώς θα το πάρεις... Είχαμε χωρίσει αρκετούς μήνες πριν τα φτιάξει μαζί σου, παρ' όλα αυτά δεν ένιωθα πολύ άνετα όταν σας έβλεπα μαζί. Φαντάζομαι ότι ούτε εσύ είχες καμία διάθεση να με βλέπεις. Ή να ακούς για μένα.
...Με τι ασχολείσαι τώρα; Κρατάς ακόμα το γραφείο;... Σοβαρά; Ο μικρός Σίμος μεγάλωσε και έγινε κινηματογραφιστής; Ναι ξέρω, βλακείες λέω. Λες και ο χρόνος έμεινε ακίνητος, καρφωμένος στο 1990. Θυμάμαι απλώς τον Σίμο στην πιο άχαρη εφηβεία του να κοιτάζει τον Στέφανο σαν θεό, όταν ανέλυε τις απόψεις του περί μουσικής. Ο Στέφανος τον είχε φέρει μαζί του στην Αθήνα μια-δυο φορές, για κάποιες συναυλίες. Τους είχα φιλοξενήσει στη μονοκατοικία που έμενα τότε, στα Άνω Πατήσια. Είχαμε γίνει φιλαράκια με τον Σίμο, τον είχα πάει στα Εξάρχεια για να βρει κόμικς, στη Βαβέλ. Μετά τον κέρασα χάμπουργκερ στο Wendy's. Και τον πήγα για μπλουτζίν στο Μοναστηράκι.
...Δεν ήξερα ότι ο Σίμος σπούδασε κινηματογράφο. Έχει γυρίσει κανένα άλλο ντοκιμαντέρ που θα έπρεπε να ξέρω; Α, είναι η πρώτη του δουλειά. Το σινεμά είναι ακριβό σπορ στην Ελλάδα. Καλή ιδέα να γυρίσει αυτό το ντοκιμαντέρ για τον Στέφανο. Κι εσύ τον βοηθάς, αν κατάλαβα καλά; Κυρίως στη διαχείριση του αρχείου του Στέφανου... Χαρά στο κουράγιο σου. Απ' ό,τι θυμάμαι, ο Στέφανος δεν πετούσε ποτέ τίποτα. Αποκόμματα από συναυλίες, περιοδικά, άρθρα εφημερίδων. Αλήθεια, τους δίσκους του τι θα τους κάνεις; Καλά, αν αποφασίσεις να τους πουλήσεις μεμονωμένα, ειδοποίησέ με. Κάνω ακόμα παρέα με κάτι αρρωστάκια του βινυλίου.
...Μα φυσικά! Είναι μεγάλη τιμή για μένα να μιλήσω για τον Στέφανο και για τα '80ς. Όχι, δεν το έχω πια το δισκάδικο, το έκλεισα όταν έφυγα για Εδιμβούργο, στα τέλη του '90. Ξεκίνησα κάτι σπουδές εκεί, αλλά τις παράτησα στη μέση... Ξέμεινα από λεφτά, αρρώστησα σοβαρά... Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω. Εντάξει είμαι τώρα, προς το παρόν τουλάχιστον. One day at a time, όπως λένε.
...Τυχαία με βρήκες σ' αυτό το τηλέφωνο, έχω έρθει να δω τη μητέρα μου. Τώρα μένω στο Κουκάκι. Για να είμαι κοντά στη δουλειά μου. Εργάζομαι στο υπουργείο πολιτισμού εδώ και μία δεκαετία. Ο Στέφανος θα έπαιρνε την εκδίκησή του αν με έβλεπε με το ταγιέρ και τα μαλλιά κομμένα καρέ. Πάει πια η μοϊκάνα, πάνε και τα χειροποίητα μπλουζάκια. Τον είχα κατηγορήσει για συντηρητισμό, τότε. Επειδή ψαχνόταν επαγγελματικά, ήθελε μια σταθερή δουλειά. Ανησυχούσε για τους Μπάνσηδες τους πρεσβύτερους, ονειρευόταν να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία για να τους βοηθήσει στις σπουδές του Σίμου. Ζουν οι γονείς του; Πώς το πήραν; Άσε, μην απαντάς, ηλίθια ερώτηση.
...Θυμάμαι μια φράση που μου είχε πει ο Στέφανος τότε, "Προτιμώ τα παλιά τους". Σε ποιο συγκρότημα αναφερόταν άραγε; Μου έχει μείνει αξέχαστη η βραδιά εκείνη. Πώς απ' αυτή τη συζήτηση περάσαμε στο γερό καβγά που υπέβοσκε ανάμεσά μας, δεν έχω ιδέα. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Το επόμενο πρωί πήρε το τρένο για τη Θεσσαλονίκη και χάθηκε από τη ζωή μου...
...Σημείωσε το κινητό μου και πες στον Σίμο να μου τηλεφωνήσει όποτε θέλει. Αλλά θέλω μια χάρη, να του πεις. Να με βάλει να μιλήσω μπροστά σε μια αφίσα των Husker Du που μου είχε χαρίσει ο Στέφανος. Χάρηκα που σε άκουσα. Καλό βράδυ.
_____
ΝΕΧΤ: ΕΛΕΑΝΑ ΓΑΡΙΝΗ
